Αντικειμενικά Warlord, αλλά λατρεύω παράφορα Pagan Altar. Black Mass από εκεί λοιπόν και συγκεκριμένα η έκδοση του δίσκου, δηλαδή αυτή εδώ:
3 Likes
Lust For Life
Gamma Ray – Kai Hansen. Αυτό ακριβώς. Τίποτα άλλο. Άντε, και Ralf Scheepers.
Iggy Pop – Ύμνος ύμνων. Και το πρωτότυπο και η πετσοκομμένη εκδοχή του βίντεο και η ρεμιξάρα από Prodigy και όλα.
Lana Del Rey – Όταν η Λάνα γράφει χουκς ο κόσμος ομορφαίνει. Το blue skies forever στη γέφυρα πάντα με ρίχνει.
Μπόνους – Το δίλεπτο ίντυ γλέντι των Girls και η φρέσκια μπαλαντούλα των Poets Of The Fall.
6 Likes
- Avenged Sevenfold
- Velvet Revolver
0 voters
1 Like
2 Likes
2 Likes
1 Like
Necromancer
Η πρακτική της νεκρομαντείας, διαδεδομένη από αρχαιοτάτων χρόνων και η αίγλη που περιέβαλλε όσους την ασκούσαν έμελλε να δώσουν έμπνευση και τίτλο κάτι αιώνες πιο μετά σε… τραγούδια!
Κατά χρονολογική σειρά, θα βρούμε τον Necromancer στο ντεμπούτο των Van Der Graaf Generator που, ως γνωστόν, προοριζόταν για solo LP του Peter Hammill και βγήκε με το όνομα του συγκροτήματος προκειμένου να απαλλαγούν από το συμβόλαιο με την Mercury - σημειωτέον ότι δεν κυκλοφόρησε στην πατρίδα τους παρά κάτι χρόνια αργότερα! Ένας δίσκος που μολονότι εμφανώς κατώτερος όσων ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, έδειχνε εκτός από τις δυνατότητες της τόσο ιδιαίτερης αυτής μπάντας, και το πως η ψυχεδέλεια των late sixties μετουσιώθηκε στο progressive.
Επίσης, στο Caress of Steel των Rush όπου το δικό τους Necromancer, είναι και μια από τις πρώτες απόπειρες τους σε ένα κομμάτι χωρισμένο σε διάφορα μέρη που εκτείνεται πέραν του 10λεπτου σε διάρκεια (θα ακολουθούσε κι άλλο ένα στη… δεύτερη πλευρά που ίδιου δίσκου!)
Τον ίδιο τίτλο χρησιμοποίησαν και οι νεαρότατοι Sepultura στο Bestial Devastation, όπως και οι σαφώς ωριμότεροι Judas Priest στο τελευταίο τους, Firepower!
6 Likes
Rush από τα αποδυτήρια, για εμένα.
Λατρεμένο “Caress of Steel”.
5 Likes
Όλα top, αλλά RUSH ασύγκριτο.
2 Likes
Πάμε σε μία έκθεση άνευ συγκρίσεως για διάφορους λόγους και απομακρυνόμενοι από οπαδισμούς κλπ. Και πάλι… Testament, αρχικώς. Όταν έγραφαν “ήρεμα” τραγουδάκια, έδιναν ανάσες πριν το εκτόπισμα δυναμισμού των επόμενων ασμάτων. Λοιπόν, στην εισαγωγή δεν ξέρω αν ο Alex επηρέασε τον Criss για το “Silk and Steel” ή το αντίθετο. Αυτό είναι μάλλον μία υπόθεση “απόκρυφη”, κάτι σαν το ντεμπούτο των Sieges Even με το “Control and Resistance”. Βέβαια, μάλλον ο Alex μόνο μπορεί να μας διαφωτίσει. Όπως και να 'χει, μέσα από έναν εξαιρετικό δίσκο και μία υπερδυναμική ερμηνεία στα φωνητικά, βγαίνει αυτό το τραγούδι.
