Coma
Coma
- Leprous
- Muse
- Buckethead featuring Azam Ali & Serj Tankian
- Guns N’ Roses
0 voters
1 Like
Υπάρχουν τουλάχιστον εκατό, μία πεντάδα για αρχή.
Save Me
Avenged Sevenfold – Έντεκα λεπτά ο ορισμός του σκίζω πτυχία. We’re only here to die. Forever.
Edguy – Φουλ νοσταλγία. Φουλ ζάχαρο. Φουλ κεφάλι να πηγαίνει περαδώθε με χαζό χαμόγελο. Καμία ντροπή.
Nina Simone – Όχι απαραίτητα στα πιο γνωστά της, αλλά αυτό δε λέει κάτι. Άπιαστη αίσθηση.
Queen – * λουκετάκι *
Shinedown – Πριν τις πλατίνες. Κολλητικό και zeroes μέχρι εκεί που δε πάει. Με την καλή έννοια.
Εναλλακτική πεντάδα με μπλιμπλίκια από Boy Harsher, γκρούβα από Damageplan, το χιτάκι των Kadebostany, και κάπου παραπίσω όσο κι αν τους αγαπάω Killswitch Engage και Muse.
4 Likes
Και τώρα και πάντα:
Η υπερκομματαρα των Queen και τουλάχιστον αλλά 99 δηλαδή 
Εν όψει της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 και την άρνησης της Ελλάδας να παραδοθεί, ας ρίξουμε μια… αυτιά σε κάποια τραγούδια που παροτρύνουν για την ίδια ακριβώς στάση ζωής!
Never Surrender
Το τραγούδι των Saxon είναι μάλλον και το γνωστότερο αυτών με τον ίδιο τίτλο, όμως από μια τέτοια ηρωική διατράνωση προθέσεων δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Jag Panzer, έστω κι αν το δικό τους βρίσκεται στο για χρόνια “αγνοούμενο” Chain of Command LP! Στο φοβερό ομώνυμο δίσκο των Jacobs Dream που όσο κι αν ακούγεται παράδοξο κυκλοφόρησε το 2000 κι όχι 10-15 χρόνια νωρίτερα (και το λέω αυτό με την καλύτερη δυνατή έννοια!) θα βρούμε επίσης ένα Never Surrender , όπως και στο Unstoppable Force των μαέστρων του speed metal, των αδιαφιλονίκητων αρχόντων του cult, Agent Steel!
7 Likes
Shell Shock
Ο όρος shell shock επινοήθηκε κατά τον Α’ ΠΠ για να περιγράψει μια αγχώδη διαταραχή μετατραυματικού τύπου. Όντας αρκετά γενικός όρος, αργότερα εξειδικεύθηκε και έπαψε να χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες, επιβίωσε όμως για αρκετά χρόνια στη συλλογική συνειδήση και έδωσε τον τίτλο σε κάποια τραγούδια με σχετικό θέμα.
Οι βρετανοί Tank στο φοβερό ντεμπούτο τους έχουν ένα τέτοιο, κάποια στιγμή μάλιστα το συμπεριέλαβε ολόκληρος Hetfield σε μια λίστα με τα αγαπημένα του! Στο In Search of Sanity των thrashers Onslaught, όπου παρεμπιπτόντως ακούμε στα φωνητικά τον πρόσφατα αποθανόντα Steve Grimmett, επίσης θα συναντήσουμε τον ίδιο τίτλο, όπως και φυσικά στο Battle Hymns των Manowar, που σημειωτέον έχει τον όρο σε δύο λέξεις, όπως αρχικά διατυπώθηκε!
7 Likes
- Τρύπες
- Υπόγεια Ρεύματα
0 voters
- Μωρά στη Φωτιά
- Διάφανα Κρίνα
0 voters
2 Likes
Τους τελευταίους αρκετούς μήνες, όλο ακούμε για εισβολές, επικείμενες εισβολές, επαπειλούμενες εισβολές από… “φίλους και συμμάχους” και πάει λέγοντας. Ας δούμε κάποια κομμάτια που έχουν να κάνουν με το θέμα των εισβολέων!
