Αστεία ιστορία 
Σύρος 2012. Καλοκαίρι. Έχουμε πάει με την κοπέλα μου (και γυναίκα μου πλέον )για μπάνιο και μετά βόλτα. Έχω βάλει μπλούζα Mastodon (blood mountain) από την “φοβερή” συναυλία με Tool…Εκεί που περπατάμε βλέπω ένα πιτσιρίκι να με κοιτάει με γουρλωμένα τα μάτια. Ξαφνικά το ακούω να γυρίζει στα υπόλοιπα πιτσιρίκια που έπαιζαν και να λέει φωνάζοντας : Παιδιά κοιτάξτε φοβερή μπλούζα Gormiti !!!
Εγώ δεν θα σε καταραστώ, όπως προέβλεψες, αλλά θα σε ευχαριστήσω κι εξηγούμαι.
Αναντίρρητα, συνέβαλες ώστε να «γαμηθεί» η συναυλία, αλλά σου αναγνωρίζω ως ελαφρυντικά ότι α) ως αγνός οπαδός, είχες την πώρωσή σου και δεν είχες πρόθεση και β) ότι ο Simon είχε ήδη την προδιάθεση να τα «κάψει» όλα.
Ωστόσο, σε ευχαριστώ πολύ, διότι σχεδόν 2,5 χρόνια μετά (Νοέμβριος του 2012) παρακολουθήσαμε, στο ίδιο μέρος, το απόλυτο live – «εξιλέωση», όπου η μπαντάρα τα «ισοπέδωσε» όλα. Δεν ξέρω εάν ήσουν μέσα. Αν όχι, πραγματικά κρίμα να έχεις χάσει αυτό το live.
Δεν έχω χάσει λάιβ τους από τότε. Τους έχω δει και Δουβλίνο σε release live για το greater man και στο κοντινό Trondheim όπου μας έβαλε μέσα ο Alan και στη Σόφια. Πάντως όντως λαιβ σαν εκείνο του 2012 δεν έχουν ξαναπαίξει. Τόση καύλα. Ατάκα φίλου που τον είχα πρήξει να τους δει οπωσδήποτε μετά από εκείνο το λάιβ. Ρε μαλάκα σε ευχαριστώ, μου άλλαξες τη ζωή!!!
Στο θυμησες παει αφου δεν εχει κανα ρεζιλεμα.
Βραδυ πριν την συναυλία acdc στο οακα. Πινουμε μπυρες στο λεγομενο μεταλ παρκο μαρουσι κ αφου παει 5 ξημερωμα φευγουμε.
Πηγαινοντας προς Γαλάτσι μ ερχεται η ιδεα να παμε μεχρι οακα να δούμε τι παιζει. Φτανουμε βλέπουμε κοσμο νταλικες κ μπαινω ανετα στο παρκινγκ. Κατεβαινουμε μπαινουμε χαλαρα μεχρι τον αγωνιστικο χωρο στον οποιο εχει ήδη στηθει η σκηνη κ εχουν κατω απ αυτην τα γνωστα κανονια!
Αφου βγαινουμε φωτοζ σ αυτο το δώρο σκαει μυτη αγγλος κλασσικη φυσιογνωμία τεχνικου συγκροτηματος κ μας λεει κατι του στυλ
“Hey guys come here to help with…”
Η απαντηση μας ηταν
" αντε γαμησουαχχαχα ρε μαλακαχαχαχαχαχ"
Κ φυγαμε περηφανα. Δεν ξερω τι μπορει να σκεφτηκε.
Αν αυτη ηταν η καλύτερη ιστορια που εχω να γραψω ειμαι ξενερωτος.
Μεταλ στιγμη το επομενο βραδυ μετα την συναυλια: 15 ατομα κοιμηθηκαν στον περιστερωνα 17 τετραγωνικων που νοικιαζα στο γαλατσι.
