Είστε κι εσείς από κείνους που ταυτίζονται με τους αιθεροβάμονες ήρωες που κυνηγάνε απατηλούς έρωτες; Είμαι η μόνη που ταυτίστηκε με την κατσαρίδα του Κάφκα. Ειδικά στη σκηνή του παραθύρου πλάνταξα στο κλάμα. Θυμάμαι κάναν χρόνο και πάνω ψεκάσαμε το παράθυρο του δωματίου μου και την επόμενη μέρα βρήκαμε μια κατσαρίδα ανάσκελα στο μπαλκονάκι μου, αφυδατώθηκα από το κλάμα έτσι ανήμπορη που την είδα.
2 Likes
Τελείωσα την πρώτη ιστορία χθές, πολύ ωραία. Θα ξεκινήσω σήμερα και τις μικρότερες. Πολυ καλή πρώτη επιλογή!
1 Like
Καποτε θα ελεγα ναι, τωρα απλα μειδιαζω χαιρεκακα κ μισανθρωπικα με την ματαιοτητα κ την πνευματικη δυσλειτουργια με τις οποιες τα εχω ταυτισει.
Εγω στεναχωριεμαι να σκοτωνω κατσαριδες, αλλα το κανω…
Spoilers
Παντως ειμαστε ολοι αποτελεσμα των προσλαμβανουσων μας. Μεχρι κ το τελος της η πρωτη ιστορια μου θυμιζε εντονα διηγημα του Λαβκραφτ. Ειδικα ο γιατρος, η αφηγηση του, η περιγραφη του φυσικου τοπιου η οποια συχνα επηρεαζε εντονα την διαθεση του παρατηρητη, αλλα κ η μυστηριωδης αφηρημενη καθοδος στην παρανοια. Στην θεση των κακοβουλων, η εκτος λογικης, υπερφυσικων δυναμεων του Κθουλοσυμπαντος που εκφοβιζουν τους Κθουλοπρωταγωνιστες η μυστηριωδης κυρια
Το ξεκινημα της πρωτης ιστοριας με τραβηξε κ με μενα πολυ οπως εγινε κ για τον @stammargg_v2 . Δημιουργει μια ανεπαισθητη αισθηση δυσφοριας κ εχει κ ενα χαρακτηριστικο που μου αρεσει πολυ κ ειδικα στο φαντασυ σπανιζει πολυ.
Περιγραφει ευστοχα καποιες αφηρημενες καταστασεις που βιωνουμε.
Θυμαμαι δυο παραδειγματα απο την αρχη.
“But the atmosphere of the promenade deck was crowded and restless too, full of people chattering incessantly, hurrying up and down with the uneasy nervousness of those forced to be inactive in a confined space.”
“I can’t say how strange and eerie it was to be sitting next to someone like that in the dark, very close to a man I couldn’t see.”
5 Likes
Φτου σου. Χα χα. Κι εγώ νιώθω λίγο έτσι όπως περιγράφεις, άκαμπτη στην ανθρώπινη αδυναμία των “βασανισμένων” ηρώων.
Σε άλλα, είμαι στα μισά της πρώτης ιστορίας και δεν έχω καταλήξει αν μου αρέσει ή όχι. Οι περιγραφές είναι καταιγιστικές, κι αυτό μου αρέσει αλλά και με κουράζει λίγο όταν δεν έχω καθαρή σκέψη, γιατί πρέπει να είμαι διαρκώς σε εγρήγορση. Τώρα, σταμάτησα στο κρίσιμο σημείο της πνευματικής “αναμέτρησης” του γιατρού με τη μυστηριώδη γυναίκα και θα το ξαναπιάσω το βράδυ.
4 Likes
Μόλις τελείωσα τη Λεπορέλλα οπότε ας κάνω ένα μικρό recap μέχρι τώρα
Αμόκ
Μου άρεσε πολύ, η τραγική ιστορία της κυρίας που δεν δέχτηκε την ανήθικη πρόταση του γιατρού ώστε να βρει λύση στη δύσκολη θέση που είχε βρεθεί. Ο φρενήρης ρυθμός των εξελίξεων με κράτησε μέχρι τέλους και προφανώς το φινάλε έπρεπε να είναι έτσι ώστε να βρει ο γιατρός την εξιλέωση που αποζητούσε από τη στιγμή που έφυγε από το χωριό. Έκανε εντυπωσιακή έξοδος πάντως, του το δίνω, κρατώντας έτσι κρυφό το μυστικό.