Invaders
Το Invaders των Iron Maiden είχε το πολύ βαρύ φορτίο να κάνει τις συστάσεις του κομβικού τρίτου δίσκου των Βρετανών αλλά και του νέου τραγουδιστή. Κρίνοντας από το εμβληματικό, υπερκλασικό status που κατέκτησε το Number of the Beast αλλά και της αποδοχής που απολαμβάνει ο Dickinson, μάλλον έκανε καλή δουλειά, παρότι κάποιοι ακόμα το μέμφονται επειδή δεν είναι το ίδιο… τέλειο με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου! Στιχουργικά αφηγείται τα γεγονότα μιας επιδρομής των Βίκινγκ στην Αγγλία, πιθανότατα της μάχης του Hastings όπου οι Αγγλοσάξονες ηττήθηκαν κατά κράτος από το ληστρικό φύλο των Νορμανδών. Η αφήγηση είναι από την πλευρά των πρώτων, αν και η επικράτηση των Νορμανδών στην Αγγλία εκτός του ότι εξηγεί την πολιτική της χώρας έκτοτε, καθιστά και τους σημερινούς κατοίκους της, κατά κύριο λόγο Σκανδιναβικής καταγωγής!
Το Invaders των Warlord από το Rising Out of the Ashes είναι άλλο ένα κομμάτι του εν λόγω δίσκου που ανάγεται στις μέρες των Lordian Guard και μιλάει για εξωγήινους εισβολείς, οπότε ακούμε και τις δύο εκδοχές!
Τέλος υπάρχει και το… “Εισβολείς” από το σπουδαίο, και δυστυχώς μοναδικό, LP των Ακρίτας του πρόσφατα θανόντα Σταύρου Λογαρίδη, που ερχεται από μια εποχή γόνιμη για πειραματισμούς, έναν δίσκο με όχι πολλά λόγια και κομμάτια που εξυπηρετούσαν την ροή και λειτουργούν οπωσδηποτε καλύτερα σαν σύνολο.
11 Likes
- AC/DC
- Guns N’ Roses
0 voters
3 Likes
- Judas Priest
- Paradise Lost
0 voters
2 Likes
Όνειρα γι’ άστρα,
στους γαλαξίες, στους άλλους τους ήλιους, και αστρο καβαλαρηδες.
(βαζω επιτηδες αυτην την εκτελεση)
- Hällas
- Foreigner
- Cloven Hoof
- Unisonic
- Alpha Tiger
0 voters
2 Likes
Τρία poll που δημιουργήθηκαν με διάφορα συγκροτήματα σαν «συνδετικούς κρίκους».
Αδιάφορο των Doors (αν και ξεκινά με γουστόζικο, κλασικό Krieger-ικό riff-άκι), από ένα εξίσου ψιλο-μέτριο album θα έλεγα. Γίνεται των Scorpions να είναι ακόμα χειρότερο; Φυσικά και γίνεται! Ευτυχώς, όμως, έρχονται οι W.A.S.P. να δώσουν νόημα σ’ αυτό το poll: μία εισαγωγή με μία από τις πιο αναγνωρίσιμες συγχορδίες στο metal (θεωρώ), μία φωνή που στάζει αισθησιασμό (sorry, αλλά πάντα γούσταρα αυτήν τη βραχνάδα του Blackie και για κάποιον λόγο μου έβγαζε κάτι το σεξουλιάρικο πάντα) κι ένα refrain-ΟΡΙΣΜΟΣ της ’80-ίλας: «I want youuuuuuu»… Πιο κλασικό των κλασικών.
- The Doors
- Scorpions
- W.A.SP.
