Τρίτη δημοτικού, 2002, αποκριάτικο πάρτυ στο σχολείο, ένα χρόνο μετά την επιτυχημένη μου στολή ως Fred Durst, αποφάσισα να ντυθώ ως Billy Corgan, αφού η μεγάλη μου αδερφή είχε ένα παρόμοιο ρούχο που με έκανε να μοιάζω όπως αυτός στο Ava Adore. Ο λόγος που τα ήξερα είναι επειδή ο πατέρας μου γέμιζε ολόκληρες σιντιέρες με vcd ( τα θυμάται κανείς ? ) και εγώ τα έβλεπα ασταμάτητα κάθε μέρα. Το σχέδιο απέτυχε όταν είπα στη μητέρα μου να με πάει στο κομμωτήριο, και όταν ζήτησα να μου τα πάρει γουλί, ο άθλιος κομμωτής γύρισε να την προειδοποιήσει, και μου είπε “Πας καλά αγόρι μου?” αλλά η απάντηση “Μα είναι για το πάρτυ” δεν ήταν ικανοποιητική για αυτήν. Τελικά δεν ντύθηκα τίποτα εκείνη τη χρονιά.

edit: Αυτό ήταν το vcd, ένα greatest hits compilation

Τι έγινε ρε παιδιά, γιατί τόση σιωπή εδώ; Ας τολμήσω εγώ μια ανάρτηση, με την ελπίδα να μην είμαι… φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

“Who the fuck is Trouble?” Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο Ozzy όταν ρωτήθηκε για το πως θα του φαινόταν η ιδέα να συνεργαστεί με το αμερικάνικο σχήμα. Αν όμως ο Madman δεν βρισκόταν στην, μόνιμη κατά τα eighties, παραζάλη του, θα είχε τουλάχιστον εκφραστεί κολακευτικότερα για ένα από τα αυθεντικότερα τέκνα που γέννησε η σπορά των Sabbath.

Στο σημείο αυτό βέβαια, χρήσιμο είναι να ξεκαθαριστεί ότι οι Trouble (και όχι μόνο αυτοί, φυσικά) μπορεί να είχαν έναν άμεσα αναγνωρίσιμο Sabbath χαρακτήρα, όμως σε καμιά περίπτωση δεν πάσχιζαν να αναβιώσουν κάποιον “ήχο”, μια παρελθούσα “ένδοξη εποχή” κλπ. Αντίθετα, με αυτή την πολύτιμη κληρονομιά σαν εφαλτήριο δημιουργούσαν ένα νέο υποείδος, συγκεκριμένα ένα υποείδος που ακόμη δεν είχε καν όνομα! Άλλωστε οι Candlemass δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη το ντεμπούτο τους, ενώ εκείνο των Saint Vitus είχε προηγηθεί μόλις κατά ένα μήνα.
Όλοι αυτοί, και εδώ έγκειται το αληθινά σημαντικό, δεν έπαιζαν με βάση κάποια συγκεκριμένη σύμβαση για το πώς πρέπει να ακούγεται ένας doom δίσκος - οι ίδιοι σφυρηλατούσαν τις σταθερές του ήχου αυτού! Να γιατί τα eighties ήταν “μαγικά”, για το metal έστω, γιατί όλα ήταν υπό διαμόρφωση και υπήρχε ακόμη πεδίο για το απρόβλεπτο!

