10 Likes
Λοιπόν λέγαμε για το A Change of Seasons πριν λίγες μέρες και μου ήρθε στο μυαλό ένας κοινός τίτλος από δύο συγκροτήματα με τεράστιο εκτόπισμα…
(The) Rover
Το Rover των Led Zeppelin ήταν από τα κομμάτια στο Physical Graffiti που ήταν outtakes προηγουμένων album. Το συγκεκριμένο ξεκίνησε τη ζωή του σαν ακουστικό στα sessions του III (προφανώς!) και εξελίχθηκε μέσα από τις ηχογραφήσεις του Houise of the Holy για να εμφανιστεί στο 6ο LP των Zeppelin. Ακούγοντας το να καλπάζει μέσα σε μια ηλεκτρισμένη hard rock μεγαλοπρέπεια δυσκολεύεται κανείς να το φανταστεί σε ακουστικές φόρμες!
Το Rover των Jethro Tull, ένα κομμάτι που εμπνεύστηκε αρχικά ο Ιan Anderson από τον… σκύλο του, θα το βρούμε στο Heavy Horses, οπότε μοιραία το διέπει αυτή η μελαγχολική folk αύρα του συγκεκριμένου δίσκου.
Δεν είναι από τα γνωστότερα τους, όμως ακούγοντας το απομονωμένο η γοητεία του είναι εμφανής κάτι ενδεικτικό της εντυπωσιακής συγκέντρωσης τόσης και τόσο υπέροχης μουσικής στα κλασικά LPs των Tull στα seventies, σε βαθμό που κάποια πράγματα περνούν -σχετικά - “απαρατήρητα”!
6 Likes
Δεύτερο σερί από εμένα γιατί έχει καιρό να κινηθεί κάτι εδώ…
Soliloquy
Ο μονόλογος (Soliloquy) σε ένα θεατρικό έργο χρησιμοποιείται όταν ο συγγραφέας θέλει να βάλει τον πρωταγωνιστή να εκφράσει δυνατά τις σκέψεις του μονολογώντας, καθιστώντας έτσι τον θεατή κοινωνό των σκέψεων αυτών.
Στο μουσικό πεδίο, το Soliloquy των Rush δεν είναι αυτόνομο τραγούδι αλλά ένα από τα επτά μέρη του μελλοντολογικού, δυστοπικού υπερέπους 2112 που καταλαμβάνει την πρώτη πλευρά του ομώνυμου δίσκου. Εδώ θα ακούσουμε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας να μονολογεί λίγο πριν τη λύση του δράματος.
Στην περίπτωση των Νορβηγών Conception συμβαίνει το αντίστροφο, το δικό τους Soliloquy είναι ένα κομμάτι που χωρίζεται σε τρία μέρη, μια πρώτη απόπειρα σε ένα πιο εκτεταμένο (εννιάλεπτο) έργο που κλείνει το Parallel Minds όπου αρχίζουν να ανοίγονται περισσότερο στο prog.
Τέλος, στο κομμάτι των Warlord με τον ίδιο τίτλο δεν έχουμε απλώς ένα μονόλογο, αλλά και τον μονολογούντα να οικτίρει εαυτόν για την μοναξιά που βιώνει.
10 Likes
Υπάρχουν τουλάχιστον εκατό, μία πεντάδα για αρχή.
Save Me
Avenged Sevenfold – Έντεκα λεπτά ο ορισμός του σκίζω πτυχία. We’re only here to die. Forever.
Edguy – Φουλ νοσταλγία. Φουλ ζάχαρο. Φουλ κεφάλι να πηγαίνει περαδώθε με χαζό χαμόγελο. Καμία ντροπή.
Nina Simone – Όχι απαραίτητα στα πιο γνωστά της, αλλά αυτό δε λέει κάτι. Άπιαστη αίσθηση.
Queen – * λουκετάκι *
Shinedown – Πριν τις πλατίνες. Κολλητικό και zeroes μέχρι εκεί που δε πάει. Με την καλή έννοια.
Εναλλακτική πεντάδα με μπλιμπλίκια από Boy Harsher, γκρούβα από Damageplan, το χιτάκι των Kadebostany, και κάπου παραπίσω όσο κι αν τους αγαπάω Killswitch Engage και Muse.
