Να υπάρχει, άραγε, παρόμοιο topic; Ποιος ξέρει, αλλά μιας και μάλλον η περίοδος σαπίσματος στο σπίτι θα πάρει καιρό, κατεβαίνουν τέτοιες ιδέες να περνάει η ώρα.
Εδώ συγκρίνουμε, λοιπόν, διαφορετικά κομμάτια με ίδιο τίτλο και βγάζουμε νικητές με τους απόλυτα αντικειμενικούς όρους που έχουμε μάθει σ’ αυτό τo forum, αλλά και μιλάμε γι΄αυτά ώστε κουβέντα να γίνεται. Ξεκινάω με τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό:
Σαφώς και οι Death Side κερδίζουν κατά κράτος, και μάλιστα στη μισή διάρκεια του κομματιού των Sabbath. Και μόνο το σημείο ας-το-πούμε-refrain που σταματάνε τα πάντα κι αυτή η φωνή ΞΕΡΝΑΕΙ δηλητήριο, αρκεί για να καταπιεί μία, ούτως ή άλλως, σχετικά μέτρια σύνθεση των Εγγλέζων.
Καλός, χρυσός ο Gilmour, όποτε η κιθάρα του αφήνεται να sol-άρει εμείς συγκινούμαστε, αλλά εδώ μιλάμε για ένα από καλύτερα κομμάτια ενός τρομερού διπλού δίσκου, ενός συγκροτήματος με την καλύτερη γυναικεία φωνή ever που κατάφερε κι αυτό να γράψει ιστορία αφήνοντας κάθε δισταγμό πίσω (και δύο δίσκους-κοσμήματα πάνω στους οποίους θα μπορούσαν να στήσουν ολόκληρη την καριέρα τους), ξεκινώντας τη δική του ξεχωριστή, πειραματική περίοδο όπως τόσα άλλα συγκροτήματα του σκληρού ήχου εκείνη την περίοδο. Οπότε η ψήφος πάει στην Anneke χαλαρά.
Τριπλό ντέρμπι το συγκεκριμένο. Από Gallagher, να την πω την αμαρτία μου, προτιμώ χίλιες φορές το “Shadow play” (ιδίως σ’ εκείνο το απίστευτο 10-λεπτο live video του '79 που είναι η πεμπτουσία της rock ερμηνείας), αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι προτιμώ το δικό του “Moonchild” από εκείνο των Maiden, μία σύνθεση που ποτέ δε μου γέμιζε το μάτι ως εναρκτήρια ενός τόσο καλού δίσκου. Κάπου εκεί, όμως, έρχονται οι Fields of the Nephilim με τον ομώνυμο δίσκο τους και το ΑΚΑΤΕΒΑΤΟ δεκάρι που είναι, και κάνουν δική τους τη συγκεκριμένη λέξη που μας έμαθε ο Crowley μια για πάντα. Το καλύτερο riff που έγραψαν ποτέ.
Ωραίο topic, αλλά ας βάζουμε τα τραγούδια σε poll προτείνω. Για πρώτο θα βάλω ένα δύσκολο για μένα, It’s my life
Bon Jovi
No Doubt
0voters
edit: Πήγα να το αλλάξω @razor7 αλλά δε με άφησε μετά από 5 λεπτά, δε νομίζω ότι μπορείς να πάρεις πίσω την ψήφο, αλλά στο επόμενο που θα κάνω θα το προσπαθήσω.
edit2: Έχει δίκιο ο @Leper_Jesus, να λέμε και δυο λόγια, κλασσικό κομμάτι των Bon Jovi, αλλά εμένα πάντα μου άρεσε πάρα πολύ αυτό των No Doubt (που όπως μας είπε ο @pantelis79 παρακάτω είναι διασκευή), μου βγάζει πάντα κάτι πολύ νοσταλγικό και έχει φοβερή μπασογραμμή. Ειδικά στο pre chorus, που κλιμακώνεται βγάζει κάτι καλοκαιρινό? Κάτι που γεννάει ένα όμορφο συναίσθημα?Μια βόλτα στην παραλιακή? Δεν ξέω πως να το περιγράψω, κάτι παρόμοιο που βγάζει και το California Dreamin φάση. Πολύ ωραία ερμηνεία και της Gwen, φοβερή frontwoman.
Ούτε καν που το ήξερα αυτό, αλλά παραδόξως το έβαλα στο youtube και το είχα ξανακούσει το κομμάτι από τους Talk Talk
Για το poll, όποιος θέλει στη βίδα (?) δεξιά δεξιά στον editor το βρίσκεις. Ψηφίστε ρε!