Και όντως, αυτοί οι τύποι από το Σικάγο δεν ήταν ίδιοι με κανέναν. Σίγουρα είχαν μια τάση προς τους heavy, επιβλητικούς αργούς ρυθμούς, κάτι που καθίσταται εμφανές ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του μεγαλοπρεπούς εναρκτήριου “Tempter” (πόσο σοφή επιλογή να μπει το συγκεκριμένο κομμάτι εκεί), ενίοτε όμως αφήνονταν να παρασυρθούν και σε πιο γρήγορο tempo – για την ακρίβεια, σχεδόν σε κάθε τραγούδι του ομώνυμου ντεμπούτου τους (που αργότερα κυκλοφόρησε και υπό τον τίτλο “Psalm 9”, άλλωστε υπήρξε και άλλο μεταγενέστερο ομώνυμο album!)
Οι δύο κιθαρίστες, Rick Wartell και Bruce Franklin, αποδεικνύονται μάστορες τόσο στα riffs που σμιλεύουν όσο και στα υπέροχα (ανατριχιαστικά σε στιγμές) μελωδικά leads, ενώ ο τραγουδιστής Eric Wagner, με το ιδιαίτερο στυλ ερμηνείας του, άλλοτε να προειδοποιεί επιτιμητικά τους αμαρτωλούς και άλλοτε να φωνάζει οργισμένος, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!

Παρεμπιπτόντως η ασυνήθιστη για το είδος χριστιανική θεματολογία των στίχων, έδωσε στην Metal Blade την αφορμή να πλασάρει το νέο αυτό απόκτημα του roster της σαν “white metal” – σε αντίθεση με την black metal ετικέτα που είχαν κάτι Venom, Mercyful Fate κλπ, πάλι λόγω στίχων και μόνο. Είχε μάλιστα βγάλει και σε λευκό βινύλιο τον πρώτο τους αυτό δίσκο.

Από την πλευρά τους, οι Trouble ξεκαθάριζαν με την δέουσα σεμνότητα ότι “δεν είναι άγιοι, αλλά τουλάχιστον προσπαθούν”! Τον τίτλο των “αποστόλων του doom” πάντως, μπορούν να λένε ότι τον κατέκτησαν επάξια!

Δεν ξερω πως οριζεις την επιτυχια, αλλα για μενα το Machina | The Machine Of Gods ειναι ανωτερος δισκος, ενω θεωρω επισης εναν ακομα εκπληκτικα καλο δισκο το Zeitgeist. Με εχει χασει λιγο ο Corgan με τα οχι και τοσο καλοσχεδιασμενα και μισοτελειωμενα projects της δεκαετιας που μας περασε, αλλα απο οτι βλεπω βγαζει διπλο δισκο σε 3 βδομαδες… ποιος ξερει. Ισως να κανει μια καλη επιστροφη?

Αντικειμενικά: εμπορικά δεν ξανά πλησίασε τέτοιους αριθμούς.

Από εκει και πέρα υποκειμενικά (και προσωπική γνώμη), θεωρώ ότι συνδύασε ποιοτικά και εμπορικά στοιχεία στον μέγιστο βαθμό.

• Μεγάλο άλμα από το Siamese Dream (τεχνικές ηχογραφήσεων, ζωντανή ορχήστρα και γενικά η ποικιλομορφία ήχων)

• Ήταν τολμηρός γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα.

• Εμπορικά είχε σκίσει και ας ήταν τελείως «αντιεμπορική» κίνηση να κυκλοφορήσει κάποιος στα μέσα των 90ς έναν διπλό δίσκο 2 ωρών, όταν το γκραντζ και το πανκ ροκ ήταν στα φορτε του.

Αυτόν τον «κακό χαμό» που δημιούργησε τότε με το να στρέψει όλα σχεδόν τα φώτα πάνω του και το AirPlay να έχει χτυπήσει κόκκινο σε MTV, ραδιόφωνα και στα ροκομπαρα, δεν το ξανά έζησαν ως μπάντα. Όλα αυτά λιγο μετά το τέλος των Nirvana βέβαια

Φυσικά άλλες εποχές τότε και διαφορετικά μετρήσιμες σε σχέση με το σήμερα και γενικότερα από την εποχή του Ίντερνετ και μετά.

Χαίρομαι που θεωρείς ισάξιο ή και ανώτερο το Machina γιατί και εγώ τον αγαπώ τον δίσκο πάρα πολύ, όπως και το Adore. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το Zeitgeist δυστυχώς.

