Ορισμος του τοπικ το Cool Runnings.-
2 Likes
Θα ήταν, αν δεν ήταν Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ 
Παργαλάτσε είσαι WEIRD AS FUCK αλλά σε πάω ρε μλκ, κι εμένα η αγαπημένη μου ταινία είναι αν εξαιρέσουμε ότι μόνο ασφάλεια δεν νιώθω όταν τη βλέπω
2 Likes
Πολύ ωραία ιδέα αυτό το topic! Η πρώτη ταινία που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το Edward Scissorhands και, παρόλο που είναι πιο πρόσφατη ταινία, μπορώ με σιγουριά να πω οτι έχει αυτό το εφέ πάνω μου το Only Lovers Left Alive. Για πολλά χρόνια επίσης αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε το Trainspotting 
(νομίζω είχα εθιστεί στον γνωστό μονόλογο “Choose life…”). Τέλος, να πω στον δημιουργό του topic ότι δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο το Goodfellas σαν επιλογή καθώς μπορώ με ευκολία να το σκεφτώ σαν safe space, όπως και για παράδειγμα το Heat ή το Scarface, μόνο και μόνο επειδή τα εχω συνδυάσει στο μυαλό μου με εμένα πιτσιρίκα να τα βλέπω (όπως και άλλες αντίστοιχες ταινίες) με τον πατέρα και τον αδερφό μου. Γενικά, το να βλέπω την έκφραση του Al Pacino όταν τα παίρνει στο κρανίο και τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά είναι ό, τι καλύτερο ένα Dog Day Afternoon ωραίο θα ήταν τώρα…
Edit: μα φυσικά πρέπει να προσθέσω όλα τα Back to the Future…!
8 Likes
“Τελευταίος των Μοϊκανών” κανένας μέχρι τώρα, ρε απαράδεκτοι;;;
3 Likes
Τριάδα straight outta zeroes επειδή αυτός είμαι:
#1 Ocean’s Eleven (2001, dir. Steven Soderbergh)
People love great bank casino robbery stories, so let’s give them something full and brazen as fuck to talk about over their lattes.
#2 Οι Γενναίοι Της Σαμοθράκης (2003, dir. Σταμάτης Τσαρουχάς)
Από τις περιπτώσεις που έχω οικειοποιηθεί ατάκες σε βαθμό που πλέον τις χρησιμοποιώ ασυναίσθητα και σχεδόν ξεχνάω ότι είναι από εκεί.
#3 Shrek 2 (2004, dir. Conrad Vernon, Kelly Asbury & Andrew Adamson)
Ανάλογα με τη μέρα όποια από τις πρώτες τρεις ταινίες θα περνούσε, πρακτικά στη συγκεκριμένη μέχρι και το μενού από το δισκάκι μπορεί να παίξει ανά πάσα στιγμή στο κεφάλι μου, άρα.
Μπόνους:
Baby Driver (2017, dir. Edgar Wright)
Βλέπε #1. Επίσης, μόνο μουσικάρες, χρώματα και γούστα.
12 Likes
Ω ναι
Ω ναι
Ω ναι
2 Likes
Διαβάζω τις ΛΙΣΤΕΣ που βάζετε κ σε ολες βρίσκω να συμφωνησω αλλα αν εβαζα μια ταινια θα ηταν αυτη.
Την εχω δει στο repeat 2 φορες κ ειναι η μόνη ταινια που το εχω κανει.
Σαν υπάλληλος σουπερμάρκετ ταυτίζομαι με την φιγούρα του Ζηκου κ αν μου εβαζες να παιξω τον ρολο σήμερα θα το εκανα μονορουφι.
9 Likes
Εγώ σκέφτομαι κρίμα που η ταινία δεν μεταφράζεται και ακόμα κι αν γινόταν να μεταφραστεί, κάποια στοιχεία δεν θα γίνονταν κατανοητά, οι προφορές, κτλ.
1 Like
13 Likes
Δε γίνεται να μεταφραστεί ο διαλογος
- Ζηκο να τηλεφωνησω;
- οχι
- γιατι δεν λειτουργεί;
- φυγε απο εδω μην φυγεις αλειτουργητη (!!)
8 Likes
Ε-ξαι-ρε-τι-κό νήμα.
