Μεγάλη κουβέντα είπες τώρα…
ok…
σε μερικους απο εσας εχει σταλθει ενα μηνυμα απο μενα με 3 bootlegs του dio στην ελλαδα…
τα ακουγα αυτες τις μερες και δεν πιστευα το ποσο θεικη ειναι η φωνη του dio…
ενω μιλαμε για bootleg η φωνη απλα λαμπει…!!!
αν εστειλα σε καποιον που δεν τα θελει, ή ενοχλησα καποιον συγγνωμη…
απλα πιστευω πως αξιζει…
ειδικα για μερικους που παραπονεθηκαν πως δεν προλαβαν να τον δουν(οπως και εγω…!!!)
τα 3 αυτα live ειναι τα εξης οπως υπαρχουν στο αφιερωμα του rocking…
[SPOILER][SIZE=“4”]1993 (Dio)[/SIZE]
Οι Dio έγραψαν τη δική τους ιστορία και ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του '80 έκαναν μεγάλη αίσθηση με το show και τα εφέ που παρουσίαζαν στις συναυλίες τους. Φτάνοντας στο 1993, τη χρονιά που μας επισκέφτηκε για πρώτη φορά, το συγκρότημα συμπλήρωνε 10 χρόνια ζωής και έξι studio album. Εκείνη η χρονιά ήταν σημαντική για τη μπάντα που για πρώτη φορά γυρνούσε την πλάτη στα επικά θέματα και τον γνώριμο ήχο του. Με τον όχι και τόσο αγαπητό στους οπαδούς Tracy G στην κιθάρα (θεωρείται ο κατώτερος τεχνικά κιθαρίστας που έχει συνεργαστεί με τον Ronnie), τον Jeff (ex-Dokken) Pilson στο μπάσο και τον Vinny Appice στα drums, μας χάρισαν τρία υπέροχα ηλεκτρικά βράδια γεμάτα συγκινήσεις! Το set list αν και άλλαζε από μέρα σε μέρα, ουσιαστικά βασίστηκε στα τραγούδια του “Strange Highways”, με πολλές σφήνες από Black Sabbath αλλά και Rainbow.
Τα καλύτερα μας τα φύλαξαν βέβαια για το τέλος. Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ρόδον η μπάντα κέντησε πραγματικά και ο κόσμος το ευχαριστήθηκε 100%, αφού οι αντιδράσεις ήταν τουλάχιστον ενθουσιώδεις. Με τον ίδιο κορμό τραγουδιών και τον Ronnie στην καλύτερή του φόρμα, ήρθαν, είδαν και μας ισοπέδωσαν πραγματικά!
[SIZE=“4”]2003 (Dio)[/SIZE]
Από την υπέροχη βραδιά της 6ης Νοεμβρίου 1993, οι οπαδοί του Dio έπρεπε να περιμένουν 10 περίπου χρόνια για να βρεθεί και πάλι στην χώρα μας ο μεγάλος κοντός. Στο Ark Nr. 6, ένα χώρο (ο Θεός να τον κάνει συναυλιακό) που χώρεσε 4000 «πιστούς», ο Ronnie μας έδειξε ποιος είναι ο Βασιλιάς και στρογγυλοκάθισε ξανά στο θρόνο του! Στη σύνθεση των Dio βρίσκουμε μερικούς καταπληκτικούς μουσικούς: Ο Jimmy Bain (μπάσο), συνοδοιπόρος του Ronnie σε Rainbow & Dio, ο Simon Wright (drums), πρώην μέλος των AC/DC αλλά και των Dio, και ο Scott Warren (πλήκτρα) μόνο τυχαίοι δε μπορούσαν να θεωρηθούν. Τελευταίο θα αναφέρω τον Craig Goldy (“Dream Evil”, “Intermission”, “Magica”) στην κιθάρα, που μόλις είχε επιστρέψει στο συγκρότημα μετά την απομάκρυνση του Doug Aldrich και την προσχώρηση του τελευταίου στο στρατόπεδο των Whitesnake . Αυτή ήταν και η δεύτερη φορά που ο Coverdale «έκλεβε» τον κιθαρίστα του συγκροτήματος, με πρώτη την περίπτωση Vivian Campbell στα μέσα του '80.
