Ξερουμε προγραμμα για τις συναυλιες?
Έχω ένα εισιτήριο της πρώτης μέρας, το οποίο δε θέλω και θα το επιστρέψω. Αν κάποιος το θέλει, ας μου πει μήπως βρεθούμε να του το δώσω. Είναι χάρτινο, όχι ηλεκτρονικό.
Σάββατο 25 Ιανουαρίου
Motherfaster on stage: 20:00
Scar of the Sun on stage: 20:50
Rotting Christ on stage: 21:45
Κυριακή 26 Ιανουαρίου
Cursed Blood on stage: 19:45
Abyssus on stage: 20:30
Death Courier on stage: 21:20
Rotting Christ on stage: 22:10
6 Likes
Thanks. Παμε να περασουμε ωραια σημερα, περιμενω εκπληξεις στο setlist και ευχομαι να παιξουν αρκετα κομματια απο τους πρωτους δισκους.
2 Likes
Θα παίξουν, αύριο.
2 Likes
Πείτε εντυπώσεις πως περάσατε κλπ
Ηταν η πρωτη φορα που ειδα rc παροτι σχετικα μεγαλος(20) και εμεινα εκπληκτος απο την τοσο καλη τους παρουσια.Στο μεγαλυτερο μερος του λαιβ ειχε αρκετα καλο ηχο. Υπηρχαν καποια προηχογραφημενα κομματια με πληκτρα και ψαλμωδιες.Εγω προσωπικα νομιζω οτι θα βοηθουσε να υπηρχε καποιος και να επαιζε τα πληκτρα λαιβ στην σκηνη.Ωστοσο για μενα το υπεροχο λαιβ το κατεστρεψε το τσιγαρο και σε ορισμενες περιπτωσεις και ο μπαφος.Πολυ κριμα για αυτες τις συνθηκες,αλλα απειρα ρισπεκτ για αυτην την επαγγελματικοτατη εμφανιση ολων των μπαντων.Συγκεριμενα,οι rc επαιξαν περιπου 1 ωρα και 40 λεπτα.Οποιος σκεφτεται για σημερα και εχει προβλημα με το τσιγαρο καλυτερα να μην παει καν…
1 Like
Λοιπόν
Ηταν (για διάφορους λόγους) η 8η φορά που τους ειδα την τελευταία τριετία. Τα σαπορτ του χθεσινου λάιβ δεν τα πάλευα, οπότε έφτασα ακριβώς πριν βγουν οι ροττινγκ.
Ναι, ήταν σολντ άουτ,πραγμα που σημαίνει ότι είχε πολύ κόσμο, αλλά οπως κ σε άλλο σολνταουτ που εχω πετύχει μεχρι στιγμής στον συγκεκριμένο χώρο ( νομιζω παλι για ροττινγκ) ήταν σε ανεκτά επίπεδα.
Για ηχο, εκτελέσεις, παρουσία κ σετλιστ δεν έχει νόημα να πω πολλά για τους εξης λόγους:
Ηχος: στη συντριπτική πλειοψηφία των λάιβ που παρευρίσκομαι είμαι τέρμα μπροστα οπότε είναι αρκετά δύσκολο να εχω αντικειμενική αποψη ( συν του οτι είμαι αρκουντως βλαμμένος ώστε να μ ενδιαφέρει περισσότερο η ένταση του ήχου παρά η διαύγεια- συνήθως). Εδώ θα πω μόνο ότι ήταν επαρκώς ικανοποιητικός ώστε να επιτρέψει σε μπάντα κ κοινό να κανουν το χαμο που αρμόζει στην περίσταση ( αν κ ναι, θα τον ήθελα λιιγο πιο πάνω σε κιθάρες).