Το καλυτερο σκηνικο ηταν που προσπαθουσε ο Αλαν να απολογηθει στον κοσμο και ο αλλος ο βλαμμενος απο πισω δεν τον αφηνε να μιλησει γιατι σολαρε, η εκφραση του ηταν ολα τα λεφτα. Η οταν πηγε να πεταξει μπαγκετες στο κοινο και πετυχε τον Αλαν, γενικα ολο σκηνικα εκεινο το λαηβ. Θυμαμαι οτι ο Αλαν ειχε μπει και εδω μεσα και ειχε γραψει για να ζητησει συγγνωμη.
Θυμήθηκα τρία ωραία, τυχαία περιστατικά, που θα κάνουν πάλι τον τοξικό να σιχτιρίζει. Ίσως όχι μόνο αυτόν…
1 - 2009 κι έχω κλείσει από τον Οκτώβριο ταξίδι στη Ρώμη για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στις 28 Μαΐου. Κομπλέ όλα, η επιστροφή μου είναι Πέμπτη πριν τα μεσάνυχτα από Ρώμη προς Αθήνα. Μετά από μήνες ανακοινώνεται η συναυλία των AC/DC στο ΟΑΚΑ. Πέμπτη βράδυ, την επομένη του τελικού. Προφανώς βρίζω, δεν ξέρω τι να κάνω, η αλλαγή εισιτηρίου κοστίζει όσο ένα νέο εισιτήριο αφού λόγω της ημέρας οι τιμές είναι στα ουράνια. Χάνω τελικό και χρήματα λόγω ακυρώσεων ή χάνω συναυλία απωθημένο ενός συγκροτήματος που πιθανώς δεν θα ξαναδώ;
Ο καιρός περνάει, επιλέγω ΤΣ Λ, βρίζω κάθε μέρα επειδή ξέρω ότι θα πετάω πάνω από την Αθήνα στην επιστροφή και θα βλέπω το ΟΑΚΑ φωτισμένο μέσα στη νύχτα. Κάποια στιγμή τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο χτυπάει τηλ: “Γεια σας, απο την Aegean, σαςν ενημερώνουμε ότι άλλαξε η ώρα πτήσης κατά δύο ώρες, συνεπώς έχετε δικαίωμα να επιβεβαιώσετε ή να αλλάξετε ώρα/μέρα χωρίς χρέωση”. “ΒΑΛΤΕ ΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΪΝΗ ΠΤΗΣΗ” η ψύχραιμη απάντησή μου.
Ωραία περάσαμε στους AC/DC ε;
2 - 2011 κι έχω κλείσει από τον Οκτώβριο για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Λονδίνο στις 28 Μαΐου (Σάββατο πλέον, τα άλλαξε όλα ο Πλατινί). Άφιξη στις 26 Μαΐου, πληρωμένα όλα, όλα καλά. Τον Μάρτιο περίπου ανακοινώνονται Rush στο Λονδίνο. 25 Μαΐου. Μία μέρα πριν το ταξίδι μου. Πανικός, δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν είμαι μόνος μου, είμαι με τον κουμπάρο μου στην εκδρομή. “Το και το” του λέω, θα πάω μία μέρα νωρίτερα, θα σε περιμένω εκεί. “Σιγά, πάμε μαζί, θα βολτάρω στο Λονδίνο” λέει.
Στο επόμενο επεισόδιο θα σας πω πώς μπήκα στο Ο2 για τη συναυλία των Rush με τρία εισιτήρια αντί για ένα!
3 - 2013 κι έχω κλείσει τον Οκτώβριο (μαντέψτε) για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Λονδίνο στις 25 Μαΐου. Όλα κλεισμένα, πληρωμένα, κομπλέ είμαστε. Κατά τον Φλεβάρη-Μάρτη ανακοινώνεται η συναυλία των Rush στις 24 Μαΐου. Όλα καλά, πήρα εισιτήριο, είδα τη συναυλία χωρίς απρόοπτα, ευρώ παραπάνω δεν χάλασα.
Από τότε ο τοξικός κι ο άλλος ο παιδικός φίλος, ΑΡΡΩΣΤΟΣ με τους AC/DC, έχουν να λένε κάτιτις. Τώρα ίσως έχει να λέει κι ο @iron_aris που για χρόνια δεν μπορούσε να τους δει.