Και μακάρι για την καλή επιστροφή στον νέο δίσκο!

Αργησα να το δω, αλλα:

Aν δεν εγινα κατανοητος: ΕΠΟΣ

Επειδή πολλά μας τα έχουν πει αυτές τις μέρες, ας γίνει μια καταγραφή της πραγματικότητας. Πολλά τα albums, αλλά επιλέγω το κλασσικό, ήμουν μεταξύ αυτού και του τελευταίου γιατί στο τελευταίο τους έμαθα κανονικά. Δηλαδή ήξερα κάποια τραγούδια τους ( είχα τα 3s & 7s, Τhe Lost Art of Keeping A Secret και Mexicola στο Sony Ericcson με το πορτάκι ) και αφού πήγαινα πιο βαθιά ανακάλυπτα πως είχα ακούσει πολλά κομμάτια τους που δεν ήξερα ότι είναι από αυτούς. Το Villains είναι albumαρα και το Domesticated Animals είναι στη θέση νο2 από τα αγαπημένα μου κομμάτια της δεκαετίας πίσω από το Faith των Ghost και μπροστά από My God Is the Sun των Queens Of The Stone Age.

Και μιας και είπα Queens Of The Stone Age ας γράψω για το Songs For The Deaf.

Tο τρίτο album των QOTSA και οι μεγάλες μπάντες δεν εμπίπτουν στον άτυπο κανόνα του 3ου album, όλοι τους οι δίσκοι είναι γαμάτοι. Ταξιδιάρικο, φτιαγμένο για roadtrip και ένα album πολύ συνεπή με αυτό που οραματίστηκαν οι δημιουργοί του. Στα drums ο Dave Grohl, λέω τη γνώμη μου στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου. Ξεχωρίζει ένα κομμάτι προφανώς, αλλά όλα τους είναι προσανατολισμένα με τον ίδιο τρόπο το οποίο είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί από τη μία είναι σα να γράφουν το ίδιο τραγούδι και αν δε σ’αρέσει μπορεί να πάρει η μπάλα όλο το δίσκο, αλλά σε κάθε κομμάτι υπάρχουν διαφορετικά πράγματα που σε κρατάνε. Το βασικό είναι οι διαφορετικές ερμηνείες καθώς τραγουδάει και ο Homme και ο Oliveri και ο Lanegan, άρα δεν υπάρχει μεγάλη επαναληπτικότητα εκεί. Ο δίσκος είναι φτιαγμένος για να παίζεται τέρμα, σε αμάξι σε μεγάλες ευθείες ή live που σπέρνουν γενικά.

Θα πω μερικά πραγματάκια για τα τραγούδια, αλλά δεν διαφοροποιούνται σημαντικά άρα δε θα μπω σε πολύ επιμέρους, παρά μόνο προσωπικές απόψεις και κάποιες “σημειώσεις” ενώ τα ακούω ξανά ( τουλάχιστον τώρα που το γράφω αυτό έτσι νομίζω ).

The Real Song For The Deaf: Τρολοτράγουδο (?), πάντα μας αρέσουν οι μπάντες που δεν πολυπαίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, προχωράμε.

You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire:
“K-L-O-N Los Angeles
Clone radio we play the songs that sound
More like everyone else than anyone else
Clone”
“Hey alright, it’s Kip Kasper
Clone radio, LA’s infinite repeat
How we feelin’ out there?
How’s your drive time commute?
I need a saga
What’s the saga?
It’s Songs for the Deaf
You can’t even hear it”

Statement της κατεύθυνσης του album, τραγούδια που ακούς από το ραδιόφωνο ενώ είσαι κάπου στην Καλιφόρνια/Νεβάδα/κάτι far west και οδηγάς. Τρελός ήχος της κιθάρας και groove ( κάτι που ακολουθεί όλο το album ), απίστευτο riff, το gain στο τέρμα, φωνητικά από τον Oliveri ( Auto Pilot <3 ) και εξαιρετικό intro κομμάτι για live.

