Rockwave 2014

2 ερωτήσεις απευθυνόμενες και στους δυο σας γιατί πρέπει να φύγω:

  1. Έχετε κάνει ποτέ tape-trading ή έστω CDR-trading;
  2. Είχατε προσπαθήσει ποτέ να στήσετε ένα fanzine πριν ακόμα εδραιωθεί το internet;

Δεν νομίζω να έχει νόημα η κουβέντα περί του ποιός είναι περισσότερο ή λιγότερο αντικειμενικός. Το ίδιο θα μπορούσα να ισχυριστώ κι εγώ για τις απόψεις σας, συνοψίζοντας το στο “όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια”.

Τα υπόλοιπα κάποια άλλη στιγμή.

Για όταν ξαναμπείς λοιπόν:

Πρώτον δεν υπάρχει λόγος να γίνεσαι επιθετικός.

Δεύτερον, από μένα οι απαντήσεις στις ερωτήσεις σου είναι “όχι” και “όχι”.

Θα ήθελα όμως όταν ξαναμπείς α) να εξηγήσεις και τι σημαίνουν για σένα αυτές οι απαντήσεις, στο δια ταύτα, και γιατί (όπως μαντεύω) θεωρείς ότι αποκλείεται να νιώθω κι εγώ μια προσωπική σύνδεση με το underground επειδή δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με tape trading και fanzines, και β) να απαντήσεις και στις δικές μου ερωτήσεις. και να επιχειρηματολογήσεις περί του ΓΙΑΤΙ θεωρείται ότι δεν μπορεί κάποιος σήμερα να καταλάβει τι εστί underground επειδή υπάρχουν blogs.

Κι εγώ με τη σειρά μου να σου πω όχι όσον αφορά το tape trading (μόνο αγόραζα) και ούτε σε κάποιο fanzine έχω συμμετάσχει (αναγνώστης ήμουν και μάλιστα κάποια τεύχη από την Τερηδόνα τα έχω κρατημένα),
Την εποχή ωστόσο την έζησα, από τα μέσα της δεκαετίας του 90 όπως προείπα, και νομίζω πως έχω παραστάσεις ώστε να μπορώ να συγκρίνω.

Αυτό που σου εξηγώ είναι πως αλλάζει το [I]μέσο [/I](τότε fanzine, τώρα ηλεκτρονικά, τότε demo κασέτες, τώρα bandcamp αλλά και vinyl revival που τείνουμε να ξεχνάμε, στεκόμαστε μόνο στα εκατοντάδες αλμπουμ που κάνουμε download όπως είπες), αλλά είναι στο χέρι και στο μεράκι του καθενός να φτάσει στην [I]πληροφορία[/I] (και μάλιστα, πλέον πιο εύκολα από τότε), που νομίζω πως είναι το ζητούμενο.

αν και πιο παλιός από gracchus και alejandro συμφωνώ μαζί τους γενικά, και το λέω παρά τις χίλιες ιστορίες που έχω να πω κάθε φορά που ξεθάβω ένα δίσκο 25 χρόνια μετά την αγορά του ή όταν θυμάμαι τον king diamond στο ροδον το 1990… είναι η νοσταλγία που τα κάνει να μοιάζουν ωραία…

αν μου λείπει όμως κάτι είναι ο χρόνος που μπορούσα να διαθέσω σε ένα άλμπουμ και όχι η αρπακολάδικη λογική στις μέρες μας που διατρέχει τα πάντα (όχι μόνο μουσική, βλέπε μαζική κατανάλωση τηλεοπτικών σειρών, ενημέρωση φαστφουντ με κειμενάκια στο νετ πχ)

