Black Foxxes – Σύγχρονη αλτ υπερχιτάρα. Εγκληματικά υποτιμημένη μπάντα, αλλά τι να κάνεις, στον κόσμο των 1975 δύσκολο να είσαι Foxxes.
Kristin Hersh – Το μυαλό και η ψυχή των Throwing Muses. Υπέροχη φωνή, ονειρικός ήχος, ορθόδοξο indie.
Portal – Παρακαλείται να τοποθετηθεί η R! ακραιομάδα, γιατί προσωπικά όποτε τους ακούω με πιάνει κρίση πανικού και δε μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο.
Pupil Slicer – Κρίση κι εδώ βασικά, αλλά επειδή τέτοιος είμαι τη φχαριστιέμαι. Από δεύτερο λεπτό και μετά η μόνη λύση είναι mosh με ό,τι υπάρχει τριγύρω.
Μπόνους – το παλιοπάνκ των Blitz, το μοντερνομέταλ των In Hearts Wake και το pop-punk revival των Sum Of Us#ερχόμαστε
Καιρό έχουμε να γράψουμε σε αυτό το ωραίο θέμα, για πάμε:
Sloth
Η… βραδυπορία είτε σαν έννοια είτε “προσωποποιημένη”, ταιριάζει ιδανικά σαν τίτλος σε τραγούδια που εννοείται κινούνται σε τέτοιους ρυθμούς! Το Sloth των Fairport Convention είναι η κορυφαία στιγμή από το Full House, το πρώτο τους LP που τους βρίσκει με αμιγώς αντρική σύνθεση. Ξεκινάει με θρηνητικό ύφος και ανεβαίνει σταδιακά, με το βιολί και την κιθάρα να αλληλεπιδρούν “ανταλλάσσοντας” φράσεις και μελωδίες. Ένα άριστα δομημένο εννιάλεπτο κομμάτι, κι ας δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για τζαμάρισμα!
Σε εντελώς άλλο ύφος τώρα αλλά σε παρόμοιες ταχύτητες, οι Saint Vitus έχουν το δικό τους Sloth που έχει να επιδείξει τον συνήθη, βαρύ βηματισμό και την θεατρική, “διαταραγμένη” ερμηνεία του Scott Reagers να δημιουργεί εφιαλτική ατμόσφαιρα. Ένα από τα highlights στο Die Healing, τον φοβερό δίσκο της επανασύνδεσης με τον Reagers, που ήταν και το κύκνειο άσμα τους για αρκετό καιρό!
Το πρωτο ειναι απο Sleaford με τους παντα ωραιους στιχους του mr Williamson. Ευτυχως το πιο κοντα σε εργατικες που φτασαμε ηταν απεναντι τους και μας χωριζε η Λαγκαδα, αν και καποιες φορες ενιωθες οτι παει να περασει η μιζερια το δρομο.
I wanted things to smell like meadows not like hell
Το δευτερο απο Psyopus με τον Arpmann να κανει τα κουφα του στην κιθαρα(δεν ειναι και Imogen’s Puzzle αλλα και παλι μετραει)
Τους τελευταίους μήνες έχουμε αφεθεί στην γοητεία των ανασκοπήσεων (και όχι ανασκολοπίσεων, θέλω να πιστεύω!) περασμένων ετών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι… ζούμε στο παρελθόν!
Living in the Past
Ένας τίτλος που έχει ταυτιστεί με τους Jethro Tull και ένα από τα εμβληματικότερα κομμάτια τους, που έδωσε και το όνομα στην ομώνυμη συλλογή /b’ sides /live/ all of the above!
Και οι Motörhead όμως, που εν έτει 2006, έχοντας επιβιώσει από το διαδοχικό πέρασμα τόσων και τόσων μουσικών ρευμάτων πλέον είχαν κατακτήσει θρυλικό status και το δικαίωμα να επιμένουν στο δικό τους στυλ, στο πολύ καλό Kiss of Death επέλεξαν να συμπεριλάβουν τραγούδι με αυτό τον τίτλο (αν και το θέμα των στίχων του ήταν διαφορετικό!), ένα από αυτά τα πολύ ωραία mid tempo τους.
Living in the Past θα ακούσουμε και από τους Νορβηγούς Artch στο φοβερό πρώτο LP τους από το 1988 (πλεονασμός, εκείνη τη χρονιά λίγο - πολύ όλοι φοβερό δίσκο βγάλανε, αλλά δεν είναι της παρούσης αυτό!) Τέλος, και οι Riverside είχαν το δικό τους!