Σετλιστ: είναι ήδη ανεβασμένο στο σετλιστ φμ, οπότε περιττεύει να το επαναλάβω. Θα πω μόνο πως για όποιον νιώθει με το σύνολο της δισκογραφίας τους, κ οχι αποκλειστικά με το λατρεμένο πρώιμο υλικό ( που κι αυτο το τίμησαν ενα κλικ παραπάνω απ’ οσο θα περιμενε κανεις με δεδομένο ότι ακολουθεί κ το σημερινό λάιβ), ήταν όχι πλήρες (πολυ δύσκολο πια με τέτοια δισκογραφία), ούτε ανατρεπτικό ή με εκπλήξεις, αλλά συγκινητικα λειτουργικό και σε επιλογές κ σε ροή.
Eκτελέσεις, απόδοση κ σκηνικη παρουσία: επισης νομιζω ότι δεν έχει νόημα να πω πολλά.Εχω διαβάσει τοσες ανταποκρίσεις συναυλιων στη ζωή μου (οπως κι οι περισσότεροι εδω μέσα φαντάζομαι), που εχω αναπτύξει μια φυσική δυσανεξία στα φραστικά κλισέ που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ναι,κ ισοπεδωσαν κ γάμησαν κ μεις μαζί τους κ πάντα τέτοια!
Κ αναγνωρίζω ότι υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι η σκηνικη τους παρουσία είναι τερμα γραφική, στυλιζαρισμένη κ μεσα στα χεβιμεταλζ στερεότυπα. Θα πω ωστόσο πως -παρακολουθώντας τους από τα 90ς- στυλιζαρισμένους/στημένους ή στερεοτυπικους δεν θα τους έλεγα με τίποτα πια. Θα έλεγα ότι ως ενα (μικρό) βαθμό πέρασαν λίγο (για τα δεδομένα τους) από μια τέτοια φάση,πισω στα late 90s/early 00s, αλλά εδώ κ πολλά πολλά χρόνια είναι απλά χουλιγκανοι ( δηλαδή ο εαυτός τους!), απενοχοποιημενοι κ προφανώς με τη μεγαλύτερη συναυλιακή εμπειρία που είχε ποτέ ελληνική μπάντα. Κ να διευκρινίσω βέβαια εδω ότι αναφέρομαι κυρίως στα αδέρφια Τόλη- όλοι ξέρουμε, νομίζω, ότι αυτοί είναι η μπάντα. Τα νεα παιδιά που έχουν μαζί τους, τόσο ο πρωην μπασίστας των chronosphere οσο κι ο νέος κιθαρίστας ( στις συναυλίες του καλοκαιριού ειχαν άλλον), θεωρώ ότι βρίσκονται εκεί γιατί ταιριάζουν σ’αυτό που θέλει η μπάντα επί σκηνης κ το βγάζουν κ με το παραπάνω: συναυλιακό πάθος κ ένταση.
Για τα περί γραφικότητας θα πω απλά πως ζητήματα που άπτονται της αισθητικής του καθε ξεχωριστου δέκτη είναι εξ ορισμού σχετικά.
Στην τελική, το μονο που μένει να σχολιάσω είναι ο κόσμος. Πραγματικά μ αυτη την μπαντα έχω περάσει απ’ολα τα στάδια:
Απ’την άμυνα που μας έβγαινε ενστικτωδώς υπέρ τους κ απέναντι στο κράξιμο που έπεφτε στα early 90s λόγω σατανιλας ( ω ναι, την εποχη Κατσούλα/ Δημητροκαλη είχαν λυσσάξει λίγο τα κανάλια - με ολες τις συνεπακόλουθες γραφικότητες), μεχρι το δικο μας μαλακισμένο σνομπαρισμα στους ροττινγκ, μια δεκαετία αργότερα, οταν τα τότε πιτσιρικια τους μάθαιναν με το αθάνατοι εστε ( κ καλα εκαναν btw!). Τώρα πια,κ σε απόλυτα full circle mode, με κίνδυνο να φανω κ γω γραφικός,μεταλλοπατερας ή οτιδήποτε, θα πω απλά οτι χαίρομαι αγριωπα οταν βλεπω ολα αυτά τα νεα πιτσιρικια να νιώθουν κ να γουστάρουν τη ζωη τους δίπλα σε ουγκανους με τα διπλά τους χρόνια κ να κανουν μετά απο τοσα συνεχόμενα χρόνια καθε νέο χεντλαιν λαιβ των ροττινγκ τοσο έντονο βίωμα.