σαυτό ναι, δε φταίει μόνο ότι αλλαξανε οι προτεραιότητες (οικογένεια, δουλειά κτλ) αλλά κυρίως το ότι αυτά που μπορούσα να αγοράσω (ή έστω να αντιγράψω σε κασσέτα) αυτά άκουγα… ε ο μήνας πέρναγε με ένα δυο άλμπουμ… τώρα είναι εκεί μαζεμένα (πω μαλάκα άκουσα δισκογραφία arcturus χτες, τι γαμάτη μπάντα, αύριο λέω να ακούσω τα άπαντα bathory κτλ), δε λέω βολικό αλλά κάπου το κάνουμε σα να πρέπει να τα ακούσουμε με το ζόρι (δε παίζει, ξέχνα το, απολαυσε το, στην τελική υπάρχει μια αναλογία ποιότητας/ποσότητας στα πράγματα) μόνο για να πούμε (όλοι μας) μια αποψάρα σε φόρα και fb… ο ένας σκληρός μου έχει μέσα αυτή τη στιγμή πάνω από 10,000 άλμπουμς! έλεος… γιαυτό ακόμα πάω στο ράφι και κατεβάζω βινύλια και βάζω να τα ακούσω μακρια από την οθόνη (στην οποία όμως στέκομαι τώρα και γράφω… χάσαμε, χάσαμε, σύντροφοι…)…

και καλή η πληροφορία που λέει ο alejandro αλλά μιλάμε πλέον για υπερπληροφόρηση, χάνει η μάνα το παιδί κανονικά, σοβαρά αν πχ παίρνω ακόμα περιοδικά και βιβλία είναι (και) για την απόλαυση του να διαβάζεις ένα κείμενο με αρχή, μέση, τέλος, ορθογραφία κτλ και να μπορώ να εστιάσω σε αυτό και όχι σε 18 παράθυρα+skype+τι άλλο

σας αφήνω, να ανοίξω κανα βιβλίο (η παρακμή του αστικού πολιτισμού πχ, να το κατεβάσω σε pdf? :lol: )

Γράφεις σοφά πράγματα και ας τους να λένε . Το τελος της δεκαετίας του 80 ηταν μαγική εποχή για το μεγάλ στην ελλαδα (πριν ήμασταν πολυ πίσω). Φανζιν δικό μου δεν κυκλοφόρησα ποτε , διότι με κρέμασαν οι συνέταιροι μου, αλλα το ενα και πρωτότυπο τεύχος το εχω (με συνεντεύξεις Samael, dissection, armored angel μεταξυ άλλων .)

Ακομα θυμάμαι τις μαζωξεις στον ροκ φμ στην εκπομπή του αγγελου (φοβερός τύπος) που γινόταν παζάρι κάθε βδομάδα με γκρουπς να πουλάνε τα ντεμο τους αλλα και πράγματα απο το εξωτερικο (απο εκει είχα παρει το ντεμπούτο των masters hammer σε βινύλιο) .

Όσο για συναυλίες , οργασμος με το ροδον να παίρνει φωτιά με king diamond, kreator, sodom, sepultura ,dri, rage κ.λ.π και τον κόσμο να ειναι τρελαμένος
Τότε χωρις το downloading , εκτιμουσες κάθε άλμπουμ που αγόραζες και το έψαχνες πριν τα σκάσεις για το πάρεις . Ειλικρινά για κάποια χρονια τοdownloading με ειχε κανει να αηδία σω με την μουσική έχοντας τόσα πράγματα τζάμπα , μπουκωνεις εύκολα , αλλα χωρις.το booklet, το artwork , κ.λ.π

Εγω το έκοψα τελείως το downloading και αγοράζω αυτα που εχω ψάξει οτι θα μου αρέσουν .Καταλαβαινω τα παιδια που το κάνουνε αλλα φτηναινει την απόλαυση ενός καινούργιου cd η βινυλιου .

Οι hipster μεταλαδες είναι οι χειρότεροι.

