Δεν έχω ακούσει μια φορά στη ζωή μου κάποιον να λέει κάτι άσχημο για τους Depeche, πάντα είχα στο μυαλό μου ότι είναι universally approved μπάντα
Όποιος δεν έχει δει Depeche Mode live χάνει!
Γνωστοί και ως… “Ντερεκέ Μοντ” τω καιρώ εκείνω σε ορισμένους κύκλους, κατά το “Αντηράξ” ή το “Κασάτορ”!
2 Likes
Οι αγαπημένοι μου ήταν οι Μπλακς Αμπαθ!
2 Likes
Δύο ντέρμπι που, κατά διαβολική σύμπτωση, περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο άτομο ως κοινή αναφορά: τον γνωστό Σουηδό πολυπράγμονα μουσικό Nicke Andersson.
Εδώ έχουμε ένα κλασικό hard rock/heavy metal κομμάτι των 70’s απέναντι σ’ ένα, μέτριο θα έλεγα, τραγούδι των Entombed που όμως προέρχεται από έναν απίστευτα διασκεδαστικό δίσκο τους, το “To ride, shoot straight and speak the truth”. Παρ’ όλο που το συγκεκριμένο album δεν μπορεί να συναγωνιστεί την αίγλη του προκατόχου του που πρώτο μάς σύστησε στον χαρακτηριστικό «death ‘n’ roll» ήχο των Σουηδών, δεν παύει να έχει ένα κολασμένο feeling, αρκετές τραγουδάρες, τον ορισμό της «βρωμιάς» στον ήχο και φυσικά το θεόρατο drumming του Andersson που ανεβάζει το όλο αποτέλεσμα πολλές βαθμίδες παραπάνω. Αν και δεν μιλάμε για ΤΟ κομμάτι, θα το ψηφίσω γιατί απλά το στυλ του μου αρέσει περισσότερο από αυτό των U.F.O.
- U.F.O.
- Entombed
0 voters
Συγγνώμη, αλλά με αφήνει αδιάφορο η μουσική των Venom -ασχέτως αν αποτέλεσε απαραίτητο βήμα για την εξέλιξη του extreme ήχου. Αντίθετα, καθόλου αδιάφορο δεν με αφήνει η τραγουδάρα των Hellacopters που τη θεωρώ και μέσα στις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) συνθέσεις του “Grande rock”. Ναι, τρομερές και οι garage ημέρες τους, αλλά οι τύποι ήταν προορισμένοι να βγάλουν και τέτοιες anthem-ικές ROCK κομματάρες.
- Venom
- The Hellacopters
0 voters
The Ninth Wave
Η ναυτική έκφραση θέλει το ένατο κύμα να είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς κυμάτων, το τελευταίο, μεγαλύτερο και πλέον φοβερό! Μια τέτοια περιγραφή μοιραία ενέπνευσε έργα τέχνης μεταξύ των οποίων και τραγούδια.
Στο υπερεπιτυχημένο Hounds of Love της Kate Bush υπάρχει μια μίνι σουίτα με αυτό τον τίτλο που καταλαμβάνει ολόκληρη την δεύτερη πλευρά του δίσκου, την “επική” που, σε αντιδιαστολή με την “pop” πρώτη πλευρά που έδωσε τα ευπώλητα singles, είναι λιγότερο προσιτή στον μέσο ακροατή, οπωσδήποτε αριστουργηματική όμως!
Μιας και μιλάμε για επικές δημιουργίες, το Ninth Wave των Manilla Road από το Open the Gates είναι ένα Έπος Επών που εκπέμπει όλο το μεγαλείο και την επιβλητικότητα που χαρακτήριζε τo εξαιρετικό αυτό σχήμα, ένα highlight σε ένα δίσκο κατάφορτο από highlights!
Δύο δεκαετίες αργότερα, συναντάμε και από τους Blind Guardian το δικό τους… ένατο κύμα στο Beyond the Red Mirror album!
