Πω-πω, ρε μαλάκες, ο Barrett δεν ακούγεται, #sorrynotsorry.
Επίσης, κλέβοντας κι εγώ λίγο σαν τον martian:
Κατά κράτος νικάνε οι Tool, κατά τη γνώμη μου, αφού πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια ενός δίσκου του οποίου, κατά τ’ άλλα, δεν είμαι fan, ενώ από την άλλη πρόκειται για μία αδιάφορη φολκίζουσα σύνθεση που δε θα ‘λεγα ότι μαρτυρά το μεγαλείο της φωνής του Lanegan.
- Tool
- Mark Lanegan
0 voters
Το “Deliverance” είναι από τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ heavy rock albums που μπορεί ν’ ακούσει κανείς (και οι Corrosion of Conformity μπαντάρα γενικότερα). Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο κομμάτι θα έλεγα ότι χαρακτηρίζεται από τη λεγόμενη «κατάρα των αδιάφορων ομώνυμων κομματιών» (υπάρχει -ψάξτε το), δηλαδή όχι ότι είναι κακό, ρε παιδάκι μου, αλλά αυτό το «έρπων» riff-άκι που διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού δεν υπόσχεται ιδιαίτερες εκπλήξεις -κοινώς, το album έχει πολλά άλλα καλύτερα τραγούδια.
Σ’ αντίθεση μ’ αυτό των Opeth (επίσης ομώνυμο) που σε πιάνει από τα μούτρα μ’ ένα από τα κλασικότερα (πλέον) drum patterns των 00’s, σε διαλύει όταν σκάει το «κανονικό» riff, μέσα σε 13 λεπτά επιφυλάσσει ακριβώς μόνο εκπλήξεις, και τελικά κλείνει με άλλο ένα drum-o-riff που δεν ξεκολλάει από το μυαλό σου.
- Corrosion of Conformity
- Opeth
0 voters
Κ κάπου εδώ έχουμε νικητή…
Βλέπω… κίνηση εδώ, πάμε και μια τετράδα από μένα:
Stormbringer
Το θρυλικό μαύρο σπαθί, το τρομερό όπλο στα χέρια του καταραμένου ηγεμόνα Elric του Melniboné έδωσε τον τίτλο του σε ουκ ολίγα κομμάτια, αρχής γενομένης από το πασίγνωστο classic των Deep Purple ένα από τα πιο heavy κομμάτια του ομώνυμου δίσκου!
Stormbringer θα βρούμε και στο φοβερό Ecstasy and Danger των Βέλγων Ostrogoth, και από τους obscure US metallers… Stormbringer (αλίμονο!) όπως και από τους αγαπημένους Cirith Ungol που, παραδόξως, έπρεπε να φτάσουν μέχρι το Forever Black του 2020 για να μας δώσουν ένα κομμάτι με αυτόν τον τίτλο!
Πω-πω, βρείτε μου gif ultimate facepalm, πώς το ξέχασα.
Εμένα μ’αρέσει και τούτο
Λοιπόν, σήμερα είπα να το πάμε κάπως διαφορετικά! Άκουγα χθες τη δισκάρα All For One των Raven και βρήκα αρκετούς κοινούς τίτλους με άλλα κομμάτια – μεταγενέστερα κατά κανόνα.
Ξεκινώντας από την πρώτη πλευρά, τελευταίο στη σειρά είναι το Run Silent Run Deep έναν τίτλο που, ως γνωστόν, θα συναντήσουμε λίγα χρόνια αργότερα και στο Nο Prayer for the Dying των Iron Maiden! Οι στίχοι έχουν να κάνουν με υποβρύχια, προφανώς εμπνευσμένοι από την ομώνυμη ταινία του 1958.
Περνάμε στην δεύτερη πλευρά που ανοίγει με το Hung Drawn and Quartered μια έκφραση που περιγράφει την απάνθρωπη μέθοδο εκτέλεσης που επεφύλασσε η Αγγλία του ύστερου Μεσαίωνα στους καταδικασμένους για προδοσία, κατά την οποία για το θύμα η τιμωρία δεν ήταν μόνο η κρεμάλα αλλά και ο ακρωτηριασμός και τεμαχισμός ενώ ήταν ακόμη εν ζωή, όπως πάντα ενώπιον του φιλοθεάμονος κοινού. Πραγματικά, ωραία ένστικτα…
Τέλος πάντων, ομότιτλο τραγούδι θα βρούμε φυσικά και στο Stalingrad των Accept, καμιά εικοσαετία πιο μετά, αλλά και από τους High On Fire!
