Το ξεκίνησα, μ’ αρέσει αρκετά η γραφή της. Πολλοί χαρακτήρες στις πρώτες σελίδες με ονόματα που μοιάζουν αρκετά και γενικά επικρατεί μια σύγχυση αλλά το διαβάζω χωρίς παύσεις για να κατανοήσω τι παίζει, περισσότερο θέλω να πιάσω τον ρυθμό της. Υπάρχει πάντα και η δεύτερη (τρίτη κλπ) ανάγνωση.
1 Like
Έπειτα από πολλές αναβολές, τελείωσα κι εγώ το “Εμείς” του Ζαμιάτιν. Το διάβασα από την έκδοση της Έρμα, που ήταν μία πολύ καλή και οικονομική έκδοση. Σίγουρα οι περιγραφές με είχαν προετοιμάσει γι’ αυτό που είναι το βιβλίο: η βασική έμπνευση για το 1984 του Όργουελ, που όλοι γνωρίζουμε και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε διαβάσει. Φυσικά, πολλά βιβλία και ταινίες έχουν βασιστεί, όπως φαίνεται, στο “Εμείς”. Μία που μου έρχεται στο μυαλό είναι το “Equilibrium”, που μιλά πάλι για μια δυστοπική κοινωνία με αυστηρούς κανόνες, και όπου ο ήρωας που υποδύεται ο Sean Bean σκοτώνεται επειδή διάβαζε ποίηση.
Στο “Εμείς” ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου περιγράφει τον κόσμο όπου ζει ο ήρωας, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το Μονοκράτος. Τι συμβαίνει σ’ αυτό τον κόσμο;
Summary
Όλα είναι αριθμοί. Οι άνθρωποι, η ποίηση, η μουσική, η ηθική, η ερωτική επιθυμία, η δημιουργία οικογένειας. Ο ήρωας γράφει χαρακτηριστικά πως “το ιδανικό είναι εκεί όπου τίποτα δεν είναι έρμαιο της τυχαιότητας”. Η ποίηση και η τέχνη εν γένει ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες, με βάση τους οποίους οτιδήποτε αποτελεί προϊόν αυθόρμητης δημιουργίας είναι μεμπτό. Τα ποιήματα και τα τραγούδια, η ίδια η μουσική σύνθεση, πρέπει να βασίζονται σε αριθμούς. Με βάση τα παραπάνω, πιστεύω πως ο συγγραφέας είχε συλλάβει ή είχε προβλέψει αυτό που αργότερα έγινε πραγματικότητα μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Το ερωτικό ταίριασμα και η ερωτική επιθυμία εμπίπτουν σε νόμους που υπαγορεύει το Μονοκράτος. Η ύπαρξη συναισθήματος θεωρείται απόκλιση και ο πόνος που προκαλεί ο έρωτας θεωρείται γελοίος. Τα ζευγάρια είναι προκαθορισμένα και κάνουν σεξ με κουπόνι. Εδώ κάνω μια παύση για να αναφέρω πως κατά παρόμοιο τρόπο λειτουργεί ο κόσμος του “Αστακού” του Λάνθιμου.
Η μητρότητα εμπίπτει κι εκείνη σε κριτήρια. Μόνο ορισμένες γυναίκες που πληρούν κάποια σωματική κριτήρια επιτρέπεται να γίνουν μητέρες. Η ευγονική δεν είναι κάτι το πρωτάκουστο την εποχή που γράφει ο Ζαμιάτιν. Πάνω της έχουν χτιστεί κοινωνίες και προκαταλήψεις. Στο Μονοκράτος οι συντηρητικές απόψεις του παρελθόντος έχουν γίνει νόμος.
