Χωρίς να θέλω να κάνω συγκρίσεις μεταξύ νέου/παλιού υλικού, πιστεύω ότι τα συγκροτήματα θα πρέπει να δίνουν βάρος στις νεότερες δουλειές. Και συγκροτήματα όπως π.χ. οι Riverside (ή οι Porcupine Tree, κλπ.), πιστεύω ότι δεν έχουν αυτό που λέμε “hitάκια”, οπότε είμαι ικανοποιημένος ό,τι κι αν ακούσω. Ίσως κάτι τέτοιο επιδιώκουν και οι ίδιοι βέβαια. Από την άλλη, συγκροτήματα με μεγάλη δισκογραφία (π.χ. Maiden, Metallica, κλπ.) πρέπει αναγκαστικά να παίξουν κάποια (ενδεχομένως τα περισσότερα) τραγούδια από τους παλιούς τους δίσκους, κάτι στο οποίο προσωπικά δεν συμφωνώ, αλλά τέλος πάντων…
Πάντως, το μόνο που με ανησυχεί κάπως είναι ότι παίζουν “μόνο” 13 τραγούδια στην περιοδεία, και απ’ ό,τι είδα δεν πολυαλλάζουν σέτλιστ. Άρα είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι αυτά θα παίξουν και εδώ.
Θα είναι κρίμα να μην πάει καλά αυτό το live, αν και δεν μπορώ να πω πως δεν το φοβάμαι. Θα είναι και κρίμα για το “άνοιγμα” που κάνει η CTS σε έναν χώρο που πολύ λίγα ονόματα μας επισκέπτονται.
Τώρα - χωρίς προσωπική μομφή - αυτή η λογική του “μπουζουκιού” (πάμε σε συναυλίες για να ακούσουμε τραγούδια που ξέρουμε) είναι γενικά υπάρχουσα και έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος προτιμάει να βλέπει τους ίδιους ξανά, παρά κάτι διαφορετικό.
Θα μπορούσα να καταλάβω τη λογική αυτή για μια μπάντα που είναι σε τέλμα, αλλά οι Riverside έχουν ένα εξαιρετικό νέο άλμπουμ που οφείλουν να στηρίξουν. Κι εγώ θα ήθελα πολύ περισσότερα τραγούδια από το SLF ή το REM, αλλά κυρίως θέλω να δω τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι σε κάποιον αρέσουν τα 2 πρώτα άλμπουμ και δε βρίσκει τουλάχιστον αξιόλογα τα επόμενα.
Σχετικά με αυτό που έγραψα, να εξηγήσω λίγο το σκεπτικό μου για να είμαι σαφής.
Χωρίς να θέλω να κάνω ποζεριές ή οτιδήποτε άλλο τέτοιο - δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος - έτυχε (και νιώθω τυχερός για αυτό) να τους ανακαλύψω από την εποχή του Out of myself μέσω ένος μεγάλου bumb που έιχε γίνει στο progarchives τότε για την πάρτυ τους και για αυτόν τον δίσκο. Με αίμα και χάρη στο soulseek τότε κατάφερα να τον κατεβάσω και τον λάτρεψα. Για το the same river που τα τελευταία του 2 λεπτά είναι όνειρο, δεν είναι πραγματικότητα. Για το σχεδόν ουράνιο loose heart. Για το the curtain falls. Το Second life syndrome ήρθε να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε το out of myself και να τοποθετήσει τους Riverside ψηλά στην δική μου μουσική συνείδηση και ψηλά στο prog χάρτη. Κυρίως γιατί σε αυτά τα δύο album είχαν προσωπική ταυτότητα. Άκουγες Riverside.
Αν οι riverside ξεκίναγαν με τα 3 τελευταία τους album θά ηταν μία καλή μπάντα απλώς.
Οι μπάντες αλλάζουν μουσικές κατευθύνσεις, επιρροές, πειραματίζονται κτλ. Το ίδιο όμως γίνεται και με τους ακροατές τους. Εγώ λοιπόν προσωπικά, άλλάζοντας και ως ακροατής στην πορεία, ποτέ δεν ενθουσιάστικα με το Rapid Eye Movement και πόσο μάλλον με το Anno Domini που τόσο αγαπάνε κάποιοι. Για το καινούριο δεν έχω σχηματίσει ακόμα πλήρη εικόνα αλλά μοιάζει πιο κοντά μου. Για μένα λοιπόν Riverside σημαίνει αυτό που ξεχώρισα και αγάπησα στα 2 πρώτα album. Έτσι διαμορφώθηκε, έτσι είναι. Όταν λοιπόν θα ακουστεί το αδιάφορο riverside κομμάτι (για την προσωπική μου αισθητική) δεν έχω κάποιον λόγο να με ωθήσει προς τα εκεί. Τα πέρι στήριξης της συγκεκριμένης συναυλίας τα καταλαβαίνω απόλυτα για πολλούς λόγους και μάλιστα το θεωρώ σημαντικό θέμα που καλώς έθεσες.
Η μπάντα έχει δικαίωμα να παίζει ότι θέλει εννοείται και σωστά δίνει βάσει στο καινούριο υλικό. Τα περι λογικής μπουζουκιού ελπίζω ότι κατάλαβες πόσο μπούρδες ήταν.
Πάντως, επίσης προσωπική άποψη, όπως και στο παράδειγμα τον PoS, μου φαίνεται σχεδόν παθητική στάση να ακολουθείς πιστά σε μία πορεία 10-15 χρόνων μια μπάντα που αλλάζει συνεχώς. Να αλλάζεις και εσύ την ίδια ώρα και προς την ίδια κατεύθυνση με την μπάντα. Τόσο ίδια πορεία στις αναζητήσεις σας…; Γενικό σχόλιο.
Αρχικά, δεν κατηγορώ κανέναν για το αν θα πάει ή δε θα πάει σε μια συναυλία.
Απλώς, μου φαίνεται περίεργο να υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τα 2 πρώτα άλμπουμ και τους φαίνονται αδιάφορα τα επόμενα, λόγω ποιότητας και αισθητικής. Τουλάχιστον δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι πολλοί.
Όσον αφορά το να αλλάζεις παράλληλα με τους αγαπημένους σου μουσικούς είναι ελάχιστα τα παραδείγματα, αλλά για εμένα υπάρχουν. Και συνεχίζουν μέχρι σήμερα οι POS και οι Riverside να είναι 2 εξ?αυτών. Ακριβώς αυτό μου είχε πει κι ο Kakko των Sonata Arctica σε συνέντευξη που είχαμε κάνει. Πως όταν αλλάζουν παράλληλα καλλιτέχνες και ακροατές είναι το ιδανικό αν και δύσκολο.
Τώρα στα περι “λογικής μπουζουκιού” - το ανέφερα πως δεν το λέω για εσένα - αλλά θεωρώ ότι υπάρχει, κυρίως για παλαιότερες μπάντες. Είναι λογικό σε ένα βαθμό, αλλά θα μπορούσε να είναι σε μικρότερο.
New Generation Slave
The Depth of Self-Delusion
Driven to Destruction
Living in the Past
02 Panic Room ( Outro)
Feel Like Falling
We Got Used to Us
Egoist Hedonist
02 Panic Room
Escalator Shrine
Encore:
Conceiving You
Left Out
Celebrity Touch
Είναι το στάνταρ σετλιστ που παίζουν στην τρέχουσα περιοδεία, χωρίς αλλαγές - ίσως μόνο στη σειρά των τραγουδιών. Δεν κάθισα να τα υπολογίσω, αλλά μου φαίνονται λίγα!