Sent from my Nexus 5 using Tapatalk

Ροκ είναι και ο Χαρούλης αδερφέ. Μάλλον δεν έχεις παρακολουθήσει τη δισκογραφία του. Καμία σχέση με Γερολυμάτο και Κοντολάζο. Τσέκαρε εδώ:

μαγεία ναι, από τα ξυλίκια με τους απίστους το γυρίσαμε σε ξύλο μεταξύ μας (επικάδες-θρασερς), εβολούσιον λέμε, το ανθρώπινο είδος στα καλυτερά του, τζάμπα το πλειοψηφικό ρεύμα στα σχολεία :lol:

έλα τώρα, η ανοργασμική που της καθόταν χαρά κάθε πάσχα ήταν η φάση, και ναι γελούσαμε με τους γερμανούς πχ (ότι βλέπαμε σε βιντεοκασσέτες βασικά) για να καταλάβουμε λίγα χρόνια μετά ότι ήταν απλά θέμα κορεσμού (όπως έγινε και δω)
και αμάν με τους rage στο live του 1992, οι Coroner τους έσβησαν εκείνο το βράδυ :wink:

μας δουλεύεις? hit or miss ήταν πέρα από τα πολύ γνωστά που το αγόραζαν πολλοί… βέβαια αυτό ήταν και το ωραίο κάποιες φορές, η πρώτη επαφή με το δίσκο είχε όλο το νταβαντούρι της αναμονής μέχρι να ακουμπήσει η βελόνα επιτέλους και να σκάσει η πρώτη νότα… αλλά ας το παραδεχτούμε στους νέους, αγοράσαμε πολύ σαβούρα χωρίς λόγο…

απολαυση φετίχ όμως (ειδικά οι παλιοί απλά έτσι μάθαμε, ακόμα και τα παραμύθια στα 70ς σε βινύλια μου τα πέρνανε), και από τη στιγμή που τα σάπια mp3 έγιναν αξιοπρεπή (και με τα flac χωρίς συμπίεση έτσι κι αλλιώς) όλοι το ίδιο ακούν αν τα υπόλοιπα είναι σε νορμάλ επίπεδα (ηχοσύστημα πχ), στιχοι, artowork δεν είναι κρυμένοι επίσης, ένα κλικ μακριά, άσε που στο δρόμο δε κουβαλάμε μαζί τα τέρατα walkman/discman που είχαμε κάποτε, η τεχνολογία βοήθησε… προσωπικά όπως είπα το θέμα του χρόνου σε κάθε άλμπουμ με ενοχλεί αλλά δεν έχει να κάνει με το φορμάτ…

Ου καλα εισαι, τετοια παρελθοντολαγνεια και rose-tinted glasses ουτε σε συγκεντρωση 85χρονων φιλοβασιλικων.

ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΤΟ ΝΤΕΜΟ VADER - NECROLUST ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΣΕΣ ΤΟΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΜΑ ΤΟΧΑ ΣΕ ΜΡ3 ΘΑΤΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ Κ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΑΘΟΣ/ΠΟΡΩΣΗ…ΑΡΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ Η ΚΑΣΣΕΤΑ.
Κ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΚΑΝΤΕ ΚΑΝΑ ΚΛΙΚ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΕ ΚΑΝΑ 2ΛΕΠΤΟ ΚΑΜΙΑ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ,ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ Κ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΤΕ ΕΙΔΙΚΟΙ.

Δεν ψάχνουμε να βρούμε κάνεναν χρυσό κανόνα και κανένα μαθηματικό τύπο, από όπου να πρέπει να προκύπτει ό,τι λέμε. Ο καθένας γράφει τις απόψεις του με βάση του πως βίωσε τη φάση και του πως τα είδε τα πράγματα. Είναι απίθανο να λάβεις μία και μοναδική απάντηση από όλους τους παλαιότερους για το πως είδαν τα πράγματα τότε και πως τα συγκρίνουν με το σήμερα. Υπήρχουν άτομα που αρκέστηκαν να μείνουν σε 20 μπάντες και ό,τι ήξεραν το '89, τα ίδια πάνω κάτω ξέρουν και τώρα. Άλλοι επέλεξαν να ακούνε αυτά που διάβαζαν στο metal hammer. Άλλοι αντάλλαξαν χιλιάδες κασσέτες underground μπαντών κ.ο.κ. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι η σκοπιά από την οποία είδαν τα πραγμάτα είναι πολύ διαφορετική και, επομένως, θα λάβεις κι από τον καθένα την ανάλογη απάντηση. Αυτά στα περί αντικειμενικότητας.