Η περιοδεία είχε σκοπό να ενισχύσει την κυκλοφορία του πολύ καλού “Killing The Dragon”, αλλά αυτή τη φορά το set list δε βασίστηκε στο καινούργιο album αλλά στην Campbell / Goldy εποχή των Dio. Πάντα βέβαια με αναφορές στο ένδοξο παρελθόν (Black Sabbath και Rainbow) και με αρκετές εκπλήξεις. Τα τραγούδια που παίχτηκαν στις 30 Ιουνίου ήταν:
Killing The Dragon / Straight Through The Heart / Stargazer / Stand Up And Shout / drum solo - 1812 / The Mob Rules / Rock & Roll / I Speed At Night / Lord Of The Last Day / Dream Evil / guitar solo / Evil Eyes / Holy Diver / Heaven And Hell / Encore: Last In Line / Rainbow In The Dark / We Rock / Medley: Man On The Silver Mountain / Long Live Rock ‘N’ Roll / Man On The Silver Mountain.Εκπληκτική επιλογή με την παράσταση να κλέβουν τα “Stargazer” και “Heaven And Hell”. Ποιος θα ξεχάσει το αυθόρμητο «ααα…» έκπληξης και χαράς από 4000 στόματα στα πρώτα μέτρα του “Heaven And Hell” με τον Ronnie να «διευθύνει» το κοινό ανεβασμένος πάνω στο ηχείο; Ή ποιος μπορεί να ξεχάσει την απόδοση του κοντού στο “Stargazer” 30 χρόνια μετά την ηχογράφηση του; Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν μοναδικές και επιβεβαίωσαν το μεγαλείο του συνθέτη / στιχουργού / τραγουδιστή Ronnie James Dio.
Ποιος άλλος τραγουδιστής άραγε θα τολμούσε να ερμηνεύσει ζωντανά τόσο απαιτητικά κομμάτια σε τέτοια ηλικία και πόσοι άλλοι έχουν στο ρεπερτόριο τους να επιδείξουν τόσες διαχρονικές συνθέσεις και από τρία διαφορετικά και εξίσου σπουδαία συγκροτήματα; Στο πρώτο θα απαντήσω κανένας και στο δεύτερο πολύ λίγοι. Η κατάκτηση της πρώτης θέσης στο δημοψήφισμα του site μας για την καλύτερη συναυλία του 2003 απλά επιβεβαίωσε το αυτονόητο.
[SIZE=“4”]
2007 (Heaven And Hell)[/SIZE]
Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του “Black Sabbath: The Dio Years” και της περιοδείας της “Mob Rules / Dehumanizer” σύνθεσης των Black Sabbath με είχε γεμίσει χαρά, αφού από το 1992 περίμενα να δω ζωντανά το συγκρότημα να εκτελεί τα αγαπημένα μου τραγούδια, κάτι που φάνταζε πολύ δύσκολο μετά την επανένωση της αρχικής σύνθεσης του γκρουπ στα μέσα της δεκαετίας του '90.
Το έδαφος ήταν πρόσφορο για κάτι τέτοιο, αφού τα τελευταία χρόνια είχαν αραιώσει οι εμφανίσεις του αρχικού σχήματος, ενώ οι σχέσεις των Dio και Iommi, 15 χρόνια μετά τη ρήξη τους, βρίσκονταν πια στη φάση του αμοιβαίου αλληλοσεβασμού, χωρίς τις τριβές της καθημερινής επαφής δύο διαφορετικών αλλά εξίσου δυναμικών χαρακτήρων. Βοήθησε επίσης η απόφαση της εταιρίας για την προώθηση του “Dio Years”, όπως και η ενασχόληση του Ozzy με τη σόλο καριέρα του, το τότε νέο άλμπουμ και την περιοδεία.
Η περιοδεία ξεκίνησε με τη μπάντα να «βαπτίζεται» Heaven And Hell και κάπως έτσι την 1η Ιουλίου του 2007 το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει για πρώτη φορά τραγούδια αποκλειστικά από τα τρία άλμπουμ των Sabbath με τον Ronnie James Dio στα φωνητικά.
