Όσο και να αγαπώ Bathory η φάση του να είσαι 13-14 και να ακούς το Valhalla των Guardian για πρώτη φορά είναι κάτι που θα πλήρωνα για να ξαναζήσω
4 Likes
Ωραίο νήμα… 
Εγώ τα έχω πει
;p
Επίσης, mirror mirror από guardian και def leppard και heartbreaker από zeppelin, grand funk, free (τουλάχιστον). Αλλά νταξ, αυτά είναι άχρηστα name droppings, θα επανέλθω με πιότερες λέξεις και πολλς.
@apostolisza8 ψήφισα την άλλη την βλαχάλλα (sic) γιατί ήταν ισοψηφία και θα ήθελα να δω πώς θα το διαχειριστείς ;p
1 Like
Μου ήρθε ένα κουλό για κάποιο λόγο:
Από τη μια έχουμε τούμπανο USPM από το ντεμπούτο Jacobs Dream, ρεφρενάρα για τρελά γούστα, όλα τα καλά. Σε μια εποχή (2000) που τα ηνία του power metal είχε πάρει η Ευρώπη και το είδος πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, υπήρχαν λογής λογής underground αμερικάνοι ήρωες που το κρατούσαν ζωντανό.
Από την άλλη έχουμε ντεμπούτο Amorphis, πρωτόλειο death/doom, παγωμένο και τσαμπουκαλεμένο, πιο ακατέργαστο από την υπόλοιπη δισκογραφία τους (εξαιρουμένου του Privilege) αλλά όχι τόσο ακατέργαστο όσο άλλες Φινλανδικές μπάντες της εποχής (άρα και πιο “προσιτό” σε κάποιον που δεν πολυκατέχει τον ήχο). Από τις λίγες φορές που ακούμε tremolo riffs στους Amorphis.
- Jacobs Dream
- Amorphis
0 voters
Ωραία κριτήρια έχεις, δεν λέω 
Ελαφρύ μειδίαμα είναι η αντίδραση, τώρα τι να σου πω, ελπίζω να καλύφθηκες.
Αν ακούς κάτι πάντως, είναι η πόρτα της που κλείνει.
2 Likes
Συνεχίζουμε με μια ακόμη πιο απροσδόκητη κόντρα:
Από την μια έχουμε ένα φοβερό instrumental από τους Coroner, στο οποίο δεν χορταίνεις πραγματικά να ακούς τις κιθάρες να παίζουν:
Από την άλλη, έχουμε την κομματάρα των Blue Oyster Cult. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία και στον δίσκο και στην μπάντα, ολόκληρο το Spectres κουβαλάει ένα σωρό εικόνες και αναμνήσεις. Το κομμάτι είναι υπέροχο, οι στίχοι ουσιαστικά περιγράφουν (με ιδανικό τρόπο) το αριστούργημα του Murnau, έχει σολάρες και παρά τον ξεκάθαρο ροκ χαρακτήρα της μουσικής και το ότι μιλάμε για τα 70ς, μια χαρά αναδίδεται το δράμα και η γκοθιά από την ερμηνεία και τους στίχους. Με κάθε σεβασμό στους Coroner, για εμένα είναι BoC δαγκωτό.
- Coroner
- Blue Oyster Cult
0 voters
Τέλεια, τώρα θα τραγουδάω operator, operator, dial her back για το υπόλοιπο της ημέρας. 
Ον τόπι:
Πειστήριο #1, Faith No More. Από τα πιο κουλ τραγούδια όλων των εποχώνε. Ντουέτο Gould/Bordin για πούλιτζερ. Παττόν φωνάρα. Ως συνήθως. Κάποια χρόνια πίσω με αυτοκίνητο κάπου στη θεσσαλία και ανοιχτό ραδιόφωνο, σκάει εισαγωγάρα απ’ το πουθενά, πώς δεν καρφώθηκα σε καμία κολώνα ακόμα απορώ.
