Δηλαδή το αν είναι απώλεια ή όχι το συμπεραίνουμε τμηματικά? Αν είναι έτσι τότε θα έπρεπε να αποσύρονται όλοι όταν δεν θα μπορούν να φτάσουν τα επίπεδα του καλύτερού τους δίσκου και βγάζουν απλά καλά άλμπουμ (γιατί μοιραία γίνεται αυτό). :-k
H απώλεια διακρίνεται απο την εν γένει πορεία και προσφορά ενός μουσικού και όχι απο το αν τα τελευταία cd του δεν φτάνουν το ύψος του 'Holy Diver" ή του 'Last In Line"…
Κ πόσο μάλλον του Ronnie που κουβαλούσε στην πλάτη του 40 χρόνια καρριέρας, κ τί καριέρας ε? Δε νομίζω οτι ο ίδιος προσπάθησε ποτε να κοπιάρει τις επιτυχίες των ‘Rising’, ‘HNH’, ‘HD’ κλπ. Για τον ίδιο θα ήταν παιχνιδάκι, ΑΝΕΝΤΙΜΟ ΟΜΩΣ…και δεν το έκανε προς τιμήν του όσο και αν μειώνονταν οι πωλήσεις.
Κ εν πάση περιπτώση ΝΑΙ είναι απώλεια ο χαμός του Ronnie γιατί πόσοι στα 67 τους κυκλοφορούν ακόμα δίσκους, οργώνουν τις ηπείρους για συναυλίες και όταν ανοίγουν το στόμα τους (ακόμα και πέρισυ) και βγάζουν τις πρώτες νότες σε αφήνουν μ…κα!
Τι λέτε ρε που δεν είναι απώλεια ο τεράστιος;;;; Πλάκα μας κάνετε τώρα;;;
Βρείτε μου έναν με τέτοιο ήθος, τέτοια καλοσύνη και τέτοιο πάθο (την καθαρά καλλιτεχνική αξία την αφήνω έξω γιατί εάν υπάρχει έστω και ένας που δεν την θεωρεί ύψιστη νομίζω πως δεν ανήκει εδώ). ΕΝΑΝ!!!
ναι ρε φιλος αυτη ειναι η γνωμη μου και την εξηγω. αυτο το οι μεγαλυτερες απωλειες ειναι ο λενον ο ελβις ο τζακσον και ο ντιο μου φαινεται αστειο. τι να κανουμε τωρα.
Ο Hopeto μας ανοίγει τα μάτια άλλη μία φορά.
Το ξαναέχωσα και μετανοώ ταπεινά για το λάθος μου. Εντάξει, δεν είναι δίσκαρος, αλλά έχει τις στιγμές του. Το 2002 ήταν εποχή που ο Ronnie κυριαρχούσε ακόμα (ειδικά live) με την σόλο μπάντα. Όποιος δεν έχει τσεκάρει το Evil or Divine - Live in New York City, να ψαχτεί πάραυτα.
Γνωμη σου και σεβαστη, αλλα οχι και αστειο… Ελεος δηλαδη… Αν δεν ειναι απωλεια ο DIO με 40 χρονια καριερας με απιστευτα αριστουργηματα σε ολη την διαρκεια της, τοτε ποιος ειναι? Και εναν καλλιτεχνη δεν τον κρινεις μονο απο τα cd που βγαζει, αλλα και απο τα live… Ειδες περυσι τον DIO με Heaven And Hell? Η [SIZE=“3”]ΦΩΝΑΡΑ[/SIZE] του ηταν σε [SIZE=“3”]ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ[/SIZE] για καθε τραγουδιστη επιπεδα και σε ανατριχιαζε… Αν ο θανατος ενος τραγουδιστη που σε ανατριχιαζει και σε απογειωνει στα 67 του δεν ειναι απωλεια, τι να πω? Και το The Devil You Know ηταν πολυ καλος δισκος…
αυτο λεω. οπως το αντιλαμβανομαι εγω “απωλεια για την μουσικη” ειναι οταν φευγει καποιος που μπορουσε να δωσει ακομα αρκετα η τουλαχιστον ετσι φαινοταν. γι αυτο θεωρω μεγαλυτερη απωλεια για την μεταλ σκηνη τον ολιβα η τον dimebag η τον μπαρτον κτλ. ο ντιο ο,τι ηταν να δωσει το δωσε. οποτε θες βαζεις τα σι ντι και τα ακους. δεν εχει να κανει με το “μεγεθος” του μουσικου. το ιδια θα ελεγα και για τον page π.χ. αν κουφια η ωρα πεθαινε αυριο. και ενταξει σιγουρα φρασεις του τυπου “οι μεγαλυτερες απωλειες για την μουσικη…” ειναι υπερβολικες σε οποιους μουσικους και αν αναφερονται και δεν ειναι για να κανουμε κουβεντα αλλα ειδικα με αυτους μεσα μου φαινεται αστειο πως να το κανουμε. για τον ντιο για τους παραπανω λογους για τον τζακσον επειδη οκ ειχε γαματα κομματια και ηταν σπουδαιος perfomer για την εποχη του αλλα ακομα και στον χωρο του αρκετα χρονια πριν πεθανει ηταν ανυπαρκτος. τι εχασε δηλαδη η μουσικη? να λεγαμε για κανα χεντριξ να χε μια βαση ξερω γω. τεσπα κουβεντα να γινεται.