Τα λεω ολα αυτά τώρα, γιατί μετα κ το σημερινό δεν ξερω αν θα μου βγει να πω κάτι. Απλά θα συνεχίσω να αγνοω την θλαση που εχω πάθει στον δεξιο ώμο εδω κ δεκα μέρες, θα βαλω το cursed blood t shirt μου ( μπανταρα ειπαμε!) κ θα παω από νωρίς, γιατί σήμερα είναι κ τα σαπορτ αχαστα( κ γιατι βλαμμένος είπαμε αφού)!
Δυνατο λαιβ να έχουμε.
7 Likes
Ο άλλος λέει “σχετικά μεγάλος (20)” 
4 Likes
Έι Παντέλα, κι εσύ στα 20 έτσι έλεγες! 
2 Likes
Δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα γιατί πριν βγουν στη σκηνή εμαθα τα νέα για τον αγαπημένο μου αθλητή εβερ , που με έκανε να αγαπήσω το μπάσκετ και τον χαζευα σα Θεό να ξεχωρίζει απ’ το πλήθος γιατί ήταν σχεδόν ο μόνος που ήθελε πάντα να κερδίσει σε μια Λίγκα που οι θεατές το έβλεπαν σαν σόου … Και σα να μη φτάνει αυτό , είχε και τουλάχιστον ένα παιδί του μαζί
Τεσπα , σταθερή αξία οι RC . Είμαι καλομαθημενος και δεν εκτίμησα ότι έπαιξαν 1:20 λεπτά αλλά σετλιστ ήχος απόδοση στα γνωστά υψηλά επίπεδα
3 Likes
Το να θες να παίξουν πάνω από 80 λεπτά σε συναυλία που ανακοινώθηκε εκτάκτως λόγω της πρώτης αναβολής με σπέσιαλ σετλιστ και τέτοια, δεν είναι θέμα του να είσαι καλομαθημένος αλλά του να μην είναι μπάσταρδοι αυτοί της απέναντι πλευράς.
Το όλο θέμα με τις 2 συναυλίες και το πώς εξελίχθηκαν, ΕΙΔΙΚΑ αυτή του Σαββάτου, είναι για γέλια απλά.
1 Like
Σιγα μην είναι κ κανάγιες
Χαλαρώστε λίγο με τις υπερβολές ρε σεις!
Στην τελική,αν είναι να πηγαίνει με το κιλό, τότε:
- Με τρία σαπορτ - που ήταν ολα μπανταρες, έπαιξαν με την ψυχή τους, κ γούσταραν κι αυτοι κι ο κόσμος - το σύνολο του event ήταν διάρκειας ανω των 180 λεπτών ξερωγω.
2.Ολη η extreme σκηνή, σε ο,τι αφορά τις διάρκειες των λαιβ, είναι βουτηγμένη μεσα στην μπασταρδοκρατια ( κ συχνά με είσοδο σε αρκετά υψηλότερες τιμές απο το χθεσινό).
Στα του λαιβ:
Ναι, συμφωνώ με @rebel, επαιξαν λιγότερο από το αναμενόμενο σε σχέση με τα δεδομένα που έχουν θέσει οι ίδιοι.
Τα Non Serviam κ Triarchy ειχαν μικρότερη εκπροσώπηση απ’ ό,τι θα περίμενε κάποιος σε λάιβ αφιερωμένο σ εκεινη την εποχή (προσωπικα θα προτιμούσα χίλιες φορές ένα Saturn από τα- λιγο ξεκαρφωτα για το κονσεπτ του λαιβ- after dark κ among two storms).
ΑΛΛΑ:
με δευτερο τραγουδι Exiled Archangels άντε γαμησου κόσμε!
