Κατι μου ερχεται στο μυαλο
2 Likes
Κλαίω!
2 Likes
Πολυ τιμια ιστορια, δεν χρειαζεται να γινει κατι τρελο για να γουσταρει ο κοσμος μια ιστορια… ουτε στη δικη μου εγινε τιποτα τρελο, απλα πρεπει να βαζεις και το καταλληλο αλατοπιπερο 
Ελιωσα με πατερα στο χωραφι να κοιμαται, απλα ρησπεκτ. Ειμαι σιγουρος οτι κι αυτος θα εζησε τρελη βραδια και θα γουσταρε με τη χαρα σου =)
3 Likes
R.E.M. πολυ ωραια συναυλια. Ξεσκονιζω τη δισκογραφια τους, ειναι σπουδαια μπαντα με καταπληκτικους δισκους και νομιζω δεν εχουν κακο δισκο. Μπανταρα.
Placebo 2009 ειναι η μονη φορα που τους εχω δει, μου ειχαν φανει λιγο δημοσιοι υπαλληλοι, αν θυμαμαι καλα ειχα φυγει πριν τελειωσουν. Moby πολυ καλυτερος.
Νομιζα ειχα γραψει για Metallica 2010. Οχι οτι εχω καμια φοβερη ιστορια, αναλογη με τις δικες σας ειναι, απλως ολα εκεινη τη βραδια ξεκινουσαν με κακη προοπτικη και κατεληγαν σε θριαμβο 
.
2 Likes
Εγώ πέρασα γαμάτα, δεν είχα πάει το 07 και ήταν (και ακόμη είναι) πολύ αγαπημένο συγκρότημα και ήθελα παρά πολύ να τους δω. Στο Bitter End είχα τρελαθεί, και κάτι τύποι που τότε μου φαίνονταν μεγάλοι(αλλά ήταν 25-30) βγάζανε εμένα βίντεο που κοπαναγα μόνος μου ξέρω γω τους γύρω μου αν θυμάμαι καλά ήταν και τη μέρα που είχε πεθάνει ο MJ, και ενώ είχα κλείσει διήμερο τελικά ακυρώθηκαν οι Killers, και τους είδα το '17 κι αυτούς.
REM δε θυμάμαι, πιο πολύ για τη βόλτα και επειδή ήταν δωρεάν πήγαμε με ενα φίλο μου. Σίγουρα πέρασα καλά στους Kaiser Chiefs, και φύγαμε νωρίτερα για να γυρίσουμε με κάποιο τρόπο Γλυφάδα στην ώρα μας πίσω. Το ίδιο βράδυ που γύρισα σπίτι, έμαθα πως και οι γονείς μου είχαν κατέβει για βόλτα στο Καλλιμάρμαρο, άρα τσάμπα το άγχος πως θα προλάβουμε 
Εδιτ: ήθελα να γράψω και για το Moby το 2009, αλλά γράφω απ’το κινητό και το ξέχασα. Πολύ πολύ καλός, και μου είχε κάνει εντύπωση η τραγουδίστρια που είχε, η ίδια που τραγουδούσε και στο Lift Me Up, η τύπισσα είχε φωνάρα. Και το άλλο, που κάποια στιγμή είχε ξαπλώσει στη σκηνή και έπαιζε κιθάρα αυτός και τραγουδούσε αυτή
3 Likes
Το ανέφερα εδώ:
Το είχα αφήσει σε σπόιλερ εδώ:
Ήρθε η ώρα μετά από παρότρυνση του @Ian_Metalhead να γράψω αυτή τη γελοία ιστορία.
Όπως ανέφερα παραπάνω, είχα προγραμματίσει ότι θα είμαι στο Λονδίνο για τον τελικό. Έλα που βγήκε η ημερομηνία των Rush στο O2 όμως και, εχμ… σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλό να την παρακολουθήσω.
Βγαίνουν τα εισιτήρια, βρίσκω κάτι θέσεις λίγο πάνω από την οροφή του Ο2. Οι touts έχουν πάρει το φιλέτο. Κάνω ένα κονέ και στέλνω μειλ στον διοργανωτή, ο οποίος μου λέει “δεν ξέρω αν μπορώ να σε εξυπηρετήσω, στείλε μου ξανά ένα μήνα πριν” (ή κάπου τόσο). Τι μήνα ρε μάστορα, σιγά μην περιμένω. Ήμουν σε ένα φόρουμ για τους Rush, βρίσκω τον David, είχε ένα περισσευούμενο εισιτήριο και το πουλούσε.
