Στείλτε μου καποιος το λινκ να το κατεβάσω please.
… αυτοί οι υπόλοιποι που λες… ε: απλά ΔΕ ΝΙΩΘΟΥΝ!.. τι το ψάχνεις…
Τώρα ακούω όλο το άλμπουμ… Όπως προείπαν κι άλλοι, οι Radiohead δε θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι που δε θα μας άρεσε… μας αγγίζουν… !
Αλλά ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω συγκεκριμένα για το άλμπουμ στο σύνολό του… γιατί ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το οπτικοακουστικό σοκ που έπαθα μ’αυτό το βίντεο…
Οι κινήσεις του πραγματικά>> αντιστοιχούν στη μουσική που ακούς!.. ακούς το μπάσο… ακούς τους ήχους… ακούς το beat… τα ακούς όλα αυτά μεν στη μουσική, αλλά τα ακούς και ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ!.. (και μετά μου λένε για συναισθησία?.. ΜΑ ΑΦΟΥ, και να κάνω mute τον ήχο, ΑΥΤΟ ΑΚΟΥΩ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ!!!)
Αυτό είναι το γαμάτο μ’αυτή τη μουσική! Βλέπουμε τον καλλιτέχνη ΑΥΘΕΝΤΙΚΌ! τον λατρεύουμε για το καλλιτενικό του μεγαλείο και για τις δημιουργίες του, που μοιράζεται μαζί μας. Δεν είναι ένα κατασκεύασμα δισκογραφικής εταιρίας… δεν είναι πιονάκι στην ιδέα κάποιου άλλου… είναι ΑΥΤΟΣ ο ίδιος που βλέπεις… είναι ΑΛΗΘΙΝΟΣ!..
Πόσο μεγάλος είναι ο Thom Yorke, πόσο δέος μπορεί κανεις να νιώσει όταν βλέπει μια τέτοια μουσική ψυχή να κινείται-να χορεύει… να -εκφράζεται-! …
Αυτό το βίντεο θα το χαρακτήριζα ως: [I][SIZE=“4”]"το μεγαλείο της έκφρασης της ίδιας. "[/SIZE][/I]
μα αυτό είναι και το υπέροχο ρε συ μ’αυτό το τραγούδι: το beat είναι “χαμηλά” σχετικά… δεν “σπάει” το τύμπανο του αυτιού… αλλά σπάει την ψυχή-και το δείχνεις με το σώμα…
αριστουργημα 8O
Δεν με έπιασε απ’ τα μούτρα όπως ήλπιζα, ελπίζω σε κωλοτούμπα. Το πρώτο ‘σινγκλ’ πάντως γαμάει.
οχι εγω τετοια αισθηση ειχα απο περσυ να τη νιωσω με νιου αλμπουμ 
Γαμώ είναι το single, πολύ ωραίο. Εκπληκτικό και έμπειρο το avatar του narcoleptic.
Ναι, είναι πολύ μάγκας ο τύπος…
Παρομοιως, αλλα σιγα-σιγα περναω στη φαση της κωλοτουμπας μαλλον, παντα το παθαινω με Radiohead
<3
Θέλει ακούσματα ο δίσκος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο
Ισως ειναι ακομα νωρις αλλα θα τολμησω να κανω ενα review πανω στο αλμπουμ.
Το ακουσα μολις βγηκε. Μολις 37 λεπτα, 8 τραγουδακια.
Δεν απογοητευτηκα, πιστευα οτι αυτα τα 8 τραγουδια θα αξιζαν.