Η αναμονή ήταν μεγάλη, ο κόσμος μαζεύτηκε πολύς στο Terra Vibe (βοήθησε και η παρουσία άλλων τριών δυνατών συναυλιακών ονομάτων την ίδια ημέρα) και αυτό που έμενε να δούμε ήταν το αν οι τέσσερις μουσικοί θα μας έδιναν αυτό που περιμέναμε.Στο τέλος της βραδιάς η ικανοποίηση ήταν απλά απόλυτη. Η απόδοση των συνθέσεων ήταν φανταστική, ενώ το κοινό το ευχαριστήθηκε με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από την εμφάνιση της original σύνθεσης δύο χρόνια πριν. Τότε υπήρχε μια πρωτοφανής ένταση και μια άγρια χαρά στον κόσμο ο οποίος πίεζε να φτάσει όσο πιο κοντά μπορούσε στο συγκρότημα που περιμέναμε δεκαετίες να μας επισκεφτεί. Οι αντιδράσεις την 1η Ιουλίου του 2007 ήταν διαφορετικές. Απόλυτη ικανοποίηση, αλλά με τις αντιδράσεις πιο ήπιες και με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στο τραγούδι. Παντού γύρω μου υπήρχαν χαρούμενα, “γεμάτα” πρόσωπα ανθρώπων που τραγουδούσαν με κάθε ευκαιρία τους στίχους αυτών των αγαπημένων τραγουδιών.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το “The Mob Rules”, ιδανικό για το ξεκίνημα, και η πρώτη ανατριχίλα δεν άργησε να έρθει. Τα αργά σημεία του “Children Of The Sea” τραγουδιούνται από όλα τα στόματα και η συγκίνηση χτυπά κόκκινο. Από τη δεξιά πλευρά της αρένας ακούγεται το “They say that is over…” λες και ξεπηδά μέσα από το δάσος και για ένα δέκατο του δευτερολέπτου νομίζεις ότι κάτι το απόκοσμο συμβαίνει. Επόμενη τεράστια στιγμή το “Sign Of The Southern Cross” το οποίο έπεσε στο έδαφος της Μαλακάσας σα σφυρί πάνω σε αμόνι. Το αργόσυρτο riff και ο ήχος της κιθάρας του Iommi ένοιωσα να με πιέζουν προς το έδαφος, ενώ η ερμηνεία του Dio έσβησε κάθε προηγούμενη. Ο Ronnie δεν είχε δώσει όμως τον καλύτερο του εαυτό ακόμη. Στο τέλος του “Voodoo” απογειώνει το κοινό με τη φωνή του η οποία δείχνει καλύτερη από όλες τις επισκέψεις του στη χώρα μας. Ο Iommi δείχνει να το ευχαριστιέται και ο ίδιος και τον προκαλεί με την κιθάρα σε ένα παιχνίδι το οποίο πιο πολύ μας έδειξε ότι πέρα από δισκογραφικές εταιρίες, συμβόλαια και εμπόριο, κάποιοι καλλιτέχνες δεν έχουν χάσει την αρχική τους αγάπη για τη μουσική αυτή καθεαυτή και μπορούν να «παίζουν» ακόμη πάνω στη σκηνή.
Ακολούθησαν και άλλες μεγάλες συγκινήσεις, με τον κόσμο να τραγουδά όλο το “Die Young” μαζί με τον ημίθεο του heavy metal («Ronnie είσαι κοντός αλλά …αγαπάς», φώναξε αυθόρμητα ένας φίλος πίσω μου, προκαλώντας τρελά γέλια) και πραγματικά από ένα σημείο της συναυλίας και μετά η απόδοση του Dio έπιασε υπερφυσικά επίπεδα.
Από τα καινούργια τραγούδια ακούστηκε το “Shadow Of The Wind”, στο οποίο ο Iommi απέδωσε την κυριολεκτική έννοια στις λέξεις «riff μεγατόνων» και μας κάρφωσε στο έδαφος, ενώ το “Falling Off The Edge Of the World” μας έδωσε μεγάλη συγκίνηση αρχικά με την ερμηνεία του Dio στο εισαγωγικό μέρος, ενώ μας απογείωσε αργότερα με την απόδοση του συγκροτήματος στο up tempo μέρος του.
