Τρία poll που δημιουργήθηκαν με διάφορα συγκροτήματα σαν «συνδετικούς κρίκους».
Αδιάφορο των Doors (αν και ξεκινά με γουστόζικο, κλασικό Krieger-ικό riff-άκι), από ένα εξίσου ψιλο-μέτριο album θα έλεγα. Γίνεται των Scorpions να είναι ακόμα χειρότερο; Φυσικά και γίνεται! Ευτυχώς, όμως, έρχονται οι W.A.S.P. να δώσουν νόημα σ’ αυτό το poll: μία εισαγωγή με μία από τις πιο αναγνωρίσιμες συγχορδίες στο metal (θεωρώ), μία φωνή που στάζει αισθησιασμό (sorry, αλλά πάντα γούσταρα αυτήν τη βραχνάδα του Blackie και για κάποιον λόγο μου έβγαζε κάτι το σεξουλιάρικο πάντα) κι ένα refrain-ΟΡΙΣΜΟΣ της ’80-ίλας: «I want youuuuuuu»… Πιο κλασικό των κλασικών.
- The Doors
- Scorpions
- W.A.SP.
Συνδετικός κρίκος: οι Doors. Μόνο που εδώ έχουμε ΤΟ κλασικότερο κομμάτι τους. Ένα τραγούδι που, κατά την προσωπική μου άποψη, γέννησε το σκοτάδι στο rock μαζί με το “Venus in furs” των Velvet Underground (ίιισως και το “Paint it black” σε κάποιον βαθμό). Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το “The end” τους, για χρόνια υποστήριζα ότι είναι το καλύτερο rock κομμάτι που ηχογραφήθηκε ποτέ, ή τέλος πάντων αυτό που περικλείει όλη την «κακία» του, τη διαστροφή του, τον αντικομφορμισμό, τη βλασφημία. Ακούς τις εισαγωγικές «φάλτσες» συγχορδίες και κοψοχολιάζεσαι λίγο, ρε παιδί μου. Ακούς τον Τζιμάκο να λέει τα δικά του και νιώθεις λίγο ένοχος αν το πρωτοακούς παιδί. Και, φυσικά, ο Coppola μας έκανε να «βλέπουμε» και το κομμάτι κάθε φορά που το ακούμε (τουλάχιστον για όσους έχουνε δει το “Apocalypse now”).
Δύο χρόνια μετά οι Beatles έρχονται με το δικό τους “The end” που αποτελεί το κλείσιμο του medley 8 τραγουδιών που κυριαρχεί στη δεύτερη πλευρά του κλασικού “Abbey Road”. Το κομμάτι εντυπωσιάζει, νομίζω, για τη δομή του, παρά για την ποιότητα της σύνθεσης αυτής καθαυτής. Εννοώ ότι μέσα σε δύο λεπτά οι τύποι προλαβαίνουν να rock-άρουν, να σολάρουν όλοι τους στη σειρά (ακόμα κι ο Ringo!), να στείλουν τ’ αγαπησιάρικα, flower-power μηνύματά τους και να κλείσουν μ’ ένα έναν ΕΝΤΕΛΩΣ «darksideofthemoon-ικό» τρόπο, σε σημείο τέτοιο που να σκέφτεσαι μήπως δεν είναι υπερβολή τελικά το «τα παίξανε όλα πριν απ’ όλους».
Για τα υπόλοιπα δύο μεταφερόμαστε σ’ άλλους κόσμους: οι Discharge με το ντεμπούτο τους καταστρέφουν μια για πάντα το punk και τις ζωές πολλών ανθρώπων. Σου λένε, παίζεται κι έτσι η extreme μουσική: φτάνουν 2 riff (το πολύ 3), φτάνει μία γαϊδουροφωνάρα απλά να γκαρίζει δίχως ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ συναίσθημα ή διακύμανση στη φωνή της, φτάνει ένας και μόνο ρυθμός στα τύμπανα σε όλο το album, φτάνει κι ένα distortion στην κιθάρα που να τρυπάει τ’ αυτιά του ακροατή. Παραδόξως δεν είμαι fan των Discharge, ωστόσο δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι μιλάμε για ένα game-changer album, όπως π.χ. το “Scum” των Napalm Death λίγα χρόνια αργότερα. Τίποτα δεν παρέμεινε ίδιο μετά απ’ αυτό.
Όσο για τους Flotsam and Jetsam, μιλάμε για ένα πρόσφατο album τους και μία thrash metal σύνθεση που θα ήταν εντελώς αδιάφορη εάν δε συμπεριλαμβανόταν αυτή η αναπάντεχη μελωδική power metal-ιά στο refrain. Τρώγεται.
- The Doors
- The Beatles
- Discharge
- Flotsam and Jetsam
Συνδετικός κρίκος: οι Flotsam and Jetsam. Που εδώ ρίχνουν τις ταχύτητες, προσθέτουνε καθαρές κιθάρες, χρησιμοποιούν πολύ ωραία μελωδικά φωνητικά και θυμίζουν ακόμη και Nevermore μ’ αυτό το «δραματικό» στυλ. Αλλά τι να κάνεις όταν απέναντι σου έχεις ένα από τα 2 (το ΠΟΛΥ 3) καλύτερα κομμάτια των Bad Religion; Το “Better off dead” είναι Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει κανείς Bad Religion αν δεν το έχει ήδη κάνει: δε γίνεται να μη σαστίσεις όταν ακούς αυτές τις θλιμμένες, μελωδικές αρμονίες στη φωνή πάνω από τα τόσο γκαζωμένα riffs και ταχύτητες. «Δε θα ‘πρεπε ν’ ακούγεται σωστό!», κι όμως ακούγεται! Μιλάμε για ένα κλασικό κομμάτι σπάνιας έμπνευσης και μελαγχολίας, ένα κομμάτι που, αν είναι δυνατόν, οι Anathema το απογείωσαν ακόμα περισσότερο.
- Flotsam and Jetsam
- Bad Religion
