Ανοίγω νέο topic και εξηγούμαι:
Safe space ταινίες σας.
Όχι απαραίτητα αγαπημένες, όχι απαραίτητα οι “καλύτερές” σας. Όχι απαραίτητα και κάτι που ίσως είστε περήφανοι, όχι απαραίτητα και κάτι που ντρέπεστε για αυτό.
Ταινίες που μπορείτε να δείτε ξανά και ξανά και ξανά, back to back ή και 8 φορές τον μήνα πχ, εφόσον και αν νιώσετε την ανάγκη να “προστατευτείτε” από κάτι, αν θελήσετε να μπείτε σε ένα γνώριμο περιβάλλον για 2-3 ώρες και να χαθείτε μέσα σε αυτό - και μαζί με εσάς, όλες οι έγνοιες ή προβλήματα που σας περιτριγυρίζουν.
Ένα φιλμικό περιβάλλον που σας γεμίζει αυτοπεποίθηση και σας κρατάει μακριά από αρνητισμό ή τοξικότητα, ένα μέρος που το ασυνείδητο γεμίζει αυτόματα με μια αίσθηση θαλπωρής και ζεστασιάς.
Κάτι που διάολε, μετά από 12 ώρες δουλειά, τα νεύρα κουρέλια και αφόρητο άγχος για την επόμενη μέρα, θα βάλετε να παίξει στην tv/labtop από το blueray/streaming/σκληρό σας και θα εκτονωθείτε - θα ηρεμήσετε, θα κλάψετε, θα ευθυγραμμιστείτε με τη φάση νοητά και θα νιώσετε μια αίσθηση πληρότητας.
Θεωρώ έχει ενδιαφέρον σαν topic, μιας και αφενός μεν κάποιος μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για κάποιον άλλον, τον τρόπο που λειτουργεί στην καθημερινότητά και να ταυτιστεί ή όχι ποικιλοτρόπως μαζί του, αφετέρου δε (και πιο σημαντικό) μπορεί κανείς να πάρει καμιά ιδέα και να οικειοποιηθεί κάποια ταινία από όσες θα αναφερθούν - για όφελος δικό του. Ψυχολόγος επουδενί δεν είμαι (ούτε κατά διάνοια δεν θέλω να το πάω εκεί γιατί δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως μπορεί κανείς να ερμηνεύσει και να αναλύσει το φαινόμενο ενός αντικειμένου/πράγματος γενικότερα που έχει μια, τρόπο τινά θεραπευτική ιδιότητα στον κάτοχό του) και το topic το ανοίγω καθαρά για καφενειο-κουβέντα.
Ας ξεκινήσω με ένα προσωπικό μου 10άρι ταινιών (σε τυχαία σειρά και από μια 50άδα ίσως ταινιών που σκέφτηκα πριν ανοίξω το topic - αλλά κρατάω αυτές τις 10 γιατί τις συζήταγα και αλλού πρόσφατα) τις οποίες και μπορώ να τις βλέπω πλέον σχεδόν back to back αλλά και έχουν υπάρξει ανά τις δεκαετίες, μαζί με άλλα προφανώς πράγματα (και ανθρώπους) ένα μέρος που μπορώ να “πάω” όταν πατάω το play - και αυτομάτως να νιώσω καλά με εμένα + να κάνω ένα μικρό reboot στο μυαλό μου:
Planes, Trains and Automobiles
Όπως και αρκετές ταινίες της λίστας αυτής, το “σινεφιλικό” μου DNA έχει εμποτιστεί από πολύ μικρή ηλικία με εικόνες και σκηνές αυτών, κάτι που αυτομάτως τους έχει δώσει μια πιο προσωπική χροιά και έναν αέρα διαφορετικό. Tο Planes, Trains and Automobiles του John Hughes είναι μια ταινία που από τη μια βρίσκω διαχρονικά πολύ αστεία, η χημεία των 2 πρωταγωνιστών είναι αυτό που λέμε “κλασσική” αλλά και από την άλλη, νομίζω πως έχει μια εξαιρετική ροή και δεν “βαλτώνει” σχεδόν ποτέ - ούτε στα πιο μελοδραματικά της σημεία. Στο διαταύτα, όπως και πολλές άλλες ταινίες του Hughes, η γενικότερη αισθητική της (η Αμερικανική επαρχεία του Illinois και το ίδιο το Chicago σαν μια γκρίζα αλλά “ζεστή” με τον τρόπο της εργατική μεγαλούπολη) μου έβγαζε πάντα μια οικειότητα και μια ζεστασιά. Προφανώς τεχνηέντως (μιας και το Ηράκλειο της Κρήτης έχει μερικές σημαντικές διαφορές από το Chicago