Πολύ κ τίμιο ξύλο γενικα.
Εγώ θα κρατήσω το νιωσιμο του κοινού ( ξανά), τις μεγαλύτερες ηλικίες που βγήκαν απ’τους τάφους/ λαγούμια τους κ εδωσαν πόνο,το διαχρονικα σταθερό ξυλικι στο societas,την ηδονή του να ακούς ζωντανά δυο μέρες συνεχόμενα το fgmenth Thy Gift, το κοπάνημα μαζι με Merkaal σε fifth illusion, και το γαμημενο το coffin spirit (ηταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα ποτέ από rotting,κ υπάρχουν κάποιες στιγμές που νομιζω ότι ακομα αυτό ακουω…)
Οσο για το non serviam, πρέπει να είναι ( με σχετικά μεγαλη διαφορα απ το δευτερο) το τραγούδι που έχω δει περισσότερες φορές λαιβ γενικά,κ όμως με πιανει ακομα το γαμιδι ( μη σου πω περισσότερο κιόλας οσο περνούν τα χρόνια)…
Τα λέμε στους Kawir
5 Likes
μόνο τους Death Courier πρόλαβα και είχαν ηχάρα . Ωραίοι ήταν μπράβο
Το σετλιστ εμένα μου άρεσε πολύ, όπως και ο τρόπος που αποδίδουν εδώ και λίγα χρόνια το “αρχαίο” υλικό τους , χάνουν λίγο σε μπλακ ατμόσφαιρα αλλά έχουν έναν γαμάτο ψιλοθρας ήχο πλέον που τον απολαμβάνω στα λαηβ τους
2 Likes
Περασε κιολας 1 ολοκληρος χρονος απο την συναυλια των Rotting Christ στις 25 Ιανουαριου του καταραμενου ετους 2020. Εκλεισα συναυλιακα το 2019 με ελληνικη μπαντα τους Planet Of Zeus και ανοιξα συναυλιακα το 2020 παλι με ελληνικη μπαντα. Ηταν η προτελευταια συναυλια που καταφερα να παρακολουθησω πριν ο COVID-19 μας στερησει τις περισσοτερες απο τις απολαυσεις της ζωης μας. Ειναι απο τις αγαπημενες μου συνηθειες να γραφω report για συναυλιες που παρευρεθηκα και δυστυχως αυτη η συναυλια και εκεινη των Leprous ειναι οι μονες που προλαβα να δω περυσι. Ειχα παρει εισιτηριο και για τις 2 μερες που θα εμφανιζονταν οι Rotting Christ αλλα δεν καταφερα να παω και την δευτερη μερα. Και ειχα ξενερωσει γιατι λογω special setlist η δευτερη μερα ηταν πιο ιδιαιτερη. Αρχικα θα ηταν support σε αυτα τα live και τα φιλαρακια τους οι Moonspell αλλα δυστυχως ακυρωθηκαν οι εμφανισεις τους.
Δεν ειδα καποιο support μιας και εζησα μια απο τις μεγαλυτερες ταλαιπωριες οσο αφορα το παρκινγκ πριν απο συναυλια εκεινη την μερα και στο τσακ προλαβα την εναρξη της εμφανισης των Rotting Christ. Εχοντας δει το σχημα παρα πολλες φορες ηξερα πανω κατω τι να περιμενω, αλλα απο την μια ειχαν περασει 3 χρονια απο το διημερο που τους ειχα δει το 2017 (το καλοκαιρι του 2019 που ηταν support στους Slayer, ειχα δει μονο τους σφαγεις) και απο την αλλη ειχαν ανακαταταξεις στο lineup τους και δεν ηξερα σε τι φαση θα ειναι γενικοτερα η μπαντα.