4 Likes
Και τώρα και πάντα:
Η υπερκομματαρα των Queen και τουλάχιστον αλλά 99 δηλαδή 
Εν όψει της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 και την άρνησης της Ελλάδας να παραδοθεί, ας ρίξουμε μια… αυτιά σε κάποια τραγούδια που παροτρύνουν για την ίδια ακριβώς στάση ζωής!
Never Surrender
Το τραγούδι των Saxon είναι μάλλον και το γνωστότερο αυτών με τον ίδιο τίτλο, όμως από μια τέτοια ηρωική διατράνωση προθέσεων δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Jag Panzer, έστω κι αν το δικό τους βρίσκεται στο για χρόνια “αγνοούμενο” Chain of Command LP! Στο φοβερό ομώνυμο δίσκο των Jacobs Dream που όσο κι αν ακούγεται παράδοξο κυκλοφόρησε το 2000 κι όχι 10-15 χρόνια νωρίτερα (και το λέω αυτό με την καλύτερη δυνατή έννοια!) θα βρούμε επίσης ένα Never Surrender , όπως και στο Unstoppable Force των μαέστρων του speed metal, των αδιαφιλονίκητων αρχόντων του cult, Agent Steel!
7 Likes
Shell Shock
Ο όρος shell shock επινοήθηκε κατά τον Α’ ΠΠ για να περιγράψει μια αγχώδη διαταραχή μετατραυματικού τύπου. Όντας αρκετά γενικός όρος, αργότερα εξειδικεύθηκε και έπαψε να χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες, επιβίωσε όμως για αρκετά χρόνια στη συλλογική συνειδήση και έδωσε τον τίτλο σε κάποια τραγούδια με σχετικό θέμα.
Οι βρετανοί Tank στο φοβερό ντεμπούτο τους έχουν ένα τέτοιο, κάποια στιγμή μάλιστα το συμπεριέλαβε ολόκληρος Hetfield σε μια λίστα με τα αγαπημένα του! Στο In Search of Sanity των thrashers Onslaught, όπου παρεμπιπτόντως ακούμε στα φωνητικά τον πρόσφατα αποθανόντα Steve Grimmett, επίσης θα συναντήσουμε τον ίδιο τίτλο, όπως και φυσικά στο Battle Hymns των Manowar, που σημειωτέον έχει τον όρο σε δύο λέξεις, όπως αρχικά διατυπώθηκε!
7 Likes
- Τρύπες
- Υπόγεια Ρεύματα
0 voters
- Μωρά στη Φωτιά
- Διάφανα Κρίνα
0 voters
2 Likes
Τους τελευταίους αρκετούς μήνες, όλο ακούμε για εισβολές, επικείμενες εισβολές, επαπειλούμενες εισβολές από… “φίλους και συμμάχους” και πάει λέγοντας. Ας δούμε κάποια κομμάτια που έχουν να κάνουν με το θέμα των εισβολέων!
Invaders
Το Invaders των Iron Maiden είχε το πολύ βαρύ φορτίο να κάνει τις συστάσεις του κομβικού τρίτου δίσκου των Βρετανών αλλά και του νέου τραγουδιστή. Κρίνοντας από το εμβληματικό, υπερκλασικό status που κατέκτησε το Number of the Beast αλλά και της αποδοχής που απολαμβάνει ο Dickinson, μάλλον έκανε καλή δουλειά, παρότι κάποιοι ακόμα το μέμφονται επειδή δεν είναι το ίδιο… τέλειο με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου! Στιχουργικά αφηγείται τα γεγονότα μιας επιδρομής των Βίκινγκ στην Αγγλία, πιθανότατα της μάχης του Hastings όπου οι Αγγλοσάξονες ηττήθηκαν κατά κράτος από το ληστρικό φύλο των Νορμανδών. Η αφήγηση είναι από την πλευρά των πρώτων, αν και η επικράτηση των Νορμανδών στην Αγγλία εκτός του ότι εξηγεί την πολιτική της χώρας έκτοτε, καθιστά και τους σημερινούς κατοίκους της, κατά κύριο λόγο Σκανδιναβικής καταγωγής!