Στις δύο αρνητικές απαντήσεις που έδωσες θα σε παραπέμψω στην τελευταία παράγραφο του αρχικού μου post. Για να σου δώσω άλλο ένα παράδειγμα του τι εννοώ: Φοβερά και τρομερά τα video στο youtube από μία συναυλία των Maiden το '85, και μας δίνουν μια αρκετά καλή ιδέα για το τι πιθανότατα να γινόταν, αλλά είναι άλλο πράγμα το να ήσουν εκεί και να το ζούσες. Κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν σε ένα κομμάτι χαρτί, ούτε σε μια φωτογραφία, ούτε και στην αφήγηση των πέντε αράδων.

Δεν σε αποκλείει κανείς από το underground, ούτε σου απαγορεύει την “προσωπική σύνδεση” με αυτό, επειδή π.χ. δεν έκανες ποτέ σου tape-trading. Δεν νομίζω να ειπώθηκε πουθενά κάτι τέτοιο. Αυτό που απλά είπα, είναι ότι τα πράγματα δεν είναι επί της ουσίας τα ίδια τότε με τώρα και ότι το μόνο που απλά έχει αλλάξει είναι η μορφή και το μέσο. Προσωπικά, όμως, τον θεωρώ τον όρο underground για τις σημερινές μπάντες, και πιθανότατα και για την όλη κατάσταση, λιγάκι αδόκιμο. Όποτε και αν τελικά τον χρησιμοποιήσω ο ίδιος, η χρήση του είναι πολύ “χαλαρή” και σίγουρα δεν εννοώ το ίδιο πράγμα με αυτό που εννοούσα πριν 15 χρόνια. Πόσο underground μπορεί να θεωρείται π.χ. μια μπάντα η οποία την πρώτη μέρα της δημιουργίας της μπορεί βρίσκεται ήδη σε κοινή θέα και να έχει φτιάξει τη δική της σελίδα στο μεγαλύτερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο αριθμεί εκατομμύρια χρήστες, να έχει στη συνέχεια ανεβάσει τις συνθέσεις της στο youtube, το οποίο επίσης αριθμεί εκατομμύρια χρήστες και να έχει ταυτόχρονα λογαριασμούς σε twitter, bandcamp κτλ ; Πόσο underground μπορεί να είναι η νέα κυκλοφορία μια εταιρείας η οποία έχει πάρει τα email χιλιάδων χρηστών εγγεγραμμένων σε forum και την προωθεί αυτοματοποιημένα σε αυτούς, οι οποίοι, τελικά, ενημερώνονται, θέλοντας και μη; Ο βαθμός προβολής και έκθεσης του υλικού είναι, πλέον, τέτοιος, που οποιαδήποτε σύγκριση με παλαιότερες καταστάσεις καταντάει, τελικά, αστεία. Αναφορικά με τις πιο αρχαίες μπάντες, αυτό που θεωρούνταν underground και obscure πριν 20 χρόνια, σήμερα μπορεί να είναι απλά μια “σχετικά γνωστή” μπάντα, οπότε και σε αυτήν την περίπτωση η εφαρμογή του όρου είναι λίγο προβληματική. Δεν είναι απαραίτητα, όμως, κακά όλα αυτά. Απλά δεν είναι underground.