^ Σε φθονώ. 
Κυρίως για rush.
…γιατί για ac/dc δεν μιλάω, έχω κάνει κάποιου είδους ομερτα με τον εαυτό μου και τους φίλους μου και ΔΕΝ έχω μάθει τίποτα - στο πλαίσιο του δυνατού - γι αυτό το λαιβ και δεν έχω δει ούτε μισό βιντεάκι. Αλήθεια. Πολύ πονεμένη ιστορία, είχα εισιτήριο και δεν πήγα γιατί έδινα τελευταίο μάθημα πανελλαδικών την επομένη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι από τα νεύρα και την στεναχώρια δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε λέξη. Με είχε πάρει θυμάμαι κιόλας μετά ο μαθηματικός μου (άλλος αυτός χαχα) να δει πώς είχα πάει γενικά στις εξετάσεις και αφού μιλήσαμε σχετικά μου πετάει ένα “ε εγώ είχα πάει ac/dc έτσι για την ιστορία, συμπαθητικά ήταν” και του το έκλεισα στα μούτρα!
Με ενέπνευσαν οι ιστορίες σου πάντως @jonkyr και θα προσπαθήσω να εξιστορήσω το οδοιπορικό μου για helloween στην Σόφια.
Μίλα μας για Σόφια. Μπορεί να ήμασταν και μαζί στην πτήση της Ryanair για εκείνη τη συναυλία. Ίσως ψηθεί ο @toxikos να γράψει, άλλωστε ακόμη πονάνε τα κόκαλά μου από τα μεταλλικά (the irony) παγκάκια στο αεροδρόμιο της Σόφιας.
Spin off:
Προσγειωνόμαστε στη Σόφια, πάμε τουαλέτα, γράφω στο twitter “…κατούρημα που θύμιζε Gagarin…” και μου απαντάει το Gagarin 
Σοφια?Ελα ρε,ημουν και εγω αλλα με λεωφορειο απο Σαλονικα !
@MetalBulldog Χαχαχ τα έχουμε πει αυτά στο αντίστοιχο θρεντ τότενες, μίστερ Κισκε. Kι εγώ με λεωφορείο.
Θα το γράψω το στόρυ λοιπόν, θα ανασύρω και το μετασυναυλιακό ποστ μου ωσάν θύμηση.
αααααααα ναι ναι ναι !Γραψε λαθος 
δεν ηρθες για αυτογραφο,τι να σε κανω
βαλε και εμενα στην ιστορια πλιζ !
Η μόνη ιστορία που χω να πω σε τέτοια φάση, δεν έχει ευτράπελα και τέτοια, όπως του @apostolisza8, αλλά είναι η εξής:
Βρισκόμαστε στο 1998, όπου ο μικρός Sevek (14 τότε), είναι τρελαμένος με Blind Guardian, έχει βγει το Nightfall in Middle-earth όπου το λιώνει και ανακοινώνονται για συναυλία στις 18 Οκτώβρη, αν δεν κάμω λάθος.
Δεν είχα πάρει εισιτήριο γιατί οι μοναδικοί μεταλλάδες φίλοι ηταν σε φάση πιο ακραια πράγματα, οπότε δεν ψηνόταν κανείς και έτσι ήμανε σε αναμμένα κάρβουνα.
Να με αφήσουν οι δικοί μου να σκάσω ΡΟΔΟΝ μόνος μου, δεν υπήρχε περίπτωση, οπότε επιστρατεύω την αδερφή μου (18 τότε), να πάμε μαζί. Ευτυχώς η αδερφή είχε και έχει μια μικρή συμπάθεια για τέτοια ακούσματα, οπότε είπε να μου κάνει το χατίρι.