) αλλά υποθέτω πως αυτή είναι και η “μαγεία” του σινεμά - του καλού σινεμά που αγγίζει τον οποιονδήποτε σε κάθε μήκος και πλάτος της γης. Ο Del Griffith του αείμνηστου John Candy ήταν ολόιδιος εμφανισιακά (αλλά και σε σημαντικό βαθμό σε χαρακτήρα, όπως τον μάθαμε anyway από τις ταινίες του) με τον θείο μου - κάτι που τον είχε αναγάγει όταν ήμουν μικρός σε ηθοποιό - φετίχ μου (καθώς ο θείος μου ήταν από τους αγαπημένους μου ανθρώπους μεγαλώνοντας). Η ιστορία της (2 εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι “συμμαχούν” για να φτάσει ο πρώτος στην οικογένειά του τα Χριστούγεννα on time και ο δεύτερος… όπου) είναι φορμαλιστική μεν - δουλεύει όμως 100% δε χάρις στο εξαιρετικό σενάριο. Συνολικά, η ταινία αυτή ήταν πάντα πολύ οικεία σε εμένα - ασχέτως και αν το είχα δει 40 φορές στην tv μεγαλώνοντας. Με έκανε πάντα να γελάω, με συγκινούσε αυθεντικά στα πιο μελό της σημεία και είχε μερικές σκηνές που νιώθω πολύ “δικές” μου με τα χρόνια (κυρίως αυτή που περνάνε ανάμεσα από τα δυο λεωφορεία πατητοί με το αμάξι, όπου καθώς τα πάντα γεμίζουν σπίθες και οι κραυγές τους ακούγονται 5 πολιτείες μακριά, ο χαρακτήρας του Martin βλέπει φευγαλέα τον χαρακτήρα του Candy με μια αποκριάτικη στολή Διαβόλου να του γελάει σαρδόνια πίσω από το τιμόνι).Γενικά μπορώ να το βλέπω συνέχεια, δεν το βαριέμαι εύκολα και πάντα, μα πάντα με κάνει να νιώθω όμορφα.
Porco Rosso
Αυτό είναι μια πολύ επίσης ιδιαίτερη μου ταινία, καθώς έτυχε να το δω σε πολύ μικρή ηλικία (όχι τόσο δηλαδή, Γυμνάσιο) που μου το είχε στείλει σε βιντεοκασέτα (μαζί με πολλά ακόμα) η ξαδέρφη μου από Αμερική. Αγγλικό ντουμπλάρισμα, αξιοπρεπέστατο συνολικά - αν και δεν συγκρίνεται με το original. Μια ταινία η οποία θα μπορούσε να δώσει τη θέση της σε 2-3 ακόμα του Miyazaki - αν δεν καθιερωνόταν και στη συνείδησή μου ως ενήλικας πλέον, ως η πλέον αγαπημένη μου δικιά του (έστω και αν έχει κάνει κάμποσες άλλες που τις θεωρώ αισθητά καλύτερες).
Γιατί την έχω σε αυτή τη λίστα; Γιατί ξανά, όπως και παραπάνω, θεωρώ τη ροή της υποδειγματική και χωρίς κοιλιές ή νεκρά σημεία + τη διάρκειά της ιδανική.
Γιατί έχει έναν σινεφιλισμό που από μικρός μέχρι και σήμερα με συνάρπαζε και με συναρπάζει ακόμα.
Όμως πάνω από όλα είναι μια ταινία που με κάνει σε μερικές της σκηνές να νιώθω πως τις βλέπω με τα μάτια του 12χρονου Βασίλη και όχι του 40άρη. Όχι πολλές πλέον δυστυχώς (γιατί ο χρόνος και η καθημερινότητα είναι δυστυχώς αμείλικτα), αλλά κάποιες θεωρώ πως δεν θα τις “χάσω” ποτέ → για παράδειγμα το φευγαλέο φιλί στο μάγουλο της δευτεραγωνίστριας Fio στον γεμάτο μελανιές και καρούμπαλα Porco, λίγο πριν έρθει η ουρά του αεροπλάνου και του κοπανήσει μια τελευταία “φάπα” και τον ρίξει στο νερό - σε μια γενικότερα από τις αγαπημένες μου σεκάνς “peak δράμα - κωμωδία done in 3 seconds” όλων των εποχών.
