Ένας συγκινητικά φορτισμένος στο πρώτο μισό, Alex μιλάει για τον Neil και μετά λέει και κάποια σχέδιά του για το μέλλον.
4 Likes
12-2 σε καθημερινη. Στη φυλαω, στο χρωσταω αυτο… Να δω πώς θα συνδεθω από το γραφειο.
2 Likes
Ρε μλκες τόσο καιρό νόμιζα για κάποιο ηλίθιο λόγο ότι ο jonkyr είναι ο John Volkas, βλέπω χθες το ποστ, με μπέρδεψε και το μαυροκόκκινο άβαταρ και νόμιζα το πόσταρε ο ίδιος.
Και διαβάζω γκρίνια του jonkyr επειδή ο jonkyr θα κάνει εκπομπή σε μέρα και ώρα που δε βολεύει τον jonkyr, και για 1’ κοιτούσα μπερδεμένος την οθόνη, ψυχεδέλεια :")
3 Likes
Αν ο Βολκας εχει τσαμπα προσκλησεις για συναυλιες και τον κερνουν στα μπαρς, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΤΖΟΝ ΒΟΛΚΑΣ. Και ο Τζον Ταραμας αν θελεις, κανενα προβλημα.
2 Likes
Σε αλλα, πιο σημαντικα θεματα:
37 χρονια για μια απο τις πιο υποτιμημενες υπερδισκαρες.
7 Likes
Πες τα, γαμώ το φελέκι μου! Απορώ πραγματικά ποιος θα μπορούσε να θεωρήσει μέτριο αυτόν τον δίσκο. Εξωφυλλάρα, κομματάρες, μία αίσθηση απαισιοδοξίας και (προ)ειδοποίησης για ένα δυστοπικό μέλλον, με τον μακαρίτη τον Professor να διδάσκει. Επίσης, η εναρκτήρια τριάδα συγκαταλέγεται, κατ’ εμέ, στις καλύτερες ενάρξεις δίσκων όλων των εποχών.
Κάπου εδώ καταθέτω ότι αποτελεί την αγαπημένη μου Rush κυκλοφορία (ωστόσο, δεν θα με ενοχλούσε καθόλου να λείπει το “Kid Gloves”), με τα “Moving Pictures” και “Counterparts” να έπονται.
But I see the tip of the iceberg / And I worry about you
3 Likes
Ω στα αλήθεια, δε νομίζω κάποιος που ασχολήθηκε σοβαρά με τους Rush να βρήκε ποτέ μέτριο το Grace Under Pressure, πιθανότατα το καλύτερο album τους από το 1982 κι έπειτα είναι…
… και ναι, αυτή η εναρκτήρια τριάδα του παραείναι υπέροχη για να είναι αληθινή - θα λέγαμε, αν δεν επρόκειτο για αυτούς τους Καναδούς!
(Εν τω μεταξύ ήθελα να γράψω το καλύτερο των τελευταίων περιόδων, και θυμήθηκα πόσο ωραίο ήταν που ανά τετράδα studio δίσκων κυκλοφορούσαν ένα live, οριοθετώντας έτσι και “επίσημα” κάθε περίοδο της μπάντας - κάτι που όσο μεγάλωναν τα διαστήματα μεταξύ των δίσκων και “άλλαζαν οι καιροί”, σταμάτησε να γίνεται)
3 Likes
@Ian_Metalhead στη δευτερη περιοδο της μπαντας σταματησε. Για την πρωτη περιοδο, πριν η τραγωδια χτυπησει τον Neil, βγαζανε ενα live καθε τεσσερα studio. Δεκαξι studio, τεσσερα live. Μετα, οπως ειπες κι εσυ, αλλαξανε οι καιροι, αλλαξε και το συγκροτημα, αλλαξε και το μοτιβο με τις ζωντανες κυκλοφοριες.
Παρεμπιπτοντως, οι τρεις δισκοι της δευτερης περιοδου ειναι η καλυτερη τελευταια περιοδος μπαντας που μπορω να φερω στο μυαλο μου, καταπληκτικοι και οι τρεις δισκοι και οχι μονο για συγκροτημα 30ετιας.