Το 3ο δεν το έχω ακούσει, αλλά θα το κάνω.
Όσων αφορά τα άλλα 2: του Gallagher είναι ένα τραγούδι που είναι τόσο χιλιοακουσμένο που έχει καταντήσει “βαρετό”. Παρολαυτά είναι ένα πολύ καλό κομμάτι, μέσα σε ένα εκπληκτικό δίσκο.
Τώρα για το Maiden, έχει τρομερό ενδιαφέρον πως βλέπει ο καθένας την μουσική. Το θεωρώ ως μια από τις κορυφές των μέιντεν για διάφορους λόγους: εκπληκτική εισαγωγή (νταξει, όχι πρωτότυπη όταν έχει προηγηθεί ένα somewhere με τα guitar synths του) με φοβερή μελωδία, τρομερή ένταση, και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ Dickinson. H ερμηνεία του σε αυτό το τραγούδι είναι one of a kind, η θεατρικότητα φτάνει ταβάνι.
Feel good αίσθηση και τα δυο, αλλά των Audrey Horne είναι ο ορισμός! Άνετα ανεβαίνεις και στην μπάρα και λικνίζεις τραγουδώντας '‘All night i am flying like a satelite"’
Στην επόμενη δυάδα θα μου την πέσουν πολλοί
Μεγάλη χιτάρα το Last resort από Papa Roach, αλλά οι Manes μας χαρίσαν άλλη μια κατάθεση ψυχής με τον ίδιο τίτλο.
Για μένα αρκετά εύκολη επιλογή. Όχι τόσο λόγω της ποιότητας του τραγουδιού των Guardian αλλά περισσότερο λόγω της μεγάλης διάρκειας και των απαράδεκτων (για μένα) φωνητικών του Quorthon. Καταλαβαίνω πως μάλλον είμαι μειοψηφία αλλά ενώ αναγνωρίζω την επίδραση και την εν γένει ποιότητα του Hammerheart δυστυχώς το Valhalla για εμένα αποτελεί εξαίρεση. Από την άλλη έχουμε το χιλιοπαιγμένο των Guardian το οποίο βέβαια προτιμώ με τα χίλια στην live έκδοση μιας και αποκτάει μια άλλη δυναμική σε σχέση με την ψιλοξενέρωτη του στούντιο. Τυπικό speed/power τραγούδι της 1ης εποχής της μπάντας χωρίς συνθετικές εξάρσεις με εξαίρεση την δουλειά στις κιθάρες.
Ωραίο θέμα συζήτησης, αλήθεια! Ας πω κι εγώ λίγα από αυτά που μου ήλθαν αμέσως στο μυαλό!
Seventh Son of a Seventh Son
Η ιστορία του εβδόμου γιου ενός εβδόμου γιου είναι πολύ δημοφιλής στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Τόσο που κι ένας Κέλτης όπως ο Rory Gallagher έγραψε ένα τραγούδι με αυτό τον τίτλο, στο τρίτο studio LP του, το Blueprint. Είναι ένα riff-άτο κομμάτι, από τα καλύτερα ενός δίσκου που βασίζεται μεν κυρίως στα blues, αλλά αφήνει να παρεισφρήσουν και λίγα hard rock στοιχεία, και σε πλήρη αναλογία με το θέμα έχει και επική διάρκεια (8’23’’)!
Το ομώνυμο κομμάτι του μνημειώδους δίσκου των Maiden δεν χρειάζεται συστάσεις (κανονικά ούτε κι ο Rory θα έπρεπε να χρειάζεται, αλλά λέμε τώρα). Το παράδοξο έχει να κάνει με το ότι είναι το δεύτερο στο ίδιο LP με κοινό τίτλο με παλιότερο τραγούδι του Gallagher! Όσο για το ποιο είναι καλύτερο; Λατρεία ο Ροράκος, τα 'χουμε ξαναπεί αυτά, όμως το άλλο είναι 80s Maiden!
