στα λαηβ έχει άλλη αίσθηση . Κι εγώ γέλασα όταν το άκουσα στον δίσκο αλλά όταν τους είδα τότε στο ακαντεμυ που έδωσαν και την ψυχή τους στο σανίδι , έμοιαζε με αληθινή τελετή
1 Like
λοιπόν το άκουσα κι εγώ μια φορά
Είναι από αυτούς τους δίσκους που δεν μπορώ να βρω κάτι αρνητικό να πω , αλλά δεν βρίσκω και κάποια στιγμή να πω ότι ενθουσιάστηκα
Απλά καλός δίσκος , με κάποιες απλά καλές στιγμές , ακούγεται νεράκι και ευχάριστα
Νταξ’ παμ’ παρακάτω η φάση , δυστυχώς . Ίσα να έχουν υλικό και αφορμή να περιοδεύσουν που το σέβομαι απόλυτα λόγω συνθηκών
Raven & Fire God Fear είναι τα πραγματικά καλά κομμάτια για μένα . Ειδικά το πρώτο είναι σουπερ για τελευταίο με τις ωραίες μελωδίες
για το believe που λέγατε , δεν είχε πάει καν το μυαλό μου μέχρι εκεί . Κάτι για πιστεύω σε Διγενή Ακρίτα άκουσα . Δεν κατανοώ τον καλλιτέχνη ομολογώ
Θαψιμο απο angrymetalguy με 1,5 στα 5.
Έχει απόλυτο δίκιο στο παρακάτω, ήθελα να το σχολιάσω κι εγώ .
In fact, here’s a fun drinking game: grab a bottle of your favorite spirit (ouzo, Jameson, or whatever), and take a shot every single time Sakis rhymes “fire” with either “desire” or “empire.” You will be suffering from alcohol poisoning by the time “Hallowed Be Thy Name” rolls around (which is track #4, for those at home), and possibly quite dead by the time The Heretics ends at just under 43 minutes.
Το Ηeretics είναι πλέον ο χειρότερος δίσκος των Rotting Christ. Tι, θέλετε και να δικαιολογήσω την άποψη μου; Αυτάκια έχετε. Στίχοι μηδέν, βάζουμε κάνα τσιτάτο για να κρύψουμε την γύμνια τους. Eκνευριστικές ψαλμωδίες και φωνητικά τελείως αδιάφορα. Συγκρίνετε τα με αυτά στο τελευταίο των Varathron για να δείτε διαφορά. Μουσική, καμία έμπνευση, αργοί και πάλι ρυθμοί, ελάχιστα ριφς, τίποτα που να σε ξεσηκώνει. Αγαπάμε Christ, αλλά πονάμε. Μετά το πολύ καλό Theogonia, κάθε τους δίσκος για εμένα παίρνει δυο βαθμούς λιγότερους από τον προηγούμενο. The Heretics - to the pyre!
1 Like
[quote=“Rebel, post:484, topic:3857”]Κάτι για πιστεύω σε Διγενή Ακρίτα άκουσα . Δεν κατανοώ τον καλλιτέχνη ομολογώ
[/quote]
Βρε! Κανε μια αναζητηση των στιχων λιγο.
Δυο ακροασεις μετα, η αισθηση μου ειναι πως προκειται για συλλογη τραγουδιων που γραφτηκαν σε 5 λεπτα το καθενα. Το Raven ειναι υπεροχο και διασωζεται.
Το Varathron είναι έτσι κι αλλιώς δισκαρα, ευτυχώς ο Σάκης αυτή τη δεκαετία έβγαλε και το Regal Pulse of Lucifer με τους Thou Art Lord και εσωσε την κατάσταση.
1 Like
Φίλε συμφωνώ απόλυτα σε όλα.
