δεν αντεληφθην
Για πάμε λοιπόν, με ένα εξτραδάκι για underdog.
Επίλεξε τη θηλιά σου
- Sentenced
- A Perfect Circle
- Ark
- The Offspring
0 voters
1 Like
Τρελό ντέρμπι.
Λοιπόν, του Παπακωνσταντίνου το θεωρώ εντελώς αδιάφορο, οπότε προσπερνάω.
Λατρεύω τις συνθετικές ικανότητες του Άκη Πάνου. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Έλληνας συνθέτης με τόσα πολλά κλασικά τραγούδια στο λαϊκό ρεπερτόριο. Χωρίς να είναι κάποιος εξπέρ του μπουζουκιού, κατάφερνε να έχει μία πολύ ιδιαίτερη αύρα στα τραγούδια που υπέγραφε, θα τη χαρακτήριζα περίπου «υπόρρητα σκοτεινή» και μπορεί να εντοπιστεί σε όλες του τις μεγάλες επιτυχίες. Ο “Τρελός” είναι μία από αυτές. Εντυπωσιακή μελωδία + άπιαστος Μανώλης Μητσιάς στη φωνή = κλασική σύνθεση.
Κι από την άλλη έχεις ΤΟ πιο ξεχωριστό ελληνικό punk ROCK συγκρότημα, αυτό που πλησίασε τον κλασικό ’77 ήχο όσο κανένα άλλο, χωρίς να είναι τίποτε άλλο, ούτε street, ούτε hardcore, ούτε garage (παρ’ ότι είχε garage-ιές), ούτε μελωδικό, ούτε τίποτα. Ο δικός τους “Τρελός” είναι επίσης από τα πολύ-πολύ αγαπημένα μου Βανδαλούπ κομμάτια -ένα διαμαντάκι μέσα σ’ έναν σύντομο δίσκο full από κομματάρες. Οι στίχοι πανέξυπνοι, καυστικοί, προκλητικοί, όπως και οι περισσότεροι του συγκροτήματος.
Ο εαυτός μου διχάζεται ανάμεσα στο punk παρόν του και το παιδικό παρελθόν του που τον ώθησε να πιάσει πρώτα το μπουζούκι (για τον Άκη Πάνου πραγματικά) και μετά την κιθάρα, και μάλλον πραγματικά θα το ρίξω εκεί, έτσι, τιμής ένεκεν.
- Άκης Πάνου
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου
- Βανδαλούπ
0 voters
1 Like
Kid Gloves
Η συγκεκριμένη έκφραση σημαίνει να μεταχειρίζεσαι κάτι/κάποιον με μεγάλη προσοχή, στα ελληνικά θα λέγαμε “με το γάντι”. Κομμάτι με αυτό τον τίτλο βρίσκουμε στο φοβερό Grace Under Pressure των Rush, αλλά και πρώτο στη σειρά στο πολύ καλό Fresh Evidence, τελευταίο studio LP του Rory Gallagher, ο οποίος, ως γνωστόν, δεν έβγαλε ποτέ κακό ή μέτριο δίσκο!
1 Like
Λοιπόν, ήρθε η ώρα για ειλικρινή απάντηση (-σή σας). Πάμε για έναν riffing καταιγισμό στη σύγκριση. Αν, και για να είμαστε ξεκάθαροι και ντόμπροι, δεν χρειάζεται σύγκριση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, όπως και στα τραγούδια τους.
Χρονολογικά ξεκινώντας, οι Gojira ντεμπουτάρουν το 2001 με το “Terra Incognita” και συστήνονται, σαρώνοντας ακροάσεις. Σ’ έναν δίσκο, που ακολουθεί το άνευ προηγούμενου “Possessed” demo (μπούρδες), πάνε ένα κλικ προς ηχητικούς Nevermore, δίνοντας πιο προοδευτικές συντεταγμένες σε σχέση με τους Αμερικάνους. Και μπαίνει το “Deliverance”. Μπαίνουν οι Nevermore νοερά και μετά, το διάνοιγμα στην προοδευτικότητα με riffoγεννήσεις που δεν μετρούνται. Φτάνει το 3ο λεπτό κι εκεί ξεκινάει η άτυπη “κόντρα” με τους Σουηδούς. Πάθος και ζωγραφική στις χορδές.
Έρχονται και οι Opeth ένα χρόνο μετά και παραδίδουν στον κόσμο το πιο σφιχτοδεμένο τεχνικά υλικό τους. Άλλο υπόβαθρο σε σχέση με τους Γάλλους, αφού στους Σουηδούς το Φλορίδιαν death είναι πιο “αιματηρό”. Και μπαίνει το “Deliverance”. Τεχνική ωδείου, προσεγμένες αλλαγές, ζυγοσταθμισμένες χρήσεις από riffs και ξεσπάει το φινάλε για γερή κόντρα.