Να και κάτι καλό που βγήκε απ’ τα μαδομούνια στο άλλο τόπικ
Radiohead
Γενικά, έχει επικρατήσει ότι, ό,τι βγάλουν οι Radiohead είτε είναι αριστούργημα, είτε δεν το πιάνει ο κόσμος γιατί είναι 1000 χρόνια μπροστά. Λογική που εν μέρει την καταλαβαίνω (περισσότερα στις ψήφους του 2001-2003 και 2006, που θα μιλήσω με αληθινά φανμποιλίκια συναισθήματα, αλλά δίκαια), αλλά είναι και λίγο αστεία. Όπως και να’ χει, τεράστια μπαντάρα οι Radiohead (με το καλύτερο album των 90s για μένα), και καλο ως αρκετά καλό το πιο πρόσφατο album τους (και ίσως τελευταίο? δεν ξέρει κανείς αυτοί εμφανίζονται και εξαφανίζονται απ’ το πουθενά), με παρόμοια βαθμολογία για το συγκεκριμένο τραγούδι
QOTSA
Από το 4ο album των QOTSA, και αυτό που έχω να τους προσάψω με την εντελώς θετική έννοια, είναι πως οποιοδήποτε τραγούδι τους μπορεί να μπει στον οποιοδήποτε album τους. Πράγμα που συνειδητοποίησα πριν καμιά βδομάδα στο πολυτεχνείο, καθώς είχε μια εκδήλωση (ίσως ορκομωσία?) και το έβαλε ο DJ να παίζει, και το Lullabies ήταν η 5η μου επιλογή όσο προσπαθούσαμε να θυμηθούμε ποιο τραγούδι είναι. Μεγάλη μπαντάρα και μεγάλο τραγούδι, από τα βασικά γρανάζια του δίσκου (η μηχανή, το τιμόνι και οι ρόδες είναι το Little Sister, τα καθίσματα και οι καθρέφτες το I Never Came, τέσπα ό,τι μένει είναι το Burn The Witch).
Καιρό έχει να κινηθεί αυτό το νήμα, για πάμε λίγο:
Baying of (the) Ηounds
Ο χαρακτηριστικός ήχος που βγάζουν τα λαγωνικά όταν βρίσκονται σε κυνήγι και έχουν εντοπίσει την μυρωδιά του θηράματος έχει εμπνεύσει τίτλους τραγουδιών – ίσως για την αγωνία που προκαλεί ο συγκεκριμένος ήχος όταν βρίσκεσαι στη δυσχερή θέση να είσαι το θήραμα!
Ένα κομμάτι που ξεχωρίζει από το Ghost Reveries των Opeth έχει αυτό τον τίτλο. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα μακροσκελή τους, που καταφέρνουν να μεταδώσουν την ένταση, την μελαγχολία, την ατμόσφαιρα, με τις εναλλαγές μεταξύ των επιθετικών και των μελωδικών σημείων να διαπερνάνε όλη την γκάμα των συναισθημάτων, όπως οι Opeth ξέρουν πολύ καλά να κάνουν!
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο τίτλος είναι ένας φόρος τιμής από αυτούς που συνηθίζει να κάνει ο Μιχάλης ο Åkerfeldt, εδώ στους Βρετανούς Comus, μιας και η φράση συναντάται στους στίχους του Diana από το εμβληματικό First Utterance LP τους, στο οποίο επίσης, και συγκεκριμένα στο Drip Drip υπάρχει ο στίχος My Arms Your Hearse, αν μας λέει κάτι αυτό!
Στο περίπου ομώνυμο ντεμπούτο των Cauldron Born που κυκλοφόρησε στα πέτρινα χρόνια για το USPM θα βρούμε ένα κομμάτι με τον ίδιο πρακτικά τίτλο, έστω κι αν πρόκειται για το… ήμισυ αυτού! Ένα κομμάτι στο power – speed τεχνικό ύφος των εν λόγω με τον ηγέτη τους Howie Bentley να επιδίδεται στο κιθαριστικό όργιο με τους καλπάζοντες ρυθμούς και τις neoclassical νύξεις που τόσο απολαμβάνει!
Το παραμελήσαμε λίγο αυτό το νήμα τον τελευταίο καιρό! Για πάμε:
Childhood’s End
Το τέλος της παιδικής ηλικίας που κατά κανόνα σημαίνει την απώλεια της αθωότητας και πολλές φορές η συνειδητοποίηση του έρχεται με αφορμή κάποιο μεμονωμένο γεγονός (ή και σαν συνέπεια αυτού) έχει απασχολήσει θεματικά συγγραφείς αλλά και μουσικούς, μιας και συχνά ο παράγοντας νοσταλγία για την περίοδο εκείνη έχει μεγάλη βαρύτητα! Ο τίτλος συναντάται, κατά χρονολογική σειρά εμφανίσεως, στο Obscured By Clouds των Pink Floyd στο αριστουργηματικό Mispaced Childhood των Marillion (αλίμονο!) όπου πάντως ανεβάζει το μελαγχολικό κλίμα που επικρατεί έως τότε στον δίσκο, όπως και στο Fear of the Dark των Iron Maiden, ένα από τα “κρυμμένα διαμάντια” τους!