Εγώ χεσμένος πάνω μου προφανώς από την χαρά μου, ετοιμάζομαι και πάμε. Φτάνουμε ΡΟΔΟΝ και παίρνω την πρώτη κρυάδα (όντας άμαθος κιολας σε συναυλίες σε κλειστους χώρους και δη μεταλ), βλέποντας όλον τον κόσμο απ έξω. Κρυάδα ν.2: SOLD OUT γαμώ το μουνακι της μανουλας τους. Ξενερώνω τρελά, αλλά για κάποιο λόγο επιμένω να μείνουμε και μου κάνει χατίρι ν.2 η αδερφή. Για την ακριβεια της λέω “δεν φεύγουμε από εδώ αν δεν μπούμε”. Πιάνουμε κουβέντα με σεκιουριτάδες, να σας δώσουμε λεφτά παιδιά να μπούμε, σας παρακαλούμε και τέτοια, τίποτα αυτοί. Εγώ επιμένω να μείνουμε.
Η αδερφή btw, κάνει παρέα με κάτι παιδιά, που ο ένας τύπος έχει άκρες. Ενώ λοιπόν ακούω μέσα Into the Storm και να με έχει πιάσει κατάθλιψη και πάνω που αρχίζω να απογοητεύομαι και αρχίζω να βολτάρω πέρα δώθε, από μακριά βλέπω μια γνωστή αφάνα, που με κάνει να χεστώ δεύτερη φορά σε μια μέρα. Σκάει λοιπόν ο Κώστας (ο παραπάνω τύπος), όχι για να μπεί αυτός, αλλά για να βάλει κάτι ξαδέρφια του μέσα. Εγώ τον βλέπω απο μακριά και τρέχω στην αδερφή μου να του μιλήσει. Του μιλάει και φυσικά μας λέει την μαγική λέξη που πρέπει να πούμε στο ταμείο. Μετά από νανοσεκόντ βρισκόμαστε στο κατάμεστο ΡΟΔΟΝ, τα γυαλιά της αδερφής μου θολώνουν instantly και μικρός Sevek χεζεται για τρίτη φορά, αφού βλέπει τους ηρωές της παιδικής του ηλικίας να παίζουν το Lost in the twilight hall. 
Η άλλη ιστορία που έχω, είναι πολύ πιο απλή και σύντομη, για το γεγονός ότι πήρα συνέντευξη από τον ηρωα της ενήλικης πλέον ζωής μου , τον Δανιήλ τον Γκιλντενλόου(η οποία και δεν απομαγνητοποιήθηκε ποτέ).
Απίστευτες συμπτώσεις, αλλά έχω άλλη απορία : είναι τόσο εύκολο να βρεις εισιτήρια σε τελικό τσου λου? Ή έχεις κάποια άκρη;
Λοιπόν το κλου είναι εδώ
Τεράστιο TL;DR alert καιιι ξεκινάμε…
Βρισκόμεθα δέκα ημέρες περίπου πριν από αυτό το λαιβ και συγκεκριμένα στο Βερολίνο, όπου είχα ανηφορίσει για να δω Manowar και Helloween. Είχα υπόψιν μου την ημερομηνία στην Σόφια βέβαια, αλλά είχα κανονίσει το Βερολίνο με καλή παρέα και με διπλό συναυλιακό χτύπημα, οπότε δεν υπήρχε καν στο οπτικό μου πεδίο κάτι σχετικό. Γαμώ όλα κλπ, απλώς στην συναυλία των Helloween κάπως έμεινα με μια κρυάδα, λόγω ανταπόκρισης κοινού κυρίως. Είχα “αναγκαστεί” κιόλας να παρατήσω την παρέα μου για να πάω μπροστά να βλέπω και τίποτα (κλασικό κόλλημα), οπότε παρόλο που συνολικά το λαιβ ήταν επικό, εγώ κάπως ένιωθα ότι έχασα σε εμπειρία.
