Ένα μεγάλο Poll με τίτλο Genocide.
The Offspring
Judas Priest
Venom
Sodom
Thin Lizzy
Stress
Bonus ένα “ακυκλοφόρητο” από Bathory
Υπάρχουν πολλά περισσότερα φυσικά με αυτόν τον τίτλο, αλλά μην το παρά-χέσω. Ήδη είναι πολλά 
0 voters
Death or Glory
Ένας τίτλος όπως αυτός είναι λογικό κι επόμενο να έχει μεγάλη απήχηση στον… μεταλλόκοσμο!
Πράγματι, στο Nightcomers, πρώτο LP των Σκωτσέζων NWOΒHM ηρώων Holocaust θα βρούμε, εκτός από τον γνωστό ύμνο, το Death or Glory που είναι η άλλη κορυφή του δίσκου και τόσο αντιπροσωπευτικό των ίδιων και της εποχής που επελέγη να τους εκπροσωπήσει σε εκείνη τη συλλογή που επιμελήθηκε ο Lars Ulrich προ αμνημονεύτων ετών!
Οι Iron Maiden από την άλλη, για να παρουσιάσουν τραγούδι με αυτό τον τίτλο έπρεπε να φτάσουν στο 16o τους LP με το δικό τους να είναι από τα καλύτερα “σύντομα” κομμάτια του Book of Souls. Το αντίστοιχο των Running Wild στο σύνηθες… θριαμβοπωρωτικό τους στυλ ονομάτισε έναν από τους καλύτερους δίσκους τους, ενώ ο Lemmy στο Bastards των Motörhead δεν παραλείπει να εκφράσει τον σκεπτικισμό του σχετικά με το όλο θέμα στο γνωστό του ύφος. Τέλος, να μην ξεχάσουμε τους Αυστραλούς Rose Tattoo και τους Clash.
The Offspring πριν δω καν τις αλλες επιλογες, αλλα και μετα.
Εγώ πάλι ξεκίνησα να σκρολάρω προς τα πάνω και λέω άντε πού είναι να το ψηφίσω.
Δεν νομίζω να το έχει βάλει άλλος νωρίτερα σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η αναταραχή των τελευταίων εβδομάδων επόμενο ήταν να μου φέρει στο νου το…
Mother Russia
…που, με αντίστροφη χρονολογική σειρά εμφανίσεως το συναντάμε ως τίτλο στο κομμάτι των Iron Maiden από το No Prayer… , όπου βρίσκεται μάλιστα στην τιμητική τελευταία θέση και είναι όντως από τα καλύτερα του δίσκου. Είναι επίσης ένα από τα λίγα “πολιτικοποιημένα” (για τα δεδομένα τους, πάντα) τραγούδια των Irons!
Ο ομότιτλος Υμνος των Renaissance από το Turn of the Cards LP τους, 17 χρόνια νωρίτερα, είναι όμως εκτός συναγωνισμού. Ένα από τα διασημότερα δημιουργήματα τους, όπου σε σχεδόν 10 λεπτά απλώνουν μπροστά στον γοητευμένο ακροατή όλες τις αρετές τους. Παραδόξως επίσης πολιτικοποιημένο τρόπον τινά, μιας και η ποιήτρια/στιχουργός Betty Thatcher εμπνεύστηκε από το έργο του Ρώσου συγγραφέα και πολέμιου του κομμουνιστικού καθεστώτος, Σολζενίτσιν, “Μία ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς”
Ο γκοθ εαυτός μου λέει να το παίξω SISTERS, παρότι δεν είναι καν απ’ τα αγαπημένα μου, αλλά για όλες τις καμμένες βραδιές στη Death Disco (και παλιότερα Second Skin, Underworld και λοιπά καταγώγια):
Πάμε για μια δυνατή μεταλλική τριαδούλα:
Πρώτους στην αρένα έχουμε τους Aura Noir. Από τον, κατά γενική ομολογία, καλύτερο δίσκο τους, το Conqueror είναι ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι (ή αυτό ή το Destructor τέλος πάντων). 'Ενα τσουνάμι από ριφφς, φρενήρεις ρυθμοί, η τέλεια, απόλυτη σύνδεση δύο (όχι και τόσο μακρινών) κόσμων.
