ετσι κουβεντα να γινεται.οσο αφορα εμενα 1981 παραμονες της συναυλιας του rory στη ν φιλαδελφεια και στο σχολειο γινονταν χαμος.ρωτησα εναν φιλο μου αν ηξερε ποιος ηταν αυτος ο Gallagher,μου ειπε οτι ειχε ο αδελφος του ενα δισκο στο σπιτι.το ιδιο βραδυ ακουσα τις πρωτες μου ροκ νοτες απο το photo finish και το ταξιδι ξεκινησε.
Eμένα μου έβαζε ένας θειος μου που είναι περισσότερο σαν ξάδερφός μου. Μάλιστα τις προάλλες στους μέηντεν μου θύμισε πως μου έβαζε να ακούω το Kings of metal απ’ όταν ήμουν 5. Ε αυτά σε συνδυασμό με τη πωρωμένη με φλόυντ/σκόρπιονς κτλ μάνα μου με έκαναν το τέρας που είμαι σήμερα
εμενα οι γονεις μου γενικα ακουγαν τετοια μουσικη.DEPP PURPLE,FLOYD,DOORS,BEATLES,hendrix,dylan κτλ.
Είδα το Ντεμάιο στον ύπνο μου να μου λέει κάτι για γέφυρες του θανάτου, μηχανάκια από φωτιά κλπ. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι…
Ποπο τι θυμηθηκα.
Ημουν νομιζω 6η δημοτικου. Ειχα παει για καλοκαιρι στο χωριο μου. Στο δωματιο υπηρχε ενα στερεο που επαιζε μονο κασσετα. Η θεια μου που εχει πραγματικα σπανιο αρχειο ρκ μουσικης ειχε αφησει μια κασσετα μεσα στο στερεο. Οποτε εβαλα να ακουσω. Να σημειωσω οτι τοτε ακουγα Βανδη:lol: #-o Η κασσετα ειχε Rod Stewart, year of the cat, on the border κλπ. Κολλησα. Απο τοτε την εβαζα τακτικα:) Φυσικα βοηθησε και η θεια:) Απο αυτην ξεκινησα και τη συλλογη απο τευχη Μεταλ Χαμμερ:) 
Tα λες τοσο μυστηριωδη
εγω δεν μπηκα κατευθειαν στη ροκ. ο πατερας μου ειναι χιπης, ακουei bob dylan, beatles, pink floyd, the band και steppenwolf κτλ, και απο 8-9 χρονων, πηρα και εγω αυτη τη φιλοσοφια ζωης. αρχισα λοιπον να ακουω πιο μοντερνα χιπη συγκροτηματα, sonic youth, velvet underground, αλλα και bob dylan η doors και nirvana, και αφοτου πηγα γυμνασιο και μπηκα σε ροκ παρεες, αλλαξα λιγο. αρχισα να ακουω στα 11 μου soad, rage against the machine, και ασχοληθηκα με την punk πολυ εντονα. ετσι λοιπον εγινα αυτη που ειμαι, και δεν θα αλλαζα απο τον εαυτο μου τιποτα!!!
Ένας συμμαθητής μου στ’ αγγλικά μου έλεγε συνέχεια ότι ο αδερφός του (αρκετά μεγαλύτερος) άκουγε ροκ και χέβι μέταλ και ότι και αυτουνού του άρεσαν (είναι κάγκουρας πλέον αλλά δεν πειράζει). Αυτά κάπου στην πέμπτη δημοτικού και ρωτάω τον πατέρα μου γι’ αυτά και μου λέει να μου γράψει cd. Πήγα σπίτι του και μου έβαζε κομμάτια. Όποια μ’ άρεσαν τα έγραφε (πχ whole lotta rosie των ac/dc, millionaire των qotsa, ain’t my bitch των metallica κι άλλα πολλά). Μετά ζήτησα κασέτα και από τον θείο μου και μου έγραψε ratm, kyuss, blue oyster cult κτλ. Αργότερα η μάνα μου - χίπισσα- μου έκανε μαθήματα περί who, doors, bob dylan, santana zeppelin κτλ. Ε, δεν ήθελα πολύ. Εν τω μεταξύ μου είπαν ότι όταν ήμουν πολύ νιάνιαρο κοπανιόμουν με τα λιωμένο παγωτό, το τρένο και το come out and play :lol:
Ε εκεί στην 5η δημοτικού που άκουγα Εμινεμ είδα κάτι σιντια red hot chili peppers και pink floyd των γονιών μου.
Από τότε δεν τα έχουν ξαναδεί. 
Πρέπει όλα να ξεκίνησαν απο εκείνο το όραμα… Μυστήριο, σαν πέπλο σε ομιχλώδες τοπίο, ακόμα αισθάνομαι το άγγιγμα του, ακόμα νιώθω την προφητική του χροιά…
Ήταν μια μέρα (ναι, μέρα το είδα το όραμα) και εγώ ανέμελος τριγυρνούσα στο αγαπημένο μου λημέρι.