Anyway, ακριβώς μετά από αυτό, μιλάω με την κολλητή μου (το κορίτσι εκ δεξιών στο πρώτο ποστ, καρδούλες), η οποία έχει πάθει τέτοιο κοκομπλόκο με την όλη κολοκυθοκατάσταση που την περιβάλλει έστω και από μακριά και, τι πιο λογικό, μου σκάει ένα πολύ ενθουσιώδες και πολύ ξαφνικό “έκλεισα να πάω Σόφια με εκδρομή από Θεσ/κη!”. Κωλοχαίρομαι αρχικά προφανώς και αρχίζω και …κωλοτρώγομαι στην συνέχεια, γιατί ρε φίλε, θα θελα να βλεπα αυτό το σοου με την κολλητή που τα ακούγαμε αυτά παρέα στο λύκειο - κι όχι με τους ξενέρωτους τους Γερμανούς. ;p H επόμενη αντίδρασή μου είναι “ρώτα αν έχουν θέση”, χωρίς να το σκεφτώ καν. Το μπάτζετ μου στο μεταξύ είναι ακριβώς 120ε, ό,τι περισσευούμενα έχουν μείνει από το Βερολίνο και υποτίθεται για να περάσω μήνα που μόλις έχει μπει. Αρχίζω και προσπαθώ να δω αν βγαίνω ή αν προλαβαίνω να γεννήσω λεφτά ας πούμε, αλλά μέχρι να κάνω αυτά τα ανώτερα μαθηματικά, έμεινα με το κομπιουτεράκι στο χέρι, γιατί καταπώς φάνηκε δεν υπήρχε θέση ούτε για δείγμα! Έλα μου όμως που το έχω βάλει στο μυαλό μου και δεν βρίσκω καμία ηρεμία αν δεν βρω τρόπο να τα καταφέρω κάπως και να πάω… Και, ως εκ τούτου, στην επιστροφή, με ταλανίζουν τα εξής δύο προβλήματα, πλην του μπάτζετ και του κεφαλιού μου που πάει να καεί από τις πολλές στροφές, το ότι έχω πάρει ήδη ολόκληρη εβδομάδα άδεια (από ένα μαγαζί στη Ν. Φιλαδέλφεια που μόλις είχα πιάσει δουλειά τότε) και φυσικά το ότι… δεν έχω κλείσει τίποτα (duh). Και είμαστε και 10 μέρες πριν το λαιβ…!! Αλλά έχει αρχίσει να μου καρφώνεται λέμε και απλώς νιώθω ότι ΠΡΕΠΕΙ να πάω. Αν δεν το τόνισα ήδη αρκετά. ;p
Ξεκινώ λοιπόν το δαιμόνιο πλάνο μου, που ακόμα είναι κάτι νεφελώδες και φευγαλέο και γενικά μάλλον αδύνατον να πετύχει, κανονίζοντας το θέμα της δουλειάς. Αφήνω χαρτάκι την προηγούμενη εβδομάδα της συναυλίας στην Σόφια κι άμα τη αφίξει μου, ώστε να δουλέψω την επόμενη όποια άλλη μέρα συν “Τετάρτη πρωί, Πέμπτη οφφ, Παρασκευή βράδυ”. Θεωρώντας ότι το έχω στο τσεπάκι, γιατί στην ουσία ζητούσα ένα ρεπό, αρχίζω να καταστρώνω τα υπόλοιπα σχέδια, όπως ας πούμε το να βρω πώς θα φτάσω στην ξένη χώρα και πού θα βρω εισιτήριο, πράγμα βεβαίως πολύ βασικό. ;p Το φοβερό και τρομερό αίτημά μου όμως έτυχε να συμπέσει με τις αντίστοιχες τρέλες/ανάγκες/ό,τι του καθενός και προκάλεσε ολόκληρο διπλωματικό επεισόδιο ως κάτι πρωτοφανές -γιατί πού ακούστηκε να ζητάς συγκεκριμένες βάρδιες!-, με αποτέλεσμα αφενός να σταματήσει το σύστημα “χαρτάκι” για ρεπό και να απαιτείται προσωπική επικοινωνία με υπευθύνους και επαρκής αιτιολόγηση (ΛΟΛ) κι αφετέρου να κάνει τον (υπερπαπάρα) υπεύθυνό μου να με μισήσει (κι άλλο λίγο). Τι να κάνω κι εγώ, ξεφουρνίζω ένα δακρύβρεχτο παραμύθι περί ορκωμοσίας της ξαδέρφης μου στην Κομοτηνή με πανάκριβα αεροπορικά κλεισμένα από γονείς χωρίς να με ρωτήσουν μιας και έλειπα κι άλλα τέτοια τρελά, παίρνοντας απάντηση κάτι σαν δολοφονικά βλέμματα και, είμαι σίγουρη, πολλές, πολλές κατάρες· σε μια καλή περίπτωση. ;p
