Black Foxxes – Σύγχρονη αλτ υπερχιτάρα. Εγκληματικά υποτιμημένη μπάντα, αλλά τι να κάνεις, στον κόσμο των 1975 δύσκολο να είσαι Foxxes.
Kristin Hersh – Το μυαλό και η ψυχή των Throwing Muses. Υπέροχη φωνή, ονειρικός ήχος, ορθόδοξο indie.
Portal – Παρακαλείται να τοποθετηθεί η R! ακραιομάδα, γιατί προσωπικά όποτε τους ακούω με πιάνει κρίση πανικού και δε μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο.
Pupil Slicer – Κρίση κι εδώ βασικά, αλλά επειδή τέτοιος είμαι τη φχαριστιέμαι. Από δεύτερο λεπτό και μετά η μόνη λύση είναι mosh με ό,τι υπάρχει τριγύρω.
Μπόνους – το παλιοπάνκ των Blitz, το μοντερνομέταλ των In Hearts Wake και το pop-punk revival των Sum Of Us#ερχόμαστε
Καιρό έχουμε να γράψουμε σε αυτό το ωραίο θέμα, για πάμε:
Sloth
Η… βραδυπορία είτε σαν έννοια είτε “προσωποποιημένη”, ταιριάζει ιδανικά σαν τίτλος σε τραγούδια που εννοείται κινούνται σε τέτοιους ρυθμούς! Το Sloth των Fairport Convention είναι η κορυφαία στιγμή από το Full House, το πρώτο τους LP που τους βρίσκει με αμιγώς αντρική σύνθεση. Ξεκινάει με θρηνητικό ύφος και ανεβαίνει σταδιακά, με το βιολί και την κιθάρα να αλληλεπιδρούν “ανταλλάσσοντας” φράσεις και μελωδίες. Ένα άριστα δομημένο εννιάλεπτο κομμάτι, κι ας δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για τζαμάρισμα!
Σε εντελώς άλλο ύφος τώρα αλλά σε παρόμοιες ταχύτητες, οι Saint Vitus έχουν το δικό τους Sloth που έχει να επιδείξει τον συνήθη, βαρύ βηματισμό και την θεατρική, “διαταραγμένη” ερμηνεία του Scott Reagers να δημιουργεί εφιαλτική ατμόσφαιρα. Ένα από τα highlights στο Die Healing, τον φοβερό δίσκο της επανασύνδεσης με τον Reagers, που ήταν και το κύκνειο άσμα τους για αρκετό καιρό!
Το πρωτο ειναι απο Sleaford με τους παντα ωραιους στιχους του mr Williamson. Ευτυχως το πιο κοντα σε εργατικες που φτασαμε ηταν απεναντι τους και μας χωριζε η Λαγκαδα, αν και καποιες φορες ενιωθες οτι παει να περασει η μιζερια το δρομο.
I wanted things to smell like meadows not like hell
Το δευτερο απο Psyopus με τον Arpmann να κανει τα κουφα του στην κιθαρα(δεν ειναι και Imogen’s Puzzle αλλα και παλι μετραει)
