Marillion, Maiden, Floyd θα έλεγα.
1 Like
- Baroness
- Collective Soul
- Slash
- Motörhead
- Paradise Lost
0 voters
Πάμε μια ακόμη τριάδα ομότιτλων κομματιών επειδή έχω… έμπνευση και σήμερα έχουμε τοπική αργία - παρεμπιπτόντως, χρόνια πολλά στα ελεύθερα Γιάννενα!
The Entity
Μια μεταφυσικής προελεύσεως – και όχι πάντα… αγαθών προθέσεων - “οντότητα” προφανώς κινεί την έμπνευση αρκετών από τον metal κόσμο! Το The Entity των φοβερών και τρομερών Dark Quarterer βρίσκεται στο συγκλονιστικό ντεμπούτο τους και αυτό κανονικά θα έφτανε για να καταδείξει την απαράμιλλη ποιότητα του. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, ας σημειώσουμε ότι (και) εδώ έχουμε το εξαίρετο, αντισυμβατικό songwriting με τις δαιδαλώδεις δομές, τα υπέροχα μελωδικά leads και τα αρχοντικά solos που γενναιόδωρα προσφέρει ο απίστευτος κιθαρίστας Fulberto Serena, με τον μπασίστα Gianni Nepi να ερμηνεύει με θεατρικότητα τους, πρόδηλα γραμμένους από κάποιον μη αγγλόφωνο, στίχους!
Και στο καταπληκτικό Mammons War, album επιστροφής των doom ηρώων Count Raven συναντάμε αυτόν τον τίτλο (και εδώ περιττεύουν, θέλω να πιστεύω, οι συστάσεις περί ύφους και ποιότητας!), ενώ και οι Καναδοί thrashers Sacrifice έχουν το δικό τους στο Forward to Termination LP τους!
3 Likes
(Lost In) Hollywood
The Cranberries – Το ηχητικό αντίστοιχο ενός ονειρεμένου φθινοπωρινού πρωινού. Αγνή αλτ ομορφιά. Φωνή από τα ουράνια. Not so glamorous at all. Έτσι ανοίγεις δίσκο.
+ Τεράστια καρδιά στην ασύλληπτη εκδοχή των Emma Ruth Rundle & Thou. Έτσι κάνεις διασκευή.-
Nick Cave & The Bad Seeds – Γνήσια μαύρο. Βαρύ με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Ένας θρήνος με μουσική επένδυση. Κάθε γραμμή και μια μαχαιριά. It’s a long way to find peace of mind.
Χόνοραπλ μένσιο στην ολόφωτη γκρούβα της συνεργασίας Gorillaz με Snoop & Jamie Principle, στις glittery χιτάρες από Madonna και Shakira Catherine Zeta Marina (And Τhe Diamonds) και στο γουστόζικο μοντερνομέταλ των Thornhill.
Rainbow – Τρομερά υποτιμημένο, ποτέ ξεχασμένο. Κλασικό με όλη την έννοια της λέξης. Δίδυμο Blackmore & Powell για πούλιτζερ, Bonnet ακριβώς από δίπλα. Έτσι κλείνεις δίσκο.
System Of A Down – Τυπική περίπτωση τραγουδιού που ήταν πολύ καλό για να γίνει επιτυχία. All you bitches put your hands in the air and wave 'em like you just don’t care. 
4 Likes
Βάλε poll όμως, γιατί το ξεχνάτε αρκετές φορές?? Των SOAD για μένα πάντως είναι το καλύτερό τους κομμάτι και από πάντα το αγαπημένο μου
Καιρό έχουμε να τα πούμε από εδώ, για πάμε:
Edge of the/a Knife
… ή “στην κόψη του ξυραφιού”, όπως θα λέγαμε στην γλώσσα μας, μια έκφραση που προσφέρεται για τίτλος τραγουδιού! Και όντως, τον τίτλο συναντάμε στο Frost and Fire ντεμπούτο των Cirith Ungol όπου απηχούν ακόμη οι seventies καταβολές των cult ήρωών από την California, στο προπέρσινο Dreamkiller των Sumerlands, όπως και στο πολύ καλό περσινό LP της επιστροφής των θρυλικών Jag Panzer!