Όσον αφορά τον ιδανικό τόπο διαβίωσης, αυτός δεν είναι άλλος από τον αστικό ιστό. Με γυάλινους τοίχους σε όλα τα σπίτια, το κράτος είναι ένα Πανόπτικον. Η αρχιτεκτονική εξυπηρετεί το Μονοκράτος και τους κανόνες του, τα σπίτια όπου υπάρχει η ιδιωτικότητα θεωρούνται πια αρχαία. Παράθυρα δεν υπάρχουν, το κάθε κτίριο είναι ολόκληρο ένα παράθυρο προς το εσωτερικό του. Ωστόσο, φαίνεται πως η τοποθεσία είναι μία πόλη, η πρωτεύουσα ίσως του Μονοκράτους. Ένας πίνακας καθορίζει με ακρίβεια τους ρυθμούς της ζωής, την εργασία, τις ανάγκες, τον ελεύθερο χρόνο.
Η ηθική μπαίνει κι αυτή σε κανόνες υπολογισμένους με μαθηματικά, αντιμετωπίζεται ως ένας αλγόριθμος, συνεπώς καμία θρησκεία δεν μπορεί να την καθορίσει. Οι θρησκείες θεωρούνται αρχαίες δοξασίες και έχουν αντικατασταθεί από τις αρχές του Μονοκράτους.
Ακόμη και τα όνειρα εκλαμβάνονται ως ψυχική ασθένεια, αφού δεν μπορούν να εξηγηθούν με μαθηματική λογική.
Τι συμβαίνει όμως με τα αποθέματα ψυχής που υπάρχουν στους κατοίκους, ακόμη και στους οπαδούς αυτού του Μονοκράτους; Τα όνειρα, τα συνισθήματα, οι αδυναμίες είναι τα μόνα εκείνα στοιχεία που καθιστούν εκείνους τους ανθρώπους και δεν τους κατηγοριοποιούν ολοκληρωτικά ως μηχανές. Από αυτές τις ανθρώπινες αδυναμίες δεν ξεφεύγει ούτε ο βασικός ήρωας, ο κατασκευαστής του ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΑΤΟΣ, του μέσου εκείνου που θα μεταφέρει τις αξίες του Μονοκράτους και σε άλλους πλανήτες. Ούτε εκείνος όμως ξεφεύγει από τον πειρασμό της αμφισβήτησης.
spoilers:
Ο Δ-503 από τη μια μέρα στην άλλη, από φανατικός οπαδός του Μονοκράτους γίνεται ένας τρομαγμένος αμφισβητίας του. Το έναυσμα για να ξεκινήσει να παραβαίνει τους κανόνες του είναι μία γυναίκα, η Ι-330. Ενώ γνωρίζει ελάχιστα για εκείνη κι ενώ δεν είναι η ερωμένη που του είχε αναθέσει το κράτους, μπλέκεται μαζί της σε μία ιστορία όπου αποκαλύπτονται πολλά δικά του πάθη, όπου αναρωτιέται εάν χάνει τα λογικά του κι όπου ανακαλύπτει μία άλλη αλήθεια: ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος, που ζει εντελώς διαφορετικά, έξω από το τείχος του Μονοκράτους. Ανάμεσα στο δίλημμα του ν’ ακολουθήσει αυτούς τους επαναστάτες και να μην προδώσει το Μονοκράτος δεν υπάρχει απάντηση. Νομίζω πως ο Δ-503 ακροβατεί ανάμεσα στις δύο επιλογές. Θεωρεί τον εαυτό του προδότη του κράτους, μα συνεχίζει να το προδίδει. Στο τέλος, υποκύπτει στα έκτακτα μέτρα που θα λάβει το κράτους εναντίον της επανάστασης.
Τελειώνοντας το βιβλίο, νομίζω πως ξαναδιάβασα το 1984, παρόλο που το έχω διαβάσει μόνο μία φορά, πριν από αρκετά χρόνια. Όμως η αίσθηση που μου άφησε είναι η ίδια. Ο κόσμος του είναι κατά παρόμοιο τρόπο δομημένος. Ακόμη και οι ήρωες και οι ηρωίδες φαίνεται πως έχουν τον ίδιο κομβικό ρόλο. Ο Όργουελ πάτησε πάνω σ’ αυτό το βιβλίο και είναι εμφανές πως αποτέλεσε βασική επιρροή για το 1984, ίσως και για τη “Φάρμα των ζώων”, που όπως έκανε και ο Ζαμιάτιν, σχολίαζε το ρωσικό κομμουνιστικό καθεστώς. Το “Εμείς” δεν έγινε τόσο γνωστό επειδή η κυβέρνηση της Ρωσίας το έθαψε πολλά χρόνια πριν εκδοθεί.