Εντωμεταξύ, περιμένοντας να φτάσει Κυριακή μέχρι να βγει το ρημάδι το πρόγραμμα για να δω αν πρέπει να παίξω κάνα τζόκερ ή όχι, ψάχνω τις εκδρομές στην Θεσσαλονίκη λίγο και τρώω το ένα άκυρο πίσω από το άλλο. Το να κοιτάξω για αεροπορικά φυσικά τελευταία στιγμή απλά δεν παίζει, άνθρωπο δεν ξέρω να πηγαίνει οδικώς και γενικά το πλάνο καταρρέει πριν καν αρχίσει να υλοποιείται έστω και στο ελάχιστο. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν, μέχρι που ήρθε εκείνη η μαγευτική ημέρα και στιγμή, κάπου κατά μήκος της μαγευτικότερης διαδρομής του ΗΣΑΠ -μεταξύ Ομόνοιας και Βικτώριας σα να λέμε ;p. Ταξιδεύω λοιπόν και μιλάω στο τηλέφωνο με την προαναφερθείσα κολλητή, ζωγραφίζοντάς της με γλαφυρές περιγραφές την συναυλία που παρακολούθησα και δίνοντάς της πολύτιμες πληροφορίες για το merch των helloween για να κάνει κι αυτή τα κουμάντα της. Και απέναντί μου ένας κύριος (συμπαθέστατος) φαίνεται να κρατιέται για να μην πεταχτεί κάπου στην κουβέντα. Αφού κλείνω το τηλέφωνο και αφού έχει διστάσει ήδη αρκετά, με ρωτάει ευγενικότατα αν είδα Helloween και πώς ήταν κλπ, ενώ μου λέει ότι περιμένει κι αυτός πώς και πώς καθώς θα πάει Σόφια. Του εξηγώ κι εγώ με την σειρά μου και εν τάχει την κατάστασή μου και ο άνθρωπος όρθιος και σχεδόν πριν κατέβει, μου λέει “σημείωσε κινητό και πάρε με” (ΔΕΝ ήταν πέσιμο, ορκίζομαι ;p), “ίσως και να μπορούμε να βρούμε θέση για εκδρομή”. Όπερ και εγένετο. Μιλήσαμε αμέσως και με παρέπεμψε στον περίφημο Μιχάλη, που περίμενε με μεγάλη βεβαιότητα να ακυρωθεί μία θέση την τελευταία στιγμή. Η οποία και τελικά ακυρώθηκε!
Έτσι, βρέθηκα με θέση και με εισιτήριο για το λάιβ. Και επειδή γιατί όχι, την επόμενη μέρα βρέθηκα και με το ρεπό και τις βάρδιες που ήθελα και την Δευτέρα και με τηλεφωνική κράτηση στα ΚΤΕΛ. Και βέβαια, μετά από όλα αυτά, με 20 ολόκληρα ευρώ για να περάσω στην Σόφια. Και τον μήνα μου. :")
Να μην τα πολυλογώ (ΑΧΑΧΑΧΑ), Τετάρτη δούλεψα πρωί. 12 το βράδυ έφυγα από Κηφισσό και ξημερώματα έφτασα στα βόρεια. Συνάντησα για λίγο την φίλη μου στο σπίτι που την φιλοξενούσαν (είχε πάει από πριν το κορίτσι για διακοπάρες, αμέ), ξαπόστασα σε έναν καναπέ και λίγο αργότερα κίνησα προς τον πύργο τον λευκό, από όπου έφευγε το λεωφορείο 8 η ώρα το ξημέρωμα, αν είναι δυνατόν. ;p Από την παραζάλη μου στο μεταξύ έφτασα εκεί και έκατσα να αράξω σε κάτι πεζουλάκια και ούτε που μίλησα σε κανέναν να δηλώσω ποιά είμαι ή ό,τι, απλά μάλλον περιμένα να γίνει κάτι (δυνατό blonde moment). Αφού τελικά όντως κάποιος με ρώτησε τι περιμένω και γίναν οι συστάσεις, ενημερώθηκα πως ο Γιώργος που με είχε στείλει ως εκεί είχε δώσει και εντολή να με προσέχουν μην και τους πάθω τίποτα (βεβαίως!) και ως εκ τούτου με σύστησαν και με ένα παλικάρι, τον μόνο άνθρωπο από Αθήνα και γύρω στην ηλικία μου, με τον οποίο κάναμε πολύ καλή παρέα και πολύ χαβαλέ και τον οποίο πάντα μα πάντα χαίρομαι όταν πετυχαίνω έκτοτε. Οπότε και θέση και θερμή υποδοχή και παρέα. Καθόλου άσχημα.
Τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω ιστορία, φαντάζομαι κάπως κοινή για όλους όσους ήμασταν εκεί. Εμείς συγκεκριμένα σχηματίσαμε ένα παρεάκι με το κορίτσι και γνωστούς γύρω στα 5-6 άτομα και αλωνίζαμε περιχαρείς, κάνοντας τα λεφτά μας κατά βάση μπύρες (τα 20 ε ήταν ό,τι έπρεπε και παραπάνω, τόσα που στην επιστροφή έκανα τα ρέστα… κι άλλες μπύρες και διάφορα αμφιβόλου ποιότητος σνακς από το μαρκετοτέτχοιο που κάναμε στάση, αυτό που είχε και βινύλια ντε ;p). Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική και μπλα μπλα μπλα, για το λαιβ τα είπαμε και μπλα μπλα μπλα και μετά από όλη αυτήν την υπεροχότητα, γύρω στις 3-4 πια ξέμεινα κάπου στην Θεσσαλονίκη, με το προαναφερθέν παλικάρι, πίνοντας … μπύρες έξω από ένα μπουγατσάδικο (δεν βρίσκαμε τίποτα ανοιχτό να πάμε να κάτσουμε σαν άνθρωποι) και γύρω στις 6-7 κίνησα προς τα ΚΤΕΛ, για να βρω τελευταία θέση σε κάποιο πρωινό δρομολόγιο. Σημειωτέον, στην μέση της γαλαρίας. Εκεί που άπαξ και κοιμηθείς και φρενάρει απότομα ο οδηγός, έχεις φτάσει κοντά του. 'Αυπνη, λοιπόν, έφτασα σπίτι, έκανα μπάνιο, έφαγα, χαζοξάπλωσα, ετοιμάστηκα και 6 το απόγευμα πάλι για δουλειά.
Εξαιρετική η ορκωμοσία, είπα στα παιδιά, κούκλα και η ξαδέρφη. Αλλά επειδή δεν μπορούσα να κρύψω την χαρά μου και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, κατά πως φαίνεται αποφασίσαμε με τον ξάδερφο να πάμε οδικώς Σόφια για Helloween. Τελευταία στιγμή. Φοβερή εμπειρία, φοβερό ταξίδι, φοβερότερο το λαιβ. \m/
Γιώργο, σου χρωστάω πολλές μπύρες. Και σε ευχαριστώ έτι μία φορά. Μήπως είσαι κάποιος από εδώ??
Φιλενάδα μου, να είμαστε καλά να τους ξαναδούμε. <3
Σόρρυ για το σεντόνι/παπλωματοθήκη/πολλά σεντόνια δεμένα μαζί. Παρασύρθηκα.
Πάντα τέτοια.
Το κατάλαβες ότι μέχρι κι εδώ μέσα για να το γράψεις όλο αυτό ξημερώθηκες, έτσι;
Χαχαχα
Ήταν πολύ δυνατό, πάντως.