Η συναυλία έκλεισε με το “Neon Knights” ως encore και τώρα όσοι ήσασταν χτες στο Terra Vibe αναρωτιέστε: Είναι δυνατόν να μην αναφερθώ στην κορυφαία στιγμή της συναυλίας; Φυσικά και δεν είναι, απλά στο “Heaven And Hell” θα αναφερθώ ξεχωριστά γιατί η εμπειρία αυτή δεν ανήκει απλά στις κορυφαίες της χτεσινής συναυλίας αλλά και όλης μας της ζωής. Πήρε και αυτή τη θέση της στο φιλμάκι αυτό που λέγεται ότι βλέπεις όταν βρίσκεσαι σε μεγάλο κίνδυνο και συνήθως περιγράφεται έτσι: «Πέρασε η ζωή μπροστά από τα μάτια μου.»
Μια εμπειρία που θύμισε το “Black Sabbath” δύο χρόνια πριν στο ίδιο μέρος και προκάλεσε πραγματικό «σοκ και δέος»! H φωνή του Dio και η συμμετοχή του κόσμου δημιούργησαν ένα εκρηκτικό συνδυασμό και μια ιδανική δράση και αντίδραση. Είναι αυτές οι περιπτώσεις στις οποίες και ο οπαδός ταυτίζεται με τον καλλιτέχνη αλλά και ο τελευταίος νοιώθει ότι αυτό που δημιουργεί περνάει 100% στο κοινό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σπάνια ή και καθόλου σε όλη την καριέρα ενός καλλιτέχνη και σίγουρα χαράζεται στη μνήμη για πάντα.
Χαίρομαι που ήμουν και εγώ εκεί την και μαζί με χιλιάδες άλλους περάσαμε στην ιστορία. Τη δικιά μας ιστορία.
- SMS από τον φίλο μου Νίκο Γρίκα στο τέλος της βραδιάς: «Απλά Τέλειο. Αυτό γράψε μόνο». Ίσως και να ήταν αρκετό, αλλά μόνο για αυτούς που ήταν -και ένα μέρος τους θα παραμείνει για πάντα- εκεί.
Set list: E5150 / The Mob Rules / Children Of The Sea / I / Sign Of The Southern Cross / Voodoo / drum solo / Computer God / Falling Off The Edge Of The World / Shadow Of Τhe Wind / Die Young / Heaven And Hell / Neon Knights
http://rocking.gr/article7556.php
[/SPOILER]
εστειλα σε 57 απο εσας…(:?)
αν σε καποιον δεν εστειλα και θελει εδω ειμαστε
atom and evil 
Δεν ακουσα το αφιερωμα, αλλα ακουγα και ακουω ολη μερα DIO και νιωθω τοσο χαλια ωρες, ωρες… Χτες το βραδυ που ειχα βγει σε ενα μαγαζι και εβαζε DIO και χτυπιομουν σαν τρελος, σε μια φαση δακρυσα και ενιωθα την καρδια μου να σφιγγεται και να ποναει… Θα μας λειψει τοσο πολυ… Ωραια και η κινηση του Jorn Lande και φανταζομαι θα ακολουθησουν πολλα τραγουδια αφιερωμενα στον DIO ακομα…
Θυμάμαι πόσο πολύ είχα στεναχωρηθεί και πόσο είχα σκυλομετανιώσει που έιχα χάσει τη συναυλία του 07 στη Μαλακάσα. Παρότι τον είχα δει και το 93 στο Ρόδον (το μόνο που θυμάμαι καθαρά, είναι ότι δεν έπαιξε το Stargazer) και το 03 στην Πειραιώς (σπουδαίος χώρος, τι έχουμε ζήσει ρε π…τη μου, αλλά εκεί ΕΠΑΙΞΕ το Stargazer) και το 05 στο Rockwave (Gates of Babylon!!! τι έχουμε ζήσει ρε π…η μου). Και έλεγα μέσα μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ξαναχάσω, αν ερχόταν στην Ελλάδα. Και ο Θεός ήταν καλός απέναντί μου και πέρσι έκλεισα το κεφάλαιο με μεγαλειώδη τρόπο. Έψαξα τα σχόλια που έγραψα στο forum μετά τη συναυλία. Και λίγα έλεγα. Το βιντεάκι του Κάγκουρα απλά υπενθυμίζει με έμφαση. Όποιος δεν ήταν εκεί δε θα το νιώσει ποτέ…
Απλά, όταν βλέπω αγαπημένους καλλιτέχνες κάποιας ηλικίας (οι περισσότεροι πλέον τέτοιοι είναι) πάντα στο βάθος του μυαλού μου οι σκέψεις για την επόμενη φορά είναι πολλές και όχι πάντα θετικές.