Το heretics δεν το έχω ακούσει ακόμη και θα πω την άποψη μου αργότερα. Εννοείται ότι το νέο Varathron kai to Regal Pulse είναι δισκάρες…όμως εγω προσωπικά θεωρώ το Rituals ένα πολύ καλό δίσκο με φοβερά κομμάτια τα οποία δεν βαριέμαι στο ελάχιστο. Το θάψιμο που τρώει σε αυτό το φορουμ πραγματικά δεν το καταλαβαίνω …
Βρε τρομπέτες -που λέει κι ο Φάνης- από πότε έχετε απαιτήσεις για τους στίχους του Σάκη; Α; Μήπως από δω;
ΔΕ ΚΙ ΟΦ ΔΕ ΕΙΔΕ ΤΟ ΜΕΝΙΟ, ΔΕ ΣΕΡΚΛ ΟΦ ΔΕ ΛΑΣΤ ΛΑΒΑ. ΔΩΣ ΤΗΣ ΤΑ - ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙΕΙ. ΜΙΛΑ ΣΟΦΕ-ΤΗ ΓΙΔΑ ΚΟΙΤΩ, Ε ΝΙΟΥ ΣΟΒΕΡΕ. ΣΟΝ ΟΦ ΔΕ ΦΕΣ ΚΙ, ΑΦΤΕΡ ΔΕ ΣΙΖΟΥΡ ΜΠΛΑΧ. ΜΗ ΡΟΥΦΑΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩΩΩ!!! ΣΕΣΟΥ ΑΛ ΝΤΕΣΕΝΤΑ- ΟΦ ΚΑΤΑΛΑ. ΣΕΜΑΦΟ ΟΦ ΟΛΑΝΕΡΘΗ ΣΟΛΣ. ΜΑΙΡΗ ΤΟΥ ΙΝΤΕΒΑΗ ΓΟ. ΔΕ ΤΗ ΚΑΙΕΙ ΤΗ ΦΑΔΕΡΣ ΒΟΟΥ. ΣΟΥΕΡ ΙΝ ΠΑΟΥΑ - ΤΟΥ ΛΟΒ. ΤΙ ΡΟΥΦΑΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ
Μια χαρά είναι ο δίσκος. Τοπ τεν του 19
2 Likes
Δεν θέλω να γκρινιάζω αλλά κάποτε τουλάχιστον το προσπαθούσαν λίγο με τους στίχους
https://www.youtube.com/watch?v=sg8igSiihOw
Για τοπ οτιδήποτε δεν ξέρω, αλλά σοβαρά τώρα μιλάμε για στίχους. Προφανώς στο ν-οστό φάιερ στράικ θάντερ κι εγώ νιώθω κάπως παράξενα, αλλά το στιχουργικό πάντα ήταν από τα τελευταία πράγματα που κοιτούσα στους Christ.
Με μια πρώτη ακρόαση πάνω από τα δύο προηγούμενα για τα γούστα μου.
Τουλάχιστον εδώ υπήρχε μια προσπάθεια οφείλεις να ομολογήσεις.
Υποτίθεται πως ένας, ας πούμε concept δίσκος, που σε έχει βάλει και σε διαδικασια να διαβάσεις και βιβλία, θα ήταν κάπως πιο "ψαγμένος ". Εδώ το μόνο που υπάρχει είναι copy-paste ατάκες και στίχοι ότι να ναι.
Φυσικά θα το ξανά ακούσω γιατί μου φάνηκε καλύτερο από το προηγούμενο ή έστω ότι κυλάει καλύτερα.
Το θέμα δεν είναι οι στίχοι μόνοι τους ή αν κάποιος ροκινεντιτορ τον βάζει στο τοπ του 2019, λολ, αλλά οι συνεντεύξεις του Σάκη τόσο για το σκουπίδι το Rituals όσο και για το Heretics. Ότι έκατσε να διαβάσει και μετά έπιασε την κιθάρα, ότι είναι σημαντικό να εξελίσσεσαι και να μη δίνεις στο κοινό συνέχεια τα ίδια, οκ ρε μλκ Σάκη, κάνε εκεί ό,τι θες αφού πουλάει αλλά μην πουλάς και τρελίτσα, κρίμα είναι. Καταπληκτικό το review του angrymetalguy.