Το μόνο «στενάχωρο» είναι ότι ανοίγει πολύ κοντά χρονικά στο «Αγαπημένες σκηνές», το οποίο δεν έχει προλάβει να «τρέξει» αρκετά. Βέβαια, τα δύο νήματα δεν πρέπει να συγχέονται, καθότι θεωρώ ότι είναι πασιφανές ότι ο ποιητής (@Lupin) δεν αποσκοπεί στην καταγραφή των αγαπημένων ταινιών, αλλά αυτών που αποτελούν κάτι σαν το μαμαδίστικο φαγητό, που όσες φορές και να το φας, δεν το βαριέσαι ποτέ. Έχοντας πει αυτό, δεν σημαίνει ότι το “safe space” με το «αγαπημένο» δεν μπορούν να συμπίπτουν. Anyway, ξεπερνώντας τους τεχνικούς όρους, θα πω ότι εννοείται πως παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από ψυχολογικής άποψης η επιλογή του καθενός, ιδιαίτερα δε όταν δεν αφορά ταινίες της κατηγορίας του ανάλαφρου (ας το θέσουμε έτσι, για να συνεννοούμαστε). Επίσης, θα πρότεινα μελλοντικά να γίνει και το αντιδιαμετρικό του παρόντος, ήτοι ένα νήμα με ταινίες δυσκολοχώνευτες (όχι τις υποκειμενικά χειρότερες για τον καθένα μας, προφανώς, σε συνέχεια και της παραπάνω ανάλυσης), που δεν μπορεί να τις ξαναπαρακολουθήσει κανείς για τον Χ και Y λόγο (εγώ σίγουρα έχω τέτοιες, πάντως).
Ας κάνω, λοιπόν, μια μικρή εισαγωγή, λέγοντας ότι μεγάλο μέρος των ταινιών τις οποίες εγώ θα αναφέρω, τις οφείλω στη συλλογή VHS που προσέφερε προ αμνημονεύτων το TV Ζάπινγκ, η οποία ήταν διόλου ευκαταφρόνητη ποιοτικά και προφανώς, λόγω της παιδικής ηλικίας, «έγραψε» πολύ έντονα πάνω μου.
Πρώτη στάση, λοιπόν, το:
Ο τεραστιότερος των τεραστίων Eastwood ενορχηστρώνει ένα βραδυφλεγές Western, το οποίο στέκεται -κατ’ εμέ- ανετότατα δίπλα όχι μόνο στις δικές του αιώνιες στιγμές, αλλά και στις έτερες κορυφές του είδους.
Πλαισιωμένος από την αφρόκρεμα (εντάξει, ο Hackman είναι σχεδόν cheat, αλλά προσωπική μου λατρεία είναι η ερμηνεία του Richard Harris ως English Bob), παίρνει μία -κατά τ’ άλλα- πολλάκις τραγουδισμένη ιστορία και χτίζει, πάνω στον αιώνιο προβληματισμό του κατά πόσον μπορεί ο καθένας να ξεφύγει από το παρελθόν/το πεπρωμένο/το ριζικό του/το «πες του όπως θες», ένα ακαδημαϊκό, μεγαλοπρεπές και στιβαρό διαμάντι, όπου κάθε δευτερόλεπτο έχει το νόημά του. Επίσης, πιθανότατα μιλάμε και για την κορυφαία ερμηνεία του μεγάλου Clint.
Προσωπικό μου highlight (ίσως αυτό θα έπρεπε να μπει στο νήμα με τις αγαπημένες σκηνές) είναι η κορύφωση της «επιστροφής» του «σακάτη γουρουνά» (επικοί ελληνικοί υπότιτλοι), μετά και τη δολοφονία του Ned. Δεκάρι ατόφιο.
11 Likes
Συνεχίζω με άλλες 5 ταινίες που θεωρώ προσωπικά safe space για εμένα - όπως είπα και στο αρχικό post, ναι τις βλέπω εύκολα ξανά και ξανά αλλά το βασικό κριτήριο είναι με κάνουν να νιώθω μια “ασφάλεια” σε εκείνες, μια οικειότητα και ένα συναίσθημα του σαν να βλέπω τον κολλητό μου για 2 ώρες και να λέμε μαλακίες όταν όλα τριγύρω πάνε κατά διαόλου-short-of-speech.