Εν πάση περιπτώσει, η αρχική μου παρατήρηση αφορούσε την ουσία του πράγματος, η οποία, θεωρώ, ότι δεν είναι η ίδια. Επειδή ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω είναι λιγοστός, θα το συνοψίσω στο εξής: η ευκολία πρόσβασης, διάδοσης, χρήσης, απόκτησης, παραγωγής του υλικού είχε σαφέστατα τα θετικά της, αλλά αυτό είχε, παράλληλα, και κάποιο “κόστος”. Ποιό ήταν αυτο; Το ότι, κυρίως, μαζεύτηκε άπειρο πουθεναριό στη φάση (όχι ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και παλαίοτερα, σε αρκετά μικρότερο βαθμό βέβαια), είτε αυτό λέγεται απλός ακροατής, είτε μουσικός-μέλος μπάντας, με αποτέλεσμα, ενώ η ποσότητα αυξήθηκε με τρομακτικούς ρυθμούς, η ποιότητα έπεσε κατακόρυφα. Αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι η μουσική αυτή ανακυκλώνει τον ίδιο της εαυτό εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια, η κατάσταση έχει γίνει λιγάκι καταθλιπτική. Επειδή, όμως, σε όλες αυτές τις τελευταίες παρατηρήσεις υπεισέρχεται έντονο το στοιχείο της υποκειμενικότητας και του προσωπικού γούστου, θα τονίσω, προς αποφυγή περαιτέρω “σεντονιών”, ότι δεν πρόκειται για καμία πανσυμπαντική αλήθεια η οποία θα πρέπει να διέπει απαρέγκλιτα την πλάση όλη, αλλά αποτελεί την προσωπική μου άποψη και μόνο.

Πολύ καλό ποστ.
Από αυτά που σπάνια γίνονται πλέον στο μουσικό κομμάτι του φόρουμ.

Δε νομίζω να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτά που λες σχετικά με τις διαφορές τότε και τώρα. Και για το underground πολύ καλά τα περιγράφεις (αν και υπάρχουν ακόμα μπάντες και εταιρείες που -τηρουμένων των αναλογιών- παραμένουν σ’ αυτήν την νοοτροπία).

Προσωπικά έχω δύο ενστάσεις/παρατηρήσεις:

  1. Η τεχνολογία προχωράει συνεχώς. Το 1989 είχε προχωρήσει αρκετά ώστε να μπορείς να στήσεις ένα φανζιν με γραφομηχανή και cut’n’paste και να μη χρειάζεται να γράφεις στο χέρι με πένα και μελάνι. Τα επόμενα χρόνια προχώρησε με ακόμα πιο"εκθετικούς" ρυθμούς έτσι ώστε να μη χρειάζεται πια καν να τυπώνεται κάτι για να διαδοθεί και να διαβαστεί. Αν με ρωτάς, κι εγώ φαν του χαρτιού είμαι και ακόμα περισσότερο είμαι υπέρ του να γίνεται κάτι με κόπο γιατί αξίζει συνήθως πολύ περισσότερα από κάτι που γίνεται με ευκολία μέσα σε 5 λεπτά.

Όμως το ζήτημα είναι ότι πάντα η τεχνολογία θα “αλλάζει” το μέσο και θα αυξάνει την ευκολία στο πώς γίνονται τα πράγματα οπότε έχεις δύο επιλογές. Είτε να λές “κάθε πέρσι και καλύτερα” μέχρι να φτάσεις στον πρωτόγονο άνθρωπο που έκανε τα πάντα με τον μεγαλύτερο δυνατό κόπο είτε να προσπαθήσεις να χρησιμοποιήσεις τα νέα μέσα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε, βάζοντας και τον κόπο που έβαζες όταν δεν τα είχες, να φτιάξεις κάτι πραγματικά πολύ καλό. Γιατί μη γελιόμαστε, άξια σεβασμού όλα τα φάνζινς της εποχής για την προσπάθεια που χρειάστηκε να στηθούν, σε πολλά από αυτά όμως το περιεχόμενο αισθητικά ήταν πολύ χαμηλό.

Για να το πάω πιο παραπέρα, τότε το να κάνεις ένα φάνζιν (στην περίπτωση που ήθελες ν’ ασχοληθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο) ήταν περίπου μονόδρομος, Δύσκολο και απαιτητικό φυσικά, αλλά είτε θα έκανες αυτό είτε τίποτα. Τώρα με την εύκολη εναλλακτική του μπλογκ, το να στηθεί ένα χάρτινο φάνζιν είναι [U]επιλογή[/U], άρα και ακόμα περισσότερο άξιο σεβασμού.