No One Knows: Ενα υπερhit και από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους. Ξανά φοβερά riffs, αλλά την παράσταση κλέβει το rhythm section του drumming και του μπάσου που σε κάνει να χοροπηδάς στη θέση σου στο ρυθμό, να το πω funky? Να το πω.

First It Giveth: Ξεκινάει η το κομμάτι και σκέφτεσαι ακούω Dead Kennedys λίγο πιο γρήγορο? Όχι, μοιάζει η μπασογραμμή του, που δεν πειράζει γενικά, το California Uber Alles είναι κομματάρα. Άλλο ένα φοβερό rhythm section που ως συνήθως δίνει τη δυνατότητα να κάνει διάφορα μικρά γεμίσματα ο Homme με την κιθάρα στο τέλος του μέτρου. Σε βάζει σε ωραίο mood να πηγαίνεις γρήγορα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

A Song For The Dead: Πάλι τα ίδια, τι γίνεται κάθε τραγούδι ακολουθεί το ίδιο σκεπτικο? ΝΑΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, αυτό είναι το album. Τρελό breakdown για το κουπλέ, φοβερά σολαρίσματα σα χαλί, τα φωνητικά του Lanegan και το ξέσπασμα στο τέλος για να μην ξεχάσουμε ότι τα γκάζια είναι στην τσίτα.

The Sky Is Fallin’: “For so long, I saw only wrong, But now to remind, It’s a waste of time.” Απλά βάλε ένα Jack σκέτο και άκουσέ το.

Six Shooter: ???

Hanging Tree: Το τραγούδι που ενέπνευσε τον Bellamy να γράψει το καλύτερο κομμάτι των Muse στα 10s ( Animals ) δεν μπορεί παρά να είναι κομματάρα.

Go With The Flow: Όλοι το έχουμε ακούσει, ξέρουμε τι κομματάρα είναι, άψογα φωνητικά, άρρωστος ρυθμός, τρελή μελωδία στις κιθάρες, μια νότα στο πιάνο/synth τι είναι αυτό, συναυλιακός ύμνος, ό,τι υπερβολή και να πεις έχεις πέσει μέσα γι’αυτό θα βάλω την αγαπημένη μου live performance που το αλλάζουν και με κάποιο τρόπο το κάνουν ακόμα καλύτερο. Α και “I want something good to die for to make it beautiful to live”

Gonna Leave You: Ίσως το μόνο διαφορετικό κομμάτι για μένα μαζί με το Another Love Song, έχει ένα Βρετανικό feeling, λες και ακούω το one hit wonder μιας μπάντας από το 1994, όλα καλά, είμαι fan πολλών τέτοιων τραγουδιών.

Do It Again: Τραγούδι στριπτιτζάδικο μαζί με το επόμενο, τα θέλουμε τέτοια τραγούδια για να φτιάχνουμε κατάλληλες playlist, αλλά πρέπει να βρεις version που κόβεται γιατί βάζουν τα φωνητικά από το ράδιο για το concept του album.

God Is In The Radio: Δες το προηγόυμενο, αλλά μπορείς να το βάλεις ολόκληρο.

Another Love Song: Ένα από τα τραγούδια που παραδόξως ήξερα από πριν για κάποιο λόγο, και όπως είπα και πριν μοιάζει λίγο διαφορετικό. Το καλύτερο τραγούδι των QOTSA που τραγουδάει ο Oliveri.

A Song For The Deaf: Το καλύτερο drumming που έχει παίξει ποτέ ο Grohl.

Mosquito Song: Το άψογο τέλος ενός άψογου δίσκου, όταν κατεβάζουν τους τόνους θα σε γονατίσουν.