Αρένα (καθήμενοι), face value, κέντρο και λίγο πλάγια, λίγο πιο μπροστά από την ευθεία του ΡΑ. Αν θυμάμαι καλά, 70 λιρόνια. Γίναμε. Κανονίζουμε, συμφωνούμε, λέμε θα τα πούμε στο Ο2 για να παρω το τικετι και να παρεις τα λεφτά. Τρεις εβδομάδες πριν το ταξίδι σκάει μέιλ από τον διοργανωτή: “Σας περιμένει πρόσκληση στην είσοδο”. Ωνασου, αλλά τι να πω στο αγγλόνι; Σόρι, θα μπω τσάμπα; Δεν γαμιέται σκέφτομαι, θα το πάρω και ή το πουλάω μισοτιμής ή το βάζω στον πάτο μου. Μην τον κρεμάσω.
Ημέρα συναυλίας, έχω μιλήσει με τον ασπρουλιάρη. “Που θα συναντηθούμε;” ρωτάω, “έξω από το Ο2” απαντάει. Πράγματι βρισκόμαστε, τα λέμε λίγο, μιλάμε για τους Rush, πάρε το εισιτήριο, πάρε τα λεφτά, καλή μας διασκέδαση. Ξαφνικά σκοτεινιάζει ο ουρανός, εμφανίζεται ένας μαυρούλης ρασταφάρι σαν βουνό κι ένας άσβερκος. “Ελάτε μαζί μας” λένε.
“Τι έγινε ρε μαστόρια;” ρωτάω, “απαγορεύεται η αγοραπωλησία εισιτήριων, θα σας τα κατάσχουμε” λέει. Ήδη σκέφτομαι πόσο μλκς είναι ο άγγλουρας που δεν το ήξερε, αλλά δεν έχει καμία σημασία να το αναφέρω. Εξηγώ ότι είμαι εδώ για δουλειά, δείχνω ταυτότητα, είμαι Έλληνας και δεν ξέρω αυτά που μου λέτε, συμπαθέστατα τα θηρία, μου λέει ο άσβερκος: “Σε πιστεύω, το καταλαβαίνω, αλλά κοίταξε αριστερά, μας βλέπει η κάμερα, είναι αδύνατον να σας αφήσω να φύγετε. Ένας από τους δύο δεν θα μπει μέσα”.
Τους λέω “πάρτε το δικό μου (ήδη το έχω πληρώσει ε;), με περιμένει πρόσκληση”. Ούτως ή άλλως θα έπαιρνα την πρόσκληση για να μην ξευτιλιστώ στον διοργανωτή που με είχε εξυπηρετήσει. Ο David μου γυαλίζει τα παπούτσια από ευγνωμοσύνη και γίνεται μπουχός. Πάω με τα θηρία στο box office, παίρνουν το εισιτήριο, μπαίνουν από μέσα και το ακυρώνουν, εγώ περιμένω στην ουρά. Παίρνω το φάκελο με την πρόσκληση, χαιρετιόμαστε σαν παλιόφιλοι, πάω στα τουρνικέ.
Σκανάρω και πάω να περάσω. “Where’s the other person?” λέει ο τύπος. “Ποιο άδερ πέρσον ρε τρελέ;”. “You have two tickets here, where’s the other one?” ξαναλέει. Κοιτάζω κι η πρόσκληση είναι… δύο. Διπλωμένα εισιτήρια, έχω σκανάρει το ένα. Κοιτάζω αριστερά-δεξιά σαστισμένος μπας και τραβήξω κανέναν τζαμπατζή μέσα μαζί μου, αλλά εκεί δεν είναι Μαλακάσα για να έχει μαντραπήδα.