Superbad
Stoner κωμωδίες αγαπώ ανέκαθεν, όμως με τα teenage movies τύπου American Pie δεν είχα ποτέ την καλύτερη σχέση - και ας έχω δει αυτονόητα τα περισσότερα από αυτά, στην κατάλληλη ηλικία, με την κατάλληλη παρέα και κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Το Superbad το είχα δει με τον ξάδερφό μου ένα άκυρο βράδυ του 2007, που παίζαμε για κάποιο λόγο bowling στο Odeon της Συγγρού, έχοντας καταναλώσει (μεταξύ άλλων 
) και μια 12άδα μπύρες ο καθένας (παλιά καλά χρόνια, που τα παραπάνω οριακά μας έφερναν μια ελαφρά ζαλάδα).
Έπεσε η ιδέα να γιολάρουμε να μπούμε και σε μια οποιαδήποτε ταινία (αναγκαστικά στις πιο αργά προβολές, τύπου 11 παρά) και για το Superbad δεν είχαμε ιδέα τι και πως - ενώ δεν το είχα ψάξει και εγώ καθόλου από πριν (που συνήθως, ειδικά εκείνα τα χρόνια, ήμουν κάτι σαν ένα wikipedia του σινεμά γενικότερα).
Αφού “έκοψα” συντελεστές και crew λέω “άντε πάμε, πόσο κακά να περάσουμε”.
Δύο ώρες μετά είμασταν νοητά και οι δυο σε ένα άλλο σύμπαν, τα σαγόνια μας είχαν πάθει υπερ-αγκύλωση από το γέλιο και καταλήξαμε Τηνιακό μέχρι τα ξημερώματα με άλλους φίλους, ζάντες από τα ξύδια να λέμε ατάκες από τη ταινία ανελλιπώς.
Αυτομάτως η ταινία μπήκε σε ένα πολύ ιδιαίτερο πάνθεον, αφού μέσω της κοινής εμπειρίας μας στην αίθουσα απέκτησε προσωπικό χαρακτήρα και συνδέθηκε για πάντα με τη φιλία μας - και εκείνα τα χρόνια γενικότερα. Μίλησε επίσης σε πολύ προσωπικό επίπεδο στον καθένα μας -καθώς και οι τρεις μας το παίζαμε μάγκες αλλά είμασταν σκατόφλωροι από πάνω μέχρι κάτω και ταυτιστήκαμε ποικολοτρόπως με τους χαρακτήρες και τα σκηνικά που ζούσαν στη ταινία- και εν τέλει, με τα χρόνια έγινε κάτι στο οποίο επιστρέφουμε συχνά όταν βρισκόμαστε, με αναφορές, ατάκες, inside jokes κτλ. Στη πορεία “μυήθηκαν” και άλλα μέλη της παρέας και πλέον σήμερα έχει καταλήξει μια από εκείνες τις ταινίες που θα γίνουν εύκολα αναφορές, όταν βρεθούμε όλοι μαζί και η κουβέντα πάει προς μια κατεύθυνση που σηκώνει αναδρομή σε ταινίες (και γενικότερα σαπιοκατάσταση) των φοιτητικών μας ετών.
Δυστυχώς ο ξάδερφος μένει Ολλανδία πλέον μόνιμα και τον βλέπω σπάνια εδώ και πολλά χρόνια - όμως όσες φορές μιλάμε σε messengers κτλ για τα νέα μας και λίγο πριν τα αντίο σκάει πχ. gif Mclovin να λέει " 'sup bitches", ε η καρδούλα μου πεταρίζει 
.
Τεσπά ναι, το Superbad είναι πολύ προσωπικό, είναι όμως και πέραν τούτου μια ταινία που θεωρώ πως κυλάει νεράκι, τα gags της είναι πολύ πετυχημένα στο σύνολό τους, τα “δραματικά” σημεία της δημιουργούν μια επαρκέστατη πλατφόρμα στο να ταυτιστεί κανείς με τον πυρήνα του “δράματος” των κεντρικών χαρακτήρων και φυσικά οι ερμηνείες είναι μια προς μια. Ακόμα και σήμερα υποστηρίζω πως σε αυτή τη ταινία έχουμε πάρει peak Jonah Hill, Michael Cera και Emma Stone .
Superbad λοιπόν, ο καλός μου stoner φίλος που με περιμένει πάντα στη γωνία, να αράξουμε και να πούμε τις μαλακίες μας.
