Το περίμενα πιο ζωντανό το θέμα. Δεν περίμενα πως θα κάνω double post. Anyway…
…αν και έχω αρκετές safe space ταινίες σε καμιά περίπτωση δεν έχω ταινία που να την βλέπω πάνω από 2-3 φορές τον χρόνο. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Και επειδή πολλές από αυτές τις έχω δει πολλές φορές ήδη, και επειδή δεν θέλω να “χαλάσω” κάποια από αυτές λόγω πολλών επαναλήψεων. Το πιο safe bet έτσι και αλλιώς είναι τα Φιλαράκια. 20 braindead λεπτά την φορά για να μην χρειαστεί να δολοφονήσεις κάποιον στη δουλειά την επόμενη μέρα.
Οι πρώτες ταινίες που μου ήρθαν στο μυαλό πάντως ήταν σχεδόν ολόκληρη η φιλμογραφία του Tim Burton στα 80s και 90s.
Από τα Batman, Bettlejuice και τον Ψαλιδοχέρη μέχρι Edwood, Sleepy Hollow και Nightmare (και ας μην το σκηνοθέτησε αυτός το τελευταίο). Όλες αυτές φυσικά στην συλλογή μου, μπαίνουν συχνά πυκνά. Πέρα από το νοσταλγικό του πράγματος, πάντα μου έφερναν και ένα piece of mind κάθε φορά που έβλεπα κάποια από αυτές. Ειδικά όσο μεγαλώνω και η υπομονή μου στην δουλειά με διάφορους παράξενους με φτάνει στα όρια μου. Ο Burtοn πάντα ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος παραμυθάς, αρκετά σκοτεινός μεν αλλά wholesome ακόμα και αν δεν είχαν πάντα οι χαρακτήρες του το happy ending που ίσως άξιζαν. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές και μοναχικές στιγμές των ηρώων του υπήρχε κάτι το λυτρωτικό στην όλη ιστορία, μια αποδοχή των δικών σου σκοτεινών στιγμών ίσως. Πάντα ήταν για μένα ο απόλυτος παραμυθάς, και όλοι χρειαζόμαστε τα παραμύθια στην ζωή μας.
The Fifth Element
Φαντάζομαι ο καθένας έχει την δική του χρωματιστή braindead περιπέτεια δράσης που την βάζει να παίζει με πίτσα μπύρα μέχρι ο κόσμος γύρω να εξαφανιστεί εντελώς. Τούτη εδώ τα έχει όλα. Μεγάλο star, τον Bruce Willis, το πανέμορφο κορίτσι (Milla που παρεμπιπτόντως είναι 100 φορές πιο kick ass από τις περισσότερες ηρωίδες σήμερα που προσπαθούν να τις πασάρουν ως role models), εξωγήινους, ιπτάμενα αυτοκίνητα, παράξενα διαστημόπλοια, κυνηγητά, εκρήξεις, ωραίο χιουμορ και όλα τα κλισέ του κόσμου.
Eye candy ταινία, είτε μιλάμε για σκηνικά, εφέ ή την Milla. 2 ώρες που ξεχνάς τον κόσμο γύρω σου εντελώς και είσαι μόνιμα με ένα χαμόγελο στα χείλη η απλά χαμένος στα μάτια της Leeloo. Πιο safe space δεν γίνεται.
Harry Potter, Middle Earth.
Τα βάζω μαζί γιατί είναι τα απόλυτα κινηματογραφικά παραμύθια του 21 αιώνα. Εδώ δεν ξεφεύγεις απλά, εδώ μεταφέρεσαι σε άλλους κόσμους, μαγικούς και ονειρεμένους. Εδώ ο κόσμος μένει μέσα σου και μετά το τέλος της ταινίας. Σήμερα όχι απλά δεν έχουν χάσει την μαγεία τους αλλά παίζει να γίνονται όλο και καλύτερες όσο περνάει ο χρόνος. Ειδικά από την στιγμή που το fantasy σήμερα, παρότι ολοένα και κερδίζει σε budget, γίνεται όλο και χειρότερο με το escapism να έχει εξαφανιστεί εντελώς. Απλά δεν γίνεται να μην παίξουν έστω κάποιες από αυτές τα Χριστούγεννα αλλά και όλο το χρόνο όταν παρουσιαστεί η ανάγκη για ένα ταξιδάκι σε ένα άλλο κόσμο.
Τα 40s μου έχουν προσφέρει μερικές safe space ταινίες με το It’s a Wonderful Life να είναι ίσως η πιο feelgood ταινία ever.
Το ίδιο φινάλε σε μια άλλη ταινία μπορεί και να το παραβλέπαμε ως ανιαρό η γραφικό η και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Εδώ όμως η ταινία σε κάνει να παρακαλάς για αυτή την λύτρωση που θα έρθει στο τέλος. Ίσως όχι και τόσο safe την πρώτη φορά που θα την δεις αλλά από εκεί και μετά μπορεί να παίζει στο repeat για πάντα.