Έχω μείνει μλκς, κόσμος περιμένει να περάσει. Αν μπω, μένω με μία αχρησιμοποίητη πρόσκληση. Αν βγω, έχω σκανάρει τη μία και πρέπει να μπω με την άλλη. Lose lose. Προφανώς μπήκα. Κάθισα 3-4 σειρές πιο μπροστά από το “χαμένο” εισιτήριο, στην ίδια ακριβώς ευθεία. Εκείνο το βράδυ είδα Time Machine Tour. Δύο μέρες μετά Μπαρτσελόνα - Μαν Γιουν 3-1. Όμορφες μεταλλικές ιστορίες.
Η αχρησιμοποίητη πρόσκληση είναι στο συρτάρι μου. Πώς κατάφερα να δω συναυλία με ένα άκυρο, ένα αχρησιμοποιήτο κι ένα κανονικό εισιτήριο είναι κάτι που μάλλον μόνο εγώ θα μπορούσα να κάνω.
Σειρά του @toxikos να περιγράψει πώς πήρε στο κυνήγι τον Geddy στα στενοσόκακα της Στοκχόλμης. @Dutch διάβαζε να μαθαίνεις γατάκι.
18 Likes
Εγώ τον κυνήγησα; Αυτός με απέφευγε…
Ακολουθεί αντιγραφή από το ποστ του 2011
Εντάξει, αυτά δεν γίνονται. Με τίποτα. Είμαστε 3 άτομα και ψωνίζουμε σε τουριστικό μαγαζί στη Gamla Stan (παλιά πόλη και τουριστικό μέρος), Πέμπτη απόγευμα και η ώρα έχει περάσει και έχω αρχίσει να βαριέμαι. Μπαινοβγαίνω στο μαγαζί περιμένοντας τα φιλαράκια και κάποια στιγμή στη μία γωνία βγαίνει ένα ζευγάρι μαζί με ένα τύπο με καπαρντίνα (έκανε ψ…όκρυο). Και ξαναγυρνάνε πίσω. Τσιμπήθηκα μλκες, λέω δεν είναι δυνατόν και ξαναμπαίνω στο μαγαζί φωνάζοντας ότι είδα το Geddy Lee! O ένας φίλος δεν με άκουσε και δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ αυτό. Ο άλλος απλά με κοίταγε, ενώ ξανάφευγα πλέον για τη φωτό. Το ότι γενικώς ντρέπομαι σε κάτι τέτοιες φάσεις με σταμάτησε δύο φορές, αλλά τελικά τους ακολούθησα, μέχρι που έφτασαν σε μία πλατεία λίγο παραπάνω (νομίζω ότι είναι η ακαδημία τους εκεί). Στο σημείο που λέω από μέσα μου ότι ντρέπομαι να το κάνω, επεκράτησε η φωνή μέσα μου που έλεγε: ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΠΕΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ, Ή ΘΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΙΧΕΣ ΣΤΑ ΔΕΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΣ;
Έτσι μόλις σταμάτησαν για μια φωτογραφία, περίμενα και τρέμοντας του είπα ότι έχω έρθει από Ελλάδα για το αυριανό σώου και τον ρώτησα αν μπορούσε να βγούμε μία φωτογραφία μαζί. Και άκουσα το φοβερό: “SURE, WHY NOT?”
Μετά είχα και μία χειραψία και άρχισα να κλαιωγελαωχαχανιζωψελλιζωμουρμουράω, τρεκλίζοντας, παραπατώντας και προσπαθώντας να πάρω τον jonkyr τηλέφωνο. Τα κατάφερα με την τρίτη. Δεν μπορούσα ούτε να βρω, ούτε να σχηματίσω το νούμερο…
Τέλος αντιγραφής
Κλείνουν δέκα χρόνια από τότε που είδα τελευταία φορά τους Θεούς. Το 2013 μαλακιστηκα, αλλά αυτό μπαίνει σε θρεντ ηλιθιότητας.
Νομίζω ότι αυτό είναι το once in a lifetime. Έχω βέβαια κι άλλα πολλά. Έντονα, προσωπικά, κλπ. Τριαντατοσα χρόνια είναι αυτά…
Αλλά αυτό είναι μια κατηγορία μόνο του.
Την άλλη μέρα πάντως στο live, δε με θυμήθηκε. Καθόμασταν βέβαια 50 μέτρα από τη σκηνή…
12 Likes
Διπλα δλδ. Αποκλείεται να μην σε είδε. Αλητης.