Στον αντίποδα, έχουμε τον Φοίβο και τη δική του μπαλάντα. Ειλικρινά, για μένα η όλη φάση γύρω από το τραγούδι, πέραν των στίχων που τους διαισθάνομαι έντονα, είναι η συνδρομή του Βασίλη Ντοκάκη στη μουσική και την παραγωγή. Ο ίδιος ο Φοίβος τον έχει χαρακτηρίσει ως τον “ποιητή του ήχου” και δε θα εκφέρω αντίθετη άποψη. Κάνει υπέροχα πράγματα ο άνθρωπος επί της μουσικής και πίσω από την κονσόλα. Συν τοις άλλοις, για να επιστρέψουμε και στο στιχουργικό κομμάτι, μου ακούγεται σαν να είναι βγαλμένο από το διήγημα του Παπαδιαμάντη “Έρως - Θέρος”.
1 Like
Axolotl
- Teho Teardo & Blixa Bargeld
- The Veils
0 voters
Πολλή κουβέντα εσχάτως για τους Iron Maiden, ας τους αναφέρουμε επ’ ευκαιρία και σε αυτό το θέμα!
Αυτή την φορά θα ρίξουμε το βλέμμα στο πρόσφατο Senjutsu. Ο Dickinson είχε δηλώσει λίγο πριν την κυκλοφορία του ότι θα περιέχει στοιχεία από τους Moody Blues! Και πράγματι, το “Lost in a Lost World” πρώτο στη σειρά κομμάτι αποκλειστικά του Μεγάλου, όχι μόνο έχει τον τίτλο ενός εξαίρετου τραγουδιού των Moody Blues, (από το “Seventh Sojourn” LP τους) αλλά κι η ήρεμη, αιθέρια εισαγωγή του φέρνει στο νου το ύφος της πασίγνωστης μπάντας από τα sixties (και λίγο seventies!)
For the record, όπως λέμε εδώ στα ορεινά, η έτερη αναφορά προέρχεται από τους Smith/Dickinson (υπάρχει τελικά μεγάλο fan club των εν λόγω στις τάξεις των Maiden) και αφορά βέβαια το “Days of Future Past” που παρηχεί τον τίτλο του διασημότερου έργου των Moody Blues (“Days of Future Passed”!)
9 Likes
Επιστροφή επί παντός επιστητού. Πάμε, λοιπόν, σε δύο “μικρές” κυρίες που με τη φωνή τους και μόνο ανθοφορούν τα σύμπαντα. Από τη μια, έχουμε την Αννούλα, η οποία δείχνει ξεκάθαρα, πως από δίσκο σε δίσκο κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει. Τραγουδώντας για τον “ξένο” μέσα από τον δεύτερό της δίσκο κάνει διαγράμματα φωνητικά που αναγκάζουν τους οφθαλμούς να γουρλώνουν. Και επειδή, όπως έχουμε ξαναπεί πολλάκις, η Άννα είναι μακράν καλύτερη στις live εκτελέσεις, το παρουσιαζόμενο άσμα είναι από ένα live session.
Παίρνουμε το πρώτο αεροπλάνο, φεύγουμε από τη Σουηδία για να φτάσουμε στο Σικάγο, εκεί που στεριώνει η Circuit des Yeux και μας παρουσιάζει τον δικό της “ξένο” μέσα από μια ερμηνεία που νυμφεύει μυστηριακά την Διαμάντα με την Φαραντούρη και αφήνει κάπου ανάμεσά τους να ίπταται η αύρα του Scott Walker. Πανδαιμόνιο φωνητικής το άσμα σε τέτοιο σημείο που η Διαμάντα θα μπορούσε να της ζητήσει να κάνουν ντουέτο και να μικροφωνήσουν αμφότερες τα μικρόφωνά τους (η πρώτη το έχει κάνει).
