Άκουσα τον δίσκο 4 φορές μέχρι τώρα και περιττό να γράψω το πόσο υπέροχος είναι και το πόσο μεγαλώνει ακρόαση με ακρόαση.
Καθώς άκουγα τον δίσκο και πιο συγκεκριμένα στο Lament, έπιασα τον εαυτό μου αφηρημένο να σκέφτεται τους Anathema και το πόσο καλούς δίσκους δημιουργούσανε, με “ταυτότητα” και τα τελευταία χρόνια πως χάσανε την “ταυτότητα” τους προσπαθώντας να γίνουν κάτι άλλο (μια θέλουν να γίνουν Radiohead, μία Steven Wilson κλπ).
Νταξ τον έβγαλα τον καημό μου σε λάθος θρεντ, αλλά μάλλον μου θύμισαν λίγο τα φωνητικά του Duda σε αυτον τον δίσκο τους Anathema, που όπως είπε και ίδιος στην συνέντευξη ότι δοκίμασε πιο “βαθιά” φωνητικά ή κάπως έτσι.
Μπαι δε γουει πάρα πολύ καλή η συνέντευξη και χορταστική…εύγε!
To αλμπουμ ειναι καταπληκτικο… Και οσο οι ακροασεις ανεβαινουν τοσο καλυτερο γινεται… Μαζι με leprous και haken ειναι οτι καλυτερο για μενα υπαρχει στο prog και οχι μονο ηχο … λατρεια duda με τη φωναρα σου…
Καποιοι θα πουν οτι ειναι πολυ νωρις να το πουμε, και πολυ λιγες οι ακροασεις ως τωρα (το εχω ακουσει προσωπικα καμια 20αρια φορες), και ισως να εχουν μερικως ενα δικιο, αλλα το songwriting και το συναισθημα σε αυτον τον δισκο ειναι απλως φανταστικο. Ακουγοντας τους τελευταιους μηνες ολη την δισκογραφια των Riverside ξανα (και τα προηγουμενα 2 που ειχα ακουσει ελαχιστα) εβρισκα τον εαυτο μου να κουραζεται λιγο, ακομα και στο Anno Domini που ειναι μακραν το αγαπημενο μου. Με το Wasteland, δεν υπαρχει ουτε νοτα που να με κουραζει, κυλαει σαν νερακι ο δισκος και μετα τον βαζω απο την αρχη παλι.
Ναι είναι υπερβολή να το πούμε από τώρα, είναι νωρίς, ο χρόνος θα δείξει, είναι ο ενθουσιαμός των πρώτων ακροάσεων, όλα τα παιχνιδια είναι σαν τελικός, τον Μαη θα κάνουμε την σούμα…μπλα μπλα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δίσκος ειναι φανταστικός με συνεχόμενες ακροάσεις που δεν κουράζουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Πάρα πολύ καλά στημένος για το κόνεσπτ του, που ακόμα και το “The Struggle for Survival” σαν instrumental λειτουργεί άψογα στην ροή της ιστορίας.
Το κυριότερο όμως είναι κάτω από τι συνθήκες δημιουργήθηκε.
Αυτο το τελευταιο που ειπες πραγματικα ειναι και το πιο ουσιαστικο. Τελικα η συναισθηματικη φορτιση οδηγησε σε τεραστιο δισκο. Παντως μιας και το ανεφερες, το Struggle For Survival ειναι μαλλον το μονο τραγουδι που μερικες φορες κανω skip. Πιο πολυ για να παω στα επομενα που ειναι αψογα, παρα γιατι φταιει το ιδιο το κομματι.
2 παιδια ειναι οι υποχρεωσεις και εκατσε κατι αναπαντεχο και μενω Brno που ειναι 2+ ωρες απο την Πραγα οποτε τον ηπια…( ακομα με εχει στοιχιωσει ο ηχος που ειχαν τοτε Ελλαδα στο Gagarin )
Δε θυμάμαι πόσες φορές το έχω πει, αλλά είναι ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει ποτέ στην Ελλάδα σε κλειστό χώρο. Δεν είχε όμως πολύ κόσμο το live (αυτοί είμαστε ).
Γύρισα, λοιπόν, από Σόφια. Τι μπαντάρα ρε!
Χορταστικό setlist, για το οποίο δεν είχα δει καμία πληροφορία πριν το live, δύο ώρες γεμάτες μουσικής. Παράπονα για τραγούδια που δεν ήταν στο setlist πάντα θα υπάρχουν αλλά γενικά παράπονο ουδέν!
Ήχος πένα με μοναδικό ψεγάδι τα πλήκτρα που ήταν λίγο χαμηλά αλλά σε αυτό ίσως φταίει το ότι ήμουν μπροστά-μπροστά, απευθείας κάγκελο.
Η μπάντα ορεξάτη, ταυτόχρονα συγκεντρωμένοι και με διαρκή επικοινωνία με το κοινό.
Πριν το live αναγνωρίσαμε στο μαγαζί τον κιθαρίστα και του μιλήσαμε. Του έκανε εντύπωση ότι ήρθαμε από Αθήνα μόνο για το live. Του είπαμε να έρθουν Ελλάδα και μας ρώτησε πόσα άτομα πιστεύουμε ότι θα έρχονταν στο live. Αισιόδοξος ή όχι, απάντησα ότι όσα με Σόφια (600 λένε μάζεψαν) ίσως και περισσότερα.
Μετά το live μιλήσαμε με Mariusz και Michal. Πόσο απλοί, εύχαροι και προσιτοί άνθρωποι. Προφανώς και τους είπαμε να έρθουν Ελλάδα και μας είπαν ότι ελπίζουν πολύ σύντομα (ο Michal εξέφρασε μια μεγαλύτερη σιγουριά σε αυτό).
ΥΓ. Αρκετά καλή μπάντα μου φάνηκαν οι Ολλανδοί Lesoir που έκαναν support. Θα τους τσεκάρω.
).