Εδω θελω να γραψω λιγα πραγματα για την σχεση αγαπης που εχω με το συγκροτημα. Αν και ασχοληθηκα μαζι τους σε λιγο μεγαλυτερη ηλικια πανω κατω οταν βγηκε το Theogonia το 2007 και οχι νωριτερα οπως θα οφειλα, τους λατρεψα κατευθειαν μολις καθησα και ακουσα την δισκογραφια τους και αποτελουν μια απο τις αγαπημενες μου μπαντες γενικοτερα και σιγουρα την μεγαλυτερη κατα την γνωμη μου ελληνικη metal μπαντα ever. Παντα πρωτοποροι, παντα ανησυχοι, παντα εξελισσονταν και παντα σεβοντουσαν το κοινο τους και αυτο δεν εχει αλλαξει στο ελαχιστο με τα χρονια. Βγαζοντας στην απ’ εξω την αρχη της καριερας τους που επαιζαν για καποια χρονια grindcore απο το 1987 μεχρι το 1989 ουσιαστικα η “κανονικη” γεννηση της μπαντας εγινε με το Satanas Tedeum demo του 1989 στο οποιο εδειξαν οτι κατι ξεχωριστο παιζει εδω. Πολυ καλη προσπαθεια και η συνεχεια με το Passage To Arcturo EP του 1991 εδειξε μια απιστευτα γρηγορη εξελιξη και αναβαθμιση της μπαντας σε ολους τους τομεις. Αρχισαν να διαμορφωνουν προσωπικο ηχο απο πολυ νωρις. Το ντεμπουτο full length τους Thy Mighty Contract το μακρινο 1993 ειναι ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ και ουσιαστικα δημιουργουν το “Hellenic Style Black Metal” ως απαντηση στον κλασικο νορβηγικο Black Metal ηχο. Η συνεχεια ειναι στα ιδια υψηλα επιπεδα με το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Non Serviam του 1994 στο oποιο εχουν πιο “ξερη” παραγωγη και πιο thrashy riffing και το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ Triarchy Οf Τhe Lost Lovers του 1996 το οποιο ειναι πιο μελωδικο και πιο επικο σε σημεια. Ο καθε δισκος ηταν μια εξελιξη του προηγουμενου και απο εκει και περα αρχιζουν να πειραματιζονται ολο και περισσοτερο. Το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ A Dead Poem ειχε εναν περισσοτερο κλασικο Heavy Metal ηχο, το Sleep Of The Angels γερνει προς το Gothic Metal, το Khronos εχει περισσοτερα industrial και dark metal στοιχεια, το Genesis κοιταει παλι στις ριζες με εναν συγχρονο για την εποχη του (2002) αερα, ενω στο Sanctus Diavolos που ειναι το λιγοτερο αγαπημενο μου απ’ οσα εχω αναφερει εως τωρα βαζουν πολλα συμφωνικα στοιχεια στην μουσικη τους στο στυλ των Septicflesh. Το Theogonia του 2007 ηταν μια μεγαλη επιστροφη στην φορμα για την μπαντα και με τον πυρακτωμενο ηχο του και τις εκπληκτικες συνθεσεις του τους ανεβασε επιπεδο ενω απο το σημειο αυτο και μετα εγιναν ακομα καλυτεροι και πιο “συνεπεις” και στις συναυλιες τους. Μεγαλυτερες περιοδειες και αλλος αερας πλεον. Μαζι με τα 4 πρωτα full length τους οι αγαπημενοι μου Rotting Christ δισκοι. Το Aealo του 2010 ηταν ισως η πιο τολμηρη κινηση της καριερας τους με την ενσωματωση πολλων ελληνικων folk στοιχειων στον ηχο τους και αποτελει εναν απο τους πιο ξεχωριστους και ιδιαιτερους δισκους που εχει κυκλοφορησει ποτε ελληνικη metal μπαντα. Στο Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού προσθεσαν ακομα