Συνοψίζοντας, το “Εμείς” δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα με αρχή, μέση και τέλος. Είναι μία ιδιαίτερη αφήγηση, σε μορφή ημερολογίου, όπου όλα είναι ρευστά και εν κινήσει. Οι διάλογοι είναι λίγοι, οι περιγραφές και τα λογοτεχνικά σχήματα είναι πολλά. Φαίνεται όμως πως είναι κι ένα εγχείρημα που προέκυψε έπειτα από μελέτη, αφού είναι πολλές οι αναφορές σε πραγματικούς επιστήμονες και φιλόσοφους, καθώς και στο έργο τους.
7 Likes
Αχ θα διαβάσω την ανάλυση μετά την ανάγνωση του βιβλίου! <3
Περιμένω να μου’ρθουν τα εξής:
- Το “Μάτια σου έδωσα κι εσύ κοίταξες το σκοτάδι” της Irene Solà,
- Τη “Σιωπή” του Leonid Andreyev,
- Το “Εμείς” του Yevgeny Zamyatin,
- Το “Τέκνο του Θεού” του Cormac McCarthy και
- Το “Τραγούδι του Προφήτη” του Paul Lynch.
Προτίθεμαι να τα διαβάσω με την ίδια σειρά (ψυχαναγκαστική).
3 Likes
Σε λίγο καιρό τα 1984,εμείς και θαυμαστός καινούργιος κόσμος θα έχουν μπλεχτεί σαν μια ιστορία στο μυαλό μου κι ας τα έχω διαβάσει σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου το καθένα.
Ωραίες οι, πιο πάνω, αναλύσεις σας. Με κάλυψαν. Χαίρομαι που διάβασα το μυθιστόρημα που τα ξεκίνησε όλα, η ιστορία φαίνεται αρκετά απλή, τώρα που το τελείωσα, αλλά η αφήγηση και η εσωτερική πάλη του ήρωα περιπλέκουν τα πράγματα και αφήνουν πολλά ερωτηματικά όσο το διαβάζεις.
Μου άρεσε πολύ ότι έχει έντονο ερωτικό στοιχείο, κάτι που σπανίζει σε έργα Ε.Φ.
Στα επόμενα βιβλία θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής και να γράφω και 2-3 κουβέντες στην πορεία όσο διαβάζω. Συνεχίζω με το “μάτια σου έδωσα…”
4 Likes
Μιας και έχει παρέλθει η μέση του μηνός, ας πω δυο πράγματα για το τελευταίο βιβλίο, το “Μάτια Σου Έδωσα κι Εσύ Κοίταξες το Σκοτάδι” της Ιρένε Σολά
Αρχικά, νιώθω ότι έχει ένα εξώφυλλο που του πάει μούρλια. Έψαξα να βρω πληροφορίες για το τι πίνακας είναι δεν βρήκα πολλά, οπότε όποιο βρει κάποια πληροφορία πλιζ να αναφέρει.
Το “Μάτια σου Έδωσα…” είναι ένα βιβλίο βουτηγμένο στη λάσπη. Οριακά συμπαθείς οποιαδήποτε από τις ηρωίδες, αλλά ταυτόχρονα τις συμπαθείς, σε έναν παροξυσμό λαϊκών δοξασιών, μαγικού ρεαλισμού (ο Μάρκες και τα “Εκατό Χρόνια Μοναξιάς” έχουν την τιμητική τους), σατανισμού, και φεμινισμού.