5 Likes
Σκεπτόμενος το “Hey you” των Floyd, γελάω με το γεγονός πως ήταν το standard κομμάτι του συγκροτήματος (άντε, μαζί με το “Wish you were here”) που έβρισκες στις κλασικές “Rock ballads” συλλογές. Όχι ότι τυπικά δεν μπορεί να το εντάξει κανείς σ’ αυτήν την κατηγορία κομματιών, αλλά ακόμα κι αν με άγαρμπο τρόπο «αφαιρέσουμε» το τραγούδι από το συνολικότερο concept στο οποίο ανήκει (και μέσα στο οποίο είναι στρατηγικά τοποθετημένο σηματοδοτώντας τη μετάβαση στο δεύτερο και πιο σκοτεινό μέρος του “The wall”), ακόμα κι αν αγνοήσουμε τους στίχους που λένε ό,τι λένε, και πάλι παραμένουν αρκετές δόσεις «μαυρίλας» ώστε αυτό το τραγούδι να σε φέρνει σε μια άβολη θέση όσο το ακούς. «Μαυρίλα» που απορρέει από τα σκοτεινά ακόρντα, τα αγωνιώδη bends του Gilmour στο solo, την (πανέξυπνα) «καμουφλαρισμένη» βασική μελωδία του “Another brick in the wall” στο ρυθμικό από πίσω, το ξέσπασμα του Waters στο τελευταίο verse κι απ’ αυτόν τον καταραμένο ήχο των «μαμουνιών» που μάλλον παριστάνουν τα «worms that ate into his brain». Τι να λέμε τώρα, μέσα σε 4 λεπτά οι τύποι επιβεβαιώνουν γιατί άξιζαν να πιάνουν τη μία κορυφή μετά την άλλη στο γνωστό παιχνίδι του anhydriis.
Από την άλλη, έχουμε ένα κομμάτι των Scorpions που δεν ξέρω αν θεωρείται από τα πιο γνωστά τους, για τον απλούστατο λόγο ότι δε συμπεριλήφθηκε ποτέ σε full-length δίσκο. Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά το συγκαταλέγω στις λαμπρές στιγμές των «Σκορπιών» και μάλιστα θεωρώ ότι ξεφεύγει αρκετά από το καθιερωμένο στυλ τους. Όχι τόσο γιατί εδώ τραγουδάει κι ο Shenker πέρα από τον Meine (και τα πάει περίφημα!), αλλά γιατί αυτή η τόσο απλή, straight-forward δομή του τραγουδιού και η βασική γλυκόπικρη μελωδία του, περισσότερο θα ταίριαζε σε post-punk καταστάσεις, παρά στις εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις των Γερμανών. Πραγματικά πιστεύω ότι μία τέτοια προσέγγιση/διασκευή θα του ταίριαζε πάρα πολύ.
Ωστόσο, όσο καλό και να είναι, τα βάζει μ’ έναν ογκόλιθο.