Το 1983 οι Kansas επιλέγουν το “Fight Fire With Fire” σαν εναρκτήριο του “Drastic Measures” LP τους, που βρίσκει το θρυλικό αμερικάνικο prog σχήμα να βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο AOR. Την επομένη χρονιά, οι φερέλπιδες νεαροί Metallica έχουν στην ίδια θέση του νέου album τους ένα κομμάτι με τον ίδιο τίτλο! Πιασάρικο, συμπαθέστατο, αυτό των Kansas αλλά δεν αντέχει στη σύγκριση…
Λίγοι, ελάχιστοι στο metal στερέωμα μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν κυκλοφορήσει δίσκο εφάμιλλο με το ντεμπούτο των Angel Witch. Εκεί θα βρούμε και το “Angel of Death”, υπέρβαρο, επιβλητικό, αδικημένο ενδεχομένως αφού ανάμεσα σε τόσους ύμνους εμφανίζεται να υστερεί. Αυτό των Slayer πάλι, είναι ένα από τα trademarks τους και ξεχωρίζει σε έναν δίσκο όπως το “Reign in Blood”! Ένας τέτοιος… ψαρωτικός τίτλος βέβαια είχε την τιμητική του αφού και το καταιγιστικό πρώτο κομμάτι του “Renegade” των Thin Lizzy ονομάστηκε έτσι!
Για το τέλος μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ίδιους ή παρόμοιους τίτλους τραγουδιών, (ειδικά σε “δημοφιλή” θέματα) έχουμε δει, ανακύκλωση τίτλου από το ίδιο συγκρότημα είναι οπωσδήποτε σπανιότερο! Κι όμως, οι Riot είχαν ένα “Run for Your Life” και στο “Fire Down Under” και στο “Thundersteel” – μιλάμε για διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια, έτσι;
Άλλο ένα δύσκολο. Υπάρχουν πολλά τραγούδια με τίτλο Freedom, αλλά εστιάζω σε δύο.
Τους RATM τους ξέρουμε, ξέρουμε ακριβώς τι παίζουν και γενικώς μας αρέσουν πολύ.
Κλασσικό τους κομμάτι, φοβερή μπασγραμμή, κιθάρα, drumming, στίχοι, απόδοση γενικά φοβερό κομμάτι, textbook RATM και από τα καλύτερα κομμάτια τους ως εισαγωγή για κάποιον που δεν τους ξέρει. Επίσης το riff του το παίζουν πολλές φορές οι Muse ως outro στο Stockholm Syndrome
Το δεύτερο που θα βάλω είναι του George Michael (οκ έχει το 90 στον τίτλο αλλά κανείς δεν το λέει έτσι, Freedom λέγεται το κομμάτι) .
Ένα από τα καλύτερα ever pop κομμάτια, σε μια εποχή που οι τραγουδοποιοί είχαν και κάτι να πουν και όχι απλά να ακούμε ωραία beat. 1990 η χρονιά, εγώ πάντα το κομμάτι το εκλάμβανα ( και νομίζω το έχω δει και γραμμένο ) ως το come out του George Michael και φαντάζομαι ότι τότε ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα τότε για κάτι τέτοιο, δεν ξέρω ίσως ο @pantelis79 να θυμάται καλύτερα ( επίσης το UK ήταν από τις πιο καθυστερημένες χώρες που κατήργησαν την απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας ). Το videoclip σπέρνει, έχει μέσα τα supermodel Naomi Campbell, Linda Evangelista, Tatjana Patitz, Christy Turlington και Cindy Crawford και τη σκηνή που βάζει το παρελθόν του πίσω καίγοντας το χαρακτηριστικό του δερμάτινο jacket.
Συνιστώ ανοιχτό μυαλό ως προς την ψήφο
RATM
George Michael
0voters
edit: @apostolisza8 ρε μαν έχεις μπει σε σατανικό mood εδώ και μία ώρα, δώσε λίγο χρόνο
Εμ γράφεις για μοντέλα και βιντεοκλιπς, εμ δεν αναφέρεις το θέμα και όσα διαδραματίζονται στο βίντεο του κομματιού των RATM.
Summary
The video for this song is focused on Leonard Peltier, the American Indian Movement leader who was framed by the FBI and has rotted in a jail cell for the past 20 years. The general theme of this song is how the US government, media, and corporations are able to convince Americans they have their “freedom” while secretly blinding them to any other reality, which makes the freedom seem so much more of a reality.
While performing this song live, Zach de la Rocha changes the lyrics towards the end to say “Freedom…for Mumia…” This is a reference to the case of Mumia Abu-Jamal, a former death row inmate with a case similar to Leonard Peltier.
Οπότε, ψήφος χωρίς οίκτο.
Επίσης, εσείς του poll του “Valhalla”, τα κοράκια του Odhinn σας βλέπουν, να ξέρετε.