περισσοτερα folk στοιχεια απο διαφορετικες μουσικες παραδοσεις περαν της ελληνικης και το αποτελεσμα ειναι ενας ακομα φοβερος δισκος αν και κατωτερος στο συνολο του απο τους 2 προηγουμενους. Στο Rituals του 2016 θελησαν να συνεχισουν στο στυλ του προκατοχου του επενδυοντας σε μια πιο σκοτεινη ατμοσφαιρα αλλα δυστυχως ο δισκος βρισκει την μπαντα σε συνθετικο τελμα με αποτελεσμα την χειροτερη κυκλοφορια της καριερας τους. Ανεμπνευστες συνθεσεις με ανακυκλωση ιδεων που εχουμε ξανακουσει απο τους ιδιους με μονο 2-3 κομματια να εχουν κατι να πουνε. Ο τελευταιος τους δισκος το The Heretics του 2019 εχει πανω κατω την ιδια λογικη σε ηχο και συνθεσεις αλλα ειναι ενα κλικ καλυτερο χωρις ομως και παλι να πιανει τα επιπεδα στα οποια μας ειχε συνηθισει η μπαντα. Υπαρχει παλι εντονα αυτη η αισθηση “καπου το εχω ξανακουσει αυτο” και ακομα και οι στιχοι του ειναι επαναλαμβανομενοι και χωρις πρωτοτυπια. Θεωρω οτι χρειαζεται να αλλαξουν κατευθυνση στην επομενη κυκλοφορια τους οταν με το καλο ερθει η ωρα και να αλλαξουν ροτα απο αυτη που εχουν παρει απο το Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού και επειτα. Πιστευω οτι εξαντλησαν αυτον τον ηχο και το στυλ των συνθεσεων.
Παμε στα της συναυλιας λοιπον η οποια ξεκινησε με την εισαγωγη του Χ ξ ς’ να παιζει απο τα ηχεια και την μπαντα να μπαινει δυναμικα οταν αυξανεται η ενταση της μουσικης. Με το ομορφο ζωγραφιστο εξωφυλλο του The Heretics στο backdrop της σκηνης και 2 μεγαλους ξυλινους σταυρους δεξια και αριστερα η εισοδος τους ηταν εντυπωσιακη οπως και οι αντιδρασεις λατρειας του κοσμου ευθυς εξαρχης. Συνεχεια με dub-sag-ta-ke χωρις παυση και με τον ηχο να ειναι σε καλο επιπεδο αλλα ισως λιγο πιο δυνατος απ’ οτι θα χρειαζοταν, ενω ακουγες περισσοτερο ντραμς και μπασο και λιγοτερο τις κιθαρες. Βελτιωθηκε στην συνεχεια αλλα και παλι θα ηθελα ενα κλικ πιο μπροστα κιθαρες και φωνητικα που σε σημεια θαβοντουσαν αρκετα.
Το setlist ειχε μεγαλη ποικιλια τιμωντας ολες σχεδον τις φασεις της καριερας τους. Μας επαιξαν The Forest Of N’Gai απο το Passage To Arcturo ενω ακουσαμε και ηχογραφημενο σαν εισαγωγη του encore το Gloria De Domino Inferni , The Sign Of Evil Existence, Transform All Suffering Into Plagues, Fgmenth, Thy Gift απο το Thy Mighty Contract, εννοειται τον ομωνυμο υμνο απο το Non Serviam, το Among Two Storms απο το A Dead Poem στο οποιο θα εμφανιζοταν και ο Fernando Ribeiro στα φωνητικα αν δεν ειχε ακυρωθει η εμφανιση των Moonspell, το After Dark I Feel απο το Sleep Of The Angels, το Under The Name Of Legion απο το Genesis, το Nemecic απο το Theogonia ενω απο το Aelo ακουσαμε dub-sag-ta-ke και Δαιμόνων Βρώσης. 