- Pink Floyd
- Scorpions
0 voters
Η αλήθεια είναι ότι οι Ghost θα έπρεπε να θεωρηθούν τουλάχιστον βλάσφημοι που τόλμησαν ν’ ανασύρουν αυτόν τον τίτλο ξανά, αλλά πώς να τους κρατήσουμε κακία με τέτοια κομματάρα που βγάλανε; Μία σύνθεση που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το πιο pop και πομπώδες τους album (που, για να μην ξεχνιόμαστε, όχι μόνο κατέκτησε την πρώτη θέση εκείνης της χρονιάς στο παιχνίδι του anhydriis, αλλά συγκέντρωσε και το υψηλότερο ποσοστό ψήφων όλης της δεκαετίας -σημειωτέων ότι έβγαλαν και οι Metallica δίσκο εκείνη τη δεκαετία και βάρεσαν και πρωτιά. Επίσης μόλις συνειδητοποίησα ότι δύσκολα δε θα «επιστρέφουμε» ξανά και ξανά σ’ αυτό το παιχνίδι για να επιβεβαιώνουμε ή ν’ αμφισβητούμε τις επιλογές του forum γράφοντας για album!), όντας ουσιαστικά ένα τραγούδι-«ταυτότητα» της κατεύθυνσης του συγκεκριμένου δίσκου…
…πράγμα που ισχύει και με το παραπάνω και για το “Life eternal” των Mayhem και τον τρόπο με τον οποίο έχει «στιγματίσει» το “De mysteriis dom Sathanas”. Δεν νομίζω να είμαι ο μοναδικός που έχει σκεφτεί ότι αυτό είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που συνοψίζει και συγκεντρώνει όλο «zeitgeist» της συγκεκριμένης μπάντας. Ο Dead είναι εκεί μέσω των στίχων που τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του, ο Attila μέσω της μοναδικής ερμηνείας του, ο Vikernes διεκδικεί στα ίσα χώρο μ’ ένα απλό «κατέβασμα» στο μπάσο, ο Euronymous επιδεικνύει το πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα guitar solos σ’ αυτό το είδος της μουσικής, το «σιδηροδρομικό» riffing του Snorre είναι εδώ, όπως και ο υπνωτιστικός mid-tempo ρυθμός κλπ. κλπ. Κάποια αστέρια ευθυγραμμίστηκαν εδώ και εγένετο ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ.
- Mayhem
- Ghost
0 voters
Αχ, ρε γαμώτο, ξέχασα να βάλω να φαίνεται τι ψήφισε το κάθε άτομο. 
1 Like
(Τα στερητικά που λέγαμε)
Είναι δυνατόν να μην έχει παίξει ντέρμπι με μία από τις πιο πολυ-χρησιμοποιούμενες λέξεις στην ιστορία της μουσικής; Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά μ’ ένα γρήγορο ψάξιμο δε βρήκα κάτι. Τα παραπάνω κομμάτια είναι καθαρά ενδεικτικά -είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν άλλα τόσα. Πάμε για ένα πολυσυλλεκτικό poll, λοιπόν.
Ξεκινάμε με τους Anathema κι ένα τραγούδι του “The silent enigma” που ακολουθεί το σύνηθες μοτίβο ακουστικού-ιντερλούδιου-με-γυναικεία-φωνητικά που υπήρχε στα πρώτα album των Βρετανών (βλέπε και“Everwake”-“J’ai fait une promesse”). Πανέμορφα κομμάτια όλα τους, και το συγκεκριμένο θα μπορούσαμε να πούμε ότι διακατέχεται κι από το πιο σκοτεινό/πειραματικό vibe αυτού του δίσκου.
Εντάξει, για το “Alone” των Arcturus λέω να μην πω κάτι -θα εκπλαγώ αν δεν πάρει κι όλες τις ψήφους δηλαδή. Από τις συγκλονιστικότερες στιγμές των 90’s ξέρω ‘γώ;
Μεταφερόμαστε στους Depeche Mode και σ’ έναν από τους τελευταίους τους δίσκους, ο οποίος προσωπικά δε με «κράτησε» και τόσο πολύ κι ούτε τον θυμάμαι ιδιαίτερα. Όχι κακό το “Alone” τους, αλλά από τα τραγούδια που ο Gore μάλλον γράφει όταν πάει για χέσιμο και λέει «ωπ, θα μου πάρει λίγη ώρα, ας ασχοληθώ με κάτι».
Και κλείνοντας, μεταφερόμαστε στην California των mid-90’s όπου δύο (από τις καλύτερες) μπάντες της Fat Wreck Chords χρησιμοποιούν τον ίδιο τίτλο σε κομμάτι τους. Των Strung Out είναι ένα καλό δείγμα σ’ ένα (σε γενικές γραμμές) άγουρο ντεμπούτο, ενώ των No Use for a Name μία από τις (σε γενικές γραμμές) αδύναμες στιγμές ενός κατά τ’ άλλα καταπληκτικού δίσκου. Το γρήγορο flow που μπαίνει στο 01:35, παρ’ όλα αυτά, είναι από τα πιο πορωτικά πράγματα που μπορεί ν’ ακούσει κανείς.