Ας Περιμένουν οι Γυναίκες
Με πρόλαβε ο Παντελής παραπάνω, αλλά έγραφα μακρινάρι και μοιραία πόσταρε πρώτος
Λοιπόν το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες το είδα σχετικά μεγάλος πρώτη φορά, στο σπίτι ενός κολλητού μου από Λάρισα, ένα βράδυ στις 4 τα ξημερώματα - μπαούλο και οι δυο, έχοντας παράλληλα τελειώσει ένα 8ωρο session Diablo 2 και ένα διωράκι Unreal Tournament, με κάτι πίτσες ακόμα ξεραμένες στα κουτιά τους και 18 βαζάκια μερέντα με βάφλες.
Μου κάνει το έχεις δει; του λέω οϊ.
Παθαίνει εγκεφαλικό και αρχίζει να χοροπηδάει σαν τρελός ότι ΠΡΕΠΕΙ να το δούμε ΤΩΡΑ.
Λέω άντε βάλε -περίμενα να πάει 6-6.30 να πάρω μετρό ούτως ή άλλως-.
Η ταινία τελειώνει στις 6+ και ΣΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ το ξαναβλέπουμε μέχρι τις 8+.
Μοναδική εμπειρία - μοναδικές στιγμές.
Για τη ταινία δεν έχω να πω πολλά, διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό πολλά aspects της προσωπικότητάς μου, είναι ένα ρεσιτάλ ατάκας και σουρεαλιστικών σχεδόν καταστάσεων αγνής και ατόφιας Ελληνικής πραγματικότητας και… τι να πρωτοπώ τώρα, τα έχουμε πει πολλάκις εδώ και παντού - μέχρι και το bachelor του κουμπάρου μου, το οργάνωσα με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουμε ένα road trip - recreation της ταινίας προς τη λίμνη Βόλβη και όλα τα επόμενα σημεία που επισκέφτηκαν οι πρωταγωνιστές της.
Το βλέπω διαρκώς ξανά και ξανά, δεν το βαριέμαι ποτέ και το αισθάνομαι… σαν συγγενή μου πλέον.
The Piano
Το The Piano είναι μια από εκείνες τις ταινίες, που ομολογουμένως δεν είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο κεφάλι όταν λες “ταινίες που τις νιώθεις σαν safe space”.
Και όμως, για εμένα η συγκεκριμένη είναι από τις επίσης πιο “δυνατές” μου παιδικές αναμνήσεις, την οποία επισκεπτόμουν διαρκώς με τα χρόνια και κατέληξε στο τέλος να γίνει κάτι σαν “κομμάτι” μου - μια μικρή προέκταση του εαυτού μου και του τρόπου που μου αρέσει να “διαβάζω” κάποια πράγματα σε σχέση με το συναισθηματικό τους βάθος.
Με γοητεύει ακόμα σε τρομακτικό βαθμό η κινηματογράφηση του άγριου τοπίου της Νέας Ζηλανδίας, αυτές οι παραλίες με τα πελώρια κύματα, οι πυκνές ζούγκλες με τις βαλτώδεις εκτάσεις και ο ωκεανός με τον αέρα που λυσσομανάει διαρκώς πάνω του. Νομίζω πως η ταινία αυτή ήταν και ένα από τα εναύσματα μου στο να γίνω συνδρομητής (με πολλά παρακάλια στους γονείς μου εκείνα τα χρόνια) στο National Geographic για πάνω από μια δεκαετία περίπου (από το 1993 μέχρι το 2005 νομίζω, έχω τα άπαντα της Ελληνικής έκδοσης).
Πέραν όμως τούτου, το βασικό μου κόλλημα με τη ταινία το έφαγα γιατί από τότε που το είδα (1993 σε σινεμά) + κάποιες ακόμα ταινίες και σειράς, νομίζω πως ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι την τέχνη και την καλλιτεχνική πράξη γενικότερα σαν κάτι που ενέχει ερωτισμό και εν προκειμένω, πως η σιωπή μπορεί να είναι φορέας ακραίων συναισθημάτων (όντας και εγώ ένα παιδί που μέχρι και σχετικά πρόσφατα ήμουν από μικρός αρκετά σιωπηλός, εσωστρεφής και “χαμένος” στο φόντο παρεών με εξέχουσα εξωστρέφεια).
Ούτως ή άλλως, χονδρικά η καλλιτεχνική έκφραση στη ταινία υποκαθιστά αυτό που οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν - μέχρι να μετατραπεί και η ίδια η μουγκή πρωταγωνίστρια σε αυτό που πάσχιζε να εκφράσει μέσα από τη μουσική.