4 κομματια, τα περισσοτερα απο καθε δισκο ειχαμε απο το Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού, το ομωνυμο και τα In Yumen - Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos και Χ ξ ς’, τα Ἐλθὲ, Κύριε και Ἄπαγε Σατανά απο το Rituals και τελος απο τον δισκο στα πλαισια της προωθησης του οποιου ηταν η συναυλια το The Heretics μας παρουσιασαν τα Dies Irae και Fire, God And Fear. Επισης επαιξαν και την καθιερωμενη πλεον διασκευη στο Societas Satanas των Thou Art Lord. 20 κομματια στο συνολο, καλος αριθμος αλλα εννοειται οτι με τοσο μεγαλη δισκογραφια δεν μπορουν να τους ικανοποιησουν ολους. Τα δικα μου παραπονα ειναι τα εξης. Αρχικα η εγκληματικη ελλειψη εστω και ενος κομματιου απο το Triarchy Οf Τhe Lost Lovers, αν οχι το King Of A Stellar War που το παιζουν σχεδον παντα ας επαιζαν καποιο αλλο απο την δισκαρα. Μου ελλειψε και το Athanati Este αλλα επειδη και αυτο ειναι συνηθως στανταρακι παω πασο, ηθελαν να παιξουν και κατι διαφορετικο. Θεωρω ομως οτι επρεπε να συμπεριλαβουν περισσοτερα κομματια απο τους πρωτους δισκους και απο το Theogonia και να εκοβαν κατι απο τους 3 τελευταιους, το πρωτο που θα εκαιγα ανετα ειναι το Ἄπαγε Σατανά που το θεωρω λιγο αστειο. Επισης ηθελα πολυ να ακουσω το καλυτερο τραγουδι απο το The Heretics που ειναι με διαφορα κατα την γνωμη μου το The Raven αν και ειχα δει στα προηγουμενα setlist οτι δεν το ειχαν παιξει καθολου. Κριμα γιατι ειναι ισως η καλυτερη τους συνθεση εδω και χρονια.
Απο πλευρας αποδοσης ηταν οπως παντα ολα τα λεφτα. Αν και οπως ειπα δεν ηξερα τι παιζει με την νεα συνθεση της μπαντας δεν με απογοητευσαν. Οι 2 καινουριοι ο Κωστας Χελιωτης στο μπασο και ο Κωστας Φουκαρακης στην κιθαρα ηταν αμφοτεροι πολυ καλοι απο παικτικη αποψη και με πολυ ενεργεια και χτυπημα πανω στην σκηνη. Η αληθεια ειναι οτι ειχα συνηθισει το lineup με τον Βαγγελη Καρζη στο μπασο και τον Γιωργο Εμμανουηλ στην κιθαρα και με ξενισε η εικονα. Ειδικα τον Βαγγελη που ειχαμε γνωριστει και τα ειχαμε πει πολλες φορες τον γουσταρα πολυ αλλα και τα καινουρια παιδια ηταν μια χαρα στους ρολους τους. Αλλωστε το ονομα Rotting Christ ειναι κυριως συνυφασμενο με τα αδερφια Τολη, αυτοι ηταν και ειναι η καρδια και η ψυχη της μπαντας απο τις αρχες, ειδικα απο το σημειο που εφυγε ο Jim Mutilator και μετα ουσιαστικα αυτοι ειναι οι Rotting Christ. Ο Θεμης πισω απο το drumkit ηταν ο γνωστος οδοστρωτηρας, ενω ο αρχηγος Σακης Τολης παραμενει εντυπωσιακος στο παιξιμο του, με καλη αποδοση και στα φωνητικα εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων και φυσικα στην φοβερη επικοινωνια του με το κοινο. Βγαζει μια αγνη και πηγαια αγαπη για την μουσικη που δεν μπορει να σε αφησει ασυγκινητο. Επισης γενικα το δεσιμο της μπαντας πανω στην σκηνη ηταν πολυ καλο, σε αντιθεση με διαφορες αποψεις που μου ειχαν μεταφερει γνωστοι για το θεμα την ημερα που ειχαν εμφανιστει σαν support στους Slayer. Τους ειχαν φανει καπως ασυνδετοι τοτε, κατι που ισως να οφειλεται στο γεγονος οτι δεν ειχαν προλαβει ακομα να παιξουν σε πολλες συναυλιες μαζι και ειχαν και αλλο κιθαριστα που μαλλον δεν κολλησε με τους υπολοιπους. Επαιξαν 1 ωρα και 40 λεπτα, ηθελα λιγο παραπανω ειναι η αληθεια γιατι μας ειχαν καλομαθει στο παρελθον.