  1. Η ευκολία στην επικοινωνία που υπάρχει σήμερα και στη διάδοση της μουσική παγκόσμια κάνει τους μουσικούς καλύτερους και πιο τολμηρούς. Κάπως έτσι σήμερα είναι δυνατό μια ελληνική μέταλ μπάντα να συνεργαστεί με έναν ritual ambient καλλιτέχνη από την Κολομβία. Δεν ξέρω σε ποια μουσική αναφέρεσαι όταν λες ότι “αυτή η μουσική ανακυκλώνει τον εαυτό της”. Προφανώς μέσα στο μέταλ στα 30+ χρόνια, ή στο ροκ (50+ χρόνια) εξαιρετικά δύσκολα θα γίνουν μουσικές επαναστάσεις (και ακόμα πιο δύσκολα να αφορούν πολύ κόσμο και όχι ένα περιορισμένο κοινό).

ενδιαφέρον point of view ChrisP αλλά σε σημεία με μπέρδεψες, τρέχεις και κάτι σε χαρτί πέρα από το μπλογκ?
Το λέω γιατί το παρακολουθώ καιρό και έχει όλα αυτά που λες, μεράκι, θέση, αισθητική. Αρα επιλογή είναι στο πόση δουλειά θα ρίξεις και όχι το φορμάτ που θα σε βολέψει απλά.

Και βασικά δίνει ακριβώς αυτό που λέτε, τη δυνατότητα να έρθει κάποιος σε επαφή με το μη mainstream (κατα βάση) του ακραίου ήχου.
Έχεις και τα λινκ σε distro, δηλαδή μη τρελαθούμε και το πάμε από την ανάποδη, ότι και καλά επειδή εμείς τραβάγαμε γολγοθά να μάθουμε/βρούμε/παραγγείλουμε/περιμένουμε κάτι κάναμε και κάτι. Στην τελική πολλοί απλά δε μπορούσαν/δεν ήθελαν/δεν είχαν τα χρήματα για την όλη διαδικασία και έτσι μια μπάντα θα έδινε 50-200 κόπιες με δυσκολία ενώ τώρα η ψηφιακή πλατφόρμα θα τους φέρει κοντά σε πολύ περισσότερους (που ψάχνουν γιαυτούς)…

το πως θα γίνει το σκανάρισμα βέβαια μέσα στην τόση προσφορά είναι ένα θέμα και για μένα (τουλάχιστον σε επίπεδο underground) συνεχίζει να παίζει μεγάλο ρόλο το κείμενο κάποιου (είτε στο sub terra του χάμερ, είτε σε blog, κτλ)

και όμως, η κασσέτα έχασε ρεσυ :frowning: όσα ντέμο έπαιζα τόσο συχνά όπως λες δε παίζουν πια, και το γεγονός ότι μπορώ να τα ξαναβρώ (ψηφιακά) αν θέλω να τα ακούσω μόνο θετικό είναι και μπορώ να τα μοιραστώ και με άλλους αν θέλω και όχι να αραδιάζω ελιτίστικα απλά το τι πήρα εγώ (αφού θυμάστε τόσο ωραία τις παλιές εποχές θα θυμάστε και αυτούς που κάνανε τους δύσκολους και δε δέχονταν να γράψουν κάτι από τη συλλογή τους σε άλλους).