Πειστήριο #2, Katatonia. Σχεδόν χιτάκι. Κουλ, από την ανάποδη. Όλο το Viva Emptiness είναι μία τελειότητα, το σερί Evidence + Omerta λίγο παραπάνω. Ρένκσε φωνάρα. Ως συνήθως. Είχαμε την τύχη να το ζήσουμε και από κοντά πριν 84 χρόνια, το φεβρουάριο στο γκαγκάριν, once we were heroes – everything has changed since then.
2 Likes
Το τρίτο απ’τα τέσσερα που μου ήρθαν στο μυαλό από χθες, αλλά τα γράφω με κάποια διαφορά. Το πιο δύσκολο νομίζω δίλημμα, γιατί μιλάμε για δύο κομματάρες που είναι του ίδιου στυλ, δηλαδή rock μπαλάντες για κατάθλιψη
Creep από Radiohead, το μεγαλύτερο τραγούδι τους, προφανώς όχι το καλύτερό τους, αλλά δικαιωματικά. Ένα κλασσικό hit, δύο βαριές νότες x 3 πριν το reffrain κάνουν τη διαφορά. Δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιον να λέει άσχημα λόγια για τους Radiohead, ίσως το “τους βαριέμαι” είναι το χειρότερο, αλλά το Creep είναι το αντίστοιχο Sandman, όλοι το ξέρουν, σε όλους τους αρέσει και που και που το ακούμε όταν νιώθουμε λίγο down -ίδιον των Radiohead.
Creep από Stone Temple Pilots. Δεν ξέρω πολλά για το συγκρότημα, μου το είχε πετάξει το youtube, μου άρεσε πάρα πολύ αλλά κανά 4-5 τραγούδια που άκουσα δεν μου έκαναν κλικ. Άρα δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη τους στιγμή, δεν ξέρω αν έχει κάποιο backstory, δεν ξέρω γενικά τίποτα για αυτούς. Αυτό που ξέρω είναι ότι το κομμάτι αυτό έχει απίστευτη μελωδία, η φωνή του είναι 10/10 και βρίσκω και κοινά σημεία με το Unforgiven II ηχητικά, άρα λογικό να μου αρέσει πάρα πολύ. Το pre chorus δε μου λέει πάρα πολλά, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι διαμάντι. Τραγούδι κατάθλιψης και αυτό, δεν μπορείς να το εξάρεις, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του, απλά το ακούς και νιώθεις πράγματα.
Το είπα ότι είναι δύσκολο ε? Θα το σκεφτώ κι εγώ πολύ πριν ψηφίσω.
- Radiohead
- Stone Temple Pilots
0 voters
Μια χαρά το Katatonia, αλλά οι FnM είναι cheat και απαραιτήτως η ψήφος πάει εκεί!
1 Like
Βγήκε 5 χρόνια νωρίτερα 
. Ο Weiland είχε τρομερή φωνή. Τραγουδάει και στους Velvet Revolver, αν σε ενδιαφέρει.
1 Like
Έχω πει με U2 δεν τα πάω καλά και των tallica είναι άσμα οπότε εύκολη επιλογή. Ούτε poll βάζω πιστεύω συμφωνούμε. Για τα τυπικά τίμιο και το one των U2
bonus ένα κοβερ και των 2 ταυτόχρονα. Ιδιοφυές
A δηλαδή ένα χρόνο μετά το Unforgiven?
Έναν χρόνο μετά τον Ten βασικά
υπάρχουν κι άλλα αλλά αυτά τα δύο μπορούν να παίζουν και παρέα
2 Likes
Ψήφισα Blind Guardian, RAMT με πολύ μεγάλη δυσκολία (τρομερή τραγουδάρα το Freedom του George Michael ρε) και Stone Temple Pilots γιατί κρίμα να μην έχουν ψήφο.