Είναι μια ταινία που όσο λίγες μου βγάζει το συναίσθημα του καλοκαιριού και της ανεμελιάς, ενώ ταυτόχρονα με κάνει να νοσταλγώ πράγματα που έζησα και δεν έζησα μάλλον ποτέ. Και ευτυχώς, μεγαλώνοντας, την βρίσκω ολοένα και πιο γοητευτική στις θεματικές της, στους χαρακτήρες της και στον τρόπο που είναι κατασκευασμένη - ένα παραμύθι για τις μέρες που πέρασαν, το οποίο σε οδηγεί παράλληλα προς αυτό που είναι να έρθει, κατασκευασμένο με πολύ προσωπική φροντίδα και παιγμένο σε όρους παλιού Hollywood.
Το είδα πάλι πριν 6-7 μέρες, γιατί είμαι μόνος δουλειά Αυγουστιάτικα γραφείο και τότε έπηζα - έκτοτε απλά περιμένω να φύγω διακοπές αύριο και δεν μπορεί να με σταματήσει τίποτα!
Riders of the Lost Ark
Εδώ είναι η πρώτη ταινία της λίστας μου, που δεν έχω να γράψω πολλά για το καθαρά κινηματογραφικό της σκέλος - γιατί την θεωρώ ούτως ή άλλως peak cinema, αριστούργημα από τα πρώτα της δευτερόλεπτα έως τα τελευταία και μια ταινία που κάλλιστα θα μπορούσα να έχω και σε ένα top10 των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών για εμένα.
Επίσης είναι η πρώτη ταινία του Speilberg στην λίστα και θα ακολουθήσουν κι άλλες - και θα ακολουθούσαν και άλλες, αν δεν κρατιόμουν.
Συνοπτικά, ο Spielberg αγγίζει με το “μαγικό του ραβδί” τις ευφάνταστες ιδέες του σεναριογράφου Lawrence Kasdan και τις μετατρέπει σε μια καταιγίδα δράσης που είναι αδύνατον να μην με συνεπάρει ακόμα και τώρα στα 40 μου, όπου η περιπέτεια, ο ρομαντισμός, ο τρόμος και το φανταστικό ενώνονται σε μια αδιάκοπη πηγή έντονων συγκινήσεων.
Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού παρέμειναν με τα χρόνια στα μάτια μου, ένα αξεπέραστο δείγμα της ικανότητας του Spielberg να αφηγείται ιστορίες με μαεστρία και να προσφέρει ακαταμάχητη ψυχαγωγία. Παράλληλα, αποτελούν ζωντανή απόδειξη της δύναμης του κινηματογράφου να σε απομακρύνει στιγμιαία από την πραγματικότητα, να σε μεταφέρει σε έναν μαγευτικό κόσμο και να σου χαρίζει την αίσθηση ότι μπορείς να γίνεις μέρος του.
Στο Riders από μικρός είχα βρει τον αγαπημένο μου κινηματογραφικό ήρωα - τον “φίλο” μου, όπως μου έλεγαν οι γονείς μου συνέχεια στο σπίτι/και μου λένε μέχρι και σήμερα ,όταν παίζει μια ταινία με τον Harisson Ford στη τηλεόραση (“αν θες έλα έξω, έχει τον φίλο σου στην tv”). Ο χαρακτήρας του Indiana Jones στο Riders, υπήρξε ανέκαθεν το αγαπημένο μου “ιερό τοτέμ” στην παλέτα των αμέτρητων κινηματογραφικών ηρώων και ο χαρακτήρας τον οποίο βρίσκω ακόμα και σήμερα πιο συναρπαστικά γραμμένο από οποιονδήποτε άλλο.
Την ταινία την έχω δει σίγουρα πάνω από 50 φορές και ποτέ, μα ποτέ δεν τη βαριέμαι - αντιθέτως είναι από εκείνες που με κάνουν να χοροπηδάω στη θέση μου σε κάθε της σχεδόν σεκάνς. Είναι η ταινία που βλέπω, όταν απλά νιώθω πως θέλω έναν φίλο δίπλα μου και όλοι οι εκτός οθόνης φίλοι μου είναι μακριά ή απασχολημένοι. Τόσο απλά.