1 Like
Σιγα την τρελιτσα, ηρεμησε. Μαλακια το review του angrymetalguy
Είναι to the point που λέμε και στο χωριό μου το review του angrymetalguy.Ο βαθμός δε λέει τίποτα αλλά εάν διαβάσεις πως αναλύει και κάνει κριτική στο δίσκο και στην γενικότερη δισκογραφική πορεία της μπάντας τα τελευταία δέκα χρόνια νομίζω δεν πέφτει έξω σχεδόν σε τίποτα. Οπως και για το προηγουμενο. Και το βασικό είναι ότι η κριτική γίνεται από κάποιον που αναγνωρίζει και σέβεται τους Rotting Christ. Οκ δεκτό αν διαφωνεί κάποιος, παραθέτοντας αντίστοιχα επιχειρηματα αλλά δεν έχω διαβάσει κάτι τέτοιο. Παρεπιπτωντος το Metal hammer το έχει σα δίσκο του μήνα…
Επειδή είδα ότι το ριβιού του AMG αναφέρεται αρκετά θα ήθελα να παρατηρήσω κάτι. Το τρομερό point τους για την αδύναμη στιχουργία σε σχέση πάντα με το ότι το Heretics έφαγε προμο για τις θεματικές του, χάνει την δύναμή του, και ίσως αυτό καθορίζει και λίγο τον βαθμό, στο Πιστεύω. Εμένα προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου, πέρα από το primitive riff του, γιατί αξιοποιεί τρομερά τον Καζαντζάκη. Νομίζω μαζί με το Raven, (και στα 2 γίνεται απαγγελία), είναι ο καλύτερος συνδυασμός κόνσεπτ με μουσική, το ένα ωμή επιθετική όπως η διακύρηξη που απαγγέλεται, το άλλο μελωδικό σκοτεινό goth, όπως το Κοράκι καθαυτό. Συνολικά ο δίσκος πάντως πιστεύω πως έχει πιο ολοκληρωμένα τραγούδια από τον προηγούμενο αλλά δεν φτάνει τους υπόλοιπους της post-Theogonia περιόδου.
Ευτυχώς αγνοούσα πλήρως πως είχαν τραγούδι ονόματι Lok’tar O’gar αν και φαν του WoW.
To να κρίνουμε για την στιχουργική και την επαναληπτικότητα στους RC είναι αστείο καθώς λίγα συγκροτήματα του extreme έχουν από την πρώτη νότα δικό τους ήχο. Αλλά το Heretics πάτησε πάνω στο κομμάτι αυτό και κρίνεται για αυτό.
Η κριτική νομίζω που έγινε και εδώ στο σάιτ ήταν to the point, και αν ψαχθείτε και με άλλα ελληνικά πόρταλς θα δείτε γενικά μια αποθέωση που ευτυχώς εμείς δεν ακολουθήσαμε.
Δεν ξέρω αν ήταν “to the point” η κριτική αφού δεν έχω εμπεριστατωμένη άποψη για τους RC, όμως, από μια γρήγορη ανάγνωση που έκανα, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι η έκφραση: “οι … (βάλτε εδώ το όνομα καταξιωμένης μπάντας) δεν καλούνται/έχουν να αποδείξουν τίποτε με αυτόν τον δίσκο” πρέπει να είναι το πιο χρησιμοποιημένο, σε βαθμό εμετού δηλαδή, κλισέ προκειμένου να διατυπωθεί “με το γάντι” ότι ο συγκεκριμένος δίσκος δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο/ είναι για τα μπάζα.
Επειδή δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό του αρθρογράφου δεν θα το υπερασπιστώ, αλλά θα συμφωνήσω πως είναι διατύπωση με το γάντι που είπες. Θα επισημάνω όμως πως υπάρχει η ιδομορφία στην Ελλάδα, κάθε νέα κυκλοφορία των RC να την λέμε τα ίδια και τα ίδια και να απαιτούμε εξέλιξη και πρόοδο στα 25+ χρόνια. Οπότε πιο πολύ την έκφραση την βλέπω σαν statement. Δεν μπορώ να την καταλάβω αυτήν την νοοτροπία πάντως, από όλα τα συγκροτήματα με ιστορία στο εξτρήμ να απαιτούμε πρόοδο και όχι ταυτότητα από τους RC. Ευτυχώς υπάρχει και το τελευταίο Thou Art Lord.