Διαφωνω με τα κριτηρια σου, αλλα αποψεις ειναι αυτες… Και δεν θεωρω οτι ο DIO δεν ειχε ακομα κατι να προσφερει… Εννοειται οτι ειχε ακομα δισκαρες να κυκλοφορησει και να τελειωσει και την τριλογια με το Magica που τοσο ηθελε… Και δεν το συζηταω τι ειχε να προσφερει σε ολους μας στις συναυλιες και ποσο μαλλον σε οποιους δεν τον ειχαν δει ποτε…
Ειναι σαφώς λάθος κατ’ εμέ το κριτήριο του σύντροφου Βαγγέλη , αλλά πάλι είναι προσωπική του απόφαση , να αξιολογεί τις “απώλειες” με αυτό τον τρόπο.
Κατά το κριτήριο του Βαγγέλη, θα ήταν μεγάλη απώλεια αν έφευγε από την ζωή ο Ronnie τo 1974 (ως φέρελπις και promising νεαρός τραγουδιστής των Rainbow τότε - πριν καν βγάλει το Rising) , παρά τώρα στα 67 του, έχοντας αφήσει πίσω του όλη αυτή την τεράστια μουσική κληρονομιά .
Επίσης δεν είναι απώλεια του ελληνικού πολιτισμού ο θάνατος του γερασμένου Ελύτη (ΟΚ, πήρε ένα νόμπελ το '79 αλλά τί προσέφερε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέχρι να πεθάνει το 1996 σε ηλικία 85 ετών; )
Κι ο Μίκης Θεοδωράκης ; Tον έκανε τον καλλιτεχνικό του κύκλο, ότι πρόσφερε, πρόσφερε. Τι προσφέρει τώρα , επίσης στα 85 του; Οταν φύγει κι αυτός κάποια στιγμή, δεν θα αποτελέσει τεράστια και αναντικατάστατη πολιτισμική απώλεια για την Ελλάδα.
Απώλεια λοιπόν είναι ο 42χρονος Παύλος Σιδηρόπουλος (που σαφώς και είναι), αλλά δεν είναι ο 83χρονος Μπιθικώτσης ;
Λυπάμαι, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ αυτό το σκεπτικό
Aυτά που περιγράφετε και οι δύο είναι απώλειες, αλλά διαφορετικού είδους και μεγέθους.
Στην περίπτωση του καλλιτέχνη που πεθαίνει νέος, το θεωρούμε απώλεια γιατί είχε να προσφέρει πολλά ακόμη. Πράγμα που είναι φυσικά σεβαστό.
Στην περίπτωση του μεγάλου σε ηλικία καλλιτέχνη που πεθαίνει πλήρης ημερών (ή λίγο νωρίτερα), το θεωρούμε απώλεια γιατί το έργο που άφησε είναι σημαντικό και μας θλίβει το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Επίσης σεβαστό.
Οταν ακούω τον Urlich (που είναι πλέον τόσο διάσημος με τους metallica), να αισθάνεται ακόμα δέος, όταν πρόσφατα μίλησε με τον Ronnie “oh my god, it’s Ronnie Dio, and he is talking to me, and he is offering me a glass of wine”, αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο τυχερός ήμουν εγώ , ο ανώνυμος φαν, που είχα την σχέση που είχα με τον Ronnie, και βίωσα αυτά που βίωσα …
Ετσι ακριβως, οταν ακομα και ο Lars με τα εκατομμυρια δισκων που εχει πουλησει και την φημη που εχει ενιωθε δεος, ποσο μαλλον ο καθενας απο εμας… Ησουν πολυ τυχερος…