7 Likes
Έτσι είναι αυτοί ρε, βγάζουν φωτό μαζί σου και μετά “δε σε είδα, δε σε ξέρω”…
5 Likes
12 Ιουνίου 1999:
Ήταν Σάββατο, η πολυπόθητη μέρα που θα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά τους θεούς επιτέλους έφτασε… τότε έμενα σχετικά κοντά στο γήπεδο του Απόλλωνα, οπότε από νωρίς το μεσημέρι άκουγα τα “one two three check” κλπ. Τσέκαρα κι εγώ το εισιτήριο που είχα αγοράσει καιρό πριν, να σιγουρευτώ ότι ήταν στη θέση του…
Σε δύο μέρες, τη Δευτέρα, έπρεπε να παραδώσω μια εργασία για εργαστήριο στη σχολή, οπότε προνόησα να τελειώσω την εργασία το πρωί του Σαββάτου, για να έχω το υπόλοιπο σ/κ να απολαύσω τη συναυλία και ό,τι θα ακολουθούσε, αγνοώντας το τι πραγματικά θα ακολουθούσε… Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι επιτέλους θα τους έβλεπα από απόσταση λίγων μέτρων και ένα ρίγος διαπερνούσε το σώμα μου με αυτήν τη σκέψη. Δεν ήθελα πολύ για να πεταχτώ το πρωί μια βόλτα έξω από το γήπεδο, χαζεύοντας τις προετοιμασίες για τη συναυλία, το στήσιμο της σκηνής κλπ.
Στο σπίτι ήμουν με τον πατέρα μου (ζούσε ακόμα τότε), ενώ η μητέρα μου έλειπε σε ένα ταξίδι εκείνες τις μέρες. Οι γονείς μου γνώριζαν από πριν την τρέλα μου με τους Metallica, οπότε σε κάποιο βαθμό θα καταλάβαιναν τι ένιωθα.
Έφτασε το απόγευμα, έπρεπε να προλάβουμε για να ακούσουμε και λίγο τα σαπόρτ… ήταν οι Monster Magnet τότε, αγαπητό γκρουπ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν το κίνητρο για να πάω εκεί. Συναντήθηκα με 2 φίλους έξω από σταθμό του ηλεκτρικού (εγώ ποδαράτος, μιας και έμενα σχετικά κοντά) και ξεκίνησε ο… μακρύς δρόμος μέχρι το γήπεδο… χιλιάδες κόσμος, υπομονετικά να περπατάει αργά και σταθερά προς τις θύρες του γηπέδου. Στη διαδρομή αυτή όλοι μιλούσαν για διάφορα, ο καθένας έλεγε ό,τι του κατέβαινε, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ήδη θερμή. Δεν έλειπαν και διάφορα περίεργα, όπως η βλακεία που με έπιασε (νέος γαρ) και πήγα να πιάσω κουβέντα με μια ομορφούλα κοπελιά που έτυχε να βρεθεί δίπλα μου στον μακρύ εκείνο δρόμο προς το γήπεδο… δεν ήταν η μέρα μου όμως, καθώς ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται, και ακόμα θυμάμαι πως την άρπαξα από το χέρι (φιλικά υποτίθεται) για να μη φύγει (τι κάφρος!!!)… φυσικά έφυγε σχεδόν τρέχοντας χαχα… δεν την αδικώ!
Πλησιάζοντας προς το γήπεδο ο κόσμος πύκνωνε και άρχισαν τα πρώτα σπρωξίματα… οι θύρες κλειστές, ο κόσμος να φωνάζει και να βρίζει, τελικά κάποια στιγμή άνοιξαν κάποιες θύρες και με 1000 ζόρια καταφέραμε να μπούμε μέσα! Αρχικά είμασταν σε κάποιες κερκίδες, μακριά από τη σκηνή… καθόλου αποδεκτό φυσικά! Περνώντας από διάφορες θύρες, βρεθήκαμε σε κάτι κάγκελα, και με ένα σάλτο βρεθήκαμε επιτέλους στην αρένα… Σιγά-σιγά βρεθήκαμε 10-20 μέτρα από τη σκηνή… πλησίαζε η ώρα που θα έβγαιναν οι θεοί…
Μια μικρή λεπτομέρεια… δεν σκέφτηκα καν εκείνη τη μέρα να εφοδιαστώ με νερό, κάτι που θα μετάνιωνα πολύ στη συνέχεια… η οργάνωση της συναυλίας ήταν απαράδεκτη, τροφοδοσία με νερά κλπ ήταν ελλιπής και μακριά, και πολλά άλλα αρνητικά στα πέριξ. Αλλά τότε δεν τα σκεφτόμουν αυτά, το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι θα έβλεπα τον Τζειμζ στη σκηνή!
