Είμαι σε θέση, πλέον, να γράψω.
Η φάση Άνδρος - Ραφήνα - Νομισματοκοπείο - Τεχνόπολη μ’ έβγαλε ακριβώς, όπως το προγραμμάτιζα, φτάνοντας την ώρα των Innerwish. Μεγάλη αγάπη και ευγνώμων, που επιτέλους τους απόλαυσα.
Και μετά…
Έψαχν’ η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Αυτό φτάνει για να περιγράψει τους Overkill, βλέποντάς τους για δεύτερη φορά. Τι μπαντάρα, τι πάθος (από αμφότερες τις πλευρές) τι circle pit ήταν αυτό, τι οπαδισμός μου βγήκε στο “In Union”, που έφυγα σφαιράτος μπροστά και βάζοντας τα γυαλιά μου στη θήκη τους για παν ενδεχόμενο. Έπρεπε να κλείσουν τη βραδιά. ΞΕΚΑΘΑΡΑ!
Hammerfall ωραίοι και γούσταρα, αφού δεν άφησα στίχο για στίχο, ΑΛΛΑ… ρε παιδιά, φτάνει με το τράβηγμα δύο τμημάτων στα τραγούδια σας. Άνετα έμπαινε σφήνα το μισό ντεμπούτο να φύγω ξεσκισμένος.
Και επεφάνη Σάββατο, ημέρα δευτέρα…
Πάμε στο ψητό.

Αυτή η ΜΠΑΝΤΑΡΑ, που χτύπαγε η πεθυμιά μου να τους τραγουδήσω, έπρεπε να βγει πριν το magnum opus της βραδιάς. Την εμπορικότητά μου και τα σκαμπό μου μέσα. Σάκη, μεγάλε και τρανέ, το καταλαβαίνεις αυτό; Αυτούς έπρεπε να τους ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ κι άλλο. Καλός και ωραίος ο Gus, τον έχουμε ξαναδεί και θ’ ανεβαίνει στη σκηνή ξανά και ξανά. Αλλά αυτή την ορμή των Γερμανών, γιατί να την κόψουμε έτσι; Γιατί ρε παιδιά; Γιατί, εκεί που έχουμε μεθύσει από τις νότες τους και τον εξαίσιο Χέρμπη να φοράει παπουτσάρες να το λήξουμε έτσι; Είναι σα ν’ αφήνεις παιδιά να παίξουν μπάλα σε αλάνα και στη μια ώρα τα διώχνεις, επειδή κλείνει ο χώρος. ΌΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ! Δε ληστεύεις απ’ τα παιδιά τη χαρά τους! HEAVENS GATE MONO.
Παρακάμπτω τους προτελευταίους.
Ανάβω κεράκι στο μανουάλι…
Χάθηκε η μισή φωνή μου. Σήμερα τα παιδιά στο σχολείο γελούσαν με τα κατά στιγμές κοκοράκια που πετούσα. Έπρεπε να γίνει αυτή η εμφάνιση. Και σφράγισε τα πάντα. Αυτό που ειπώθηκε παραπάνω για τον κόσμο, είναι η άψογη αλήθεια. Συμμετοχικότητα και live της δεκαετίας. Αυτοί είναι οι Candlemass. Αυτή ήταν η εμφάνισή τους. Αυτός είναι ο τραγουδιστής τους. Μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. Τα δώσανε και τα δώσαμε όλα. Ήμασταν ένα. Ήμασταν συγκινημένοι και φτιαγμένοι. Δεν ξέραμε τι θα γινόταν και αν θα γινόταν, κι έγινε πλέον του δέοντος. Τελείωσε.
Υ.Γ. Κοπελιά, που πήγες για Hammerfall και μιλήσαμε πρώτα κάτι ψιλά στο merch και μετά το βράδυ στην επιστροφή στο μετρό, και σ’ έσπρωξε άρον άρον η πισινή σου, μη ακούγοντας την απάντηση που μ’ έδωσες, για το αν θα ερχόσουν την επόμενη μέρα, αν το διαβάσεις κάποια στιγμή, κάνε λογαριασμό και στείλε με.
Ο μούσιας γυαλάκιας με την μπλούζα Ulcerate.