Αυτό λοιπόν είναι για μένα το Songs For The Deaf, ένα album δυναμίτης που δε χρειάζεται ιδιαίτερα πολλά πράγματα να πεις, απλά πατάς το play και σε ταξιδεύει ή ταξιδεύεις μαζί του.

Και λίγα είπες!

Μια προσθήκη/τροποποίηση μόνο:

Απλά δεν γίνεται να μην συνεχιστεί ο στίχος.

Ανατριχίλα.

Αφού το topic είναι με λίγα λόγια ρε Δεν υπήρχε τραγούδι που δεν άκουσα 2-3 φορές, γιατί καθώς έγραφα σταμάταγα να το απολαύσω, είναι κλασσικό press play και ασ’το να παίζει

Ναι, απλά είχα στο μυαλό μου όταν τους έβλεπα live και ούρλιαζα το στίχο και όταν μπαίνει το επόμενο έχεις σταματήσει γιατί σκέφτεσαι λίγο το τι είπε πριν και το χάνεις. Δεν ξέρω αν βγάζω νόημα

Βγάζει μια χαρά και κατανοώ.

Απλά, στην περίπτωσή μου, αυτο το 1μιση δευτερόλεπτο που μεσολαβεί ανάμεσα στις δύο προτάσεις, είναι μια συναισθηματική μετάβαση από την ειλικρίνεια της πρώτης πρότασης, στην ακόμη μεγαλύτερη παραδοχή που κάνει η δεύτερη. Σαν μια παύση για μεγαλύτερη κατάδυση.

Και κάθε φορά, εκεί που λέω πως, ΟΚ, πλέον τους νιώθω τους στίχους, εν τέλει χτυπάνε πιο δυνατά.

Ναι, όλα αυτά για αυτό το σημείο

Κριμα που αυτη η δισκαρα ειναι compressed to death.

Σχεδόν double post, γιατί μπορώ και έχω πολύ χρόνο. Θα μπορούσα να γράψω για οποιοδήποτε album των Depeche Mode, αλλά θα γράψω γι’αυτό που έχει το αγαπημένο μου ever τραγούδι.

Music For The Masses, ο 6ος δίσκος τους μέσα σε διάστημα 6 χρόνων από το 1981 ως το 1987. Δικαίως όταν λέμε Depeche Mode σκεφτόμαστε έναν από τους καλύτερους frontman ολων των εποχών, αλλά οι Depeche Mode είναι αυτός ο weirdo που λέγετε Martin Gore. Η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών τους είναι γραμμένη από αυτόν και το Music For The Masses είναι εξ’ολοκλήρου δικό του. Από τα προηγούμενα 5 album τους, φαινόταν με το τι είδους συγκρότημα έχουμε να κάνουμε με τραγούδια όπως τα Photographic, Stripped, People Are People, Shake The Disease, Everything Counts, Master And Servant και ότι είναι ένα album μακρυά από το να κάνουν το ξεπέταγμά τους.

Για πολλούς αυτό το album είναι το Violator. Δύσκολη επιλογή, γιατί το Violator έχει πολλά hits μαζεμένα και είναι το τελευταίο κομμάτι που χρειάζονταν για να φτάσουν στην κορυφή. Το Music For The Masses το βάζω εγώ ένα κλικ πιο πάνω γιατί είναι το επιστέγασμα όλων των προηγούμενων album τους πριν το πάνε ένα βήμα παράλληλα και όχι προς τα πάνω, θα μπορούσες να τα πεις και δίδυμα αδέλφια.

Για μένα αυτός είναι ο πρώτος τεράστιος δίσκος τους, αφού είναι ένας άρτιος δίσκος, ηχητικά και καλλιτεχνικά. Ο Gahan πάντα είχε άψογη φωνή αλλά τώρα λειτουργεί καλύτερα από ποτέ μες στο σύνολο, οι συνθέσεις είναι στην ίδια περίπου κατεύθυνση με αυτό που παίζουν αλλά φαίνονται πιο ολοκληρωμένες στο σύνολο τους και γενικά είναι ένα album επαγγελματίων χαρισματικών μουσικών που δε γράφουν μόνο με το ταλέντο τους, αλλά έχουν και την εμπειρία να δώσουν ένα ολοκληρωμένο αριστούργημα.