Και ναι, είμαι ακόμα χάλια και δεν υπερβάλλω…
Ρε παιδιά, μια βδομάδα πέρασε και δε μπορώ να το πιστέψω ακόμα… Νομίζω οτι κάποιος μας κάνει κάποια χοντροκομένη πλάκα… Είμαι πολύ χάλια τελικά. Πάντα τα τελευταία χρόνια είχα στην άκρη του μυαλού μου οτι ο Ronnie μεγάλωνε (μόνο ηλικιακά) και ότι μετά απο καμμιά 20αριά χρόνια ίσως να μας άφηνε για το Ασημένιο Βουνό.
Αλλά αυτό εδώ ήταν τόσο ξαφνικό… ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ…
Τι να πω… αρνούμαι να το συνειδητοποιήσω… ίσως όταν επιστρέψει ο Kangouras απο LA και μας πει τις εμπειρίες του, ίσως τότε… δεν ξέρω… Τελικά για πολλούς απο μας αποδείχτηκε οτι παρόλο που ήταν τόσο μακρυά, τελικά ήταν τόσο μα τόσο κοντά μας!
Ένα θα πώ που μου 'ρθε στο μυαλό μιας και είπατε για το GOB το 2005. Δεν έχω ακούσει άλλο τραγουδιστή (και πολλοί κάνουν φάλτσα πάνω στη σκηνή) να μην πιάνει με την πρώτη μια νότα του τραγουδιού και να ζητάει συγνώμη απο το κοινό λέγοντας “Sorry, I kissed the ground on this one” η κάτι τέτοιο λυσσώντας μετά να βγεί τέλεια. Όσοι είσασταν ή όσοι ακούσατε το boot εκ των υστέρων, ρίξτε μια προσεκτικότερη αυτιά στο σημείο αυτό.
ΑΠΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ!
Ρε παιδιά αυτό το bootleg ου μπορούμε να το βρούμε κι εμείς να τον απολαύσουμε?:-s
λολ κ γω ηταν να παω σ αυτο…
Κριμα ειχε καλα ονοματα οντως κ 50 ευρω= 2 ατομα
Νεβερμαιντ. τον ειδα στο Αρκ το 2003 οντας πιτσιρικας.
Πρωτη μεταλ συναυλια κ ετσι
εχεις μηνυμα…
θελω να ευχαριστησω τον φιλο crimson idol για το link με τα bootlegs:bow:
:respect:…ειδικα για τη συναυλια του 2003 που ηταν η καλυτερη συναυλια της ζωης μου!!!
δεν φανταζεσαι τι εντυπωση μου ειχε κανει τοτε…
οποτε θυμαμαι εκεινη την συναυλια παντα το λεω…
respect…
αυτο ακριβως!!
ηταν πρωτη φορα στην ζωη μου που ενιωσα σε συναυλια μια μυσταγωγια …ιδιως στο heaven and hell - ηταν κατι ανεπαναληπτο να τραγουδαμε ολοι μαζι στην εισαγωγη… μαζι με δοσεις ψυχεδελιας …πραγματικα ενιωθες ολοι να ειναι ενας με την φωνη του θεου …
μαζι με χεβυ μεταλ…
αυτη η θεατρικοτητα του μαζι με τον σεβασμο-ζεστασια που μας εδινε σαν να ηταν αδερφος μας…
ηταν κατι μοναδικο!..