Λίμνη της Γενεύης
Μικρό και πολύ στενάχωρο.
Διαβάζοντας το σκεφτόμουν το “Σαν θα με καλέσει η πατρίδα” του Άσιμου και πως ένας άνθρωπος από τα βάθη της Ρωσίας βρεθηκε να πολεμά στην κεντρική Ευρώπη (για των μπουρζουάδων τα μερακια, για των μπουρζουάδων τα σαγόνια). Στο τέλος καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να γυρίσει στην οικογενεια του και θα βαλτώσει εκεί για μια ζωή κάνοντας θελήματα. Ουσιαστικά αυτοκτονεί και δεν επιχειρεί να διασχίσει τη λίμνη για το σπιτι, αφού έχει αφήσει τα ρούχα του διπλωμένα στην ακτή.
Λεπορέλλα
Ο ορισμός της μιζέριας. Ένας άνθρωπος που έφτασε μεσήλικας χωρίς να έχει ζήσει τίποτα εκτός από δουλειά. Ο έρωτας για το αφεντικό της δεν εμφανίζει σεξουαλική έλξη αλλά πιο πολύ νοιάζεται να ικανοποιεί τις ορέξεις του περνώντας τα όρια συνεχώς μέχρι που πιάνει πάτο (όταν φέρνει το 16χρονο κορίτσι σαν πρόβατο στη σπηλιά του λιονταριού). Η απέχθεια ,αλλά και ο φόβος του, γι’αυτη γιγαντώνεται όταν δολοφονεί τη γυναίκα του και η μετέπειτα εξέλιξη είναι αναμενόμενη. Η Λεπορέλλα δε μπόρεσε να διαχειριστεί τα συναισθήματα που απέκτησε κάποια στιγμή γιατί έζησε τη ζωή της σαν ζώο, στερημένη από επιλογή.
Το στενάχωρο είναι ότι πάντα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, κοντινοί μας,που ξυπνάνε στα 50 και δεν έχουν ζησει τίποτα, συνήθως βρίσκουν να κατηγορήσουν άλλους για τα χαμένα χρόνια.
7 Likes
Μόλις τελείωσα κι εγώ το Αμόκ, και πραγματικά με εντυπωσίασε. Ο τρόπος γραφής σε παρασέρνει κι εσένα σε μία κατάσταση εγρήγορσης και κούρασης, γύριζα τις σελίδες στα όρια του φρενιασμένου να δω τι συνέβαινε. Ο τρόπος σκέψης και άγχους του γιατρού μου θύμισε πολύ το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι, με τον νεαρό πρωταγωνιστή εκεί να είναι εξίσου εξωστρακισμένος και εξαθλιωμένος, γεμάτος υστερικό άγχος, όπως και στο Αμόκ - αν και για άλλους λόγους. …
Δεν ξέρω αν ο γιατρός είναι ο Κίφερ Σάδερλαντ (τον δανείστηκα, ομολογουμένως, αν και πάντα τον ήθελα πιο μεγαλωμένο στην όψη), αλλά η γυναίκα είναι για μένα μόνο μία: η Νικόλ Κιντμαν, και συγκεκριμένα με αυτής την εποχή την θλίψη αλλά και φανερή ομορφιά που είχε στο “The Hours”
Edit: κι ένα κομματάκι να πάει συνοδεία με το Αμόκ
8 Likes
Αυτο μαλλον με αγγιξε πιο πολυ απο ολα. Η ουσια του ειναι διαχρονικη και πανανθρωπινη και σε λιγες σελιδες περικλειει πολλα.
2 Likes
Τελείωσα σήμερα το Αμόκ. Να πω ότι το είχα αφήσει στη μέση για αρκετές μέρες, αλλά σήμερα είπα να το διαβάσω νωρίς το απόγευμα. Και το δεύτερο μισό που διάβασα σήμερα με κέρδισε.