Goodfellas (!)
Εδώ τα πράγματα ακολουθούν μια κάπως διαφορετική τροπή - μιας και δεν μιλάμε για μια ταινία που μπορείς εύκολα να ταυτιστείς με κανέναν από τους χαρακτήρες ή καταστάσεις (ή μάλλον προφανώς και μπορείς, απλά όχι με τον τρόπο που ίσως περίμενε κανείς όταν αναφέρεται η εν λόγω ταινία σε μια λίστα με ταινίες που σου βγάζουν μια ζεστασιά και θαλπωρή ).
Το Goodfellas έχει την ίδια επίδραση πάνω μου, όπως έχει και η ζωή των μαφιόζων στον ίδιο της τον πρωταγωνιστή και την σύζυγό του: όπως λέει και o χαρακτήρας του Ray Liotta "As far back as I can remember, I always wanted to be a gangster" και μετέπειτα εκείνος της Lorraine Bracco μετά τον ξυλοδαρμό ενός κακοποιητικού προς αυτήν γείτονά της από τον Liotta “I got to admit the truth. It turned me on.”. Προφανώς η ταινία ουσιαστικά αντιστρέφει με τρόπο υ-πο-δει-γμα-τι-κό αυτή τη παραδοχή στη πορεία, όμως αυτό το roller coaster συγκινήσεων, ακατάσχετης λογοδιάρροιας, βίας και “φαίνεσθαι” είναι ακόμα και σήμερα για μένα μεθυστικό σαν κοκτέιλ και άκρως εθιστικό σαν “φάρμακο” που με εκτονώνει προκαλώντας μου ποικίλα συναισθήματα μέχρι το καθαρτήριο και ειρωνικό του φινάλε (δείξε μου το Goodfellas μετά από μια κακή μέρα στο γραφείο και σε κερνάω μπύρες την επόμενη).
Κατά τα άλλα, Scorsese at the peak of his game για άλλη μια φορά, σε μια ταινία 2,5 ωρών που αν μου έλεγε κανείς ότι κρατάει 1 ώρα μόνο θα τον πίστευα. Το βλέπω ξανά και ξανά για πλάκα - και το πιο αστείο είναι πως μου πήρε περισσότερα χρόνια από όσα υπολόγιζα, για να παραδεχθώ πως είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του Scorsese!
Hook
Εδώ τα πράγματα “αγριεύουν” καθώς τον πρώτο λόγο τον δίνω για πρώτη φορά τόσο εμφατικά στη νοσταλγία. Οι περισσότερες ταινίες της λίστας έχουν προφανώς και ψήγματα νοσταλγίας μέσα τους (θα ήταν και περίεργο να μην έχουν, μιας και εδώ δεν μιλάμε απαραίτητα για “καλύτερες” ταινίες, όπως είπα, ούτε απαραίτητα τις πιο αγαπημένες, αλλά για εκείνες με έναν πιο “θεραπευτικό” χαρακτήρα, που αναμενόμενα μας “μιλάνε” μια άλλη γλώσσα από τη συνηθισμένη και κάλλιστα κάνουν επίκληση σε παρελθοντικούς μας εαυτούς για να πετύχει το σκοπό τους) αλλά το Hook έχει τα πιο ισχυρά από όλες - γιατί… είμαι 40 χρονών και είναι το Hook, τι γιατί ;
Από τις πρώτες ταινίες που είδα ποτέ σε σινεμά, η πρώτη (αν θυμάμαι καλά) φορά που αρνήθηκα να το δω δεύτερη φορά ξανά όταν μου το πρότειναν οι γονείς μου, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω το τι είχα ζήσει μια βδομάδα νωρίτερα και από τις πρώτες φορές που νομίζω πως διέκρινα (πριν κλείσω τα 8) τα “επίπεδα” σε μια ταινία - το πως μπορεί να διαβαστεί διαφορετικά από τον θεατή. Και από τις πιο ωραίες αναμνήσεις με τον πατέρα μου, να τα λέμε και αυτά - νομίζω πως μετά το Hook, τον αγαπούσα ακόμα περισσότερο (αν ήταν ποτέ αυτό δυνατό τεσπά, καταλάβατε τι εννοώ).
