Οι Catharsis αποτελούνε ένα από τα πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ αγαπημένα μου συγκροτήματα. Επιπρόσθετα, θα έλεγα ότι είναι και σχετικά υποτιμημένοι, αφού (αν εξαιρέσει κανείς όσους αρέσκονται στην πολιτικοποιημένη hardcore μουσική) λίγοι είναι αυτοί που θα πέσουν τυχαία πάνω στο όνομά τους. Είμαι αρκετά περίεργος, λοιπόν, να δω πως θα τα πάνε κόντρα σε δύο πολύ πιο γνωστά συγκροτήματα. Ξεκινάω με το πιο «βατό» τραγούδι τους, και άφησα το πιο «extreme» για το τέλος.
Χμ, «βατό» που λέει ο λόγος -8 λεπτά είναι αυτά και οι αλλαγές σε ρυθμούς, riffs και μουσικά θέματα συνεχόμενα. Παρ’ όλα αυτά η αμεσότητα και το heaviness του εναρκτήριου riffs, οι όμορφες, καθαρές μπασογραμμές, η πεντακάθαρη παραγωγή, τα απίστευτα breaks, τα απεγνωσμένα φωνητικά του Brian και κολπάκια σαν αυτό το a-capella σημείο με τα δύο ειδών growls, μας επιτρέπει να μιλάμε για μία σύνθεση που μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτή ακόμα κι απ’ αυτούς που δεν έχουν οικειότητα με τέτοια ακούσματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή αποτελεί την τελευταία σύνθεση που ηχογράφησαν ποτέ οι Catharsis, σφραγίζοντας με συγκλονιστικό τρόπο μία πορεία που έβλεπε συνεχώς προς τη μουσική εξέλιξη.
Ζόρικη κόντρα πάντως. Γιατί απέναντι βρίσκονται Ghost με ένα εξαίσιο, χαρακτηριστικό κομμάτι του “Meliora”. Riff που θα επιθυμούσαν πολύ να είχαν σε κάποιο album τους οι ύστεροι Metallica, ατμοσφαιρική γέφυρα με πλήκτρα, αλλά η κορύφωση έρχεται, φυσικά, μ’ αυτό το anthem-ικό, επικό refrain -από αυτά που έκαναν τους Ghost ε… Ghost!
Το “Obsession”, από την άλλη, θα έλεγα ότι είναι ένα τσικ πιο «δυσκολοχώνευτο», αλλά και πιο αντιπροσωπευτικό για το ύφος των Catharsis κομμάτι, αφού στη σύντομη διάρκειά του ξεδιπλώνεται ολόκληρος ο πειραματικός, επαναστατικός και οργισμένος χαρακτήρας τους. Η παραγωγή π.χ. είναι σαφώς πιο βρώμικη από το “Absolution”, αλλά την ίδια στιγμή πιο «ζεστή» και «φυσική» -και φυσικά για σεμινάριο όσον αφορά τα standards του extreme ήχου… Πιασάρικα riffs δεν υπάρχουν ακριβώς εδώ, αλλά υπάρχει μπόλικη έμπνευση όσον αφορά τις ιδέες που σε κρατάνε στην τσίτα συνεχώς -π.χ. η εισαγωγή με τις διπλομποτιές δε θα μπορούσε ν’ ανήκει στους Slipknot (και ο δίσκος των Catharsis κυκλοφόρησε το ’99, ε…); Και στην τσίτα, φυσικά, σε κρατάει ο σαφώς παθιασμένος (pun intended) Brian που σχεδόν πνίγεται στους στίχους του όταν τους ουρλιάζει, και πνίγει τα δικά μας συναισθήματα όταν επιλέγει να τους ψιθυρίσει. Με έναν από αυτούς, να συμπυκνώνει και τη μουσική, αισθητική και πολιτική πρόταση των Catharsis: and this will be my art: to feel alive…
Ε τώρα για των Scorpions τι να πω, εγώ θα ήθελα αιτιολογία για όποιον ρίξει την ψήφο του!