Την ιστορία την είχα ξεκινήσει και την είχα αφήσει στο σημείο που η γυναίκα συναντά τον γιατρό. Ήδη μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον η μυστηριώδης προσωπικότητα του γιατρού, που αμέσως καταλαβαίνεις πως έχει σχέση με τον πρόλογο του βιβλίου. Όμως, πριν διαβάσω τη συνέχεια, αναρωτιόμουν σε τι είδους ιστορία θα καταλήξει αυτή με τη γυναίκα; Ερωτική; Κοινωνική; Εγκλήματος; Τελικά, πάνω στο ηθικό δίλημμα της γυναίκας χτίστηκε μία ιστορία γεμάτη ανθρώπινες αδυναμίες, ενοχές και μεταμέλεια. Η σχέση του γιατρού με τη γυναίκα γίνεται πολύ πιο πολύπλοκη, το μυστικό της γυναίκας αρχίζει να δένει και τους δύο. Το αμόκ που νιώθει ο γιατρός, τον κάνει να τα παρατήσει όλα πίσω του, αφού η προσωρινή του έκρηξη υπερηφάνειας τον κάνει να τα παίξει όλα και να χάσει όχι μόνο την προσφορά της γυναίκας, αλλά και ό,τι είχε χτίσει στη ζωή του. Ο θάνατος της γυναίκας είναι το σημείο χωρίς επιστροφή για εκείνον. Θα κάνει τα πάντα για να μη σπιλωθεί η μνήμη της, αφού ήδη με την εμπλοκή του στην ιστορία είναι χαμένος. Με μερικές ευκολίες πλοκής -όπως ο άλλος γιατρός που υπέγραψε το πιστοποιητικό-φτάνουμε στο τέλος, που θυμίζει λίγο Τιτανικό. Τελικά η συνάντησή τους καταλήγει σε παιχνίδι μοίρας.
Νομίζω πως θα μπορούσε όντως να γίνει ταινία. Επίσης θα συμφωνήσω ότι θα ταίριαζε για το ρόλο της πρωταγωνίστριας μία ηθοποιός σαν τη Νικόλ Κίντμαν, αυστηρά στην ξανθιά της έκδοση.
Καιρός να διαβάσω και τα υπόλοιπα διηγήματα, για να ξανασχολιάσω.
6 Likes
την διπλωματική μου :"), επομένως ελπίζω ότι θα πιάσω το αμόκ πριν πάει 14.10 του 25
6 Likes
Τελείωσα την ανάγνωση των διηγημάτων, δεν διάβασα ακόμη κάτι δοκίμια που έχει στο τέλος για το έργο του Τσβάιχ.
Μόλις βρω λίγο χρόνο θα γράψω τις σκέψεις μου για το βιβλιαράκι γιατί αν περάσουν οι μέρες θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου.
Σε σειρα προτίμησης από αυτό που μου άρεσε περισσότερο:
Αμόκ
Λεπορέλλα
Στο φως του Φεγγαριού
Επεισόδιο στην Λίμνη
Βεατρίκη Τσέντσι
Γενικά αρκετές οι θετικές εντυπώσεις από την γραφή του Τσβάιχ, θα διάβαζα και άλλα βιβλία του αρκεί να μην είναι τόσο απαισιόδοξα, που μάλλον δεν παίζει αν κρίνω από το γεγονός ότι κι ο ίδιος έβαλε τέλος στην ζωή του.
5 Likes
Εγώ ξεκίνησα το “Στο Φως του Φεγγαριού” προχθές, αλλά το άφησα και θα το ξαναπιάσω, απόψε ίσως. Κλασικός Τσβάιχ, ωραία γράφη…αλλά σου ρουφάει την ψυχή, δεν είναι για όλες τις ώρες. Αγαπημένο, μέχρι στιγμής, το Αμόκ. Γενικά, αν διαβάσεις το πρώτο μπορείς εύκολα να μαντέψεις το τέλος και στα υπόλοιπα. Νομίζω είναι ξεκάθαρο τι θέλει να μας πει με τα τελευταία γραπτά του. R.i.p.
5 Likes
Λοιπόν τελείωσα τις ιστορίες και έχω να πω ότι μου άρεσαν πολύ. Πολύ βαριές αλλά και με ωραίο γράψιμο και με πολύ δυνατή ατμόσφαιρα. Γενικότερα μου άρεσε σε όλες η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και η περιγραφή της έντασης της ψυχολογικής τους πίεσης. Στο Αμόκ και στη Λεπορελλα οι κεντρικοί χαρακτήρες είχαν και πολύ ωραία εξέλιξη. Αγαπημένη μου ιστορία, πέραν της βασικής, ήταν σίγουρα το επεισόδιο στη λίμνη. Ανυπομονώ για την επόμενη επιλογή!