Στο επίκεντρο μία σειρά γυναικών που, ως φαντάσματα, ετοιμάζουν την γιορτή υποδοχής της επόμενης στη γενιά τους που είναι ετοιμοθάνατη. Γυναίκες που ανταπεξήλθαν στα ανεμοδαρμένα ύψη (καμία ταύτιση με εκείνο το βιβλίο, απλά μ’ άρεσε να το θέσω έτσι) της Καταλονίας αλλά και στις δύσκολες εποχές του Ισπανικού Εμφυλίου (έστω κι αν τον βλέπουμε μόνο με την άκρη του ματιού μας) με σκληρότητα αλλά και επιμονή. Το πώς μεταξύ τους αλληλοπλέκονται η αγάπη, η αλληλεγγύη, το μίσος, και η έχθρα είναι εντυπωσιακό.
Η αφήγηση σε διπλό πεδίο, μεταξύ παρελθόντος και παρόντος είναι απαιτητικό στην αρχή και σε πιάνει απροετοίμαστο, καθώς ο χρόνος αλλάζει από παράγραφο σε παράγραφο. Η συγγραφέας ήθελε μάλλον να πετύχει ένα εφέ διπλής έκθεσης στο χώρο και το χρόνο, όπου τα πνεύματα των καταραμένων γυναικών παρεμβάλλονται με τις ζωντανές απογόνους τους, και το πέτυχε πιστεύω πολύ καλά, αν και βρήκα αχρείαστο το να περιγράφει αντικείμενα τεχνολογίας του σήμερα με λέξεις που θα χρησιμοποιούσαν άνθρωποι του 1900, όπως “καθρεφτάκι” για μία οθόνη κινητού. Νομίζω παλιώνει γρήγορα ως τρικ, και εφόσον η ιστορία περιλαμβάνει και το παρόν ως σχετικά αυτοτελές, με τις απογόνους να μιλούν και να συνδιαλέγονται κανονικά, δεν χρειαζόταν να καταφύγει σε τέτοια κόλπα - όχι συνέχεια τέλος πάντων. Επίσης, σκέφτομαι πως ως πνεύματα που έχουν ζήσει μόνιμα δίπλα στους ζωντανούς, ε τι διάολο, θα είχαν μάθει πια τι είναι τι.
Από εκεί και πέρα, η γλώσσα ρέει σαν χείμαρρος, υπάρχει υπερπληθώρα ουσιαστικών και αντικειμένων σε κάθε πρόταση, σε στιγμές ο λόγος μοιάζει με ολάνθιστο μπουκέτο. Παρ’ όλο που εμένα με κουράζει η υπερβολικά λυρική και μακροτενής περιγραφικότητα, εδώ τη βρήκα επιτηδευμένη τόσο όσο να έχει τη δική της ατμόσφαιρα. Διότι από ατμόσφαιρα, το βιβλίο σκίζει. Το χιούμορ του είναι ωραίο και σπάει την πηχτή αηδία που έχει σε άλλα σημεία, διότι disclaimer, δεν διστάζει καθόλου να γίνει υπερσεξουαλικοποιημένο, ζωώδες, άγριο, και σιχαμένο - και δεν μιλάει κάποιος uptight πουριτανισμός μου αυτή τη στιγμή!
Πλοκή ξεκάθαρη δεν έχει, αλλά δεν σε χαλάει. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλά σκιαγραφημένοι, και το χρονικό μπρος πίσω δεν σε δυσκολεύει να ακολουθήσεις την πορεία των γενεών, διότι κατά τ’ άλλα τα πρόσωπα είναι μάλλον λίγα, οπότε ναι κάπου μπορεί να χαθείς με τις τόσες γυναίκες και τα παιδιά, αλλά η συγγραφέας παίρνει χρόνο να εξηγήσει κάθε φορά σε ποιο άτομο αναφέρεται με διακριτικό τρόπο, οπότε σε επαναφέρει. Είναι και μικρό βιβλίο, αν το διαβάσεις σε λίγες μέρες δεν σε δυσκολεύει ιδιαίτερα μία χαρτογράφηση του γενεαλογικού δέντρου.