Η στιγμή έφτασε… οι θέοι επιτέλους πάνω στη σκηνή και ξεκινάει ο Τζειμζ με ένα SO FUCKIN’ WHAT!!!
Το τι ακολούθησε δεν το περίμενα, αλλά δεν με ένοιαζε… βρέθηκα 10 μέτρα μακριά από την παρέα μου από τα σπρωξίματα και τις κλωτσιές, μέχρι που άρχισα να βαράω κι εγώ (δράση-αντίδραση, 3ος νόμος Νewton), οπότε όλα καλά… μέχρι που βρέθηκα την λάθος ώρα σε λάθος μέρος… μπροστά μου ένα μαλάκας ανάβει καπνογόνο… ο αέρας φέρνει τον καπνό πάνω μου και αρχίζω να πνίγομαι… συνέρχομαι λίγο, και συνεχίζω να παρακολουθώ το λάιβ… αλλά μετά από λίγο αρχίζω και ζαλίζομαι… κάπως έτσι έχασα κάποια τραγούδια προσπαθώντας να συνέλθω και να σταθώ όρθιος… νερό πουθενά… (αυτό που έλεγα πριν ότι δεν προνόησα). Μετά ένιωσα καλύτερα… Θυμάμαι καθαρά τα Master, Bleeding, Nothing else matters… αλλά σε κάποια τραγούδια ίσα που στεκόμουν, δεν άντεχα…
Προς το τέλος της συναυλίας, όταν πια αισθάνθηκα πολύ χάλια, κατευθυνθήκαμε προς τα πίσω σε αναζήτηση νερού, το οποίο δεν υπήρχε πουθενά… τελικά βρήκαμε κάτι κοπελιές και ευγενικά ζητήσαμε το μπουκαλάκι τους… σαστισμένες το έδωσαν και έτσι κατάφερα να δροσιστώ για να αντέξω να φτάσω σπίτι… Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι εισέπνευσα τόσο πολύ καπνό από το καπνογόνο εκείνο στην αρχή, που έπαθα χοντρή δηλητηρίαση μάλλον… στο τελευταίο ανκορ είμασταν στην έξοδο από το γήπεδο… κάπου στον δρόμο με έπιασε και η πρώτη αναγούλα… άδειασε το στομάχι! Περπάτησα ζαβλακωμένος μέχρι το σπίτι, αλλά και γεμάτος από την πρώτη μεταλλι-συναυλία, έστω και με αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία. Γυρνώντας σπίτι με βρήκε ο πατέρας μου να ξερνάω στη λεκάνη… ναι δεν ήμουν καθόλου καλά στο τέλος… μου έδωσε θυμάμαι πράσινο τσάι σκέτο, και αυτό κάπως βοήθησε την κατάσταση…
Για επίλογο, να αναφέρω και τις 2 επόμενες μέρες… την Κυριακή ξύπνησα με ένα συνεχές βουητό στα αυτιά, πονοκέφαλο και ζαλάδα, αλλά η ανάμνηση της συναυλίας τα επικάλυπτε όλα! Δευτέρα πρωί… εργαστήριο στη σχολή… το κεφάλι ακόμα νταούλι, τα αυτιά να βουίζουν, ευτυχώς είχα ετοιμάσει την εργασία πριν τη συναυλία! (προνόησα για αυτό, αλλά όχι για νερά, ωτοασπίδες κλπ, τι να πεις… όσο ζεις μαθαίνεις…)
Υ.Γ. Ακολούθησαν άλλες 2 υπέροχες συναυλίες με τους θεούς… πολλά χρόνια αργότερα πια… 2007 και 2010, τις οποίες απόλαυσα ίσως περισσότερο, γιατί απέφυγα τα λάθη του παρελθόντος. Σκέφτομαι ότι αν τύχει να τους ξαναδώ στο μέλλον, θα είναι η πρώτη φορά χωρίς να είναι ο πατέρας μου εν ζωή, κάτι που με θλίβει γενικά… αλλά ίσως και η πρώτη φορά που θα πάω με το παιδί μου στη συναυλία…
22 Likes
Πριν καμία 15ετια, είναι με τον αδερφό μου στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (μαλλον) στο Λονδίνο. Περπατώντας στην αυλή βλέπω τον hetfield με το/τα παιδι/α του. Την φωτογραφική στον αδερφό και τον πλησιάζω. Με το που φτάνω κοντά του, μου λέει “shake hands”. Του δίνω το χέρι και του ζητάω φωτογραφια. Μου λεει “just shake hands” και συνεχίζει να μου σφίγγει το χέρι. Στα 30" που σταμάτησε μαζεύτηκαν 30 άτομα γύρω του, αυτό που εξαρχής ήθελε μάλλον να αποφύγει. Αποκορύφωμα ο,σκυλας, αδερφός μου που νόμιζε ότι ο het εινσι ακόμα όπως το 90 και νόμιζε ότι γίνεται μανούρα για ξύλο. Δεν έβγαλε καμία φωτογραφία
4 Likes
Δυνατό!