Ο κοσμος που ειναι γνωστο οτι τιμαει καθε εμφανιση των πολυαγαπημενων του Rotting Christ ειχε κανει sold out την συναυλια απο καιρο και οπως παντα γινοταν πανικος απο κατω σε ολη την διαρκεια της εμφανισης τους.
Στο συνολο της ηταν μια πετυχημενη βραδια που θα μπορουσε να ειναι ακομα καλυτερη με καλυτερο ηχο και λιγο διαφορετικο setlist αν και αυτο ειναι υποκειμενικο. Δεν φτανει ουτε κατα διανοια τις εμφανισεις τους της πρωτης ημερας το 2013 στο Gagarin και της πρωτης ημερας το 2017 στο Fuzz που ηταν οι καλυτερες φορες απο οσες τους εχω δει αλλα ηταν μια ακομα φοβερη συναυλια απο μια μπαντα που καταθετει παντα την ψυχη της στο σανιδι. Εν τω μεταξυ ημουν μαλλον τυχερος τελικα γιατι απ’ οτι εμαθα απο οσους πηγαν και τις 2 ημερες την επομενη μερα αν και ειχαν εννοειται καλυτερο setlist ο ηχος ηταν χειροτερος, η διαρκεια της συναυλιας μικροτερη και σαν συνολο την πρωτη μερα ηταν ανωτεροι. Μετα το τελος της συναυλιας τα ειπαμε για λιγο παλι με Σακη και Θεμη οι οποιοι ηταν πολυ ευδιαθετοι, χαιρομαι καθε φορα που τους μιλαω γιατι ειναι ωραιοι τυποι, προσγειωμενοι και ευγνωμονες για την αγαπη των οπαδων τους. Εις το επανιδειν ευχομαι το συντομοτερο δυνατο…
8 Likes
Ημουνα και εγω εκει, την πρωτη απο τις δυο μερες, και ηταν η τελευταια metal συναυλια για μενα πριν τον covid. Φοβερη βραδια 100% αποδοση 100% πορωση 100% ατμοσφαιρα. Για το setlist, ειναι δυσκολο να τους ικανοποιησεις ολους οταν εχεις δισκογραφια 13 δισκων αλλα σε γενικες γραμμες το βρηκα αρκετα καλο.
Σαν κορυφαιες στιγμες μου εχουν μεινει στο μυαλο η κολασμενη εισαγωγη με το ΧΞΣ, η ατμοσφαιρα του fire, god and fear (ενα κομματι που live μου αρεσε πολυ περισσοτερο απο τη studio version), η τελετουργικη εκτελεση των apage satana και elthe kyrie, η γαματη εκτελεση του fgmenth thy gift (θα μου ελειπε πολυ αυτο αν δεν το παιζανε), το πουταναριο που εγινε στο societas satanas, τα sing-alongs στο grandis spiritus diavolos και το ΘΕΙΚΟ old school encore με τα sign of evil existence/ transform all suffering into plagues/non serviam παιγμενα στη σειρα.
Ελπιζω να τους ξαναδουμε συντομα (και αμα ειναι και μαζι με τους moonspell οπως ηταν αρχικα το προγραμμα της βραδιας ακομα καλυτερα!)
1 Like
Ηθελα τοσο πολυ να τους δω με Moonspell, μεγαλη ξενερα που ακυρωσαν οι πορτογαλοι. Ηταν φιλαρακια απο τις αρχες τους αυτες οι μπαντες και ειχαν κατι κοινο κατι “μεσογειακο” στον ηχο τους παρα το οτι στο συνολο ηταν πολυ διαφορετικοι μουσικα. Οταν επιτελους αρχισουμε να ξαναπηγαινουμε σε συναυλιες ευχομαι να καταφερουμε να τους δουμε πακετο.
1 Like