All-in-all, είναι ένα όμορφο βιβλίο, λένε πως είναι κατώτερο απ’ το προηγούμενό της (το “Εγώ Τραγουδώ και το Βουνό Χορεύει”, επίσης γαμάτος τίτλος). Το μέγεθός του δεν είναι αποτρεπτικό, ακόμη κι αν δεν σε τρελάνει, μάλλον δεν θα δυσκολευτείς να το ολοκληρώσεις. Δεν νιώθω ότι συνταράσσει συθέμελα, αλλά είναι ευπρόσδεκτο ως μίνι οικογενειακό δράμα/σατανιάρικη νουβέλα.
Μουσικά, η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να βρω παραλληλισμούς, κι έπρεπε να ψάξω ενεργά κάτι αλλά δεν βρήκα τίποτα.
3 Likes
2 Likes
Είσαι παίχτης
2 Likes
Ας πουμε οτι οτι ειμαι καλος στο research καθως ειναι κομματι της δουλειας και αυτο δεν ηταν καθολου δυσκολο ηταν πολυ δυσκολο, αλλα οχι για εμενα.
EDIT: Προσπαθω να το βελτιωσω, τωρα φαινομαι εγω μλκς αλλα ιτς οκεϊ 
1 Like
Μην με ταπεινώνεις έτσι ρε
1 Like
Σκιπάρω την ανάλυση σου για τωρα μη φάω σποιλερ γιατί είμαι στα μισά. Το βιβλίο είναι ωμό και με πολύ σκληρές εικόνες της ιβηρικής επαρχίας περίπου 100 χρόνια πίσω. Παίζει ωραία με τον αποκρυφισμό μέχρι στιγμής και καταφέρνει να σοκάρει κάποιες φορές.
Δύσκολα θα το διάβαζα αν δεν προτεινόταν εδώ, είναι πολύ έξω από τις συνήθεις επιλογές μου αλλά το απολαμβάνω !!
2 Likes
Δεν αναφέρω κάποιο σπόιλερ νομίζω, όσα γράφω λογικά θα τα έχεις διαπιστώσει ήδη, συν-πλην
2 Likes
Πηδιούνται όλοι σαν τα ζώα σε αυτό το βιβλίο.
3 Likes
Τελείωσα κι εγώ την ανάγνωση του “Εμείς” του Ζαμιάτιν και δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο με το κουκουβαγιάκι μας, ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφει πιο πάνω.
Ωραίο δυστοπικό μυθιστόρημα, πιθανόν το πρώτο μεγάλο του είδους του, που ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς της φανταστικής λογοτεχνίας και της μεγάλης οθόνης. Κρίμα για τους αναγνώστες και λάτρεις της λογοτεχνίας εν γένει που δεν έλαβε την αξία που του έπρεπε, αλλά και τον δημιουργό του που “φιμώθηκε”, δεν είδε ποτέ το έργο του να εκδίδεται στη μητρική του γλώσσα στη χώρα που το γέννησε και πέθανε στο περιθώριο.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, βιβλίο που αξίζει για πολλούς λόγους την προσοχή μας. Τρομακτικά επίκαιρο. Τέλος, ωραία και προσεγμένη έκδοση.
3 Likes
Δεν πήγε όπως ελπίζαμε η λέσχη. Το βιβλίο το έχω τελειώσει εδώ και κάνα μήνα αλλά δεν είχα χρόνο να γράψω και τώρα που έχω χρόνο έχω ξεχάσει τα περισσότερα.
Ωραίο ήταν, μύριζε χωριό,βρωμιά και προκατάληψη. Το πρώτο και το τελευταίο ήταν μακράν τα αγαπημένα μου κεφάλαια.
Έχω πιάσει το ταχυδρομείο του μπουκόφσκι τώρα γιατί θέλω κάτι ανάλαφρο αυτή την περίοδο (φουλ δουλειά).
Καλό θα ήταν να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια μετά το Πάσχα
4 Likes