Το album περιλαμβάνει όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία έγιναν γνωστοί, το χορευτικό στοιχείο, τους περίεργους ήχους, τη μαυρίλα στην ατμόσφαιρα και το πως καταφέρνουν να τα συνδυάσουν όλα αυτά ταυτόχρονα. Γενικά οι Depeche Mode δεν είναι συγκρότημα που μπορείς να το κατηγοριοποιήσεις, είναι οι Depeche, παίζουν μουσική που γράφουν οι Depeche και αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο να ισχυριστούν ότι το έχουν πολύ λίγα συγκροτήματα.

Never Let Me Down Again: Το αγαπημένο μου ever κομμάτι, δεν έχει υπάρξει μία φορά που να το έχω ακούσει και να μη με πιάσει, όποτε και να το ακούσω. Απλά υπέροχο.

The Things You Said: Το αγαπημένο μου τραγούδι που τραγουδάει ο Gore ( μαζί με το Home του Ultra ). Θέλει αρχίδια για να έχεις μια από τις καλύτερες φωνές στο σύμπαν και να μη τη χρησιμοποιείς συνέχεια, αλλά είπαμε το συγκρότημα είναι αυτός. “How can a view become so twisted” κάθε φορά ανατριχίλα.

Strangelove: Ένα από τα καλύτερα τους και πιο αναγνωρίσιμα τους τραγούδια και δικαίως. Υπάρχουν δύο version, προτιμήστε να ακούσετε όχι τη single version, αλλά την πιο μεγάλη και πιο αργή. Ένα από τα αριστουργήματα τους.

Sacred: Άρχισα να γράφω πολλά γι’αυτό το κομμάτι, αλλά τα έσβησα και θα πω περιμένω να το διασκευάσουν οι Ghost.

Little 15: Ένα δύσκολο τραγούδι, με λίγο αμφιλεγόμενους στίχους και το αγαπημένο του Gahan στο δίσκο. “That was Alan’s, like, schooling, his musicianship. He’s a fantastic piano player. And I don’t think we appreciated that at the time.”, τα λόγια του Gahan για τον Alan Wilder, μέλος των Depeche Mode ως το 1995, που έδωσε τον τόνο και την κατεύθυνση του κομματιού. Έχει παιχτεί 3 μόνο φορές ζωντανά!

Behind The Wheel: Το 2ο αγαπημένο μου κομμάτι στο δίσκο, γιατί μου μοιάζει σα να συνδυάζει τα Photographic και Just Can’t Get Enough, έχει τη χορευτική διάθεση σε πολύ πιο σκοτεινό ύφος. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω ακούσει τις ιδέες του σε πιο σύγχρονα pop κομμάτια. What a banger!

I Want You Now: Οι ήχοι των ανάσων προέρχονται από sampling σε πορνταινίες. Αυτό και μόνο αρκεί να καταλάβεις το τι πραγματεύεται το κομμάτι. Οι δεύτερες φωνές είναι απλά γαμάτες, ο Gahan δίνει την καλύτερη ερμηνεία του σε αυτό το δίσκο.

To Have And TO Hold: Άλλο ένα κομμάτι που χρωστάει την ύπαρξη του στον Alan Wilder, αφού αυτός άλλαξε εντελώς το demo του Gore και το έφερε στα πλαίσια του album, πιο ατμοσφαιρικό και σκοτεινό. Η version του Gore ( Spanish Taster ) βρίσκεται στα extra και μου φαίνεται και καλύτερη να πω την αλήθεια, έχει πολύ περισσότερη μελωδία αλλά δεν ταιριάζει στο mood του album.