Έλα βρε να σε κάνουμε πατ-πατ στην πλάτη…
1 Like
Ζηλεψα θα πω κ εγώ.
1996 17 χρονών αλλα χρονια τα 17χρονα δεν ήμασταν τόσο ξεψαρωμενα όπως τα τωρινά ή απλά εγώ ήμουν ολίγον φλωρακι 
“Μαμα (αυτή κρατούσε τα οικονομικά αυτή εκανε κουμάντο στις μεγάλες αποφάσεις εκει πηγαινα) θέλω να πάω στο φεστιβάλ που γίνεται στον Πειραιά”
“Με ποιον θα πας, που θα μεινεις;”
“Θα πάω με τον φίλο του ξαδέλφου μου θα μείνω στον Θωμά στο σπίτι του”
Γυρίζουμε μια μέρα πίσω με φιλο ξαδέλφου
“Ρε συ εμαθα θα πας στο rock of gods να έρθω μαζί;”
"Έλα το βράδυ πλατεια Ναυαρίνου θα ειμαι με τους “αλλους” να το κανονίσουμε "
Βραδάκι πλατεία ναυαρινου σε μια παρέα με 5 ρεμάλια οι “αλλοι” δηλαδή.
“Εσυ ρε μαγκα θέλεις να έρθεις στο φεστιβάλ; θα πάμε με τρένο σε κουκετα των 6 αν ψήνεσαι μπαίνεις 6ος”
“Ναι ναι μεσα”
Μαμα: οκ πήγαινε να προσέχεις.
Επόμενο βράδυ ξεκινάει το τρένο πηγαινω στην πάνω πάνω κουκετα κ τα ρεμάλια περιμενουν να βγει από τον σταθμό κ ξεκινάνε την δουλίτσα τους aka στρίβουν μπαφους. Γυρνάει το τσιγαράκι όπως πρέπει κ επιβάλλεται κ έρχεται η σειρά μου
“Οχι θενξ έχω τα μαρλμπορο μου εγω”
“Έλα βρε μάγκα τραβα μια”
"Όχι όχι ευχαριστώ "
“Ρε ασε το παιδί ησυχο” με σωζει ο ένας αν κ δεν νομίζω να το εκανε από την καλή του καρδιά αλλα γιατι καθυστερουσα το γύρισμα.
“Κλεισε ρε μαγκα το παράθυρο ομως παγωσαμε”
Έτσι πνιγηκαμε στον αρωματικο καπνό του μπαφου κ είμαι σίγουρος ότι με μαστουρωσε αφού ξύπνησα λιγο πριν τον σταθμό Λαρίσης.
"Αντε μαγκα να προσέχεις κ καλά να περάσεις "
“Ευχαριστώ παίδες κ εσείς” (τωρα που τα θυμάμαι πρέπει αυτοι οι 5 αλητηριοι να πέρασαν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ)
Είμαι στην Αθήνα ρε! Μόνος μου!! Μπουγάτσα κ κακάο για αρχή κ μετά ηλεκτρικό για Μαρούσι κ φιλο Θωμά.