- Fools Gold από Stone Roses
- Fools Gold από Motorpsycho
0 voters
Το Fools Gold είναι μυθικό single των Stone Roses από τότε που ήταν η πιο ανερχόμενη μπάντα της Αγγλίας, που ποτέ δε δικαίωσε τις προσδοκίες. B-side είχε το ουράνιο What The World Is Waiting For σε μια εποχή που όποιος είχε πάει στη συναυλία που έδωσαν στο Spike Island, μετά έφτιαξε συγκρότημα. Ο Liam Gallagher έχει μελετήσει και μάθει απ’ έξω (και αντιγράψει, εκεί το πήγαινα εξ’ αρχής ) τα πάντα γύρω από τον Ian Brown.
Στην απέναντι γωνία, με την μπλε στολή, το Fools Gold της μεγαλύτερης ίσως νορβηγικής μπάντας που έχει βγει ποτέ 
, από το Blissard του 1996 (όχι @nnnkkk, δεν το άκουσα τότε που βγήκε, αρκετά αργότερα τους έμαθα ). Σκάρτα τέσσερα λεπτά στον δίσκο, πολλές φορές πάνω από δεκαπέντε στις ζωντανές εμφανίσεις.
Διαλέγω Stone Roses προσωπικά.
2 Likes
Eskimo από Damien Rice με επική κλιμάκωση
Eskimo από Red Hot Chili Peppers που ήταν b-side του Fortune Faded! και δείχνει με πόση ευκολία έγραφαν τραγουδάρες εκείνα τα χρόνια
1 Like
Under The Sun από τους Black Sabbath με επικό κλείσιμο του τραγουδιού και του album ταυτόχρονα.
Φρέσκο Under The Sun από τους Fates Warning στο πρόσφατο - και ίσως τελευταίο - album τους. Με έγχορδα στην αρχή του τραγουδιού, πιασάρικη και μελαγχολική μελωδία και κλασική συναισθηματική ερμηνεία από Ray Alder.
Με καμία από τις μπάντες δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Προφανώς κερδίζουν οι Black Sabbath λόγω ιστορικότητας αλλά οι Fates έχουν ειδική θέση στην ψυχή των φαν τους.
1 Like
Βλέπω έχει κοπάσει κάπως ο αρχικός ενθουσιασμός σε αυτό το ενδιαφέρον θέμα. Ας επανέλθω λοιπόν, έχοντας σαν άξονα δύο υπεραγαπημένα συγκροτήματα.
Iron Maiden
Ήταν αρκετά σύνηθες παλιότερα τα νέα συγκροτήματα να έχουν στον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους το ομώνυμο τους τραγούδι. Οι νεαροί τότε Maiden δεν αποτέλεσαν εξαίρεση και στο ντεμπούτο τους υπήρχε ένα τέτοιο κομμάτι που έκλεινε μάλιστα τον δίσκο και συνεχίζει να βρίσκεται ακλόνητο στο setlist τους σαράντα χρόνια μετά!
Οι Flotsam and Jetsam από την άλλη, επέλεξαν να είναι το 12ο LP τους το ομώνυμο και να περιέχει τραγούδι με τίτλο… Iron Maiden σαν φόρο τιμής για τους τεράστιους Βρετανούς μιας και το συγκεκριμένο κομμάτι όντως θυμίζει Maiden. Οπωσδήποτε μεγάλο κομπλιμέντο σε μια από τις ελάχιστες μπάντες που αξίζει τέτοια τιμή – άλλωστε υπάρχουν πολλά κομμάτια εκεί έξω από διάφορους που επίσης θα μπορούσαν να είχαν ονομαστεί έτσι!
Black Sabbath
Αντίθετη περίπτωση αποτελούν οι Black Sabbath. To ομώνυμο τους, που ανοίγει το… ομώνυμο album (τα είπαμε αυτά), είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια - κοσμογονία στο rock, πασίγνωστο, κλασικό κλπ. Οπωσδήποτε λιγότεροι γνωρίζουν όμως ότι την αμέσως προηγούμενη χρονιά το υπέρ-cult “Witchcraft Destroys Minds & Reaps Souls” των Coven, ξεκινάει με το τραγούδι… Black Sabbath! Κινούμενο στο ύφος των Jefferson Airplane, παρασάγγας απέχει σε επίπεδο heaviness, στιχουργικά όμως δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για τους σκοπούς του!
