Από πάνω, υπάρχει κι αυτό που είναι post-punk ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ από μία από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στον καλύτερο δίσκο τους:
Τώρα, διάφορα σχόλια:
Τι γαμάτο όταν πατάς κλικ και είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις ακούσει το συγκρότημα/κομμάτι, και τελικά από τα πρώτα δευτερόλεπτα λες: «ααα, αυτοί το λένε τελικά αυτόοο;;;» (για το “Last resort” των Papa Roach αυτό).
Για το ντέρμπι Bathory vs. Blind Guardian ήμουν έτοιμος να post-άρω ότι οτιδήποτε συγκρίνεται με κάτι από το “Hammerheart” (τραγούδια, εξώφυλλο, στίχοι, τα πάντα) χάνει ήδη από τα αποδυτήρια (και όντως στον Quorthon έριξα την ψήφο μου), αλλά η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα από το συγκεκριμένο τραγούδι (και ιδίως από τη συγκεκριμένη live εκτέλεση), πράγμα περίεργο μιας και σιχαίνομαι το power. Αλλά αυτοί οι Blind Guardian (και η φωνή του Hansi συγκεκριμένα) πάντα έχουν «κάτι» στις μελωδίες ή τις ερμηνείες τους που τελικά μου κάνει και μου τους ξεχωρίζει. Αλλά εντάξει, τι να λέμε τώρα, ο Quorthon με το συγκεκριμένο album ανακάλυψε τη χρονομηχανή κανονικά.
Lol, γαμάτο trivia ότι οι Maiden στο “Seventh son of a seventh son” τελικά χρησιμοποίησαν δύο τίτλους του Gallagher, δεν το είχα προσέξει.
Coroner vs. Blue Oyster Cult το έριξα στους δεύτερους, ακούγοντας το για πρώτη φορά στη ζωή μου (γενικά από αυτούς μόνο 3-4 κομμάτια έχω ακούσει συνολικά). Πόσο Ghost μου θύμησε;;; Επίσης το “Nosferatu” μόνο εμένα μου φαινόταν η πιο Malmsteen-ική στιγμή των Coroner;
Το “Evidence” πολύ δύσκολο δίλημμα, μιλάμε για τόσο διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια (καλά, όπως τα περισσότερα σ’ αυτό το topic, αυτό είναι και το ενδιαφέρον του) αλλά το ίδιο κορυφαία στο είδος τους. Θα πω, όμως, Faith No More, για το σοκ που είχα πάθει όταν είχα δει (και πρωτακούσει) το video-clip στο TV War: «τυρβφμαγξςυ, τι φάση, γιατί είναι metal αυτό, πώς παίζουν έτσι αυτοί, γιατί μου αρέσει ενώ είμαι μεταλάς κλπ. κλπ.».
Σωστή το σχόλιο για συγγένεια “Unforgiven 2” και “Creep” από Stone Temple Pilots. Απ’ τους τελευταίους μ’ αρέσει περισσότερο το “Interstate love song” σαν μπαλάντα, βέβαια. Το έριξα στους Radiohead.
Ρε παιδιά, αυτή η μελωδία από Lucifer’s Friend που είναι ίδια με τη κραυγή στο “Immigrant song”, ποιος έκλεψε ποιον;
Η She_wolf ανέφερε τα “Mirror mirror” από Guardian και Def Leppard (το τελευταίο δεν το θυμόμουν καν), χαλώντας μου το ντέρμι μεταξύ Guardian και Candlemass. Πάμε και γι’ αυτούς, λοιπόν:
Έχει ενδιαφέρον γιατί και για τους δύο πρόκεται για hits/πολύ γνωστά κομμάτια. Δαγκωτό Candlemass για ‘μένα, των Guardian έχει κι αυτά τα πανηγυρτζίδικα riffs που πάντα με απωθούσαν στη μουσική τους. Δυνατό refrain ωστόσο.
- Candlemass
- Blind Guardian
Εύκολα με κερδίζει πάλι η Anneke -μιλάμε για ένα από τα ομορφότερα κομμάτια ενός, ούτως ή άλλως, πανέμορφου δίσκου. Τι leads είχανε τότε οι άτιμοι, πώς γινόταν τόσο ομαλά η μετάβαση από τα ακουστικα στα υπερ-heavy σημεία, πόσο διακριτική η χρήση των πλήκτρων…
Για τους Metallica του “Death magnetic” και του “Hardwired” έχω πει ξανά ποιο είναι το πρόβλημα μου (χωρίς να θέλω ν’ ανοίξω ξανά χιλιοπειωμένες συζητήσεις): αχρείαστα μεγάλες διάρκειες, πολλοί ανούσιοι συνδυασμοί riff+drumming που αφαιρούν από τη σύνθεση και κουράζουν, αρκετά ανέμπνευστες ερμηνείες. Στο “Confusion” π.χ., τη βρίσκω πραγματικά όταν μετά την courasel εισαγωγή πέφτουν οι ρυθμοί σε “Wherever I may roam” στυλ και ο Hetfield όντως ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ μία ευκολομνημόνευτη μελωδία σε ένα τόσο απλο μα μελωδικά ολόσωστα δομημένο riff-άκι. Ε, μετά στο refrain κλπ. πάλι οι ίδιες βαρεμάρες, στη γέφυρα ανούσιο drumming και φωνές από πάνω, στακάτο riff στην ίδια νότα κλπ. κλπ.
Να ένα ωραίο ντέρμπι με νόημα, μιας και μιλάμε για 2 κομματαρες του αμερικάνικου heavy/power ήχου. Θα το ρίξω στους Fates, και ο κυριότερος λόγος είναι μόνο και μόνο αυτή η εισαγωγή των λίγων δευτερολέπτων (σ’ ένα κομμάτι 12 λεπτών) που είναι μέσα στα 2-3 καλύτερα riff που έχω ακούσει από το Matheos (ναι, τόσο πολύ μου αρέσει αυτό το θρηνητικό στυλάκι), καθώς και η εξέλιξη της σε Παπακωνσταντίνου-style αμέσως μετά (μόνο μένα μου το θυμίζει;). Το ξέρω ότι ο John Arch θεωρείται ανυπόφορους από κάποιους (δεν το κρύβω ότι κι εμένα κάποιες ερμηνείες του μου φαίνονται υπερβολικές), αλλά αν κάποιος κάτσει κι ακούσει τα στριφνά riff του Matheos ακόμα και σ’ αυτήν την πρώτη περίοδο της μπάντας, θα συνειδητοποιήσει ότι ο τύπος είχε να ανταπεξέλθει σ’ ένα αρκετά δύσκολο έργο (δηλαδή το να δημιουργήσει μελωδικές γραμμές από πάνω), και παρ’ όλα αυτά κατάφερε ένα 100% αναγνωρίσιμη, προσωπικό στυλ. Επίσης μάλλον είμαι από τους λίγους που γενικότερα προτιμώ το “The spectre within” από το “Awaken the guardian”!
Για το άλλο “Epitaph” τι να πούμε; Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, ο Warrel ερμηνεύει όπως θα έκανε στους Nevermore μετά από λίγο, αυτό το μακρόσυρτο “myseeeeelf” με διαλύει κάθε φορά και το βασικό heavy riff με τα απότομα κοψιματα είναι απλά καταπληκτικό.
!
, στο ντέρμπι Guardian/Candlemass επιφυλάσσομαι για λίγο ακόμα…