Για πάμε να τα θυμηθούμε:
3 Likes
IT’S ELECTRIC 
Συμπαθητικό το κομμάτι των ANATHEMA, όχι από τα αγαπημένα μου του “Natural…”, συναισθηματικός ποταμός από Anneke & co. στους GATHERING, αλλά ελάχιστα (ίσως κανένα;) κομμάτια είναι δυνατό να ξεπεράσουν το αιώνιο χιτ των OMD και τον ιδρώτα που χύνεται στην πίστα.
Choose your Voltage
- ANATHEMA
- THE GATHERING
- ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK
0 voters
1 Like
Ξέχασες το καλύτερο
3 Likes
1 Like
Θα ήταν ένα ντέρμπι μεταξύ κάποιων d-beat τιτάνων του χθες και των κληρονόμων τους σήμερα. Ωστόσο κάπου εκεί χώθηκε σφήνα κι ο ξανθός χίπης κιθαρίστας των Scorpions και οι επιλογές έγιναν περισσότερο αλλοπρόσαλλες…
Για την κλασικούρα των Discharge τι να πούμε; Τα πάντα, από την αισθητική του εξωφύλλου, την ωμότητα των φωτογραφιών και την πιο-άμεση-πεθαίνεις μορφή της γραμματοσειράς μέχρι την ίδια τη σύνθεση (με το ζόρι ένα λεπτό διάρκεια, μονότονος d-beat ρυθμός και κιθαριστικό riffing, κακόφωνο «solo» και μία στυγνή απαγγελία στίχων) ανοίγουν μία σχολή που δεν έκλεισε ποτέ έκτοτε.
Άξιοι μαθητές αυτής της σχολής σήμερα, ποιοι άλλοι από τους Καναδούς Napalm Raid που είχαμε την τύχη ν’ απολαύσουμε και πέρυσι στα μέρη μας. Η ακουστική εισαγωγή σε ξεγελάει μόνο για λίγα λεπτά, αλλά όταν ξεχύνεται αυτό το παραμορφωμένο μπάσο, μπαίνει ο ρυθμός κι ακούγεται αυτό το «aaarrrggghhh!», ξέρεις ότι όλα είναι στη θέση τους. Προσέξτε τα βάναυσα φωνητικά: κάπως έτσι θ’ ακουγόταν το «why?» αν προερχόταν από τα έγκατα της κόλασης.
Ααααχ, κι έτσι γι’ αλλαγή, κάποια πουλάκια να κελαηδάνε, ένα μελωδικό πιάνο να παίζει αρμονικά κι ένας φάλτσος κιθαρίστας που προσπαθεί να τραγουδήσει αν και δεν το ‘χει. Αλλά τα πουλάκια τα καρφώνουν οι παραπάνω πάνκηδες με τα στιλέτα τους, οι βόμβες σκάνε απανωτά και whyyy??? (με φωνή Napam Raid εδώ, όχι η κορώνα που βγάζει ο τυπάς στα backing vocals των Electric Sun).
- Discharge
- Napalm Raid
- Electric Sun
0 voters
Αφού δε βγαίνει ένας υπεύθυνος από τη προγκρόκιν φράξια στο τηλέφωνο:
Το «πήραν» με άνεση οι Disharge το προηγούμενο, για να δούμε αν θα «πάρουν» και το επόμενο.
ΟΚ, μιλάμε, πιθανώς, για το κλασικότερο τραγούδι των Βρετανών hardcore-άδων. Σφιχτοδεμένο, ωμό, επιθετικό, κοφτερό σαν το λεπίδι που κόβει στα δύο το σύμβολο της ειρήνης του κλασικού εξωφύλλου τους. Μια ομορφιά. Από τις λαμπρότερες στιγμές στην ιστορία του punk.