νομίζω δεν είναι θέμα ορισμού, και τότε κάποιος θα ήθελε να φτάσει σε περισσότερα αυτιά αλλά υπήρχε η δυσκολία να το επικοινωνήσει αφού το συμβόλαιο με δισκογραφική ήταν δύσκολο (πολύ δύσκολο) και με χάλια όρους για το συγκρότημα πάντα και η νόρμα ήταν γράφουμε το ντέμο και βλέπουμε… Η όλη διαδικασία του tape trading όμως δε τσούλαγε εύκολα στους πολλούς.
Τώρα -και ενώ το να πας σε εταιρεία είναι απείρως πιο εύκολο- έχεις πολλές επιλογές να κινηθείς εκτός “συστήματος” αφού μπορείς να γράψεις σε home studio με σωστή παραγωγή (τεχνολογία υπέρ σου), να κάνεις χρήση της ψηφιακής πλατφόρμας για να σε μάθει/ακούσει κάποιος (τεχνολογία υπέρ σου/μας) και αν είσαι και μερακλής να κάψεις και σε βινύλιο… όλοι κερδισμένοι θα βγούμε

Είναι στα πλάνα.

Επιλογή είναι και το πόση δουλειά θα ρίξει κάποιος, αλλά έχει και το φορμάτ τη σημασία του.

Τελικά εδώ το θέμα είναι το rockwave ή το πόσο γαμάτες ήταν οι ντέμο κασσέτες, τα φάνζιν κλπ;
(πράγματι οι κασσέτες δεν άντεχαν στο χρόνο, ακόμα και τα cd δεν αντέχουν μετά από πολλή χρήση, αλλά τουλάχιστον κάνεις πιο εύκολα αντίγραφα με αυτά)

Να πω κα εγω την μαλακια μου πριν κλειδωσει. Σαν καποιος λοιπον που ξεκινησε να ακουει μεταλ πριν το ιντερνετ, αυτο που μετραει πανω απ’οτιδηποτε αλλο για εμενα ειναι ενα. Η μουσικη. Απο την στιγμη που η τεχνολογια κανει πιο ευκολα προσβασιμη σε εμενα και πιο ευκολα κυκλοφορισιμη στις μπαντες την μουσικη ολα τα αλλα ειναι δευτερευοντα. Γαματα και σημαντικα δευτερευοντα αλλα παντα δευτερευοντα. Σαν καποιος που δεν ειχε το χρημα και τον χρονο να ασχληθει με tape trading λοιπον δεν νοσταλγω καθολου τον καιρο που η καινουρια μουσκη που ακουγα σε ενα μηνα ηταν 3-4 δισκοι, ουτε το γεγονος οτι το πεντοχιλιαρο πηγαινε στα τυφλα στο εννιαρι του χαμμερ η στο ταδε αλμπουμ με το γαματο εξωφυλλο που τελικα βγηκε πατατα.

My 2cc

ποσο παιδάκια ειστε ρε πστ μου, μιλαμε για απιστευτο καταιγισμο off topic!!! Aνοιξτε αλλο θεμα ρε μαγκες και μιληστε για κασετες, φανζιν κτλ. , εδω σ αυτο το θεμα κραζουμε τoυς Ντι-Ντίδες και το πανηγυρι που θελουν να το οναμασουν ροκ γουεηβ μη χεσω…

Εχουν καταργησει και τα σχολια στην σελιδα του “φεστιβαλ” στο facebοok γιατι το χεσιμο πηγαινε συννεφο…

Πλακα πλακα παιζει να μην γινει καθολου…

υ.γ. μ αρεσει που βαζουν και λεωφορεια οι ασχετοι “διοργανωτες” :lol: Ρε σεις εχετε καταλαβει οτι θα μπειτε μεσα με το κεφαλι ??? (εκτος αν δεν πληρωσετε τους καλλιτεχνες…)

Αν και εμενα μου λειπει η εποχη του tape trading πιθανον επειδη μου θυμιζει τα εφηβικα μου χρονια συμφωνω απολυτα. το πιο σημαντικο ειναι να ακους περισσοτερη μουσικη εχεις δεν εχεις χρηματα.