Ο άνδρας που πασχίζει να βρει ένα σημείο ισορροπίας και νιώθει διαρκώς παγιδευμένος ανάμεσα στον άνδρα που δεν θέλει να γίνει και στο παιδί που δεν μπορεί πλέον να είναι. Ο ματαιόδοξος γέρος που θέλει να ξανανιώσει και αρνείται να αγκαλιάσει την πραγματικότητα και την ηλικία του ως μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ο “τρόμος” και η ευτυχία της πατρότητας. Τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ και θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν όταν κλείσεις τα μάτια σου. Μια ταινία με το σπάνιο προνόμιο να μεγαλώνει, όπως μεγαλώνεις και εσύ. Ένα από τα καλύτερα scores που έγραψε ποτέ συνολικά ο John Williams και ο Robin Williams στον (και το λέω αυτό με κάθε ειλικρίνεια, ανεξαρτήτως το πως νιώθω για τη ταινία) καλύτερο και πιο ταιριαστό ρόλο της καριέρας του. Και συνολικά μια ταινία με πολλά (ΠΟΛΛΑ) προβλήματα, τα οποία αρνούμαι σε προσωπικό επίπεδο να τα δω και να τα δεχθώ. Το Hook, σε αντίθεση με τις άλλες ταινίες που αναφέρω εδώ, αν και μπορώ δεν το βλέπω τόσο συχνά - γιατί το θεωρώ λίγο πιο ξεχωριστό για εμένα και φοβάμαι (όπως και τότε) να το “συνηθίσω” και να χάσει μέρος της μοναδικότητάς του για εμένα.
Κρατιέμαι με νύχια και δόντια να το δω προς τα τέλη της χρονιάς πάλι -γιατί το έχω ανάγκη όσο καμία από τις ταινίες της λίστας αυτή τη στιγμή- και είμαι σίγουρος πως κάθε καινούριο ταξίδι στην Χώρα του Ποτέ είναι πάντοτε καλύτερο από το προηγούμενο.
Blues Brothers
Απλά πράγματα: με το Blues Brothers… πως να το πω κομψά… γαμιέμαι στο γέλιο. Διαλύομαι, δεν μου μένει άντερο, πονάνε τα πλευρά μου και με ακούει όλο το τετράγωνο. Είναι κάτι τόσο ξεκαρδιστικό για εμένα, που δεν γίνεται ποτέ να το βαρεθώ. Τα τραγούδια ένα προς ένα - οι ερμηνείες μια και μια - ο ρυθμός καταιγιστικός και στη διάθεση το wholesomeness χτυπάει κόκκινο. Peak κωμωδία για εμένα και πέραν της απόλυτης safe space ταινίας, μάλλον είναι και η αγαπημένη μου κωμωδία όλων των εποχών. Ξανά, τικάρει κουτάκια παρόμοια με το Plains, Trains and Automobiles - Illinois, Chicago, όλη αυτή η βλαχιά και η βιομηχανική μεγαλούπολη παραδίπλα μου βγάζουν ένα πολύ οικείο συναίσθημα. To main theme του Peter Gunn είναι ίσως ότι πιο badass και “μαγκιόρικο” μπορώ να σκεφτώ στο σινεμά. Το δίδυμο Belucci και Acroyd έχει μια αδιανόητη χημεία και η ροή της ταινίας τρέχει στον αυτόματο χωρίς πουθενά να με κάνει να βαριέμαι ή να κοιτάω το ρολόι. Κλασσικά και το συγκεκριμένο ήταν μια ανακάλυψη που είχα κάνει σε μικρή ηλικία (“Οι Ατσίδες με τα Μπλέ”, όπως έγραφε το κουτί της κασέτας, μη βγάζοντας το παραμικρό νόημα, καθώς το “Μπλέ” προφανώς προήλθε από το “Blues”) και έκτοτε την βλέπω συστηματικά, όταν θέλω να δω κάτι και να πεθάνω στο γέλιο χωρίς αύριο + να νιώσω πως κάποιοι είναι εκεί και με στηρίζουν απέναντι στον κάθε μαλάκα που έχω να παλέψω στην πραγματική ζωή (οι οποίοι μισούν και τους Ναζί του Illinois).