Το Invaders των Warlord από το Rising Out of the Ashes είναι άλλο ένα κομμάτι του εν λόγω δίσκου που ανάγεται στις μέρες των Lordian Guard και μιλάει για εξωγήινους εισβολείς, οπότε ακούμε και τις δύο εκδοχές!
Τέλος υπάρχει και το… “Εισβολείς” από το σπουδαίο, και δυστυχώς μοναδικό, LP των Ακρίτας του πρόσφατα θανόντα Σταύρου Λογαρίδη, που ερχεται από μια εποχή γόνιμη για πειραματισμούς, έναν δίσκο με όχι πολλά λόγια και κομμάτια που εξυπηρετούσαν την ροή και λειτουργούν οπωσδηποτε καλύτερα σαν σύνολο.
11 Likes
- AC/DC
- Guns N’ Roses
0 voters
3 Likes
- Judas Priest
- Paradise Lost
0 voters
2 Likes
Όνειρα γι’ άστρα,
στους γαλαξίες, στους άλλους τους ήλιους, και αστρο καβαλαρηδες.
(βαζω επιτηδες αυτην την εκτελεση)
- Hällas
- Foreigner
- Cloven Hoof
- Unisonic
- Alpha Tiger
0 voters
2 Likes
Τρία poll που δημιουργήθηκαν με διάφορα συγκροτήματα σαν «συνδετικούς κρίκους».
Αδιάφορο των Doors (αν και ξεκινά με γουστόζικο, κλασικό Krieger-ικό riff-άκι), από ένα εξίσου ψιλο-μέτριο album θα έλεγα. Γίνεται των Scorpions να είναι ακόμα χειρότερο; Φυσικά και γίνεται! Ευτυχώς, όμως, έρχονται οι W.A.S.P. να δώσουν νόημα σ’ αυτό το poll: μία εισαγωγή με μία από τις πιο αναγνωρίσιμες συγχορδίες στο metal (θεωρώ), μία φωνή που στάζει αισθησιασμό (sorry, αλλά πάντα γούσταρα αυτήν τη βραχνάδα του Blackie και για κάποιον λόγο μου έβγαζε κάτι το σεξουλιάρικο πάντα) κι ένα refrain-ΟΡΙΣΜΟΣ της ’80-ίλας: «I want youuuuuuu»… Πιο κλασικό των κλασικών.
- The Doors
- Scorpions
- W.A.SP.
0 voters
Συνδετικός κρίκος: οι Doors. Μόνο που εδώ έχουμε ΤΟ κλασικότερο κομμάτι τους. Ένα τραγούδι που, κατά την προσωπική μου άποψη, γέννησε το σκοτάδι στο rock μαζί με το “Venus in furs” των Velvet Underground (ίιισως και το “Paint it black” σε κάποιον βαθμό). Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το “The end” τους, για χρόνια υποστήριζα ότι είναι το καλύτερο rock κομμάτι που ηχογραφήθηκε ποτέ, ή τέλος πάντων αυτό που περικλείει όλη την «κακία» του, τη διαστροφή του, τον αντικομφορμισμό, τη βλασφημία. Ακούς τις εισαγωγικές «φάλτσες» συγχορδίες και κοψοχολιάζεσαι λίγο, ρε παιδί μου. Ακούς τον Τζιμάκο να λέει τα δικά του και νιώθεις λίγο ένοχος αν το πρωτοακούς παιδί. Και, φυσικά, ο Coppola μας έκανε να «βλέπουμε» και το κομμάτι κάθε φορά που το ακούμε (τουλάχιστον για όσους έχουνε δει το “Apocalypse now”).
Δύο χρόνια μετά οι Beatles έρχονται με το δικό τους “The end” που αποτελεί το κλείσιμο του medley 8 τραγουδιών που κυριαρχεί στη δεύτερη πλευρά του κλασικού “Abbey Road”. Το κομμάτι εντυπωσιάζει, νομίζω, για τη δομή του, παρά για την ποιότητα της σύνθεσης αυτής καθαυτής. Εννοώ ότι μέσα σε δύο λεπτά οι τύποι προλαβαίνουν να rock-άρουν, να σολάρουν όλοι τους στη σειρά (ακόμα κι ο Ringo!), να στείλουν τ’ αγαπησιάρικα, flower-power μηνύματά τους και να κλείσουν μ’ ένα έναν ΕΝΤΕΛΩΣ «darksideofthemoon-ικό» τρόπο, σε σημείο τέτοιο που να σκέφτεσαι μήπως δεν είναι υπερβολή τελικά το «τα παίξανε όλα πριν απ’ όλους».