Η Casablanca είναι σίγουρα μέσα σε αυτές.
Αν και πολύ πιο μελαγχολική και ίσως όχι ακριβώς feelgood με την έννοια του όρου κινηματογραφικά, και όμως μετά από κάθε προβολή (και δεν είναι και λίγες) νιώθω απίστευτα ξαλαφρωμένος, πραγματικά σα να έχει φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Το ίδιο και με το The Shop Around the Corner που μάλιστα πριν μερικές μέρες το πρόσθεσα (επιτέλους) στην συλλογή μου σε bluray και το είδα για μια ακόμα φορά.
Rock of Ages
Αυτή εδώ φαντάζομαι είναι η χαζομάρα της λίστας. Τεράστιο guilty pleasure δεν ξέρω πολλούς που να αντέχουν να την δούνε έστω και μια φορά. Εγώ πάλι για κάποιο λόγο έχω φάει τρελό κόλλημα. Από τότε που την αγόρασα (στην extended edition παρακαλώ) την έχω δει πάνω από 30 φορές.
Rear Window
Η απόλυτη καλοκαιρινή ταινία, Λίγες ταινίες μυστηρίου σε βάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στην θέση του πρωταγωνιστή. Λίγο ακόμα και θα παίρνω τα κιάλια παραμάσχλα όταν θα κάθομαι να την δω για μια ακόμα φορά.
The Apartment
Γενικά οι κωμωδίες με τον Jack Lemmon στα 60s μπορούν να μπουν όλες στην κατηγορία safe space. Ο ψιλο-loser χαρακτήρας του, που παίζει στις περισσότερες από αυτές, εδώ είναι πιο καλογραμμένος από ποτέ. Όσες φορές και αν γκρεμοτσακιστεί θα καταφέρει στο τέλος να κερδίσει το κορίτσι, όχι επειδή θα κάνει κάτι ξεχωριστό, απλά θα είναι ο εαυτός του και τίποτα παραπάνω. Όπως και σε ταινίες όπως το It’s A Wonderful Life ή το Shop Around the Corner εδώ τα love story είναι πιο safe, με την έννοια πως δεν σου γαμάνε την ψυχούλα, επικρατεί η ελαφράδα και τα happy endings αλλά χωρίς να είναι χαζοχαρούμενα. Το σενάριο είναι τόσο καλογραμμένο που και σε πείθει για την αλήθεια της ιστορίας και σε έχει μόνιμα με ένα χαμόγελο στα χείλη, ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά.
Blues Brothers
Για όλους τους λόγους που έχουν ήδη αναφερθεί. Νομίζω η μόνη ταινία που κοντράρει το Fifth Element σε επαναληπτικές προβολές. Απλά δεν γίνεται να μην περάσεις καλά με αυτή την ταινία.
Chungking Express
Όλη η τριλογία (αν και δεν είμαι σίγουρος αν είναι όντως τριλογία) είναι υπέροχη αλλά η ελαφράδα που υπάρχει εδώ (σε σύγκριση με άλλες ταινίες του σκηνοθέτη) με έχει κερδίσει περισσότερο. Από Ασία πλευρά ίσως να είναι και η ταινία που έχω δει τις περισσότερες φορές. Τα πανέμορφα και άκρως μελαγχολικά πλάνα, η φοβερή και τρομερή πρωταγωνίστρια Faye και φυσικά το soundtrack συμβάλουν σημαντικά. Το δεύτερο μισό ειδικά είναι βάλσαμο.
Ghostbusters – Back to the Future – Home Alone
Ε δεν νομίζω να χρειάζεται να γράψω κάτι εδώ. Από τις ταινίες που θα μπορούσα να τις παίζω για πάντα στο repeat. Nostalgia factor 1000% Απόλυτη σύνδεση με παιδική ηλικία. Και οι 3 ήταν οι σωστές ταινίες την σωστή στιγμή.
Only Yesterday
Όχι από τις πρώτες ταινίες που έρχονται στο μυαλό όταν μιλάμε για studio Ghibli, δεν είναι καν μέσα στις 5 αγαπημένες μου από τα studio αλλά παίζει να είναι και η ταινία που έχω δει τις περισσότερες φορές. Πολύ νοσταλγική, βαθιά ανθρώπινη και wholesome ως εκεί που δεν πάει.
Οκ σταματάω εδώ. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά δεν έχει νόημα, το δείγμα που έβαλα πάνω κάτω λέει το story του τι σημαίνει για μένα safe space movie. Αν βρω όρεξη, πράγμα δύσκολο τελευταία, και το thread μείνει ζωντανό, μπορεί να αναφέρω μερικές ακόμα
Παραμένει διασκεδαστικό και νοσταλγικό σε κάθε προβολή, και σε αντίθεση με τα περισσοτερα sex comedies της εποχής, δεν κακογέρασε σε μεγάλο βαθμό στα μάτια μου. Ε, και κορυφαίο cameo Blink κερασάκι στην τουρτα 