- Anna Von Hausswolff
- Circuit des Yeux
0 voters
3 Likes
1 Like
Σήμερα που κλείνουν 44 χρόνια από τον θάνατο του εμβληματικού Keith Moon, ευκαιρία να κάνουμε μια αναφορά σε δύο από τα πλέον αγαπημένα μου συγκροτήματα.
Το Who Are You των Black Sabbath αποτελεί μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις όπου ο Ozzy είχε την μεγαλύτερη συνεισφορά στη σύνθεση (κάτι που, ως γνωστόν, δεν φαίνεται στα credits που αποδίδονταν πάντα εξίσου) και προέκυψε όταν, με την γνωστή “βοήθεια” των ουσιών, άρχισε να παίζει σε ένα synthesizer που είχε αγοράσει χωρίς να γνωρίζει απόλυτα πως να το χρησιμοποιεί!
H ιστορία πίσω από το τραγούδι των Who με τον ίδιο τίτλο έχει να κάνει με τον Pete Townshend που, έχοντας “επιβιώσει” από μια μαραθώνια συνάντηση με τον διαβόητο manager Allen Klein που κατέληξε με την παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων έναντι ενός παχυλού τσεκ, πήγε σε ένα μπαρ όπου βρισκόταν ήδη οι Steve Jones και Paul Cook! Έχοντας μόλις απογοητευθεί οικτρά από την κυνικότητα της μουσικής βιομηχανίας και βλέποντας μπροστά του αυτούς που αντιπροσώπευαν την νέα μουσική πρόταση που απειλούσε να εξαφανίσει τους “δεινοσαύρους” σαν κι αυτόν, ο Townshend εξεπλάγη όταν άκουσε τα μέλη των Sex Pistols να του εκμυστηρεύονται ότι ήταν μεγάλοι οπαδοί των Who!
Η όλη φάση κατέληξε σε ένα μεγαλοπρεπέστατο μεθύσι και τον κιθαρίστα να λιποθυμάει σε ένα δρομάκι στο Soho, όπου τον ξύπνησε ένας αστυνομικός, ο οποίος τον αναγνώρισε και του έδωσε την ευκαιρία να φύγει και να πάει να κοιμηθεί σπίτι του, αν ήταν σε θέση να φτάσει ως εκεί. Η απόκριση του Pete ήταν να τον ρωτήσει “εσύ ποιος είσαι;”
Το εν λόγω κομμάτι έδωσε και τον τίτλο στο τελευταίο LP των Who με τον Moon “The Loon” στα drums που, κατά σύμπτωση, κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν τον θάνατο του…
8 Likes
- Τελικά εσείς οι power-άδες όλο για τα χρυσά πρώτα χρόνια των ‘90s μας λέτε κι όλο καταλήγετε να μνημονεύετε το ‘98. Τι τρέχει πια μ’ αυτό το ‘98; Όχι άλλο 1998!
Και κάπως έτσι μπαίνουμε σ’ ένα από τα μεγάλα (ίσως και τελευταία μεγάλα) άσματα των Stratovarius σε μια εποχή που ήδη οι Edguy κουβαλούσαν την κληρονομιά των Φιλανδών λες και ήταν προοίμιο να σβήσουν από τη μουσική σκηνή. Το ότι, όμως, έγραψαν ένα δεκάλεπτο “Destiny” μάλλον ξεκαθαρίζει ότι δεν είχαν σκοπό ν’ αφήσουν το πεπρωμένο που έφτιαχναν οι ίδιοι.