Αφήνουμε το μπλακ στην άκρη και πάμε στο σκέτο θρας και για την ακρίβεια, σε έναν μάλλον από τους πατεράδες των Aura Noir. Σοντομάρα και ξερό ψωμί λοιπόν! Δεν έχω να πω πολλά, εδώ οι Sodom έχουν τον καλύτερο ήχο τους για εμένα, ότι έβγαλαν την εποχή του Persecution Mania είναι άπιαστο, η επιρροή τους δεδομένη, το εν λόγω Conqueror είναι τρίλεπτο που ακούγεται απνευστί και δεν μπορεί να το σταματήσει καμία δύναμη.
Και για να κλείσουμε πιο “ήρεμα”, ας ρίξουμε και Armored Saint στο παιχνίδι. Νομίζω όχι τόσο δημοφιλής άποψη, μα το Conqueror είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο. Απίστευτες φωνητικές μελωδίες από τον Bush, οι αλλαγές που κάνει και το ρεφρέν είναι ακαταμάχητες (μυθικές γκαρίδες στο αμάξι), ενώ επίσης το κομμάτι (και ο δίσκος κατ’επέκταση) εχει παραγωγή τοπ και ΜΠΑΣΑΡΑ.
Προσωπικά είμαι μεταξύ Aura Noir και Armored Saint.
0 voters
Εδώ το poll βγάζει Oasis πάντως (και μεταξύ μας πολύ σωστά)
By the way δεν έχει τελειώσει η ψηφοφορία.
edit: ωνασου, περάσανε οι pulp μπροστά!
0 voters
Πρόσφατος ο δίσκος των Mastodon, οπότε πάω κατευθείαν στο άλλο κομμάτι που ίσως είναι και λίγο άγνωστο. To 2005 η Roadrunner γιόρταζε τα 25 χρόνια λειτουργίας της, οπότε τι έκανε: μάζεψε 4 συνθέτες (Robb Flynn, Dino Cazares, Joey Jordison και Matt Heafy), τους είπε να γράψουν από 4-5 κομμάτια ο καθένας και να φωνάξουν όποιον μουσικό της Roadrunner ήθελαν για να τα ηχογραφήσουν, κι έβγαλε μία all-star album-άρα που, δεν ξέρω αν φταίει ότι το άκουσα έφηβος (οπότε και τα πιο πολλά CD σου φαίνονται ούτως ή άλλως δισκάρες), αλλά νομίζω ότι είναι μία πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια με κάποια πάρα πολύ καλά κομμάτια μέσα! Το “The dagger”, ΟΚ, δεν είναι από τα αγαπημένα μου, μιας κι ανήκει σ’ αυτό το N.W.O.A.H.M. στυλ που τότε ήταν στα πάνω του και δε μου κάνει τόση εντύπωση. Για την ιστορία να πούμε, όμως, ότι είναι το εναρκτήριο κομμάτι του album και σ’ αυτό παίζουν (μεταξύ άλλων) και οι Flynn, Waters (των Pink Floyd, όχι των Annihilator, κοίτα να δεις κάτι πράγματα), Howard Jones και Christian Olde-Wolbers. Για όποιον δε γνωρίζει την όλη φάση να πούμε ότι υπήρχε και συνοδευτικό DVD στο CD στο οποίο μπορούσες να δεις πάααρα πολλά άτομα να βγάζουν μάτια με τις ικανότητες τους σε κιθάρα, μπάσο, drums κλπ. και πραγματικά τότε πρέπει να το είχα δει δεκάδες φορές.
Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση Mastodon.