0 voters
Συνδετικός κρίκος: οι Doors. Μόνο που εδώ έχουμε ΤΟ κλασικότερο κομμάτι τους. Ένα τραγούδι που, κατά την προσωπική μου άποψη, γέννησε το σκοτάδι στο rock μαζί με το “Venus in furs” των Velvet Underground (ίιισως και το “Paint it black” σε κάποιον βαθμό). Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το “The end” τους, για χρόνια υποστήριζα ότι είναι το καλύτερο rock κομμάτι που ηχογραφήθηκε ποτέ, ή τέλος πάντων αυτό που περικλείει όλη την «κακία» του, τη διαστροφή του, τον αντικομφορμισμό, τη βλασφημία. Ακούς τις εισαγωγικές «φάλτσες» συγχορδίες και κοψοχολιάζεσαι λίγο, ρε παιδί μου. Ακούς τον Τζιμάκο να λέει τα δικά του και νιώθεις λίγο ένοχος αν το πρωτοακούς παιδί. Και, φυσικά, ο Coppola μας έκανε να «βλέπουμε» και το κομμάτι κάθε φορά που το ακούμε (τουλάχιστον για όσους έχουνε δει το “Apocalypse now”).
Δύο χρόνια μετά οι Beatles έρχονται με το δικό τους “The end” που αποτελεί το κλείσιμο του medley 8 τραγουδιών που κυριαρχεί στη δεύτερη πλευρά του κλασικού “Abbey Road”. Το κομμάτι εντυπωσιάζει, νομίζω, για τη δομή του, παρά για την ποιότητα της σύνθεσης αυτής καθαυτής. Εννοώ ότι μέσα σε δύο λεπτά οι τύποι προλαβαίνουν να rock-άρουν, να σολάρουν όλοι τους στη σειρά (ακόμα κι ο Ringo!), να στείλουν τ’ αγαπησιάρικα, flower-power μηνύματά τους και να κλείσουν μ’ ένα έναν ΕΝΤΕΛΩΣ «darksideofthemoon-ικό» τρόπο, σε σημείο τέτοιο που να σκέφτεσαι μήπως δεν είναι υπερβολή τελικά το «τα παίξανε όλα πριν απ’ όλους».
Για τα υπόλοιπα δύο μεταφερόμαστε σ’ άλλους κόσμους: οι Discharge με το ντεμπούτο τους καταστρέφουν μια για πάντα το punk και τις ζωές πολλών ανθρώπων. Σου λένε, παίζεται κι έτσι η extreme μουσική: φτάνουν 2 riff (το πολύ 3), φτάνει μία γαϊδουροφωνάρα απλά να γκαρίζει δίχως ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ συναίσθημα ή διακύμανση στη φωνή της, φτάνει ένας και μόνο ρυθμός στα τύμπανα σε όλο το album, φτάνει κι ένα distortion στην κιθάρα που να τρυπάει τ’ αυτιά του ακροατή. Παραδόξως δεν είμαι fan των Discharge, ωστόσο δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι μιλάμε για ένα game-changer album, όπως π.χ. το “Scum” των Napalm Death λίγα χρόνια αργότερα. Τίποτα δεν παρέμεινε ίδιο μετά απ’ αυτό.
Όσο για τους Flotsam and Jetsam, μιλάμε για ένα πρόσφατο album τους και μία thrash metal σύνθεση που θα ήταν εντελώς αδιάφορη εάν δε συμπεριλαμβανόταν αυτή η αναπάντεχη μελωδική power metal-ιά στο refrain. Τρώγεται.
- The Doors
- The Beatles
- Discharge
- Flotsam and Jetsam
0 voters
Συνδετικός κρίκος: οι Flotsam and Jetsam. Που εδώ ρίχνουν τις ταχύτητες, προσθέτουνε καθαρές κιθάρες, χρησιμοποιούν πολύ ωραία μελωδικά φωνητικά και θυμίζουν ακόμη και Nevermore μ’ αυτό το «δραματικό» στυλ. Αλλά τι να κάνεις όταν απέναντι σου έχεις ένα από τα 2 (το ΠΟΛΥ 3) καλύτερα κομμάτια των Bad Religion; Το “Better off dead” είναι Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει κανείς Bad Religion αν δεν το έχει ήδη κάνει: δε γίνεται να μη σαστίσεις όταν ακούς αυτές τις θλιμμένες, μελωδικές αρμονίες στη φωνή πάνω από τα τόσο γκαζωμένα riffs και ταχύτητες. «Δε θα ‘πρεπε ν’ ακούγεται σωστό!», κι όμως ακούγεται! Μιλάμε για ένα κλασικό κομμάτι σπάνιας έμπνευσης και μελαγχολίας, ένα κομμάτι που, αν είναι δυνατόν, οι Anathema το απογείωσαν ακόμα περισσότερο.
