Το ξυσιμο των νεκρών!!!
Το breakfast club και το wellflower είναι ταινιαρες, αλλά σε μένα βγάζουν έντονη μελαγχολία πλέον. Γι’αυτό δε τις βάζω safe space.
The big Lebowski
Tropic thunder
Αυτές τις δύο τις έχω δει περισσότερες φορες από κάθε άλλη ταινία, δεν χρειάζονται πολλή ανάλυση, δύο από τις πιο έξυπνες στα όλα τους κωμωδίες.
Λατρεμενο το The Burbs.
Δε θα το χαρακτηριζα ποτε κωμωδια.
E κωμωδία θα το πεις. Αλλά έχει νόημα από πίσω. Ειδικά εκεί στο τέλος που ο Hanks τα παίρνει με τον γείτονα, λίγο πριν αποκαλυφθεί το ποιόν των άλλων… Και να μην το είχες κάνει ως τότε, σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς.
Με τρόμο διαπίστωσα ότι στην αρχική μου απάντηση δεν είχα συμπεριλάβει τον φίλο από τα παλιά που κάθε φορά που τον βλέπω είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά: The Dude. Λίγο white russian να τρέχει από το μουστάκι, λίγο bowling με τους βαρεμένους φίλους και “εχθρους?” (καρδούλες Buscemi και απεριόριστος σεβασμός στον Jesus του Turturro), λίγο “The Man In Me” ξάπλα στο χαλί… wait… ποιο χαλί; … μα φυσικά αυτό που “έδενε” ιδανικά το δωμάτιο. Αυτή η απίθανη ιστορία ξεκινάει από εκεί και καταλήγει στη μοναδική αλήθεια: “The Dude abides. I don’t know about you but I take comfort in that. It’s good knowin’ he’s out there. The Dude. Takin’ 'er easy for all us sinners.”
*Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος είναι φίλος του The Dude και δεν έχει διαβάσει το “The Dude and the Zen Master”, το συστήνω ανεπιφύλακτα!