Για τα υπόλοιπα δύο μεταφερόμαστε σ’ άλλους κόσμους: οι Discharge με το ντεμπούτο τους καταστρέφουν μια για πάντα το punk και τις ζωές πολλών ανθρώπων. Σου λένε, παίζεται κι έτσι η extreme μουσική: φτάνουν 2 riff (το πολύ 3), φτάνει μία γαϊδουροφωνάρα απλά να γκαρίζει δίχως ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ συναίσθημα ή διακύμανση στη φωνή της, φτάνει ένας και μόνο ρυθμός στα τύμπανα σε όλο το album, φτάνει κι ένα distortion στην κιθάρα που να τρυπάει τ’ αυτιά του ακροατή. Παραδόξως δεν είμαι fan των Discharge, ωστόσο δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι μιλάμε για ένα game-changer album, όπως π.χ. το “Scum” των Napalm Death λίγα χρόνια αργότερα. Τίποτα δεν παρέμεινε ίδιο μετά απ’ αυτό.
Όσο για τους Flotsam and Jetsam, μιλάμε για ένα πρόσφατο album τους και μία thrash metal σύνθεση που θα ήταν εντελώς αδιάφορη εάν δε συμπεριλαμβανόταν αυτή η αναπάντεχη μελωδική power metal-ιά στο refrain. Τρώγεται.
- The Doors
- The Beatles
- Discharge
- Flotsam and Jetsam
0 voters
Συνδετικός κρίκος: οι Flotsam and Jetsam. Που εδώ ρίχνουν τις ταχύτητες, προσθέτουνε καθαρές κιθάρες, χρησιμοποιούν πολύ ωραία μελωδικά φωνητικά και θυμίζουν ακόμη και Nevermore μ’ αυτό το «δραματικό» στυλ. Αλλά τι να κάνεις όταν απέναντι σου έχεις ένα από τα 2 (το ΠΟΛΥ 3) καλύτερα κομμάτια των Bad Religion; Το “Better off dead” είναι Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει κανείς Bad Religion αν δεν το έχει ήδη κάνει: δε γίνεται να μη σαστίσεις όταν ακούς αυτές τις θλιμμένες, μελωδικές αρμονίες στη φωνή πάνω από τα τόσο γκαζωμένα riffs και ταχύτητες. «Δε θα ‘πρεπε ν’ ακούγεται σωστό!», κι όμως ακούγεται! Μιλάμε για ένα κλασικό κομμάτι σπάνιας έμπνευσης και μελαγχολίας, ένα κομμάτι που, αν είναι δυνατόν, οι Anathema το απογείωσαν ακόμα περισσότερο.
- Flotsam and Jetsam
- Bad Religion
0 voters
4 Likes
Επίσης:
3 Likes
Πάλι ξέχασα ο μαλάκας να βάλω φανερές τις ψήφους.
Εντωμεταξύ πάντα είχα απορία τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο πολυφορεμένος τίτλος. “Καλύτερα νεκρός”;
Better off dead than cop
2 Likes
Το άσμα των F&J είναι μακράν ένα από τα καλύτερα που έχουν συνθέσει στη δισκογραφική τους πορεία και, ίσως, το καλύτερό τους μετά τα '80s. Έχει πολύ μεγάλο βάρος ως μουσική σύνθεση και οι στίχοι δεν πάνε καθόλου πίσω.
Επίσης, κάποια στιγμή, ελέω αναφοράς στους F&J, θα κάτσω και θα γράψω για το “Ugly Noise”, που έχει φάει μία διαγραφή στους κύκλους μας, αδίκως θα τόνιζα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι τότε συγκυρίες και το κακό promotion που ήδη είχε η μπάντα από το “The Cold”, αλλά το ζήτημα είναι ότι αυτός ο δίσκος ακούγεται ακόμη πολύ ζεστός.
3 Likes