Α ρε @Dutch θα σε χασω αυριο, υπαρχει τροπος να ακουσουμε την εκπομπη σε κονσερβα;
@jonkyr, επιτρεψε μας να σε αποκαλουμε Τζον Ταραμας 
.
1 Like
Ίσως το πιο αδύναμο τραγούδι του δίσκου. Αν ελειπε, δεν θα μου… ελειπε.
Το Distant Early Warning ειναι μοναδικο, αλλα στο Red Sector A κατι σπαει μεσα μου καθε φορα που το ακουω*
Συμφωνώ. Αλήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ πόσα συγκροτήματα θα συμφωνούσαν να σταματούσαν την καριέρα τους αρκεί να έβγαζαν αυτόν τον δίσκο.
Για προσκλησεις συναυλιων και τσαμπα μπυρες, μπορεις να με λες και Τζον Παπας.
*Συγχωρήστε την κακή ποιότητα, ειδικά σε κάποια σημεία, μία ταπεινή Sony ψηφιακή μηχανή είχα τότε, τι να σου κάνει… Το έχετε δει στο σχετικό βίντεο, αλλά τα συναισθήματα ενός personal video δεν είναι ποτέ ίδια. Ίσως έχω ξανανεβάσει κάπου εδώ μέσα το ίδιο βίντεο, αλλά τράβα βρες άκρη τώρα.
3 Likes
Επίσης, πέρασαν σχεδόν 17 χρόνια, αλλά αναπολώ με θλίψη αυτή τη λεπτομέρεια από εκείνη τη βραδιά. To Trees είναι ένα από τα υπεραγαπημένα μου τραγούδια και θυμάμαι ότι γυρίσαμε με τον Toxikos στο ξενοδοχείο όπου χαζεύαμε τις φωτό στις μηχανές μας. Περνάω από μία, βλέπω θολούρα, τη σβήνω. Μετά κατάλαβα ότι η θολούρα δεν ήταν φωτό, αλλά βίντεο. Μαντέψτε 
Τώρα βλέπω ξανά τις φωτό από τότε, παραμονή της συναυλίας και ο @toxikos φορούσε λευκή μπλούζα GUP καθώς βολτάρουμε στη πόλη 
Μλκ, ένα-ένα τα θυμάμαι: είχα δώσει στο rocking τις φωτογραφίες από το Wembley το 2007 για να “ντύσει” την ανταπόκριση.
Επίσης, πρέπει να γράψω στις “μεταλλικές θύμησες” πώς κατέληξα να τους δω στο O2 το 2011 ενώ είχα τρία εισιτήρια στο χέρι. Ήμουν μόνος μου 
4 Likes
@Ian_Metalhead @jonkyr το θεμα ειναι πιος ειναι ο καλυτερος δισκος μετα το 1984, εδω σας θελω πουλακια μου…
Το υλικο που σβηνεις απο μνημες μπορει να ανακτηθει αν δε γραψεις κατι αλλο απο πανω. Που τους ειχατε δει, Φρανκφουρτη 2004;
2 Likes
Ναι, Φρανφούρτη 2004.
Προσπάθησα να το ανακτήσω όταν γυρίσαμε Ελλάδα, αλλά είχε καταστραφεί το υλικό. Ίσως το 2004 τα προγράμματα να ήταν λίγο πιο ατσούμπαλα ή εγώ να μην είχα τις γνώσεις, who knows.
Το θέμα είναι ότι το Trees δεν μπήκε στο live, ούτε σε cd ούτε σε dvd. Eυτυχώς μπήκε αργότερα στο blu ray, αλλά δεν είχα blu ray media player. Μόλις θυμήθηκα ότι αγόρασα ένα πριν μερικούς μήνες, οπότε μάντεψε τι πάω να ψωνίσω τώρα… Ευχαριστώ @pantelis79, θα σου στείλω τον λογαριασμό των εξόδων.
2 Likes
Παρακαλω
1 Like
Αυτό που ξέφυγε.
Για εμένα το GUP είναι η μία και μοναδική απάντηση. Όμως, αν το δω με καθαρό μυαλό και λίγο πιο αντικειμενικά, το Clockwork Angels είναι πολύ πιο μεστό, ώριμο και γήινο. Δεν ξέρω, ίσως είναι και πιο φρέσκο (πω ρε, 9 χρόνια πέρασαν), είναι δύσκολη η απάντηση.