Nothing: Ένα άψογο τραγούδι από την αρχή ως το τέλος, μοιράζεται ιδέες με το Strangelove τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Το groove στο ρυθμό είναι σήμα κατατεθέν των Depeche, για να έρχεται η φωνή του Gahan και να σε μπερδεύει ως προς τι πρέπει να κάνεις.

Pimpf: Instrumental? Ναι, για τέτοια μπαντάρα μιλάμε που όχι μόνο λέει στο Gahan δε θα τραγουδήσεις σε αυτό αλλά δε θα τραγουδήσει και κανένας. Πέρα απ’την πλάκα, οι Depeche έχουν διάφορα instrumentals, το συγκεκριμένο δεν ήταν να μπει στο δίσκο αλλά ως b-side του Strangelove ( όπως και τα περισσότερα instrumental τους είναι b-sides ), αλλά τους άρεσε τόσο πολύ που το βάλανε στο δίσκο και ήταν και το intro κομμάτι για τις συναυλίες τους στο tour του δίσκου. Trivia, έτσι αποκαλούνταν η Hitler Youth, δηλαδή η νεολαία του Ναζιστικού κόμματος και σύμφωνα με τον Wilder “This music reflects the political climate that was occurring at the time of the rise of Nazism”.

Για όσους true πιστεύουν ότι είναι φλωριές αυτά, ας κάνουν τη χάρη στον εαυτό τους να τους δούνε live ακόμη και τώρα που πλησιάζουν τα 60. Ο Dave Gahan είναι ο καλύτερος frontman που έχω δει ποτέ από κοντά, σόρι James.

Σε λατρεψα λιγο παραπανω μονο και μονο για αυτο, ειναι ισως και μενα το αγαπημενο μου κομματι απο Depeche Mode, αν και η δηλωση αυτη ειναι αρκετα τολμηρη, καθως σιγουρα το εχω πει και θα το ξαναπω για 10 τραγουδια τους τουλαχιστον, με μεγαλυτερο ανταγωνιστη το:

Του οποιου ειναι αριστουργηματικες και οι δυο εκδοσεις.

Υπερεπος το Little 15 ακριβως οπως ειναι.

Παιρνουν και οι δυο 11 στα 10 ως frontmen. Ο Gahan μας εχει ακυρωσει μια συναυλια σε Αθηνα, αλλα τους ειχα δει πριν απο αυτην ουτως ή αλλως, και ετσι δεν στεναχωρεθηκα πολυ (επισης ειχα μπει τζαμπα σε αυτην που ακυρωθηκε, οποτε /care)

Πολυ δυσκολη αποφαση. Γι αυτο και θα βαλω και σε αυτα τα δυο 11 στα 10, πολυ απλα γιατι μπορω. Δεν θα συμφωνησω ποτε με το obsession του κοσμου να βγαλει το Απολυτα Καλυτερο στα παντα, σε αρκετα πραγματα, ειδικα στις τεχνες, εχεις 2 ή 3 ή και 8 Ισαξια Καλυτερα.

Δεν εχω δωσει καρδουλα πιο γρηγορα. Απο τις πιο αγαπημενες μου μπαντες διαχρονικα και εντελως απο το πουθενα.

Καπως βρεθηκε τυχαια αυτο στα χερια μου το 1998, και απο τοτε εγινα ενθερμος φαν. Δεν θυμαμαι ακομα γιατι βρεθηκε στην συλλογη μου. Αλλα ξερω οτι το αγαπησα και το λατρεψα οσο λιγα CD το 1998. Δεν θυμαμαι ουτε να το αγοραζω, ουτε να μου το δανειζουν, ουτε να μου το κανουν δωρο, αν και ειμαι σιγουρος κατα 99% οτι το τελευταιο ειχε γινει. Ισως για καποια γιορτη ή γενεθλια ή κατι.