Heaven and Hell
Παραμένοντας στους Sabbath, το “Heaven and Hell” δεν νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι των Who με τον ίδιο τίτλο. Μια σύνθεση του John Entwistle όπου τραγουδάει ο ίδιος και, ατυχώς, δεν εμφανίστηκε ποτέ σε studio κυκλοφορία παρά μόνο σαν b’ side ενός single (το μόνιμο παράπονο του κορυφαίου αυτού μπασίστα). Σε επίπεδο live εμφάνισης όμως η αξία του συγκεκριμένου ήταν προφανής, δεν είναι άλλωστε τυχαίο που επελέγη να ανοίγει το ιστορικό Live at Leeds, με τον καταιγιστικό heavy ρυθμό του να προϊδεάζει ιδανικά για το τι θα επακολουθήσει!
Heaven Can Wait
Και κλείνουμε τον κύκλο επανερχόμενοι στους Maiden! Το εν λόγω κομμάτι από το “Somewhere In Time” έχει μείνει (όπως και τα υπόλοιπα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα) κλασικό, αγαπημένο και highlight των ζωντανών εμφανίσεων των Irons, με το μελωδικό Ω-Ω-Ω τμήμα του να δίνει την ευκαιρία στο κοινό για sing along και σε κάποιους τυχερούς fans να ανέβουν επί σκηνής για να… βοηθήσουν! Και στο σπουδαίο ντεμπούτο των Gamma Ray όμως υπήρχε όμως ένα “Heaven Can Wait” με ανάλογο του τίτλου αισιόδοξο τόνο – ειδικότητα άλλωστε του Kai Hansen!
8 Likes
Ρίχνω απανωτές ψήφους σε:
Fools Gold μόνο από Thin Lizzy
RHCP
Δεν έχω ακούσει το νέο Fates ακόμα, άρα εύκολο δίλημμα, το ρίχνω σε ένα από τα πολύ αγαπημένα μου Sabbath.
Σεβασμός στους Flots αλλα Maiden.
Επίσης σεβασμός στους Coven, αλλά μερικά πράγματα έχουν άλλη βαρύτητα.
Heaven And Hell εύκολα Sabbath και Heaven Can Wait μάλλον Maiden>Gamma Ray.
1 Like
Και double post με ένα ωραίο που μου ήρθε μόλις:
Από την μια έχουμε κάτι από το κολοσσιαίο αριστούργημα των Faith No More. Το κομμάτι συνεχίζει την απόλυτη παράνοια που συναντάει κανείς σε όλο το δίσκο, στιχουργικά δίνει μια υπέροχη ερμηνεία του πως νιώθει κανείς όταν ξυπνάει με ένα ξεγυρισμένο hangover (τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω!) και πιστεύω πως πολλοί μπορούν να ταυτιστούν με το περιέχομενο . Επίσης, ναι οκ, Πάττον θεός, αλλά αυτό το μπάσο σε όλο τον δίσκο δεν χορταίνω να το ακούω!
Στο ίδιο πνεύμα μας μιλάνε για την εμπειρία του hangover και οι Tankard, με πιο ευθύ τρόπο, δίχως σουρεάλ συλλογισμούς, με αφοπλιστικό ρεαλισμό θα έλεγε κάποιος. Ύμνος το Morning After, σούπερ δίσκος συνολικά (με εξωφυλλάρα). Το κομμάτι είναι τεσσεράμιση λεπτά τσίτα, από τα πλέον επιθετικά τους, με ριφφς ξυράφι και ρεφρέν για stagediving από τον 5ο χωρίς αναστολές. Από τις πιο λαμπρές στιγμές μια μάλλον υποτιμημένης μπάντας.
- Faith No More
- Tankard
0 voters
Πάρα πολύ δύσκολο, πιθανότατα να πάρουν ψήφο οι FnM όμως γιατί λατρεύω όσο λίγα πράγματα το Real Thing.
1 Like