Πιο ουσιαστικό είναι να μιλάμε γι αυτό, παρά να κράζουμε 1000η φορά το Λώρη :wink:

@Ion για να μην παραθέτω όλο σου το κείμενο, το tape trading απαντούσε σε μία ανάγκη. Την ανάγκη να έχεις πρόσβαση σε μπάντες και σκηνές. Έστελνες εσύ Rotting Christ και Varathron λχ, σου έστελνε ο Νορβηγός Enslaved. Γνώριζες μπάντες.
Τώρα αυτή η ανάγκη απαντάται καλύτερα-πληρέστερα μέσω του Ιντερνετ.
Και δεν χάνει κάποιος απαραίτητα τη μυσταγωγία του tape trading. Επικοινωνείς πλέον με μπάντες απευθείας, μαθαίνεις πράγματα, φτάνουν στα χέρια σου κυκλοφορίες.

Δεύτερο θέμα, όσον αφορά τα fanzine. Τα περισσότερα ήταν πολύ ερασιτεχνικές προσπάθειες (και σίγουρα εκεί ήταν η μαγεία), που γι’ αυτό το λόγο είχαν μικρή διάρκεια ζωής.
Αυτό που ποτέ δε μάθαμε ωστόσο, είναι πόσες τέτοιες προσπάθειες ήταν πραγματικά καλές και δεν έφτασαν στα χέρια αρκετών ή ακόμα-ακόμα δεν ξεκίνησαν καν λόγο των δυσκολιών που ανέφερες.
Τώρα, σκέψου πόσα αξιόλογα blog υπάρχουν, φτάνουν σε ευρύτερη μάζα ανθρώπων και είναι ποιοτικότατα.
Σκέψου πχ πως το blog του Plunderer στην εποχή του fanzine, μπορεί να μην υπήρχε καν ή να τον γνώριζαν οι 150 άνθρωποι που έφτανε στα χέρια τους, όσο ήταν συνήθως το τιράζ.

Τέλος, το άλλο κακό της εποχής είναι πως εξαρτώσουν υπερβολικά από τις γνώμες των συντακτών. Τώρα πας στο bandcamp, ακούς και αν σου αρέσει αγοράζεις.

Μην κάνετε το λάθος (κυρίως στον ratos αναφέρομαι) να πιστεύετε ότι ο κόσμος μένει απλά στο downloading και δεν αγοράζει. Αν συνέβαινε αυτό δε θα μιλούσαμε για vinyl revival και τα σχετικά. Προσωπικά αγοράζω τουλάχιστον 6-7 βινύλια/cd το μήνα, κατεβάζω περίπου τόσα άλμπουμ, αλλά ακούω πολλαπλάσια.

Το πρόβλημα είναι αυτό που ανέφερε κυρίως ο mindcrimeK για μένα. Δε μπορώ πλέον να αφιερώνω το χρόνο που αφιέρωνα (ή τον αφιερώνω σε πολύ μεγαλύτερο εύρος ακουσμάτων). Υπάρχουν αλμπουμ που αγόρασα και δεν έχω ακούσει ακόμα. Που δεν έχω ανοίξει το booklet. Παλιότερα δεν θα υπήρχε στίχος που να μην αποστήθιζα, special thanks που να μην είχα διαβάσει κ.ο.κ.
Αλλά σε αυτό δε φταίει (αποκλειστικά) η εποχή. Κυρίως είναι οι δικοί μου ρυθμοί που διαφέρουν.
Σίγουρα όμως και η υπερπληροφόρηση της εποχής.
Προσπαθώ πλέον, τουλάχιστον ένα δίσκο τη μέρα να τον ακούω χωρίς να κάνω τίποτα άλλο παράλληλα :!:

ΥΓ: Όσον αφορά τα Live, μην ξεχνάμε τι γινόταν. Μέσα 90’s που η κατάσταση είχε στρώσει ήταν σπάνιο να υπάρχουν πάνω από 2 Live το μήνα. Τώρα δεν υπάρχει βδομάδα σχεδόν που να μην έχει κάτι αξιόλογο. Και μιλάμε για “μεσαίωνα” :lol:

Μεγάλη αλήθεια αυτό.Και πιο πολύ φταίει η υπερπληροφόρηση παρά οτιδήποτε άλλο.