1 Like
“Αμόκ και άλλες νουβέλες” του Stefan Zweig
Έχοντας ολοκληρώσει και την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα ανάγνωση του επιμέτρου είπα να κάτσω και να γράψω λίγες σειρές για το βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάρει μέρος σε λογοτεχνική λέσχη στο παρελθόν και δεν είμαι σίγουρος τι πρέπει να γράψω. Aν για αρχή μου άρεσε; Η απλή απάντηση είναι ναι… αλλά, υπάρχει και ένα αλλά. Τέλος πάντων υποθέτοντας ότι μέχρι τώρα θα το έχετε διαβάσει όλοι ας ξεκινήσω και ενδεχομένως παρακάτω υπάρχουν και spoilers.
Ο Stephen King, που μπορεί να μην είναι επιπέδου Zweig αλλά σίγουρα κάτι κάνει σωστά, είχε πει κάποτε ότι ο συγγραφέας (πρέπει να) γράφει για πράγματα που γνωρίζει καλά. Ίσως έτσι εξηγείται πως τα βιβλία του είναι γεμάτα με αλκοολικούς χαρακτήρες, συχνά συγγραφείς σε ελεύθερη πτώση - έγραφε για τον ίδιο τον εαυτό του! Στις περισσότερες νουβέλες του “Αμόκ…” η αυτοκτονία του κεντρικού χαρακτήρα είναι η τελική κατάληξη. Την ίδια κατάληξη που είχε ο Ζweig πολλά χρόνια μετά το γράψιμο αυτών τον ιστοριών. Τυχαίο, σίγουρα όχι. Απ’ ότι φαίνεται και αυτός έγραφε για κάτι που γνώριζε καλά ή τουλάχιστον για κάτι που τον απασχολούσε ιδιαιτέρως από νωρίς στην ζωή του.
Έγραφε επίσης για αποξενωμένους χαρακτήρες σε τροχιά σύγκρουσης με τον εαυτό τους, για μονομανή άτομα τα οποία δεν είχαν δείγμα ενσυναίσθησης, για απελπισμένες υπάρξεις που είχαν χάσει κάθε ελπίδα για το αύριο, για γυναίκες και άντρες που είχαν αντικαταστήσει την αγάπη με την εμμονή. Έγραφε όλα αυτά και το έκανε εντυπωσιακά. Επηρεασμένος ίσως από τον Freud σκιαγραφούσε ιδανικά την ψυχοσύνθεση του κάθε χαρακτήρα.
Έχοντας πολύ πρόσφατα χάσει αγαπητό μου πρόσωπο με τον ίδιο τρόπο που επέλεξε να φύγει και ο Zweig, η ανάγνωση του βιβλίου δεν μου πρόσφερε δυστυχώς απαντήσεις, δεν με έκανε πιο σοφό στο θέμα αυτό, κάτι στο οποίο έλπιζα αλλά κατα βάθος δεν περίμενα να συμβεί. Μου χάρισε όμως πολλές στιγμές λογοτεχνικής απόλαυσης. Η πρόζα του είναι υπέροχη. Η ροή των ιστοριών αυτών κυλά φυσικά και αβίαστα με εντάσεις και κορυφώσεις στα σημεία που χρειάζεται.
Στην ¨Λεπορέλλα¨ η μαυρίλα δεν αιωρείται έτσι απλά στην ατμόσφαιρα, είναι πηχτή και αποπνικτική. Η αύρα αυτής της γυναίκας είναι μια μαύρη τρύπα. Φαίνεται και από τις αντιδράσεις του βαρόνου όταν κατάλαβε με τι έχει να κάνει. Η ανάγνωση της ιστορίας ενδείκνυται να γίνει με μουσική υπόκρουση
My Dying Bride - The Wreckage of My Flesh .