Η θεματική (οι θεματικές βασικά, γιατί είναι πολλά ακόμα παραπάνω η ταινία που δεν είναι επί του παρόντος να αραδιάσω εδώ) της ταινίας δεν παύει 30+ χρόνια τώρα να με γοητεύει ακόμα το ίδιο, καθώς και ο τρόπος που κυλάει η ίδια η ταινία, οι αδιανόητες ερμηνείες του πρωταγωνιστικού κουαρτέτου και φυσικά το αιώνιο soundtrack του Michael Nyman.
Είναι και αυτή μια ταινία όπου, παρά την πιο “βαριά” της φύση μπορώ να την βλέπω διαρκώς - και θέλω να την βλέπω διαρκώς δηλαδή, μέχρι όσο πάει. Δεν την βαριέμαι με τίποτα και είναι και αυτή μια ταινία που με βάζει αυτομάτως σε ένα comfort zone όσο ελάχιστες.
Spirited Away
Σήμερα ταξιδεύω με το πλοίο για Ηράκλειο και αυτομάτως στο κινητό μου κατέβασα το Spirited Away για να το χαζεύω στη καμπίνα, όταν θα κοιμάται η κερά και δεν θα με παίρνει ο ύπνος.
Πιθανότατα θα το δω όλο πάλι βέβαια και θα φτάσω κουδούνι στο σπίτι αύριο - αλλά θα κοιμηθώ στη θάλασσα, δε γαμιέται :p.
Στο διαταύτα, δεύτερη ταινία του Miyazaki που αναφέρω εδώ - διόλου δύσκολο να έχεις μερικές ταινίες του πελώριου αυτού δημιουργού σε μια τέτοια λίστα, καθώς όλες, μα όλες του οι ταινίες φωνάζουν από μακριά “comfort zone”.
Aκόμα και σήμερα, 20+ χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, η κεντρική ιδέα που κινεί τη πλοκή και δίνει τροφή σε δεκάδες ακόμα υποπλοκές και χαρακτήρες με γοητεύει και συναρπάζει το ίδιο: η αγωνιώδης πορεία της 10χρονης Chihiro προς την αυτοπραγμάτωση δεν ακολουθεί το χειραγωγούμενο δυτικό μοτίβο των θεσμοθετημένων αξιών, αλλά μια εντελώς αντί-συμβατική «πάλη» ανταπόκρισης στις δυσκολίες μιας νέας, για εκείνην, πραγματικότητας - ένα αέναο λουτρό για Θεούς και πνεύματα της Ιαπωνικής παράδοσης, στο οποίο έρχεται σε επαφή με τους πιο μύχιους φόβους της, μόνο και μόνο για να μάθει να τους αποδεχτεί και να τους κάνει κτήμα της-ακόμα και να τους αγαπήσει.
Δηλαδή σαν σύλληψη αυτή η ιδέα είναι αδιανόητη για παιδική ταινία -το να αποδεχθείς και αγαπήσεις τους φόβους σου μέσα από, εν τέλει την εργασία και τον μόχθο- και σε δεύτερο επίπεδο, η συνολική αρχιτεκτονική της ταινίας προς αυτόν τον σκοπό, είναι για εμένα ασυναγώνιστη/ασύγκριτη με ότι άλλο έχει κάνει ο ίδιος δημιουργός.
Δεν το βαριέμαι καθόλου, αισθητικά είναι απερίγραπτη, η ροή της είναι απίστευτα συμπαγής και είναι ο απόλυτος ορισμός του wholesome πράγματος που θα κάτσω να δω ξανά και ξανά και ξανά και θα νιώσω ζεστασιά και γαλήνη.
Mean Girls
Καταρχάς ναι, “ψοφάω” για Lindsay Lohan. NETI;;!!
Από όλο αυτό το κακό συναπάντημα ροζ πριγκιπισσών των mid90s και early00s τύπου Amanda Bynes, Hilary Duff και σια (έχω μικρότερη αδερφή 
) ήταν μακράν εκείνη με το περισσότερο ενδιαφέρον (και trust me, έχω φάει στη μάπα πολύ σαβούρα).
Έγραφε καλύτερα από όλες στον φακό, είχε τις πιο καλές επιλογές σε οικογενειακές ταινίες και πάνω από όλα μπορούσε actual και να παίξει - ήταν legit αξιοπρεπέστατη σαν kid actress και μετέπειτα σαν έφηβος, όσο κράτησε δηλαδή.