- Gojira
- Opeth
0 voters
1 Like
Η λέξη «μνημείο» θα ταίριαζε σε τραγούδια αντίστοιχου βάρους. Και οι Fates Warning, θαρρώ, δικαιώθηκαν για την επιλογή τους να ονοματίσουν έτσι το 9ο στη σειρά τραγούδι του “Inside out”. Ενός δίσκου που, προσωπικά, δεν συγκαταλέγω στα αγαπημένα μου Fates album και που εάν υπολειπόταν του συγκεκριμένου κομματιού σπάνια θα επιζητούσα να το ακούσω. Επειδή όμως εδώ εξετάζουμε τραγούδια, και όχι album, πρέπει να παραδεχθούμε ότι εδώ έχουμε ένα «μνημείο» όνομα και πράμα: από την υπνωτιστική μπασογραμμή της εισαγωγής μέχρι το συγκλονιστικό refrain, και από το χαρακτηριστικό παίξιμο του Zonder μέχρι τις «εξαλλοσύνες» των δύο κιθαριστών στο solo, τα πάντα απλά σε αναγκάζουν να παρακολουθείς έκθαμβος την εξέλιξη ενός έπους. Συγκεκριμένα για τα δύο guitar solos, δηλώνω γοητευμένος από τον τρόπο με τον οποίο «μπαίνουν»: οι μεν επαναλαμβανόμενες «σπαστικές» αρμονικές του Aresti είναι από τα πιο πρωτότυπα πράγματα που έχω ακούσει· το δε ακουστικό fade-in των αρπισμάτων του Matheos είναι μαγευτικό (στο video-clip πετσοκόβονται δυστυχώς).
Απέναντι έχουμε ένα μάλλον «χαμένο» τραγούδι από ένα «χαμένο» album των Depeche Mode. Προσωπικά το "A broken frame” το συγκαταλέγω στις πολύ αγαπημένες μου στιγμές του συγκροτήματος και το συγκεκριμένο τραγούδι (χωρίς να είναι κάτι το κοσμοϊστορικό) εντάσσεται πολύ όμορφα σε μία ούτως ή άλλως ποιοτική ροή τραγουδιών. Ωστόσο έχει απέναντί του έναν ογκόλιθο.
- Fates Warning
- Depeche Mode
0 voters
Έτσι 
Ar-etsi.
3 Likes
Κι αφού στο προηγούμενο poll οι Depeche Mode έχασαν κατά κράτος, πάμε να τους δούμε σε δύο άλλες μονομαχίες με δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους
συγκροτήματα:
Εντάξει, το τραγούδι των Queen ίσως να συγκαταλέγεται και στα 4-5 γνωστότερά τους, οπότε δεν θα μου φανεί περίεργο το ότι λογικά θα ψηφιστεί και πρώτο… Αξέχαστη φωνητική γραμμή, λαμπεροί May και Mercury κι ένας απαράμιλλος τρόπος να ισορροπείς μεταξύ pop και rock όπως τόσο εύκολα κατάφερναν οι Queen. Παρ’ όλα αυτά και το τραγούδι των Depeche Mode περιέχει ένα refrain που σηκώνει την τρίχα κάγκελο, αλλά δυστυχώς νομίζω φλυαρεί τελικά μέσα σε τόσα πολλά λεπτά. Αν ήταν λίγο πιο «συμμαζεμένο» παίζει και να το ψήφιζα, γιατί τέτοιου είδους μελωδίες σαν αυτή του refrain με συγκινούν πολύ.
- Queen
- Depeche Mode
0 voters
Επιτέλους θα τους δούμε να κερδίζουν εδώ τους Depeche Mode; Τρομερό hit, τρομερός ήχος, κολλητικές μελωδίες από έναν δίσκο-κομψοτέχνημα που δεν του λείπει πραγματικά τίποτα. Για κάμποσα χρόνια τότε οι Depeche Mode απλά ήταν λες κι είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας για να ξεπετάνε αβέρτα μια σειρά από τέτοιες τραγουδάρες.
Απέναντί τους ένα ντόπιο συγκρότημα με πολύ ιδιαίτερο ήχο, του οποίου η δισκογραφική απουσία είναι εμφανέστατη τα τελευταία πολλά χρόνια. Και μιας και πολύ θόρυβος τελευταία (κι όχι άδικα) για τους Messa, ας θυμηθούμε ότι κι αυτή η μπάντα πειραματίστηκε με απόλυτη επιτυχία με το ατμοσφαιρικό doom, δημιουργώντας μικρούς (σε διάρκεια) θησαυρούς σαν αυτούς: υπνωτιστική oriental εισαγωγή που διακόπτεται από αυτήν την τρομερή κραυγή για να επιβληθεί ένα heavy riff που τα σαρώνει όλα στο πέρασμά του. Κι αν οποιαδήποτε άλλη μπάντα θα φλυαρούσε επί 10-12 λεπτά με αυτά τα εργαλεία, οι Universe 217 αποδεικνύονται κι εδώ ευφυείς γνωρίζοντας ότι 3-4 λεπτά αρκούνε.