Τυχαία το άκουγα συνεχώς την προηγούμενη βδομάδα, σίγουρα στα αγαπημένα μου 10 rock albums μου για 21ο αιώνα κι (έχω την εντύπωση) αρκετά υποτιμημένο ή έστω not celebrated όσο θα έπρεπε.

Το “You Think I Ain’t Worth a Dollar…” είναι κλασικό κομμάτι με επήρεια Pavlov’s dog για μένα: Με το που ακούω τον ρυθμό των ντραμς (του-του-του-πα, του-του-του πα, του-του-του-πα) και το υπόκωφο ριφ της κιθάρας, ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου. Εκπληκτικό κομμάτι για live:

The Sky is Fallin’: Λατρεύω τα πιο Kyuss κομμάτια τους, must επιλογή για καλοκαιρινό road trip με ανοιχτά παράθυρα σε ερημικό τοπίο.

Για το Gonna Leave You, έχεις δίκο. Γειτνιάζει πολύ με Brit rock revival, θα μπορούσε να το είχαν γράψει οι Kaiser Chiefs. Όπως και τo Another Love Song μοιάζει γραμμένο από Last Shadow Puppets

Πλιζ ελάμπορεϊτ.

Σωστό κι όντως κρίμα.

Ήταν απλή επαγωγική σκέψη χωρίς ιδιαίτερη αξία, δε μ’αρέσουν τόσο οι Nirvana για να έχω ακούσει όλη τη δισκογραφία τους, το drumming σε αυτό το κομμάτι είναι από άλλον πλανήτη άρα είπα είναι το καλύτερο drumming που έχει παίξει ποτέ ο Grohl. Αυτός δεν έπαιζε drums στο album? Μην έχω γράψει καμιά πατάτα, δεν κάθισα να κάνω info check, χρησιμοποιώ από μνήμης πράγματα πολλές φορές

Μ’αρέσει πολύ αυτό το uptempo και η ένταση στα drums, όταν το τραγούδι δεν είναι τόσο έντονο γενικότερα και η δυναμική του προέρχεται από αυτά. Ένα επιπλέον παράδειγμα για την παραπάνω πρόταση είναι η διασκευή του Shadowplay από τους Killers.

Τρεις ωρες ειναι ολη κι ολη , ασε που στον πρωτο δισκο δεν παιζει καν ο Γκρολ

EDIT: ακουσε την

Λες να έχουν τόσα κρυμμένα διαμάντια σε τρεις δίσκους? Έχω ακούσει πολλά με μια πρόχειρη σκέψη, Polly, Heart Shaped Box, Rape Me, Lithium, Dumb, Pennyroyal Tea, Drain You, Breed, School, Milk It πέρα απ’τα 4-5 κλασσικά τους. Απλά δεν έχουν περάσει ποτέ το benchmark μου το οποίο είναι να τα βάζω σε playlists ή στο κινητό εκτός από το Where Did You Sleep που δεν είναι καν δικό τους, δεν είναι καλό σημάδι αυτό Δε θα πω ποτέ “Α θέλω να ακούσω Nirvana”

Λεω να ακουσεις το Nevermind, ολοκληρο και κατα προτιμηση οχι απο το κινητο σου, για να καταλαβεις και την υπερπαραγωγαρα του Butch Vig. Κι αν εισαι οπτικος τυπος, δες ειτε τη συναυλια απο το Reading το '92, ειτε αυτην εδω.

Και λίγα λες και εσύ.

Και με ξέρεις την σχέση μου με τις παραγωγές ε…

Ειπα να γραψω τη λεξη με κεφαλαια, αλλα μετα σκεφτηκα “ασε, μη μας πουνε και γραφικους”

Ε ρε μανία βραδιάτικα Δε μ’αρέσει η grunge όσες φορές κι αν έχω προσπαθήσει, ούτε Nirvana, ούτε Pearl Jam, ούτε Alice In Chains, ούτε Soundgarden, ούτε Foo Fighters ή Audioslave. Κάποια τραγούδια ναι, αλλά ως εκεί για μένα.