Βαζω τα mp3 να παιζουν με ακουστικα. To ακουσα. Ηταν κατι διαφορετικο, ως συνηθως. Δεν ηξερα ομως. Περιμενα κατι περισσοτερο. Τον ξανακουσα. Και παλι. Και παλι. Σιγα σιγα τα τραγουδια αρχισαν να δενονται. Εβλεπα ενα τελειως διαφορετικο αλμπουμ απο καθε αλλο. Πολλοι λενε οτι εχει στοιχεια απο Hail To The Thief, Kid A και Amnesiac. Αλλοι το λενε το sequel του In Rainbows. Αμφοτεροι κανουν λαθος πιστευω. Ειναι ενα νεο κεφαλαιο. Λιγοτερο “mainstream” (αν υπηρχε ποτε αυτος ο ορος στο λεξιλογιο των Radiohead) απο καθε αλλο. Μονο οσοι ξερουν την μεγαλειοτητα αυτης της μπαντας ή εχουν την υπομονη να την μαθουν, θα καταλαβουν ποσο μεγαλης αξιας ειναι αυτα τα 37 λεπτα.
Το αλμπουμ χωριζεται σε 2 μερη με ενα διαλειμμα. Τα 3 πρωτα τραγουδια, το Feral και τα αλλα 4. Τα τρια πρωτα τραγουδια (Bloom, Morning Mr. Magpie, Little By Little) ειναι σκοτεινα, με εναν σχετικα γρηγορο ρυθμο, με την ηρεμη φωνη του Yorke να τα συνοδευει. Το Bloom ειναι απο τα αγαπημενα μου τραγουδια σ’αυτο το δισκο. Απο την πρωτη φορα που το ακουσα. Morning Mr. Magpie και Little By Little ειναι και τα δυο ποιοτητας Radiohead. Διαφορετικα απο αλλα κομματια τους, μοιαζουν σχετικα μεταξυ τους με το καθε ενα να εχει διαφορετικες χάρες. 4ο στη σειρα ερχεται το Feral, ενα interlude θα το ελεγε κανεις. Η φωνη του Yorke ειναι σαν ενα μουσικο οργανο μεσα στο κομματι. Δυσνοητες λεξεις που υπαρχουν για να συνοδευουν τη μουσιικη. Το μικροτερο κομματι στο δισκο (λιγο πανο απο 3 λεπτα).
Μετα μπαινουν τα 4 τελευταια τραγουδια, που ειναι σε πιο χαλαρο ρυθμο με ακομα περισσοτερο συναισθημα απο τα αλλα. Το Lotus Flower, το νεο single με το εκκεντρικο video clip ειναι κατι που θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο μεσα απο το Amnesiac. Ηλεκτρονικοι ηχοι με ρεσιταλ τα φωνητικα του Thom. Καθε φορα που το ακουω σκεφτομαι το Yorke να χορευει οπως μονο αυτος ξερει. Κατι που εκανα σε ολα τα παρομοια τραγουδια τους. Τωρα το εχουμε και σε βιντεο! Ακολουθει το Codex. Οτι και να πω γι αυτο το κομματι ειναι λιγο. Πιανο να παιζει, καπως οπως το Pyramid Song. Το τραγουδι ειναι φτιαγμενο για να σε ταξιδευει. Διαφορες εικονες σου ερχονται στο μυαλο καθε φορα που το ακους. Η φωνη του Yorke ακουγεται διαρκως στο τραγουδι, με λιγα μονο breaks για να σε μαγεψει η μουσικη. Give Up The Ghost ειναι το τραγουδι λιγο πριν το outro. Μινιμαλιστικο οπως το Codex, χαλαρωτικο. “Don’t hurt me” επαναλαμβανει ο Yorke μεσα στο τραγουδι. Δεν υπαρχει καποιο αποκορυφωμα στο τραγουδι, μονο τα πολλα φωνητικα του Yorke να loopαρωνται το ενα πανω στο αλλο.