Εκεί που ήμουν έτοιμος να πάω να λιαστώ, σα να με τύφλωσε το φως του ήλιου, δε ξερω τι να πω, αλλά να ξάφνου μπρος μου παρουσιάστηκε όραμα τρελό.
Ήταν μια πανέμορφη ημίγυμνη γυναίκα με μακρύ μαύρο μαλλί, και στο χέρι κρατούσε γερά ένα λουρί. Κάπου εκεί στην άκρη βρισκόταν ένα χαζό σκυλί και μου μιλούσε, όμοιο με εκείνο της φωτό. Κοιτάχτε πόσα πόδια είχε!
Πίσω απο τη γυναίκα έστεκε ορθό ένα σύμβολο, απο κείνα που θα εντυπώνονταν για πάντα στο νου μου.
Με το σκυλί συζητήσαμε για πολλά και διάφορα, απο την παγκόσμια κρίση στο πετρέλαιο ως τα αγαπημένα μας φαγητά. Και όση ώρα συζητούσαμε, το σκυλί και γω, η όμορφη γυναίκα έκλεινε το μάτι με ρυθμό. Και όπως οφείλω να ξαναπώ, κοιτάχτε πόσα πόδια είχε το ζωντανό! Μα την αλήθεια, δεν είχα ξαναδεί σκυλί με τόσα πόδια.
Αφού μιλήσαμε με το σκυλί παίξαμε τάβλι. Και μετά το σκυλί με κέρασε ένα χοτ ντογκ. “Είναι η γιαγιά μου”, μου λέει, αλλά ήταν πια αργά καθώς το είχα ήδη φάει.
Και μετά εχάθη, γυναίκα και σκυλί, έτσι ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί, αφήνοντας με μόνο, με τα πούλια (θυμίζω, παίζαμε τάβλι) στο χέρι. Αλλά το όραμα εκείνο τριβέλιζε το νου μου, δε μπορούσα να το βγάλω απ’ το μυαλό. Εκείνη η κιθάρα με τα αστέρια ολόγυρα της, σύμβολο αιώνιο της ροκ. Και με πονούσε και το στομάχι απο εκείνο το χοτ ντογκ.
Αυτές είναι λοιπόν αμυδρά οι αναμνήσεις μου απο κείνη τη νυχτιά (εε, βράδιασε στην πορεία). Και απο τότε το αρχέγονο εκείνο σύμβολο της κιθάρας είχε εντυπωθεί για τα καλά στο νου μου (μαζί με εκείνο το καταραμένο χοτ δογ στο στομάχι). Και έτσι άρχισα να ακούω ροκ μουσική.
Αυτή ήταν η ιστορία μου φίλες και (κυρίως) φίλοι, και κλείνοντας μια σύμβουλη σας δίνω: Αν ποτέ τύχει και συναντήσετε εκείνο το παράξενο ζευγάρι, τη γυναίκα και τον σκύλο, κάπου, σε κάποιο δρόμο της ζωής…
ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΣΑΝ ΗΛΙΘΙΟΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ ΔΩΣΤΕ ΛΙΓΟ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΓΚΟΜΕΝΑ!!! Αυτή έκλεινε το μάτι και εγώ έπαιζα τάβλι! Αι στα κομμάτια!
[SIZE=“4”]~THE END~[/SIZE]
Eντιτ γιατι εχουμε και παρεξηγησιαρηδες
πατώντας το play…
Αν δεν με απατά η μνήμη μου όλα ξεκίνησαν από μια συλλογή με Beatles σε βινύλιο και μια κασέτα με το The Wall των Pink Floyd… Η αλήθεια είναι ότι άργησα να προσαντολιστώ αυστηρά στο rock και άκουγα και πιο mainstream τραγούδια, αλλά όταν η ελαφρότητα και η κενότητα των στίχων και των νοημάτων άρχισε να γίνεται ανυπόφορη πια, συνειδητοποίησα ποια μουσική με εκφράζει ακριβώς…
Αν και τώρα που διαβάζω την ιστορία του Ellanor, μάλλον ανώδυνα τα πέρασα όλα αυτά…
Παίζοντας Road Rash 3D στο Playstation καπου στο δημοτικό.
Εμένα μου είχε βάλει η αδελφή μου το ‘‘Made in Japan’’ όταν ήμουν 9 χρονών, και τότε ξεκίνησα.
εντελως τυχαια πειραματιζομουνα με το πως αντιγραφουνε κασσετες.τσακωνω μια απο το ραφι του ξαδερφου μου ενω ελειπε και ειχα καταφερει να γραψω κασσετα (τρομεροοοο).ε οταν πηγα εξωτερικο 10 χρονων την ακουγα συνεχεια αλλα δεν ηξερα τι ητανε.(μετα απο χρονια εμαθα πως ητανε το led zeppelin 2)
Μετα απο καιρο εκανα παρακολουθηση στον πατερα μου που πηγε σε εναν νεαρο για να του γραψει μια κασσετα η οποια τελικα περιλαμβανε savatage,priest,sabbath,hedrix,stratovarius k.a. και εγραψα και γω μια scorpions.
