Θα ήταν ένα ντέρμπι μεταξύ κάποιων d-beat τιτάνων του χθες και των κληρονόμων τους σήμερα. Ωστόσο κάπου εκεί χώθηκε σφήνα κι ο ξανθός χίπης κιθαρίστας των Scorpions και οι επιλογές έγιναν περισσότερο αλλοπρόσαλλες…
Για την κλασικούρα των Discharge τι να πούμε; Τα πάντα, από την αισθητική του εξωφύλλου, την ωμότητα των φωτογραφιών και την πιο-άμεση-πεθαίνεις μορφή της γραμματοσειράς μέχρι την ίδια τη σύνθεση (με το ζόρι ένα λεπτό διάρκεια, μονότονος d-beat ρυθμός και κιθαριστικό riffing, κακόφωνο «solo» και μία στυγνή απαγγελία στίχων) ανοίγουν μία σχολή που δεν έκλεισε ποτέ έκτοτε.
Άξιοι μαθητές αυτής της σχολής σήμερα, ποιοι άλλοι από τους Καναδούς Napalm Raid που είχαμε την τύχη ν’ απολαύσουμε και πέρυσι στα μέρη μας. Η ακουστική εισαγωγή σε ξεγελάει μόνο για λίγα λεπτά, αλλά όταν ξεχύνεται αυτό το παραμορφωμένο μπάσο, μπαίνει ο ρυθμός κι ακούγεται αυτό το «aaarrrggghhh!», ξέρεις ότι όλα είναι στη θέση τους. Προσέξτε τα βάναυσα φωνητικά: κάπως έτσι θ’ ακουγόταν το «why?» αν προερχόταν από τα έγκατα της κόλασης.
Ααααχ, κι έτσι γι’ αλλαγή, κάποια πουλάκια να κελαηδάνε, ένα μελωδικό πιάνο να παίζει αρμονικά κι ένας φάλτσος κιθαρίστας που προσπαθεί να τραγουδήσει αν και δεν το ‘χει. Αλλά τα πουλάκια τα καρφώνουν οι παραπάνω πάνκηδες με τα στιλέτα τους, οι βόμβες σκάνε απανωτά και whyyy??? (με φωνή Napam Raid εδώ, όχι η κορώνα που βγάζει ο τυπάς στα backing vocals των Electric Sun).
Το «πήραν» με άνεση οι Disharge το προηγούμενο, για να δούμε αν θα «πάρουν» και το επόμενο.
ΟΚ, μιλάμε, πιθανώς, για το κλασικότερο τραγούδι των Βρετανών hardcore-άδων. Σφιχτοδεμένο, ωμό, επιθετικό, κοφτερό σαν το λεπίδι που κόβει στα δύο το σύμβολο της ειρήνης του κλασικού εξωφύλλου τους. Μια ομορφιά. Από τις λαμπρότερες στιγμές στην ιστορία του punk.
Όσον αφορά τους Nickelback, ξέρω ότι δεν ξηγιέμαι καλά που τους βάζω αμέσως μετά τους Discharge, υπάρχει δηλαδή μία πιθανότητα το νερόβραστο alternative rock τους ν’ ακουστεί ακόμα πιο νερόβραστο μετά τον ορυμαγδό των Βρετανών, αλλά τέτοιος είμαι. Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι από τα κομμάτια του “Silver side up” που «χώνουν» κιόλας (ΝΑΙ, ΡΕ, ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΟ CD, ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΤΩΡΑ)
Ολοκληρώνουμε με το μοναδικό συγκρότημα που στην προσωπική μου αισθητική πιθανώς να κερδίζει σε κάθε τέτοιο μουσικό ντέρμπι -ακόμα κι αν έχει να αντιμετωπίσει το “Never again” των Discharge. «Αδύναμο» album λέει, και ούτε καν «hit» το συγκεκριμένο κομμάτι. Φανταστείτε πώς είναι τα καλά τους.
Πιστεύω ότι ο Αποστόλης με την ταχύτητα που το πάτησε λειτουργεί σαν τα σκυλάκια του Παυλώφ, δηλαδή δεν ξέρω καν αν είδε τις άλλες επιλογές, σε φάση “ΒΛΕΠΩ ΣΦΑΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΠΑΤΑΩ ΚΛΙΚ”.
EDIT: Μπα, και οι υπόλοιποι έτσι το πατάτε, όχι μόνο ο Αποστόλης.
Πρώτους χρονικά έχουμε τους Σκωτσέζους Holocaust, από τους επιφανέστερους… αφανείς ήρωες του NWOBHM, που ντεμπουτάρανε με το The Nightcomers LP όπου εκτός από το “χιτάκι” Death or Glory και τον ύμνο των απανταχού metalheads (Heavy Metal Mania) θα βρούμε και το υποβλητικό ομότιτλο! Συνειρμικά θυμήθηκα και την επίσκεψη τους εδώ το 2012 όπου κανείς από το ολιγάριθμο κοινό που είχαμε μαζευτεί (ούτε 50 άτομα!) δεν τους αναγνώρισε όταν ανέβηκαν στη σκηνή για να στήσουν τα όργανα τους!
Κομμάτι με τον ίδιο τίτλο όμως, έχουν στο δεύτερο album τους και οι Σουηδοί Portrait που είχαν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση τότε στους σχετικούς κύκλους, παρόλο που όταν έχεις σαν κυρίαρχη επιρροή τους Mercyful Fate, η αναπόφευκτη σύγκριση μοιάζει εξ αρχής χαμένη κατά κράτος!
Στην αρχή νόμιζα ότι θα ήταν κόντρα μεταξύ δύο διαμετρικά αντίθετων punk συγκροτημάτων, αλλά μετά θυμήθηκα ότι υπήρχε κι ένα “So what” κομμάτι σε αυτό το album των Pinegrove που είχα αναγκαστεί (!) ν’ ακούσω έπειτα από πρόταση συμφορουμίτη στο παλιό παιχνίδι του JTN. Τέλος πάντων, μεταξύ των Βρετανών πάνκηδων σαφώς και παίρνω ξεκάθαρη θέση υπέρ των Crass. Δεν είναι μόνο ο κολλητικός ρυθμός και η μπασογραμμή. Ούτε η (μακράν) πιο μαγκιόρικη προφορά του Ignorant. Είναι ότι οι δικές τους βωμολοχίες, υποστηριζόμενες και από αυτήν την χαρακτηριστική, λιτή κρασσοϊκή παραγωγή που αφήνουν κάθε βλασφημία ν’ ακούγεται πεντακάθαρα στ’ αυτιά σου, σε ωθούν ν’ αλλάξεις και κάτι μέσα σου, όχι απλά να τα σπάσεις ή να προκαλέσεις. E, τώρα το χαλαρό alternative/indie rock των Pinegrove λίγο αδικείται που τα βάζει με φασαριόζους, αλλά που ξέρεις, μπορεί κάποιοι να προτιμάνε κάτι τέτοιο.