- Depeche Mode
- Universe 217
0 voters
Ψήφισα Universe 217 για να μην κερδίσουν οι Deprche mode
Τι σου κανανε μωρε 
2 Likes
Δεν έχω ακούσει μια φορά στη ζωή μου κάποιον να λέει κάτι άσχημο για τους Depeche, πάντα είχα στο μυαλό μου ότι είναι universally approved μπάντα
Όποιος δεν έχει δει Depeche Mode live χάνει!
Γνωστοί και ως… “Ντερεκέ Μοντ” τω καιρώ εκείνω σε ορισμένους κύκλους, κατά το “Αντηράξ” ή το “Κασάτορ”!
2 Likes
Οι αγαπημένοι μου ήταν οι Μπλακς Αμπαθ!
2 Likes
Δύο ντέρμπι που, κατά διαβολική σύμπτωση, περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο άτομο ως κοινή αναφορά: τον γνωστό Σουηδό πολυπράγμονα μουσικό Nicke Andersson.
Εδώ έχουμε ένα κλασικό hard rock/heavy metal κομμάτι των 70’s απέναντι σ’ ένα, μέτριο θα έλεγα, τραγούδι των Entombed που όμως προέρχεται από έναν απίστευτα διασκεδαστικό δίσκο τους, το “To ride, shoot straight and speak the truth”. Παρ’ όλο που το συγκεκριμένο album δεν μπορεί να συναγωνιστεί την αίγλη του προκατόχου του που πρώτο μάς σύστησε στον χαρακτηριστικό «death ‘n’ roll» ήχο των Σουηδών, δεν παύει να έχει ένα κολασμένο feeling, αρκετές τραγουδάρες, τον ορισμό της «βρωμιάς» στον ήχο και φυσικά το θεόρατο drumming του Andersson που ανεβάζει το όλο αποτέλεσμα πολλές βαθμίδες παραπάνω. Αν και δεν μιλάμε για ΤΟ κομμάτι, θα το ψηφίσω γιατί απλά το στυλ του μου αρέσει περισσότερο από αυτό των U.F.O.
- U.F.O.
- Entombed
0 voters
Συγγνώμη, αλλά με αφήνει αδιάφορο η μουσική των Venom -ασχέτως αν αποτέλεσε απαραίτητο βήμα για την εξέλιξη του extreme ήχου. Αντίθετα, καθόλου αδιάφορο δεν με αφήνει η τραγουδάρα των Hellacopters που τη θεωρώ και μέσα στις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) συνθέσεις του “Grande rock”. Ναι, τρομερές και οι garage ημέρες τους, αλλά οι τύποι ήταν προορισμένοι να βγάλουν και τέτοιες anthem-ικές ROCK κομματάρες.
- Venom
- The Hellacopters
0 voters
The Ninth Wave
Η ναυτική έκφραση θέλει το ένατο κύμα να είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς κυμάτων, το τελευταίο, μεγαλύτερο και πλέον φοβερό! Μια τέτοια περιγραφή μοιραία ενέπνευσε έργα τέχνης μεταξύ των οποίων και τραγούδια.
Στο υπερεπιτυχημένο Hounds of Love της Kate Bush υπάρχει μια μίνι σουίτα με αυτό τον τίτλο που καταλαμβάνει ολόκληρη την δεύτερη πλευρά του δίσκου, την “επική” που, σε αντιδιαστολή με την “pop” πρώτη πλευρά που έδωσε τα ευπώλητα singles, είναι λιγότερο προσιτή στον μέσο ακροατή, οπωσδήποτε αριστουργηματική όμως!
Μιας και μιλάμε για επικές δημιουργίες, το Ninth Wave των Manilla Road από το Open the Gates είναι ένα Έπος Επών που εκπέμπει όλο το μεγαλείο και την επιβλητικότητα που χαρακτήριζε τo εξαιρετικό αυτό σχήμα, ένα highlight σε ένα δίσκο κατάφορτο από highlights!
Δύο δεκαετίες αργότερα, συναντάμε και από τους Blind Guardian το δικό τους… ένατο κύμα στο Beyond the Red Mirror album!
Για πάμε να τα θυμηθούμε:
3 Likes
IT’S ELECTRIC 
Συμπαθητικό το κομμάτι των ANATHEMA, όχι από τα αγαπημένα μου του “Natural…”, συναισθηματικός ποταμός από Anneke & co. στους GATHERING, αλλά ελάχιστα (ίσως κανένα;) κομμάτια είναι δυνατό να ξεπεράσουν το αιώνιο χιτ των OMD και τον ιδρώτα που χύνεται στην πίστα.
Choose your Voltage
- ANATHEMA
- THE GATHERING
- ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK
0 voters
Ξέχασες το καλύτερο
3 Likes
1 Like