Ε οταν δικτυωθηκα λιγο ραδιωφονο,ατλαντις,κασσετες,ωσπου γραφω τις πρωτες μου κασσετες.
shadow gallery --tyrrany
metallica-…and justice for all
judas priest --painkiller
pink floyd— the wall
ασχετο αλλα πρωτη φορα που ακουσαμε το excalibur—grave digger με εναν φιλο μου τοτε ειχαμε παθει καταρευση απο τα γελια που καναμε με τα φωνητικα.
Σε εποχές που δεν είχες επιλογή να ακους ελληνικα τσιφτετελοποπάκια της πλάκας (γιατι απλά δεν ήταν mainstreem), και παρόλο που είχαν περάσει απο τα χέρια μου παμπάλαιοι δίσκοι του “δεινοσαυρικού” ροκ των 70’s με το οποίο ουδέποτε ασχολήθηκα ιδιαίτερα, εκείνο το στοιχείο που με έστρεψε στο ροκ ήταν η απίθανη φημολογία που κυκλοφορουσε περι των ονοματων της εποχής. Ιστορίες για κάτι περιστέρια που έφαγε λέει κάποιος madman Ozzy (ο οποίος παρεπιπτόντως τραγούδαγε πάλια σε κάποιους Black Sabbath που κάπου τελικά είχα κάποιους δίσκους τους ανάμεσα στους δεκάδες παλιους που είχα ψυρίσει από μεγαλύτερα ξαδέρφια κτλ), ή για κάτι ξεχαρβαλωμένους εγκέφαλους ονόματι WASP που τους κυνηγάει η εκκλησία και οι σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων της Αμερικής γιατί λέει πετάνε ωμά κρέατα στις συναυλίες τους, η για κάτι άλλους σατανιστές που έχουν ιδρύσει την εκκλησία του Ιούδα και είναι οι ιερείς του…
ένα σωρό τέτοιες ιστορίες ακούγα έκεινη την εποχή, και μια και μιλάμε για τα μέσα του 80, το γεγονός ότι τίποτα δεν μπορόυσε να επιβεβαιωθεί απο Ιντερνετ, κινητό ή ακομά και τηλεόραση ή ράδιο που δεν ασχολούταν με τέτοια πράγματα, ασκούσε μια τεράστια έλξη για το χώρο της πιο σκληρής μουσικής.
Και μετά βέβαια ήρθε το Live after Death και τελείωσαν τα πάντα…
Εγω,ζούσα ανέμελα την ζωή μου,στα 5-6 χρόνια ώσπου οι γονείς μου,μου πήραν ενα cd-κασσετόφωνο.
Άκουγα ράδιο και συγχρόνως έψαχνα για κασσέτες,cds.Τα πρώτα cd που μου έπεσαν στα χέρια μου,ήταν
η κλασσικη μουσική του Τιτανικού και Καλδάρας…:lol: :lol:
Μετα απο καιρό,κατι οικογενειακοί φίλοι μας,με έγραψαν μια κασσέτα με heavy metal και απο τοτε ο πατέρας μου,μου είχε αγοράσει 5-6 iron maiden cd(+ Fear Of The Dark,ως δώρο γενεθλιων απο συμμαθητή)και τα ελιωνα…
Εντωμεταξυ,μετα στα τέλη Δημοτικού παραπάτησα και άκουγα Eminem,αλλά απο το Γυμνάσιο μετά ορθοπόδησα και i am back!
Νομιζω οταν ειμουν εκτη δημοτικου ειχα αρχισει να ακουω κτ κασετες του πατερα μου με pink floyd και βινυλια με led zepellin χωρις να ξερω τι ειναι βεβαια.Μετα στη δευτερα γυμνασιου ξανασχοληθηκα οταν μου εδωσαν ενα cd με scorpions iced earth και dickinson και απο τοτε αρχισα να ψαχνομαι ρωτωντας και ακουγωντας ραδιοφωνο.
Πρώτη γυμνασίου (94) άκουγα όλη αυτή τη φιλολογία περί ροκ, μέταλ και σατανισμού, και πάνω στη συζήτηση μ έναν φίλο μου λέει “έχω κάτι κασέτες από Nirvana, Cure, Iron Maiden”. Έτσι τις αντέγραψα και πρωτοάκουσα (11 ετών γιατί κερδίζω και χρονιά :p). Και από κοντά το τότε ελληνικό ροκ. Παπακωνσταντίνου, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά (ακόμα θυμάμαι να κοπανιέμαι σε εκδρομή με το “Δε χωράς πουθενά” ).