Τέλος έχουμε το Seek and Destroy που υπήρχε και στο πρώτο των Metallica έχοντας κυκλοφορήσει κάτι μέρες νωρίτερα. Ενδιαφέρον βέβαια το ότι οι Raven είχαν πάρει σαν support την νεαρή τότε μπάντα στην εύγλωττα ονοματισμένη περιοδεία Kill ‘em Αll For One tour!
Μόλις έβαλα να παίξει το Visual Lies των Lizzy Borden και την 2η πλευρά του βινυλίου ανοίγει το Eyes Of A Stranger…
…και φυσικά το μυαλό πάει στους θεούς Queensryche.
Δύο τραγούδια-δυναμίτες που δεν ξεπερνάνε τα 3 λεπτά:
Θυμάμαι ότι με το “You ‘re nothing” των Iceage είχαμε πάθει όλοι μας χοντρή πλάκα πριν πάνω από 10 χρόνια (!), αλλά, ομολογουμένως, το ομώνυμο κομμάτι συγκαταλέγεται στις πιο αδύναμες στιγμές ενός δίσκου που, προσωπικά, βρίσκω ότι ξεφούσκωσε αρκετά με τα χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και το καλύτερο του δίσκου να ήταν, δύσκολα θα μπορούσε να κοντραριστεί (και να βγει κερδισμένο) με το ίσως πιο αγαπημένο μου Hellacopters κομμάτι κι ένα από τα καλύτερα openers δίσκου που έχω ακούσει ποτέ. Τόσο απλό μα ουσιώδες riff, ο ορισμός του μαγκιόρικου rock ‘n’ roll, ρυθμός που σε σηκώνει απ’ τον καναπέ και σε ωθεί να χορέψεις, σύντομα guitar licks που αυτόματα σε κάνουν να πιάσεις την air guitar -ακόμα κι αυτό το «ugh!» στο τέλος κάνει σκόνη οποιονδήποτε αντίπαλο.
- The Hellacopters
- Iceage
0 voters
Μουαχαχα, και κάτι που θυμήθηκα με αφορμή το καινούριο Rotting Christ:
Ο Σάκης ξαναθυμάται τη δοκιμασμένη συνταγή των “Triarchy of the lost lovers” και “A dead poem”, και, όσο τετριμμένο και ν’ ακούγεται το στυλ αυτό (για το ίδιο riff με αυτό του “Among two storms” μιλάμε, έτσι; ), μπορώ να το ακούσω πιο ευχάριστα από οποιονδήποτε από τους τελευταίους 4 δίσκους των Rotting Christ.
Τι να το κάνεις, όμως, όταν απέναντι έχεις (σχεδόν) 8 λεπτά συμφωνικής τελειότητας. Μία ορχηστρική, (περίπου) instrumental σύνθεση που αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο του “La masquerade infernale” με τα πνευστά του, τις ανατολίτικες κιθάρες του, το συγκινητικό πιάνο, τα έγχορδά του, τα αλλεπάλληλα solo στο τέλος, τα πάντα. Το ακούς, δηλαδή, και σε πιάνει μία απελπισία που αυτό το πράγμα το γράψανε κάποιοι τυχαίοι Νορβηγοί black μεταλλάδες. ΤΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΩΣΑΤΕ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΤΙ SHOW ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ.
- Sakis Tolis
- Arcturus
0 voters
Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος τίτλος θα έχει χρησιμοποιηθεί για άλλα τόσα κομμάτια που τώρα δε μου έρχονται στο μυαλό, αλλά πάμε:
Αρχίζουμε με τους Clash κι ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του πολυσυλλεκτικού “Sandinista!” -ένα από τα πιο φιλόδοξα μουσικά έργα που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ αν σκεφτείς ότι αποτελείται από 3 (!) δίσκους, 36 κομμάτια και… 16 διαφορετικά μουσική είδη που λέει ο λόγος. Αν και υπάρχουν (αναπόφευκτα) κάμποσα fillers και σαβούρα στον συγκεκριμένο δίσκο, το “One more time” απλά μαγεύει με τον χορευτικό ρυθμό του, την εθιστική μπασογραμμή και τον τρόπο που το διακριτικό πιάνο ταιριάζει με τη μαγκιόρικη φωνή του Strummer (και την πιο παιχνιδιάρικη του Mikey Dread).
