E, ξεκάθαρα το τελευταίο για εμένα. Ό,τι έγραψα παραπάνω. Μπορώ να πρωτοτυπήσω; Το VT είναι πολύ καλό. Όχι για να βγει νικητής, αλλά πολύ καλό. Το PW μάλλον είναι ακόμη καλύτερο, καμία αμφισβήτηση, αλλά πάλι όχι “τόσο καλό”.
Τα επόμενα τρία έχουν καλές στιγμές για εμένα (με το Presto να είναι λίγο πιο μπροστά; Ίσως…), το Counterparts είναι μία θετική αναλαμπή, το TFE… μπα, το Snakes με εμφανή σημάδια βελτίωσης, αλλά με κενά. Και βγαίνει η δισκάρα, που όμως έμελλε να είναι και το φινάλε. Τουλάχιστον ήταν ένδοξο στα δικά μου μάτια.
Εντάξει, τι να λέμε τώρα. Γούστα είναι αυτά, κανείς δεν μπορεί να κρίνει απόλυτα υποκειμενικά.
Λοιπόν, για αρχή ας πούμε πως όταν κάνουμε λόγο για τις περιόδους των Rush, υφολογικά μιλώντας, υπάρχουν τέσσερεις (πέντε) με την οριοθέτηση τους να είναι αρκετά προφανής, μερίμνη του ίδιου του συγκροτήματος που συνήθιζε να κλείνει τον κύκλο κάθε τέσσερα studio album με ένα live.
Έτσι, η πρώτη περίοδος τους είναι η “sword and sorcery era” και αποτελείται από τα τέσσερα πρώτα τους (ναι, το ξέρω ότι στο πρώτο ψάχνονταν ακόμη, δεν είχε έρθει ο Peart κλπ, κλπ).
Η δεύτερη και καλύτερη, η “progressive era” αρχίζει με το “…Kings” και καταλήγει στο “Moving Pictures”.
Η τρίτη αφορά τα album από το “Signals” μέχρι και το “Hold Your Fire” και έμεινε ως η “synth era”. Λοιδορήθηκε πολύ τότε από τους παλιούς οπαδούς (ας μην ξεχνάμε ότι οι Rush ήταν στο δεύτερο μισό των seventies από τους στυλοβάτες της metal σκηνής παγκοσμίως, σε χαλεπούς καιρούς), όμως τελικά οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τότε, αν και “δείχνουν πλέον την ηλικία τους”, είναι πολύ καλοί (εντάξει, λιγότερο το “Hold Your Fire”) ενώ το GUP όπως είπαμε είναι φοβερό!
Η επόμενη περίοδος (“Presto” - “Τest For Echo”) σήμανε την “επιστροφή στα βασικά”, την ηλεκτρική κιθάρα που… επανεμφανίστηκε κλπ, δεν είναι όμως το ίδιο αξιόλογη, με την εξαίρεση του πάρα πολύ καλού “Counterparts”:
Οι τελευταίοι τρεις δίσκοι “έσπασαν” αυτή την παράδοση. Τα διαστήματα μεταξύ των κυκλοφοριών μεγάλωσαν, μεγάλωσαν και τα μέλη της μπάντας, πλέον τα ζωντανά album είχαν απωλέσει την σημειολογία που τα συνόδευε, ενώ “υποχρεωτικά” έπρεπε να συνοδεύονται από το αντίστοιχο DVD!
Θα έλεγα το τελευταίο με το Counterparts σαν τα καλύτερα, post 1984 album των Rush!
Ξεκινώντας από το ότι η μόνη σχέση που έχουν οι έννοιες “Rush” και “κακή -ή έστω μέτρια- κυκλοφορία” είναι η παραμικρή, ας πω κι εγώ την μαλακία μου.
Από το Moving Pictures και μετά θεωρώ ότι η καλύτερη τους στιγμή είναι το Counterparts. Ένας δίσκος με σύγχρονο της εποχής του ήχο, γεμάτο μουσικές, τραγουδαρες και φυσικά, ταλέντο. Δεν κάνει κοιλιά στα μάτια μου. Και, όπως είχα γράψει στο “με λίγα λόγια” είναι εκπληκτικά χτισμένος μουσικά.
Και από τους δύο τελευταίους των θεών, θεωρώ το S&A ανώτερο από το Clockwork Angels. Εννοείται ότι μαλώσαμε με τον @jonkyr για αυτό. Με το επιχείρημά του ότι ο δίσκος έχει τρία instrumental κομμάτια, γελάω ακόμα…
Πίνω το Bushmills μου σε ένα στέκι στο νησί κι έρχεται ένας τύπος από τας Ευρώπας, γνωστή φάτσα μέσα στα χρόνια, πιάνουμε την κουβέντα και μου λέει:
-Αν θυμάμαι καλά, πριν δύο χρόνια ήσουν πάλι εδώ και φορούσες μια μπλούζα Rush!!!
Πάλι στο νησί, σε άλλο στέκι με μπλούζα Rush από το R30. Με σταματάει ένα παλικάρι, μου δίνει συγχαρητήρια για την μπλούζα (τα αξίζω) και όταν του είπα ότι η μπλούζα είναι από τότε (2004), μου είπε ότι με αγαπάει. Κι εγώ τον αγάπησα. Είμαστε λίγοι, αλλά αγαπησιαρηδες…
Ίδιο μέρος, άλλο μαγαζί, άλλος άγνωστος. “Ωραία μπλούζα” μου λέει, “ωραίο συγκρότημα, αύριο μετράει” του απαντώ. Τσούγκρισμα κι ακούσαμε τα τραγουδάκια μας στο Doors
Πριν μερικά χρόνια, σταθμός ΚΤΕΛ Ηρακλείου, χτυπάει το κινητό μου με ήχο το intro του Seven Cities of Gold και ένας τυπάς (εγώ 19 τότε, εκείνος 20φευγα) μου κάνει φίλε, να σε ρωτήσω; Rush είναι αυτό;
Οι υπόλοιποι επιβάτες τριγύρω γύρισαν το κεφάλι, περίμεναν να γίνει κάτι με το “Φίλε”, κι εγώ ένιωθα πολύ κουλ εκείνη τη στιγμή