Τελος, το outro. Separator. Eνα κλεισιμο διαφορετικα απο τα υπολοιπα που μας εχουν συνηθισει. Πιο χαρουμενος ρυθμος, groovy ηχοι. Οταν το τραγουδι τελειωσει σε κανει να αναρωτιεσαι που ειναι τα υπολοιπα τραγουδια που χαθηκαν. Αυτο ειναι το μονο κακο του αλμπουμ. Ισως ακουστει σαν κατι που θα ελεγε ενα “fanboy” αλλα αυτος ο δισκος δεν επρεπε να τελειωσει! Αφου ξεπεραστει το “shock” της πρωτης ακοης, σιγα σιγα ωριμαζει μεσα σου. Νομιζω δεν ειναι, αλλα προς το παρον μου φαινεται το πιο σκοτεινο αλμπουμ που εχουν βγαλει. Θελλει ακομα πολλα ακουσματα μεχρι να βγαλω το τελικο πορισμα μου. Μετα τις 6-7 πρωτες φορες παντως, αυτη ειναι η γνωμη μου.
Τον τελευταίο καιρό προκειμένου να αξιολογήσω ένα καινούργιο άλμπουμ από κάποιον αναγνωρισμένο καλλιτέχνη, επιχειρώ ένα κριτικό (αν και εκ των πραγμάτων ανέφικτο) πείραμα με βάση το οποίο δοκιμάζω να κρίνω έναν δίσκο αποκλειστικά per se, αποσυσχετίζοντάς τον δηλάδη από τον καλλιτέχνη και συνακόλουθα από την εκτίμηση (ή και την αδιαφορία ενδεχομένως) με την οποία τον αντιμετωπίζω. Αν λοιπόν υποθέσω πως το The King Of Limbs ήταν ο δίσκος ενός πρωτοεμφανιζόμενου και άγνωστου σε μένα συγκροτήματος, το πιθανότερο είναι πως θα κατέληγε ανεπιστρεπτί μετά από τις αρχικές 2-3 ακροάσεις στον κάδο ανακύκλωσης (μιας και είναι απόφαση του ίδιου του συγκροτήματος να τον κυκλοφορήσει επίσημα στην ευτελή μορφή ατάκτως ερριμένων mp3’s). Και αυτό γιατί, αν για τον οποιοδήποτε δίσκο που μου φαινόταν μέτριος από τις πρώτες εντυπώσεις, αφιέρωνα πολλαπλές ακροάσεις, αρκετή φιλική διάθεση και λίγο ψυχαναγκασμό προκειμένου όχι να τον εκτιμήσω διαφορετικά, αλλά απλώς να τον συνηθίσω, τότε δεν θα αναφερόμασταν σε μουσικοκριτική, αλλά σε αγαθοεργία.
Και για να συσχετίσω το The King Of Limbs με τους προκατόχους του, θα έλεγα πως οι Radiohead ακολουθώντας την πεπατημένη των Kid A, Amnesiac και Hail To The Thief προτιμούν το αφαιρετικό και εγκεφαλικό από το απτό και συναισθηματικό, διαμοιράζουν τον μουσικό τους χρόνο αδιάκριτα σε ηλεκτρονικά και κιθαριστικά/ακουστικά περάσματα, αγνοούν επιδεικτικά την έννοια της εύληπτης μελωδίας και υποβαθμίζουν αυτάρεσκα τις τυπικές συμβάσεις της ποπ σύνθεσης (βλ. κουπλέ, ρεφρέν, στιχουργία), χωρίς ωστόσο να αποτολμούν να τις ανατρέψουν. Θέλω να πω δηλαδή πως τα ρεφρέν π.χ. υπάρχουν μεν στο The Kings Of Limbs, αλλά ‘‘σαμποταρισμένα’’ από τους ίδιους τους δημιουργούς τους. Δίνουν συνεπώς την αίσθηση οι Radiohead πως αν και δεν τα έχουν καθόλου ανάγκη, εξαναγκάζονται παρόλα αυτά να τα μετέλθουν (ενδεχομένως γιατί ως ποπ συνθέτες κατά βάση, δεν γνωρίζουν πώς να λειτουργούν εκτός αυτού του μουσικού είδους - το πληκτικό Feral είναι καθόλα ενδεικτικό). Ενδιαφέρον ως ηχητικό και συνθετικό πείραμα, αδιάφορο ως μουσικό άκουσμα. Για μια ακόμη φορά νοιάζονται περισσότερο για κάποιο ακατάληπτο αισθητικό πλαίσιο παρά για το ουσιαστικό μουσικό περιεχόμενο και απογοητεύουν.