Έχουμε 2022, οι BG δεν το βάζουν κάτω. Marcus και Andre είναι ξεκάθαρα από τα ανθεκτικότερα και δυναμικότερα κιθαριστικά δίδυμα. Έχουν ακόμα ιδέες. Και οι BG εν γένει έχουν ιδέες, αλλά κάποιος πρέπει να τους μάθει να κάνουν σωστές παραγωγές, δηλαδή, ν’ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ οι δίκασες και τα τύμπανα όλα ΦΥΣΙΚΑ και όχι μηχανικά. Οπότε, στο σήμερα κυκλοφορούν και αυτοί το δικό τους “Destiny”, το οποίο έχει την καλύτερη εισαγωγή στο δίσκο, αλλά και μία θεατρική έως και κινηματογραφική ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Πάμε λίγο πιο πίσω; Μια βόλτα στο '93 και στον καλύτερο δίσκο των Death. Δε θα πω πολλά, ο @Ian_Metalhead τα λέει καλύτερα για τους συγκεκριμένους και το συγκεκριμένο. Ένα από τα πιο τεχνικά τραγούδια τους (και σε σημεία υπερτεχνικό). Και φυσικά… με τον μέγιστο Scott Burns πίσω από την κονσόλα (κάποιοι Γερμανοί εκεί έξω, να διαβάζετε rocking forum. Κάνει καλό).
Και έτσι όπως ξεκινήσαμε, έτσι και θα κλείσουμε, πως; Μα φυσικά με 1998. Anathema, προοδευτισμός, αποθανάτια κάθαρση στις ηχητικές προσεγγίσεις κι ένας έρωτας για πολλούς ανά την υφήλιο γεννήθηκε (όχι για μένα, πάντως).
- Stratovarius
- Blind Guardian
- Death
- Anathema
0 voters
3 Likes
Κατευθύνει πλοία, εμπνέει σκηνοθέτες, συγγραφείς, αφήνει πίσω του μύθους και πάνω του γράφονται τραγούδια.
2013, οι Zemial ξημερώνονται δισκογραφικά και ρίχνουν στην πιάτσα το “ΝΥΚΤΑ” και άπαντες πιαστήκαμε ολίγον τι στον ύπνο. Ο Δημήτριος ρίχνεται στην αγάπη του για το prog των ‘70ς και μεταξύ άλλων συνθέτει το “Pharos”, το οποίο συστήνεται στην αρχή με μία ακαταμάχητη αιχμηρότητα, ενώ στη συνέχεια και μέχρι το τέλος περνάει από διάφορες φάσεις και αναφορές, όπως την ατμόσφαιρα του “The Snow Goose”, αλλά και μ’ ένα α λα έμπονο Σμυρναίικο φινάλε. Εννοείται, βέβαια, ότι μ’ έχει στοιχειώσει η ερμηνεία του Μαμ Ρα του παντοδύναμου.
Στην αντίπερα όχθη των νυκτερινών εμφανίσεων, ο κατ’ εξακολούθηση ανήσυχος Ihsahn το ‘20 κυκλοφορεί ένα ΕΡ, όπου θα ήταν “ήσυχος”. Να, όμως, που συνθέτει ποιοτικά και πάλι, κάνοντας θόρυβο γύρω από την έμπνευσή του. Το ομότιτλο του ΕΡ αφήνει μία ιδιαίτερη σφραγίδα αναμειγνύοντας με ελαφριά τζαζ ιδέα μ’ ένα ορχηστρωτικό εκτίναγμα στο ρεφρέν που καθηλώνει.
- Zemial
- Ihsahn
0 voters
1 Like
You Don’t Own Me
Με αφορμή τον νέο δίσκο του Tamino που πάει στις καλύτερες κυκλοφορίες από τη δεύτερη ακρόαση
θυμόμαστε την διαφορετική εκδοχή του You Don’t Know Me του Son Lux αφού πρόσθεσε τρομπέτες και άλλαξε μία λέξη
όπως επίσης και κλασικό τραγούδι της Lesley Gore που έχουν διασκευάσει διάφοροι μεταξύ άλλων και ο serpentwithfeet
You Don’t Own Me
- Tamino
- Son Lux
- Lesley Gore
0 voters
1 Like
- Duffy
- Muse
- Stone Sour
- W.A.S.P.
0 voters
1 Like
10 Likes