- Anathema
- Arcturus
- Depeche Mode
- Strung Out
- No Use for a Name
0 voters
2 Likes
Θα προσθέσω και το Alone από the Gathering
Alone από JUDAS fucking PRIEST κανείς ρε αθεόφοβοι;
2 Likes
Η υπερκομματαρα των Θεών ρε αθεοφοβοι
Ψήφισα Arcturus, αλλιως αν υπήρχε στην ψηφοφορία σίγουρα Amorphis
5 Likes
Πω-πω, ντροπή μου και για το The Gathering και για το Amorphis.
1 Like
Απαιτώ να μπει στο poll και των Priest
ΤΩΡΑ
Βάλτε το ρε για να μην το ψηφίσουμε
3 Likes
Το άκουσα από περιέργεια. Ούτε εσύ δε θα το ψήφιζες, ακόμα κι αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα σ’ αυτό και των Depeche Mode.
3 Likes
Δεν θα το ψήφιζα γιατί θα ψήφιζα Arcturus, αλλά δεν ανέχομαι την υπόνοια εναντίον του
Ανακάλεσε άμεσα
Δε μ’αρέσει ιδιαίτερα το Delta Machine, αλλά προσοχή τι λέγεται και οι υπόνοιες για τους Depeche ε
Δεν ξέρω αν φταίνε οι στίχοι, αλλά, ναι, στο μυαλό μου το “Closer” είναι από τα πιο σεξουλιάρικα τραγούδια των NIN. Από τον υπνωτιστικό ρυθμό της εισαγωγής (που παραμένει ο ίδιος μέχρι το τέλος) μέχρι τις τελευταίες, εύθραυστες νότες, μιλάμε μάλλον για μία από τις 2-3 πιο χαρακτηριστικές συνθέσεις του “The downward spiral”.
Το “Closer” των Anathema, από την άλλη, ποτέ δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση -όπως και ολόκληρο το “A natural disaster” γενικότερα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ίδιο μοτίβο στο μεγαλύτερο μέρος του, τραβάει και πολύ, 6 λεπτά, πάμε σε κάτι πιο σύντομο…
… σαν το “Closer” των Ισπανών Warsong, δηλαδή. 3 λεπτά φτάνουν; Μπορούμε και με λιγότερα! Για να πετάξουμε αποτελεσματικά post-punk riff-άκια όλο τσίτα, ν’ ακούσουμε μία cult αγγλική προφορά, ν’ απολαύσουμε κιθαριστικά leads όλο τίγκα στο rock ‘n’ roll πνεύμα και να κουνηθούμε χορευτικά. Άξιοι, αλλά σας έφαγαν οι διαστροφές του Reznor!
- Nine Inch Nails
- Anathema
- Warsong
0 voters
Το θέμα μας δεν είναι άλλο από τα αρούρια! (κυριολεκτικά και μεταφορικά)
Όλες οι επιλογές κατά την γνώμη μου είναι κομματάρες.
ΟΚ, το πρώτο και το πιο πρόσφατο το ξέρει και η κουτσή Μαρία. Πρώτο single μέσα από το πετυχημένο Prequelle, με κοφτερά riffs που θυμίζουν τις σόλο δουλειές του Ozzy - ίσως λιγάκι παραπάνω απ’ ότι είναι το πρέπον.
Ένα από τα πιο υποτιμημένα κομμάτια του Vs των Pearl Jam. Το μπάσο εδώ κλέβει την παράσταση.
Πίσω στο μακρινό 1970 μέσα από τον δίσκο Lola. Οι Kinks ξαναβάζουν τις κιθάρες στους ενισχυτές.
Μέσα από έναν ιδιαίτερα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό δίσκο των Black Heart Procession.
Για τέλος ένα και στον ενικό. Ραδιοφωνική επιτυχία των zeros, αρκετά μεγάλη και στα μέρη μας.
- Ghost
- Pearl Jam
- The Kinks
- The Black Heart Procession
- The Walkmen
0 voters
1 Like