Το The King Of Limbs από τις 28 Μαρτίου και μετά, όταν και θα το αποκτήσω σε φυσική μορφή, θα βαρεθεί να κάνει παρέα με τα Kid A, Amnesiac και Hail To The Thief (και κάποιες φορές με το Pablo Honey) σε κάποια σκονισμένη μεριά της δισκοθήκης μου. Δεν θα γνωρίσει ποτέ του το The Bends, τo Ok Computer και το In Rainbows. Σε αυτούς τους δίσκους δεν τους αξίζει μία στάσιμη και στατική θέση σε μία δισκοθήκη, παρά μόνο η μόνιμη παρουσία τους στο cd player. Κάτι που για το The King Of Limbs θα συνιστούσε ανυπόφορο ατόπημα.
Εμένα πάλι έχει αρχίσει να με ενοχλεί αυτό το καινούριο trend που όλοι εκφράζουμε άποψη για κάποιο καινούριο δίσκο την ίδια μέρα που κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή χωρίς καν να δούμε artwork κτλ ενώ τον έχουμε ακούσει ελάχιστες φορές (προφανώς αυτό δεν πάει σε όλους τους συμφορουμίτες που έχουν πει την άποψη τους)
Προσωπικά το in rainbows όταν πρωτοβγήκε μου είχε φανεί εντελώς αδιάφορο ενώ τώρα μπορώ να πω οτι είναι μάλλον ο καλύτερος τους δίσκος.
Νομίζω πάντως πως είναι οι Radiohead αυτοί που δίνουν το πάτημα στον καθένα να κρίνει το άλμπουμ τους βασισμένος αποκλειστικά στoν ήχο των mp3’s, μιας και ήταν δική τους επιλογή να κυκλοφορήσουν επίσημα το The King Of Limbs σε ψηφιακή μορφή, αποσυσχετίζοντάς το πλήρως από το artwork και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα των φυσικών κυκλοφοριών. Οταν οι ίδιοι υποτιμούν σε τέτοιο βαθμό το καλλιτεχνικό τους προιόν και σπεύδουν να το κυκλοφορήσουν ψηφιακά για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη ‘‘δίψα’’ των χρηστών του internet, δεν νομίζω πως ‘‘δικαιούνται’’ να έχουν την απαίτηση για νηφάλιες και ιδιαίτερα εμπεριστατωμένες κριτικές. Με άλλα λόγια, είναι η διαχείριση του The King Of Limbs ως κατεξοχήν διαδυκτιακού προιόντος που επισύρει και την αντίστοιχη κριτική στάση απέναντί του.
Οι Radiohead απλά δεν βρίσκονται σε γυάλα. Ξέρουν ότι έτσι κι αλλιώς ο περισσότερος κόσμος θα το κατεβάσει νόμιμα ή παράνομα πολύ πριν κυκλοφορήσει με artwork.
+1…
Πλέον λατρεύω in rainbows αλλά σοβαρευτείτε εσείς οι δύο ε:!:
Έτσι. Super το In Rainbows αλλά χαμηλά τη μπάλα
Καλα σας λεει ,ειστε υπερβολικοι
-
ok computer
-
In rainbows 8)
επισης για το καινουργιο μου δειχνει αρκετα δυσκολο, γι αυτο δε θα βιαστω να πω ακομα για το ποσο δισκαρα ειναι .Γιατι ειναι :!:
http://www.rocking.gr/reviews/album/Radiohead_-_The_King_Of_Limbs/3382/
ο πάνος άκουσε και γράφει. όσοι θέλετε μια πρώτη γνώμη για τον δίσκο, πλησιάστε
Πριν λίγο διάβαζα το review! Άρκετα καλό!!