Για το ¨Αμόκ" προτείνω A Forest of Stars - Gatherer of the Pure. Ενδιαφέρον έχει και το τέχνασμα που χρησιμοποιείται κάποιες φορές για να πει μια ιστορία μέσω ενός παρατηρητή - ο οποίος δεν είναι άλλος από το alter-ego του ίδιου του συγγραφέα. Έτσι διαβάζοντας το ¨Αμόκ¨και κατόπιν το ¨Στο φως του φεγγαριου¨, είχα την αίσθηση ότι ο αφηγητής είναι το ίδιο άτομο και στις δύο ιστορίες. Επίτηδες ίσως αφήνει την περιγραφή του αόριστη και την μορφή του αβέβαιη για να εστιάσει περισσότερο στους υπόλοιπους χαρακτήρες και τα έντονα πάθη τους. Αν έχετε διαβάσει κάποιο αστυνομικό βιβλίο του Ross MacDonald (αν όχι, να το κάνετε, πραγματικά αξίζει, πάρτε ένα στην τύχη ή ξεκινήστε απ’ το “The Chill”) θα παρατηρήσατε πως ο ήρωας του, ο ντετέκτιβ Lew Archer, που εμφανίζεται σε καθένα από αυτά είναι ¨διάφανος¨. Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον ίδιο και για το παρελθόν του παρά μόνο τα άκρως απαραίτητα. Είναι στο βιβλίο απλά και μόνο για να δώσει την ώθηση στην -δραματική τις πιο πολλές φορές- ιστορία που θέλει να πει ο συγγραφέας. Κάτι αντίστοιχο γίνεται εδώ με τον Zweig.
Και για να τελειώνω με τις αναφορές σε άλλους συγγραφείς, το φινάλε του ¨Αμόκ" μου έφερε στο νου το αντίστοιχο φινάλε ενός αγαπημένου μου μυθιστορήματος, του ''Martin Eden", ενός άλλου δημοφιλούς συγγραφέα που αυτοκτόνησε, του Jack London…
10 Likes
Υπεροχος. Σημειωνω κ τον Mac Donald
1 Like
Σε άλλα νέα, και για το ενδιαφέρον που έχουν τέτοιες διαδικασίες και βραβεύσεις (αν με ρωτάτε, κυρίως στους διαλόγους που εκκινούν παρά για την ετυμηγορία τους), πριν λίγο απονεμήθηκε το Νόμπελ λογοτεχνίας, το οποίο φέτος είχε και αρκετό ελληνικό σούσουρο, μιας και κάπως βρέθηκε το όνομα της Έρσης Σωτηροπούλου στην λίστα - αν και, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσει.
Η φετινή, λοιπόν, νικήτρια των βραβείων, είναι η Νοτιοκορεάτισσα Han Kang. Στα ελληνικά βρίσκουμε τα βιβλία της “Χορτοφάγος” και “Μάθημα Ελληνικών”
4 Likes
Υπενθύμιση:
Αύριο είναι η τελευταία μέρα για να ολοκληρώσουμε και να σχολιάσουμε το “Αμόκ και Άλλες Νουβέλες”!
3 Likes
Έχω κολλήσει στην τέταρτη ιστορία. Αλήθεια, δεν το παλεύω ή -μάλλον- δεν την παλεύω. 
3 Likes
Πάρα πολύ ωραίο, δε θα σε απογοητεύσει.
Διάβασα χτες το “Επεισόδιο στη λίμνη της Γενεύης” και τη “Λεπορέλλα”. Η Λεπορέλλα ήταν πολύ καλή ιστορία, εφάμιλλη της ιστορίας του “Αμόκ”. Μου έκανε εντύπωση η ψυχογραφία της υπηρέτριας, αλλά και του αφεντικού της. Να σας πω την αλήθεια, η ιστορία μου θύμισε λίγο σενάριο της “10ης εντολής”.
Σε γενικές γραμμές ήταν μία θλιβερή ιστορία. Το ίδιο πιστεύω και για το “Επεισόδιο στη λίμνη της Γενεύης”, είναι μία ιστορία για έναν άνθρωπο σε αδιέξοδο, που παράλληλα κάνει ένα πολιτικό σχόλιο για τον πόλεμο.
Μένει τώρα να διαβάσω και τα άλλα δύο, πιστεύω ότι μέχρι να πιάσουμε το επόμενο βιβλίο, θα τα έχω διαβάσει κι αυτά.
5 Likes