Όσον αφορά τους Nickelback, ξέρω ότι δεν ξηγιέμαι καλά που τους βάζω αμέσως μετά τους Discharge, υπάρχει δηλαδή μία πιθανότητα το νερόβραστο alternative rock τους ν’ ακουστεί ακόμα πιο νερόβραστο μετά τον ορυμαγδό των Βρετανών, αλλά τέτοιος είμαι. Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι από τα κομμάτια του “Silver side up” που «χώνουν» κιόλας (ΝΑΙ, ΡΕ, ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΟ CD, ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΤΩΡΑ)
Ολοκληρώνουμε με το μοναδικό συγκρότημα που στην προσωπική μου αισθητική πιθανώς να κερδίζει σε κάθε τέτοιο μουσικό ντέρμπι -ακόμα κι αν έχει να αντιμετωπίσει το “Never again” των Discharge. «Αδύναμο» album λέει, και ούτε καν «hit» το συγκεκριμένο κομμάτι. Φανταστείτε πώς είναι τα καλά τους.
- Discharge
- Nickelback
- Paradise Lost
0 voters
Πιστεύω ότι ο Αποστόλης με την ταχύτητα που το πάτησε λειτουργεί σαν τα σκυλάκια του Παυλώφ, δηλαδή δεν ξέρω καν αν είδε τις άλλες επιλογές, σε φάση “ΒΛΕΠΩ ΣΦΑΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΠΑΤΑΩ ΚΛΙΚ”.
EDIT: Μπα, και οι υπόλοιποι έτσι το πατάτε, όχι μόνο ο Αποστόλης. 
1 Like
10 μέρες καθυστέρηση αλλά λίγη ντροπή απ’ όλους
2 Likes
The Nightcomers
Πρώτους χρονικά έχουμε τους Σκωτσέζους Holocaust, από τους επιφανέστερους… αφανείς ήρωες του NWOBHM, που ντεμπουτάρανε με το The Nightcomers LP όπου εκτός από το “χιτάκι” Death or Glory και τον ύμνο των απανταχού metalheads (Heavy Metal Mania) θα βρούμε και το υποβλητικό ομότιτλο! Συνειρμικά θυμήθηκα και την επίσκεψη τους εδώ το 2012 όπου κανείς από το ολιγάριθμο κοινό που είχαμε μαζευτεί (ούτε 50 άτομα!) δεν τους αναγνώρισε όταν ανέβηκαν στη σκηνή για να στήσουν τα όργανα τους!
Κομμάτι με τον ίδιο τίτλο όμως, έχουν στο δεύτερο album τους και οι Σουηδοί Portrait που είχαν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση τότε στους σχετικούς κύκλους, παρόλο που όταν έχεις σαν κυρίαρχη επιρροή τους Mercyful Fate, η αναπόφευκτη σύγκριση μοιάζει εξ αρχής χαμένη κατά κράτος!
2 Likes
Στην αρχή νόμιζα ότι θα ήταν κόντρα μεταξύ δύο διαμετρικά αντίθετων punk συγκροτημάτων, αλλά μετά θυμήθηκα ότι υπήρχε κι ένα “So what” κομμάτι σε αυτό το album των Pinegrove που είχα αναγκαστεί (!) ν’ ακούσω έπειτα από πρόταση συμφορουμίτη στο παλιό παιχνίδι του JTN. Τέλος πάντων, μεταξύ των Βρετανών πάνκηδων σαφώς και παίρνω ξεκάθαρη θέση υπέρ των Crass. Δεν είναι μόνο ο κολλητικός ρυθμός και η μπασογραμμή. Ούτε η (μακράν) πιο μαγκιόρικη προφορά του Ignorant. Είναι ότι οι δικές τους βωμολοχίες, υποστηριζόμενες και από αυτήν την χαρακτηριστική, λιτή κρασσοϊκή παραγωγή που αφήνουν κάθε βλασφημία ν’ ακούγεται πεντακάθαρα στ’ αυτιά σου, σε ωθούν ν’ αλλάξεις και κάτι μέσα σου, όχι απλά να τα σπάσεις ή να προκαλέσεις. E, τώρα το χαλαρό alternative/indie rock των Pinegrove λίγο αδικείται που τα βάζει με φασαριόζους, αλλά που ξέρεις, μπορεί κάποιοι να προτιμάνε κάτι τέτοιο.
- Anti-Nowhere League
- Crass
- Pinegrove
0 voters
Από τα εκατοπενήντα που υπάρχουν:
Hope
Apocalyptica – Τέσσερα τσέλα. Απλά. Λιτά. Απέριττα. Τέλεια. Χωρίς Metallica. Χωρίς ντραμς. Χωρίς καν λαοφιλή προσκεκλημένο για Volume II.