ευχαριστω και τους φιλους μου
ενας ειναι και δω μεσα…πατρινος,
που με μυησαν στο χεβυ μεταλ και εζησα αυτες τις στιγμες…
αλλιως μεχρι τα 23 ακουγα μπουζουκομανα και κανα Μπον Τζοβ-ενο!
crimson_Idol σε ευχαριστω 
για τον κοπο σου και φυσικα για το υλικο(δεν ακουσα ακομα)
δεν κανει τιποτα…
απλα οσοι κατεβασουν ενα μονο απο αυτα πρεπει να ειναι του 2003…!!
ρε παιδια δεν παιζει αυτο το πραγμα…
αυτη ηταν η φωνη του στο Live??
θα τρελαθουμε ?
το ακουγα σημερα και ειχα μεινει με το στομα ανοιχτο…
τυχεροι οσοι ηταν εκεινη τη μερα στο live…
δεν μπορω να φανταστω αν σε αυτο το bootleg ανατριχιαζω πως θα ηταν εκεινη τη μερα…
φιλε μου ηταν εκπληκτικος πραγματικα…
εχω παει σε ολες τις μεγαλες συναυλιες που εγιναν κατα καιρους(πηγα και sabbath με ozzy το 2005 που εβλεπες μια πολυ ιστορικη μπαντα) αλλα με διαφορα εκεινη του DIO το 2003 ηταν αυτη που γουσταρα περισσοτερο απ ολες…
βασικα το κυριως πιατο της συναυλιας ηταν το stargazerrr!!!r…ποιο πριν το ορεκτικο και μετα το επιδορπιο…ολα ηταν τελεια εκεινη την μερα…
που να τον βλεπαμε και με τον blackmore…8)8)8)8)
Ακόμα και η σκόνη…το χώμα… η δίψα… η ζέστη… είχαν άλλη ποιότητα…:lol::lol::lol:
@crimson idol
Ευχαριστώ…
αστα να πανε ο χωρος αθλιος…και μετα ολη τη νυχτα μπυρες με 3 φιλαρακια σε ενα μπαρ στα εξαρχεια μεχρι το επομενο πρωινο για το γυρισμο στη σαλονικα…:)
Και βέβεια να υπενθυμίσω ένα ακόμα χαρακτηριστικό δείγμα της μοναδικότητας του :
Περσι, όταν αναγκάστηκαν οι heaven & hell να ακυρώσουν την συναυλία τους στην Σαραγόσα, λόγω ασθένειας του Iommi.
Bγήκε λοιπόν ο Ronnie στην σκηνή και ζήτησε συγνώμη γονατιστός από τον κόσμο !
και τους τραγούδησε και μια τζούρα από τον heaven and Hell, προς αποζημίωση!
Ποιός άλλος καλλιτέχνης συμπεριφέρεται με τόσο σεβασμό, ταπεινοφροσύνη και γλυκύτητα στους οπαδούς του;
Mιλάμε για μια περίπτωση ανθρώπου ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ. Κοντά του γίναμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι … γι αυτό και όλοι μας , αυτοί που τον αγαπάμε, νιώθουμε οτι χάσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας την περασμένη Κυριακή …
ετσι οπως τα λεει ο Kangouras ειναι…
μιλησε ο ανθρωπος και κανεις δεν ειπε τιποτα…!!
αμα εισαι τεραστιος, εισαι τεραστιος…!!
Ουαου!!! Μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ( του 2003)!!!
Ευχαριστώ πολύ crimson idol!!!
Γιαυτό δε χωνεύεται…
Τι μου θυμίσατε τώρα με το Ark No6, τραγικός χώρος, ενώ στην αρχή φημολογείται ότι τον προόριζαν ντάλα καλοκαίρι να παίξει στο κλειστό !!! Ευτυχώς το κάναμε sold out και έπαιξε στο parking του χώρου!!! Αυτά μόνο εδώ γίνονται!
Θυμάστε τον τύπο με τα μακρια μαλλιά απο το road crew που ενώ είχαμε πήξει και λιώσει στη ζέστη και το σπρωξίδι και είχε ψιλοκαθυστερήσει να αρχίσει το live, τελικά ρίχνει κάτω το μικρόφωνο του Ronnie εισπράτωντας τα αναμενόμενα γιούχαίσματα του ανυπόμονου κοινού?