La Cité des enfants perdus
Λοιπόν, η Πόλη των Χαμένων Παιδιών του διδύμου Caro - Jeunett (πριν πάρουν “διαζύγιο” και ο δεύτερος κάνει το Alien Resurrection και εν συνεχεία την Amelie) υπήρξε αρχικά μια από τις Γυμνασιακές μου εμμονές, που κατάφερε να εκτονωθεί με την ανακάλυψη της ταινίας σε κασέτα - μια προσωπική νίκη που ακόμα και σήμερα την θεωρώ από τις μεγαλύτερες μου:
Είχα το demo του παιχνιδιού της ταινίας σε ένα δισκάκι το 1997 - δώρο ενός περιοδικού για ps1 και είχα πάθει εμμονή με το να μάθω από ποια ταινία εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο παιχνίδι αυτά τα αδιανόητα σκηνικά και το τόσο ιντριγκαδόρικο setting του. Τελικά, με μια προσωπική εκστρατεία που με έφερε απέναντι σε κάθε σχεδόν βιντεοκλάμπ του Ηρακλείου, ένα ατελείωτο οδοιπορικό με το ποδήλατο που κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και ένα ανελέητο ψάξιμο σε χιλιάδες επί χιλιάδων κουτιών άδειων κασετών για κάτι που θα έμοιαζε εικαστικά με ότι είχα παίξει σε εκείνο το demo (ο τίτλος σαν τίτλος δεν έλεγε τίποτα στους βιντεοκασσετάδες - αφεντικά) ανακάλυψα τη ταινία, την οποία και με τα πολλά νοίκιασα (με τα πολλά, διότι την πήρα από του διαόλου και τότε δεν γραφόσουν εύκολα σε βιντεοκλάμπ εκτός γειτονιάς σου) και την αντέγραψα στο διπλό μου βίντεο στο σπίτι.
Το αυτό, η Πόλη των Χαμένων Παιδιών είναι από εκείνες τις ταινίες που δεν ξεπέρασα ποτέ την εικαστική τους τελειότητα, καθώς και την απόκοσμη τους ατμόσφαιρα - ασχέτως αν η ταινία ήταν πιο “δύσκολη” από ότι περίμενα τότε. Μέχρι και σήμερα είναι μια ταινία που μπορώ να καταφύγω εύκολα - χωρίς απαραίτητα να είμαι πάντα “εκεί” σεναριακά ή τόσο προσηλωμένος διαρκώς στην πλοκή της (η ταινία είναι πολύ μπροστά από την εποχή της, μην παρεξηγηθώ). Μου αρκεί να χάνομαι στα γοτθικά στενάκια πάνω από την πράσινη θάλασσα με της επιπλέουσες νάρκες και τη μουσική του Badalamenti να γεμίζει τον αέρα με μια παιδικά πένθιμη μελαγχολία. Πολύ “φίλη” μου η ταινία γενικότερα!
Do the Right Thing
Aπλά πράγματα και εδώ. Η ταινία είναι 10άρι ακατέβατο - 0 αρνητικά σημεία, νέτα/σκέτα αριστούργημα.
Το σενάριό της τρέχει τόσο γάργαρα και τόσο ομαλά, που την κάνει ακραία εθιστική - σε βαθμό παρεξηγήσεως.
Η αισθητική της αυτή καθαυτή όμως, ήταν κάτι που πάντοτε ήταν πολύ οικείο σε εμένα - σε αντίθεση πχ με ταινίες παραπάνω όπως τα Blues Brothers ή την Πόλη των Χαμένων Παιδιών, η αισθητική ταυτότητα του Do the Right Thing ήταν κάτι πιο κοντά στην δική μου απτή πραγματικότητα, λόγω ηλικίας, τρόπου μεγαλώματος, μέρους που μεγάλωσα, προβολής εικόνων ποικίλης ύλης και περιεχομένου γύρω μου κτλ.
Την βλέπω σίγουρα όταν αρχίσουν οι ζέστες και θέλω να νιώσω μια θαλπωρή βράζοντας στο αίμα μου - φέτος μόνο την έχω δει ήδη 2 φορές και προγραμματίζω μια 3η, εφόσον ψηθεί η παρέα στη Κρήτη τις επόμενες 2 εβδομάδες που θα γίνει κάποια προβολή σε σπίτι με πανί, προβολέα κτλ.