Χαίρομαι που έκανε ένα καλό mainstream comeback με το Freakier Friday αυτές τις μέρες, μετά από μια 15ετία κακών επιλογών και προσωπικής αστάθειας, όμως την πιτσιρίκα και μετέπειτα έφηβο Lohan, την έχω σε μια σχετική και μη αμελητέα εκτίμηση - short - of - speech - τώρα - λέμε.
Having said that, το Mean Girls το λατρεύω, το έχω δει δεκάδες φορές, το έχω σε blue ray και dvd KAI BINTEOKAΣΣΕΤΑ και άμα λάχει το βλέπω όποτε και όπου. Το σενάριο της Tina Fey, αντί να πάρει το βασικό concept της ταινίας και να το μετατρέψει σε άλλη μια χαζό-εφηβική κωμωδία, το χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει μία πολύ έξυπνη και αιχμηρή σάτιρα για το μικρόκοσμο των σχολείων και την ψυχοσύνθεση των εφήβων - γεμάτη φοβερές αναφορές και φυσικά φανταστικά σύνθετους και πολυδιάστατους χαρακτήρες (για τα δεδομένα πάντα της τότε εφηβικής ταινίας των ΗΠΑ). Φοβερό cast, επίσης, όπως και φοβερή μάζωξη των περιφερειακών συντελεστών του SNL της περιόδου σε β’ ρόλους δασκάλων κτλ.
Ουσιαστικά το genre της ταινίας είναι η επίφαση για μια σάτιρας αυτού και δεν είναι διόλου τυχαίο πως έγινε με τα χρόνια -που ο περισσότερος κόσμος το ανακάλυπτε και αποφάσιζε να δει πέραν του “περιτυλίγματός” του- ένα από τα πιο αυθεντικά cult κινηματογραφικά φαινόμενα του 21ου αιώνα (ανέβηκε σε musical, έγινε remake, θεατρικό, γίνονται επετειακές προβολές του με cosplayers κτλ κτλ).
Το είχα δει με την αδερφή μου μια φάση τότε, με πολύ αρνητική διάθεση και στη πορεία όλα αυτά άλλαξαν άρδην - δεν έγινε απλά fan, αλλά το έκανα κομμάτι της ζωής μου. Το βλέπω πολύ συχνά όταν θέλω να βάλω κάτι να παίζει όταν τρώω πχ ή σε κανένα ταξίδι για να ηρεμώ και περνάω το ίδιο καλά με τότε.
16 Likes
Μιας και λέμε για “σχεδόν-αδύνατο-να-μεταφραστούν” ταινίες, να πω πως έχω γράψει εργασία και έχω παρουσιάσει το “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” σε πανεπιστήμιο στη Λιθουανία. Μόνο όταν ανέβηκα να μιλήσω στην αίθουσα κατάλαβα το λάθος μου, θα χρειαζόταν τουλάχιστον η διπλή ώρα μόνο για να εξηγήσω τo ευρύτερο background και νοηματικό πλαίσιο της ταινίας για να πιάσουν ίσως γιατί μας φαίνεται αστείο. Σε κάποια φάση η καθηγήτρια με ρώτησε να πω μια ατάκα από την ταινία για να με καταλάβουν καλύτερα και έψαχνα να μεταφράσω τα αμετάφραστα 
Θα επανέλθω στο θρεντ, έχω κάτι να προσφέρω και εγώ.
13 Likes
αυτό είναι μια εντελώς “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” στιγμή πάντως - Dr. Martian από το πανεπιστήμιο της Lithuania, Dr. Sylvia από το πανεπιστήμιο της Washington, ένα και το αυτό
5 Likes
Αυτη ειναι η εξτρημ βερσιον του προσπαθω-να-εξηγησω-inside-joke-μιας παρεας-σε-αλλη-παρεα-και-κανει-backfire-immediately
2 Likes
1 Like
Ελπίζω να της είπες “άκου λοιπόν πρώτα, κατάλαβε, και μετά πες “δεν καταλαβαίνω””…
7 Likes
1 Like
"Αλλά η Βαλτική πρέπει να ανοίξει τελωνείο
Τι λέει το διαβατήριό σου, κύριε;
Εύβοια;;;;
Δεν μπαίνεις
ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙΣ!"
5 Likes