Για το πιο πάνω post:
His Hero is Gone: υπάρχουν πολλά άλλα συγκροτήματα που να έχουν πετύχει πιο heavy παραγωγές στους δίσκους τους; Που να έχουν γράψει τόσο σκοτεινά/heavy κομμάτια που σχεδόν να απαγορεύουν στον ακροατή να νιώθει χαρά όταν τα ακούει; Που να έχουν τόσο ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ και εστιασμένο concept στο artwork, στους στίχους (ακόμα και βιβλιογραφίες πρότειναν οι άτιμοι!), στη μουσική τους κατεύθυνση; Και, τέλος, που τα μέλη τους να έφτιαξαν άλλη μία μπάντα μετά και να σε δυσκολεύουν κάθε φορά ν’ αποφασίσεις ποια από τις δύο προτιμάς;
Dystopa: είτε το πιστεύετε είτε όχι, πρώτη φορά ακούω κομμάτι τους. Τι ΣΑΠΙΛΑ και κακό είναι αυτό;
Doomsword προτιμούμε τους Ιταλούς, και “Wicker man” των Maiden, παρ’ όλο που συνολικά οι Estranged είναι πιο αγαπημένοι.
Κάποια άλλα που θυμήθηκα εγώ:
ΟΚ, για το πρώτο δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να γράψω, κι ούτε μπορούν να συγκριθούν αυτά τα δύο από άποψη ιστορικότητας, επιδραστικότητας κλπ. Το χέρι πάει μόνο του στην ψήφο, και δεν είναι το δικό σου, αλλά του 10χρονου εαυτού σου που πρώτη φορά άκουγε δίκαση και δεν καταλάβαινε γιατί αυτόματα έπρεπε να κουνήσει το κεφάλι του (και μετά ν’ αφήσει μαλλί γιατί έτσι το ένιωθε ακόμα πιο ωραίο). Παρ’ όλα αυτά, πόσο ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ και το “One” των Fates Warning; Από τις πιο αγαπημένες μου ας-πούμε-εμπορικές στιγμές τους, με το refrain να σου καρφώνεται στο μυαλό για πάντα. Και συνολικά το “Disconnected” από τα καλύτερα albums που βγήκαν την περασμένη δεκαετία.
Δεν το θυμόμουνα ότι κυκλοφόρησαν ίδια χρονια. Οι Paradise Lost στον πιο «ξεπουλημένο» δίσκο τους, οι Anathema αμέσως μετά την αποχώρηση ενός από τους βασικότερους συνθέτες τους. Παραδόξως το “Deep” των Paradise Lost δε μνημονεύεται από κανέναν (ίσως ούτε οι ίδιοι δεν το θυμούνται), αλλά εμένα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου -κυρίως για το συγκλονιστικό refrain του. Εξοργίζομαι όταν βλέπω να το χαρακτηρίζουν ως filler. Για τους Anathema δεν έχω να πω και πολλά, κλασικό κομμάτι, κλασικός δίσκος, ξεφεύγουν λίγο από τη μαυρίλα των προηγούμενων, αυξάνουν τις πιο rock/Floyd επιρροές τους και συνεχίζουν ένα τρομερό σερί όπως πολλές άλλες 90’s μπάντες που αγαπήσαμε. Ψηφίζω Lost.
Όπως έχω ξαναπεί, οι Beatles είναι ένα συγκρότημα που τώρα ανακαλύπτω. Το “I’m so tired” είναι ένα από τα κομμάτια που αμέσως ξεχώρισα από το “White album”, όπως και τα περισσότερα του Lennon, σ’ αντίθεση με τα πιο ανάλαφρα (για τα γούστα μου -και δεν ισχύει για όλα) του McCartney. Ήταν, λοιπόν, βλάσφημοι οι Fugazi (ναι, φίλε μου, είναι το καλύτερο συγκρότημα που δεν έχεις ακούσει ακόμα εσύ που δεν τους ξέρεις) που τόλμησαν να βαφτίσουν ένα κομμάτι τους με τον ίδιο τίτλο; Η απάντηση είναι ένα ξερό ΟΧΙ, γιατί το δικό τους “I’m so tired” είναι απλά καλύτερο: είναι η πιο φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή ενός τρομερά πρωτοπόρου συγκροτήματος (σε όλα του: μουσική, attitude κλπ.), ένα τραγούδι τόσο ξεχωριστό στη δισκογραφία τους που φυσικά δεν ταίριαζε να μπει σε κανένα studio album τους. Η εύθραστη φωνή του MacCaye, οι τρομερά καταθλιπτικοί στίχοι που προφανώς καταγράφουν τις τελευταίες σκέψεις ενός αυτόχειρα, το όσο-ξεκούρδιστο-πρέπει πιάνο, συνθέτουν ένα ολιγόλεπτο αριστούργημα που είμαι σίγουρος ότι θα γοητεύσει οποιονδήποτε δεν το έχει ακούσει μέχρι τώρα.
Όχι από τα αγαπημένα μου από δαύτους. Βάζω λάιβ εκδοχή για το γαμώτο. Δεν έχει ενδιαφέρον που όλα τα τραγούδια έχουν ένα δυσοίωνο riff κάπου, έστω και σε ένα γύρισμα; Υποσυνείδητη θεματική θεατρικότητα.