- Flotsam and Jetsam
- Bad Religion
0 voters
4 Likes
Επίσης:
3 Likes
Πάλι ξέχασα ο μαλάκας να βάλω φανερές τις ψήφους.
Εντωμεταξύ πάντα είχα απορία τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο πολυφορεμένος τίτλος. “Καλύτερα νεκρός”;
Better off dead than cop
2 Likes
Το άσμα των F&J είναι μακράν ένα από τα καλύτερα που έχουν συνθέσει στη δισκογραφική τους πορεία και, ίσως, το καλύτερό τους μετά τα '80s. Έχει πολύ μεγάλο βάρος ως μουσική σύνθεση και οι στίχοι δεν πάνε καθόλου πίσω.
Επίσης, κάποια στιγμή, ελέω αναφοράς στους F&J, θα κάτσω και θα γράψω για το “Ugly Noise”, που έχει φάει μία διαγραφή στους κύκλους μας, αδίκως θα τόνιζα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι τότε συγκυρίες και το κακό promotion που ήδη είχε η μπάντα από το “The Cold”, αλλά το ζήτημα είναι ότι αυτός ο δίσκος ακούγεται ακόμη πολύ ζεστός.
3 Likes
Husk
Black Foxxes – Σύγχρονη αλτ υπερχιτάρα. Εγκληματικά υποτιμημένη μπάντα, αλλά τι να κάνεις, στον κόσμο των 1975 δύσκολο να είσαι Foxxes.
Kristin Hersh – Το μυαλό και η ψυχή των Throwing Muses. Υπέροχη φωνή, ονειρικός ήχος, ορθόδοξο indie.
Portal – Παρακαλείται να τοποθετηθεί η R! ακραιομάδα, γιατί προσωπικά όποτε τους ακούω με πιάνει κρίση πανικού και δε μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο.
Pupil Slicer – Κρίση κι εδώ βασικά, αλλά επειδή τέτοιος είμαι τη φχαριστιέμαι. Από δεύτερο λεπτό και μετά η μόνη λύση είναι mosh με ό,τι υπάρχει τριγύρω.
Μπόνους – το παλιοπάνκ των Blitz, το μοντερνομέταλ των In Hearts Wake και το pop-punk revival των Sum Of Us #ερχόμαστε
3 Likes
Καιρό έχουμε να γράψουμε σε αυτό το ωραίο θέμα, για πάμε:
Sloth
Η… βραδυπορία είτε σαν έννοια είτε “προσωποποιημένη”, ταιριάζει ιδανικά σαν τίτλος σε τραγούδια που εννοείται κινούνται σε τέτοιους ρυθμούς! Το Sloth των Fairport Convention είναι η κορυφαία στιγμή από το Full House, το πρώτο τους LP που τους βρίσκει με αμιγώς αντρική σύνθεση. Ξεκινάει με θρηνητικό ύφος και ανεβαίνει σταδιακά, με το βιολί και την κιθάρα να αλληλεπιδρούν “ανταλλάσσοντας” φράσεις και μελωδίες. Ένα άριστα δομημένο εννιάλεπτο κομμάτι, κι ας δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για τζαμάρισμα!
Σε εντελώς άλλο ύφος τώρα αλλά σε παρόμοιες ταχύτητες, οι Saint Vitus έχουν το δικό τους Sloth που έχει να επιδείξει τον συνήθη, βαρύ βηματισμό και την θεατρική, “διαταραγμένη” ερμηνεία του Scott Reagers να δημιουργεί εφιαλτική ατμόσφαιρα. Ένα από τα highlights στο Die Healing, τον φοβερό δίσκο της επανασύνδεσης με τον Reagers, που ήταν και το κύκνειο άσμα τους για αρκετό καιρό!
4 Likes