Συνεχίζουμε με τον ΟΡΙΣΜΟ του deep cut, ένα υποτιμημένο έπος της δισκάρας “Promised land” που, ενώ φαίνεται να παρουσιάζει τα «δυνατά» της χαρτιά στην α’ πλευρά (“I am I”, “Damaged”, δύο πιασάρικες μπαλάντες), τελικά είναι η β’ που δίνει το ιδιαίτερο χρώμα του album με την ομώνυμη σύνθεση, το “Lady Jane” και το “Someone else?” -ε, και κάπου εκεί χωράει κι αυτό εξωπραγματικό/σκίζει-την-ψυχή-σου-στα-δύο refrain του “One more time”.
(Κάποτε πρέπει ν’ αναλύσουμε στις Μουσικές Μπουρδολογίες το γεγονός πως οι πραγματικά μεγάλοι δίσκοι, είναι γεμάτοι singles στην α’ πλευρά και γεμάτοι deep cuts τα οποία προτιμάμε από τα singles στη β’. Ψάξτε το -ισχύει)
Και τελειώνουμε με τους αγαπητούς Korn κι ένα γουστόζικο κομμάτι από το επιτυχημένο, μα ξεχασμένο, “Untouchables”. Γενικά εγώ πάντα γούσταρα αυτήν τη radio-friendly αύρα του συγκεκριμένου δίσκου -και το “One more time” είναι ενδεικτικό της ικανότητας της μπάντας να παράγει τόσο καλοδουλεμένα refrain/hits με χαρακτηριστική ευκολία.
- The Clash
- Queensryche
- Korn
0 voters
Πιο γρήγορο πάτημα κουμπιού εβερ στους Queensryche χωρίς να δω καλά καλά ποιες είναι οι άλλες επιλογές. Υπερτραγουδαρα των 9 ηπείρων και 17 θαλασσών από τον καλύτερο τους δίσκο = instant win
Έχουμε και λέμε, τραγούδια με τίτλο (The) Gypsy χωρίς άλλες παραλλαγές καθώς θα ξεφύγουμε πολύ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα στο ροκ /μέταλ . Ίσως έχει ξαναγίνει τέτοιο poll αλλά δεν βαριέσαι.
Το εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου των Heep αποτελεί ένα από τα πιο 'eavy κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε (1970)! Μπαντάρα και κομματάρα!
Υπέροχος Coverdale, υπέροχος Hughes και ένα αγέραστο ριφ από τον Βlackmore.
Μέσα από ένα μάλλον αμφιλεγόμενο album. Το συγκεκριμένο κομμάτι, αν και όχι τόσο αξιομνημόνευτο, έχει αρκετά σημεία για να κρατήσει το ενδιαφέρον. Iommi και ειδικά ο Ward εντυπωσιάζουν με το παίξιμο τους.
Άλλο ένα γλυκόπικρο διαμαντάκι από την μπάντα. Αυτή η φωνή είναι αρκετή να απογειώσει το οποιοδήποτε τραγούδι.
Επική ριφάρα , επική κραυγή στην αρχή από τον Θεό, επικό album από την αρχή μεχρί το τέλος
Ένα τρίλεπτο σφηνάκι αδρεναλίνης. King Diamond σε παράκρουση - και πότε δεν είναι θα μου πείτε.
- URIAH HEEP
- DEEP PURPLE
- BLACK SABBATH
- FLEETWOOD MAC
- DIO
- MERCYFUL FATE
0 voters
Sorry δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός 
Ας εξετασουμε και τα writing(s) on the wall(s), ελπιζω να μην εχουν ηδη αναφερθει, δυσκολη επιλογη
- Iron Maiden
- Parkway Drive
- Alter Bridge
- Underoath
0 voters
Νόμιζα είναι ο Kai Hansen έτσι όπως το είδα στα γρήγορα το thumbnail απ’ το παραπάνω video. 
Κατά τ’ άλλα ξέχασες αυτό (που τα πατάει όλα κάτω κιόλας):
Σ’ εμένα πάλι ήρθε αυτό στο νου. Κάτι φεγγάρια τους άκουγα πολύ.