Χαχαχα ξεκάθαρα! Πώς δεν άνοιξα και καμιά μπύρα δεν ξέρω! ;p (Το ξεκίνησα κάποια στιγμή πάντως, έκανα διάλειμμα για BB και το ξανάπιασα λίγο πριν, το σώζω? ;p) Thx anyways. ^-^
Λοιπόν, θα μου επιτρέψτε να εξιστορήσω κάτι μικρό από τον προαναφερθέντα μου φίλο, που εκείνος είχε κάνει. Όταν ήταν νέος, στο λύκειο, το καλοκαίρι πήγαινε στην κατασκήνωση του Φάρου (της θρησκευτικής οργάνωσης, όσοι τη γνωρίζετε - η αντίπερα όχθη του “Σωτήρα”). Τότε κιόλας, μ’ έλεγε ότι τα πράγματα ήταν κάπως “σφιχτά”. Αλλά, εκείνος και η παρέα του δεν το άντεχαν αυτό, οπότε είπαν να κάνουν το ακόλουθο ΕΠΙΚΟ για να ανασάνουν. Βράδυ, κι ενώ όλοι έχουν πάει στους θαλάμους τους - μικροί και μεγάλοι - η τσακαλοπαρέα μπήκε στο δωματιάκι με την κονσόλα και όλα τα του ήχου. Οπότε, ανοίγουν το σύστημα της κασέτας, βγάζουν αυτήν που το πρωί θα έπαιζε τον ύμνο της κατασκήνωσης και στη θέση της έβαλαν μία δικιά τους. Εξαφανίζονται και το πρωί πάνε όλοι στον προαύλιο χώρο, παρατάσσονται και είναι έτοιμοι για τον ύμνο. Ο υπεύθυνος, ξέροντας, ότι η κασέτα η σωστή είναι ήδη μέσα δεν τσεκάρει, πατάει το μαγικό κουμπάκι και μπαίνουν στα ηχεία όλης της κατασκήνωσης οι ιαχές του “War Ensemble” των Slayer… (περιττό να σας πω ότι λατρεύω κάθε φορά να την ακούω αυτή την ιστορία, ενώ την πρώτη μου φορά πρέπει να γυάλισαν τα μάτια μου). Μένουν, λοιπόν, όλοι κάγκελο και ο αρχηγός και υπεύθυνος της κατασκήνωσης, εν μέσω thrash ιαχών, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, κοιτάει γύρω του και βλέπει κάμποσα παιδιά να στέκονται και να προσπαθούν να καταλάβουν εκτός… από τέσσερις “αλήτες” στο βάθος αριστερά που χτυπιόντουσαν και το ευχαριστιούνταν. Ακολούθησαν φωνές, επιπλήξεις κλπ ιστορίες που έγιναν σκόνη μπροστά στα “πολυβόλα” των Slayer. Kvlt story.
Καλημέρα. Δουλειά.
Και όχι, σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν είναι εύκολο να βρεις εισιτήρια. Για την ακρίβεια μόνο μία φορά από απίθανη τύχη έπεσαν στα χέρια μου τέσσερα εισιτήρια, ενώ είχα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να βρω δύο. Ο τοξικός και οι άλλοι τρεις που τα χρησιμοποίησαν τα εκτίμησαν δεόντως διότι παρακολούθησαν τον σπουδαιότερο τελικό της ιστορίας του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά οι λεπτομέρειες εκείνης της προσπάθειας είναι μία μη-μεταλλική ιστορία, που δεν ταιριάζει εδώ. Και το ταξίδι-έπος του τοξικού, καθώς και το διήμερο με τα ευτράπελα που περάσαμε εκεί στην Πόλη είναι κάτι που μάλλον εκείνος πρέπει να γράψει. Όχι εγώ
Και μετά ακούω κράξιμο επειδή λέει -άκουσον, άκουσον- ήμουν κωλόφαρδος με τις συναυλίες των AC/DC και των Rush. Η άλλη έκλεισε εισιτήριο για συναυλία στη Σόφια από έναν άγνωστο τύπο στον ΗΣΑΠ. Nice story πάντως, πολύ ωραία ιστορία