Bauhaus – Στα λόγια κάποιου ιντερνετικού σοφού: «η ειρωνεία του να ξεκινάς το τελευταίο τραγούδι της μπάντας σου με στίχο ‘cause your mornings will be brighter’».
Björk – Ναι, είναι Björk.
Descendents – Ναι, ο Milo πήγε στο κολέγιο.
Devil Sold His Soul –
John Frusciante – Επειδή όταν είσαι τέτοιος παίχτης, μία ακουστική, ένα μικρόφωνο κι ένα σκάρτο δίλεπτο φτάνουν και περισσεύουν.
Modern Baseball – Μαθηματικά αποδεδειγμένο, πιθανότητα για τραγούδι με αυτόν τον τίτλο από emo μπάντα να είναι αισιόδοξο = μηδέν.
Roy Harper & Jimmy Page – Το κομμάτι έχει τις δύο υπογραφές συν του David Gilmour ως συνθέτη, κι εγώ το έμαθα από τη διασκευή των Anathema… ¯\(ツ)/¯
Swallow The Sun – …και μιλώντας για Anathema, ευχαριστούμε death doom, ευχαριστούμε Φινλανδία.
We Came As Romans – Πόζα, φτάντζες και ρεφραίν που δεν ξεκολλάνε ούτε με ξύδι. Το early 10s metalcore σε όλο το ξεπουλημένο του μεγαλείο.
2 Likes
Out of Sight, Out of Mind
Η συγκεκριμένη έκφραση στα αγγλικά δηλώνει πως όταν κάτι δεν το βλέπουμε/μαθαίνουμε γι’ αυτό, το βγάζουμε από το μυαλό μας, το ξεχνάμε, και συχνά χρησιμοποιείται με επικριτική διάθεση. Τραγούδι με αυτό τον τίτλο θα βρούμε από τους Anthrax στο State of Euphoria, τους Sacrilege στο ιστορικό ντεμπούτο τους Behind the Realms of Madness, ενώ αυτό των Jag Panzer “ήρθε στο φως” στη συλλογή Shadow Thief που περιείχε παλιά, ακυκλοφόρητα κομμάτια τους!
…και ένα bonus!
6 Likes
Μιας και «χώθηκε» σαν bonus το “Out of mind” των Psychotic Waltz, να θυμίσουμε ότι υπάρχει κι αυτό το “Out of mind” που είναι μία από τις μαγευτικότερες, μελαγχολικές μπαλάντες των Queensryche (με συγκινητικούς στίχους):
Και μιας και πιάσαμε τους Queensryche, ας κοντραριστεί το “The mission” τους μ’ ένα πολύ πιο άγνωστο (και πολύ πιο πρόσφατο):
Η αλήθεια είναι πως ό,τι και να στεκόταν απέναντι από τους Queensryche στη συγκεκριμένη περίπτωση, δύσκολα θα επικρατούσε. Είμαι της άποψης πως το “The mission” βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για το καλύτερο τραγούδι μέσα στο “Operation: mindcrime”, μιας και τα περιέχει όλα: ατμοσφαιρική εισαγωγή, ένα συγκινητικό pre-chorus που σε σημαδεύει, τέλειο solo από τον DeGarmo, έναν Tate ν’ ακούγεται σπαρακτικά οδυνηρός (ή οδυνηρά σπαρακτικός), γενικά μιλάμε για ένα mid-tempo διαμάντι που η ιστορικότητά του δύσκολα αμφισβητείται.
Παρ’ όλα αυτά, ας πούμε ότι και το “The mission” των North Sea Echoes είναι μία από τις πιο αξιόλογες στιγμές του (μοναδικού μέχρι σήμερα) album τους: χορευτικά groovy, αλλά πάντα διατηρώντας τη μελαγχολική γοητεία που χαρακτηρίζει τις συνεργασίες Matheos-Adler.
- Queensryche
- North Sea Echoes
0 voters