1 Like
Μετα το 1984 λεμε, ασε εξω το Grace. Μπορει και να δωσω την ιδια απαντηση μ’ εσενα ε.
E, ξεκάθαρα το τελευταίο για εμένα. Ό,τι έγραψα παραπάνω. Μπορώ να πρωτοτυπήσω; Το VT είναι πολύ καλό. Όχι για να βγει νικητής, αλλά πολύ καλό. Το PW μάλλον είναι ακόμη καλύτερο, καμία αμφισβήτηση, αλλά πάλι όχι “τόσο καλό”.
Τα επόμενα τρία έχουν καλές στιγμές για εμένα (με το Presto να είναι λίγο πιο μπροστά; Ίσως…), το Counterparts είναι μία θετική αναλαμπή, το TFE… μπα, το Snakes με εμφανή σημάδια βελτίωσης, αλλά με κενά. Και βγαίνει η δισκάρα, που όμως έμελλε να είναι και το φινάλε. Τουλάχιστον ήταν ένδοξο στα δικά μου μάτια.
Εντάξει, τι να λέμε τώρα. Γούστα είναι αυτά, κανείς δεν μπορεί να κρίνει απόλυτα υποκειμενικά.
1 Like
Καλημέρα και από τον Τζον Βολκας λοιπόν.
Σήμερα στις 12, πρώτο μέρος του αφιερώματος
Η αλήθεια είναι ότι με κερνούν στα μπαρσ αλλά κερνάω και γω στο μπαρ μου και βάζω και από την δισκαρα που είχε γενέθλια χθες 
2 Likes
Μεταξύ Power Windows και Clockwork Angels είμαι κι εγώ. Το καθένα έχει τις δικές του ομορφιές.
2 Likes
Λοιπόν, για αρχή ας πούμε πως όταν κάνουμε λόγο για τις περιόδους των Rush, υφολογικά μιλώντας, υπάρχουν τέσσερεις (πέντε) με την οριοθέτηση τους να είναι αρκετά προφανής, μερίμνη του ίδιου του συγκροτήματος που συνήθιζε να κλείνει τον κύκλο κάθε τέσσερα studio album με ένα live.
Έτσι, η πρώτη περίοδος τους είναι η “sword and sorcery era” και αποτελείται από τα τέσσερα πρώτα τους (ναι, το ξέρω ότι στο πρώτο ψάχνονταν ακόμη, δεν είχε έρθει ο Peart κλπ, κλπ).
Η δεύτερη και καλύτερη, η “progressive era” αρχίζει με το “…Kings” και καταλήγει στο “Moving Pictures”.
Η τρίτη αφορά τα album από το “Signals” μέχρι και το “Hold Your Fire” και έμεινε ως η “synth era”. Λοιδορήθηκε πολύ τότε από τους παλιούς οπαδούς (ας μην ξεχνάμε ότι οι Rush ήταν στο δεύτερο μισό των seventies από τους στυλοβάτες της metal σκηνής παγκοσμίως, σε χαλεπούς καιρούς), όμως τελικά οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τότε, αν και “δείχνουν πλέον την ηλικία τους”, είναι πολύ καλοί (εντάξει, λιγότερο το “Hold Your Fire”) ενώ το GUP όπως είπαμε είναι φοβερό!
Η επόμενη περίοδος (“Presto” - “Τest For Echo”) σήμανε την “επιστροφή στα βασικά”, την ηλεκτρική κιθάρα που… επανεμφανίστηκε κλπ, δεν είναι όμως το ίδιο αξιόλογη, με την εξαίρεση του πάρα πολύ καλού “Counterparts”:
Οι τελευταίοι τρεις δίσκοι “έσπασαν” αυτή την παράδοση. Τα διαστήματα μεταξύ των κυκλοφοριών μεγάλωσαν, μεγάλωσαν και τα μέλη της μπάντας, πλέον τα ζωντανά album είχαν απωλέσει την σημειολογία που τα συνόδευε, ενώ “υποχρεωτικά” έπρεπε να συνοδεύονται από το αντίστοιχο DVD!
Θα έλεγα το τελευταίο με το Counterparts σαν τα καλύτερα, post 1984 album των Rush!
Να το κάνεις οπωσδήποτε! Περιμένουμε!
2 Likes