Λοιπόν θα πεις μια.μπουγατσα κ τιποτα άλλο αυτοι οι Αθηναίοι έχουν μόνο με κρέμα κ προσοχή μην σε περάσουν για χωριατη
“Καλημέρα μια μπουγατσα κ ενα κακαο”
Καλά δεν την κόβουν την μπουγάτσα η Αθηναίοι απλα την ανοίγουν κ βάζουν μεσα σαν σάντουιτς ασπουμε την αχνη; οκ περίεργο αλλά πιο βολικό. Κ τι ειν αυτο το φλιτζάνακι κ τι ειν αυτο το μπρίκι κ τι ειν αυτο το ζεστό υγρό που ρίχνει μεσα,;
“Συγγνώμη οχι ζεστό εκείνο στο ψυγείο θέλω”
“Ααααα μιλκο θελεις”
Είναι περίεργοι αυτοι οι Αθηναίοι.
Φαστ φόργουορντ απόγευμα. Είμαι Πειραιά με τον φίλο Θωμά κ έχω πάρει την κατηφόρα για το φεστιβάλ. Είμαι Αθήνα!!! (Οκ Πειραιά μετα από χρόνια κατάλαβα ότι δεν ειν το ίδιο. Είναι περίεργοι αυτοι οι Αθηναίοι) Ειμαι σε μεταλ φεστιβάλ!!! Τώρα εγινα αντρας!!!
Morgana lefay: ρε τι φωνάρα για Έλληνα;
Nightfall: πρώτο χτύπημα με διασκευή heavy metal mania που την ήξερα από gamma ray.
Blind Guardian: γιαυτους ήρθα πάω μπροστά hansi ακόμα να παίζει μπάσο γαμω ρε ειμαι σε μεταλ φεστιβάλ κ βλέπω guardian. Αγκαλιάζω έναν αγνωστο τύπο κ χτυπιομαστε παρέα. Valhalaaaaaa
Τέλος αυτο ηταν. Ιδρώτας τρέχει κούραση. Παω πίσω τι να μας πουν οι saxon μετά τους guardian; κάθομαι στο έδαφος.
Saxon: πρώτες νότες αυτο το ξέρω κ γαμανε ρε. Σηκώνομαι τραβιεμαι μπροστά χτυπιέμαι. Ρε γαμανε οι saxon!!! Είμαι σε μεταλ φεστιβάλ κ χτυπιέμαι με saxon.ιδρωνω ιδρωνω κ αυτο το ξέρω κ αυτο το ξέρω. Πουτανα ολα. Εγραψα οτι γαμανε οι saxon;
Slayer: οκ ντροπή μου λίγο η κούραση λιγο οτι ήρθε να μας πάρει ο πατέρας του Θωμά ειδα την μισή εμφάνιση.
Σταρχιδια μου στην τελική ήμουν σε μεταλ φεστιβάλ στην Ελλάδα!!!
“Κατσε μπροστά να σου κάνω μια ξενάγηση να δεις την Αθηνα”
Κοιμήθηκα δεν ειδα τιποτα.
"Έλα ξυπνα φτάσαμε πάμε στην πλατεία να φάμε κανα καλαμάκι "
Είναι περίεργοι αυτοι οι Αθηναίοι.
Το αναμνηστικό
Το μπλουζάκι που φόραγα (χμμμμμμ νομίζω δηλ αλλά αξίζει να μπει 
)
18 Likes
Για τους Αθηναίους, το ίδιο είναι , μόνο για τους Πειραιώτες δεν είναι το ίδιο 
2 Likes
15 χρόνια στην Αττική (για να τα βάλω ολα μεσα) κάτι τέτοιο κατάλαβα
1 Like
Αυτό ακριβώς ήθελα να γράψω. Μια χαρά είναι οι Αθηναίοι, στους πειραιώτες να τα πεις αυτά που νομίζουν ότι μένουν στο γαλατικό χωριό.
Τοξικος ινκαμινγκ σε 3-2-1
3 Likes
Όταν νομίζεις ότι θα ανοίξεις διαμάχη Αθηνα-Θεσσαλονίκη αλλα τελικα αλλού πάει το…τρένο
3 Likes