Step Brothers
Μια ταινία που μου μίλησε στην κατάλληλη γλώσσα όταν την είχα πρωτοδεί - ήμουν εκεί στο χιούμορ της εκείνη τη περίοδο 100%- συν του ότι την έχω συνδέσει και πολύ με την αδερφή μου -ως μια από τις καλύτερες κοινές μας εμπειρίες ever. Με το Step Brothers, όπως και με το Blues Brothers ξεπατώνομαι στο γέλιο, “σπάω” στα δυο με το καλημέρα. Από τη σκηνή με το διπλό κρεβάτι, το “ξύλο” νωρίτερα και το α-σύ-λλη-πτο φινάλε του Con te partirò, το Step Brothers με κάνει να θέλω να το βλέπω ξανά και ξανά χωρίς φίλτρο - και να καταφεύγω σε εκείνο όταν θέλω άκοπο γέλιο με μια δόση σταρχδισμού, απόρροια και της εντελώς ασόβαρης (που σπάει τα όρια του γελοίου και γίνεται αυτομάτως genuine ξεκαρδιστική) κατάστασης του να έχεις 2 40άρηδες να συμπεριφέρονται σαν 10χρονα και αυτό για κάποιο λόγο να μοιάζει εντελώς φυσιολογικό και ταυτόχρονα τρομακτικά αμήχανο, στα πλαίσια της ταινίας.
Jaws
Εδώ γυρνάμε πάλι σε μια ταινία - παιδική εμμονή, μια ταινία που επίσης μπορώ κάλλιστα να τοποθετήσω στην 10άδα των κατ’ εμέ καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, αλλά και ένα εξαιρετικό παράδειγμα πολιτικής αλληγορίας με ψυχαγωγικές “άκρες”, το οποίο χτίζει ένα στιβαρό αφηγηματικό πλαίσιο που επεκτείνεται σε μια μυθοποιημένη αλληγορία για τη σύγκρουση του ανθρώπου με τη φύση, αλλά και για τα ανεπούλωτα τραύματα ενός έθνους.
Η σκηνοθεσία του Spielberg είναι ξανά υποδειγματική - από τις POV λήψεις που θυμίζουν serial killer που αναζητά το επόμενο θύμα του, μέχρι το αξεπέραστο τελευταίο ημίωρο που ακολουθεί με παροιμιώδη συνέπεια την αριστοτελική ενότητα χρόνου, χώρου και δράσης. Το Jaws είναι γεμάτο αριστοτεχνικές λεπτομέρειες, άψογο ρυθμό και προσωπικές πινελιές δημιουργού, προσδίδοντας μια παράδοξη, σχεδόν παραμυθένια ατμόσφαιρα στον αιματοβαμμένο του καμβά - και μια ταινία που ανάθεμα και αν έχει χάσει δευτερόλεπτο από τη δυναμική της ή έχει εμφανίσει τη παραμικρή “ρυτίδα” 50 χρόνια μετά την προβολή της.
Φετίχ - ταινία μου επίσης μεγαλώνοντας, ήταν αυτή που πυροδότησε και το τεράστιο κόλλημά μου με τους καρχαρίες και εν συνεχεία με τη θάλασσα (εννοείται πως το Τμήμα Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου στο μηχανογραφικό μου δεν μπήκε τυχαία στις επιλογές μου μετά τις Οικονομικές -ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ- Σχολές) και την οποία επίσης έχω δει σίγουρα πάνω από 50-60 φορές στη ζωή μου.
Είναι κάτι τόσο οικείο και casual για εμένα (άλλη μια ταινία που είδα μικρός με τον πατέρα μου και με συνεπήρε από τα πρώτα της κιόλας δευτερόλεπτα), που μπορώ να το βάλω να παίζει στην TV σε λούπα και να κάνω δουλειές στο σπίτι - μέχρι τη στιγμή που θα αφαιρεθώ και θα δω 1-2 λεπτά σερί, οπότε μετά θα κάτσω και θα το δω ολόκληρο.
Αυτά, θα ανανεώσω κάποια στιγμή και με μερικές ακόμα (Mean Girls, here we go!)
υγ. καταλάβαμε όλοι φαντάζομαι πως απλά αρνούμαι να δουλέψω 1,5 μέρα πριν την άδεια ε