0 voters
Άσχημο ντέρμπι. Απ’ την άποψη ότι Savatage και Coroner αποτελούνε από τα λίγα συγκροτήματα για τα οποία δε θ’ ακούσεις ποτέ άσχημη κουβέντα από κανέναν, απολαμβάνουν αυτό που λέμε «καθολικής αποδοχής». Θα ψηφίσω Coroner απλά και μόνο γιατί το συγκεκριμένο κομμάτι είναι πιο κοντά στο στυλ μου -παρ’ όλο που και το “Sirens” ακολουθεί τον απαράβατο κανόνα του «έχει καμπάνες; Είναι τραγουδάρα». Αλλά όλο το “Mental vortex”, ρε γαμώτο, είναι ένα κομψοτέχνημα, ο ήχος, το πόσο αρμονικά δένουν οι κιθάρες, τα τύμπανα και το μπάσο, τα sol-ίδια του Vetterli, οι ρυθμοί στα drums, το ένα riff μετά το άλλο, πραγματικός οργασμός από riffs.
0 voters
Εντάξει, όχι ακριβώς ο ίδιος τίτλος, αλλά περνάει. Των Purple μου είναι εντελώς αδιάφορο, πάμε παρακάτω. Δεν ξέρω τι αντίκτυπο έχει το “Nobody home” στους Floyd fans ή και γενικότερα. Νομίζω ότι στέκεται στη σκιά πολλών κομματιών του “The wall” -δεν το ακούω να μνημονεύεται και πολύ. Κι όμως για ‘μένα αποτελεί ένα από τα πιο σκοτεινά, έντονα και θλιμμένα κομμάτια του album -όπως και των Floyd γενικότερα. Ίσως πρόκειται και την πιο καταθλιπτική, μοναχική στιγμή του πρωταγωνιστή του concept. Δεν ξέρω αν κανείς μπορεί να συνδεθεί πραγματικά ακούγοντάς το έτσι μεμονωμένα, κι αυτό είναι ίσως ένα μείον του κομματιού. Θέλει, μάλλον, να περάσεις από το πρώτο CD του (διπλού) album πρώτα, να μάθεις για όλα τ’ αδιέξοδα με την οικογένεια, το σχολείο, τα γκομενικά κλπ., ώστε να καταλάβεις γιατί βγάζει τόση μοναξιά και ένταση ένα πιάνο και μία φωνή που ραγίζει στο «ooooh baaaaabe» και σε κάνει να δακρύζεις όταν απλά λέει ότι «κανένας δεν είναι σπίτι». Α, και ο μεγαλύτερος στίχους του album, ε: I ‘ve got a grand piano to prop up my mortal remains .
0 voters
Ουτε Pink Floyd (απο το οποιο εχουν ισως και 50 καλυτερα τραγουδια), ουτε Deep Purple που απλα ουτε καν LOL
Μονο Αβριλαρα.
Μερακλής 
Σιγα το μερακλιδικο, υπερκομματαρα απο εναν ΑΨΟΓΟ δισκο. Αν δεν ειχε την ταμπελα της “ποπ” η Αβριλαρα, αυτος ο δισκος θα εμπαινε σε καθε λιστα καθε μεταλλα τοτε που βγηκε
Δηλώνω υπεύθυνα ότι υιοθετώ ότι λες για τον δίσκο
Λοιπόν, άκουγα την δισκάρα Holy Land των Angra, που ξεκινάει με (πρακτικά) πρώτο κομμάτι το Nothing to Say, ένα δυναμικό εναρκτήριο όπου οι κιθαριστές “κεντάνε”, ο Matos εντυπωσιάζει, ενώ υπάρχουν και οι απαραίτητοι ethnic χρωματισμοί κι οι συμφωνικές πινελιές όλα τα χαρακτηριστικά δηλαδή της βραζιλιάνικης μπάντας και σκέφτηκα ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συγκροτήματα επιλέγουν να δηλώσουν ευθαρσώς στον τίτλο ενός τραγουδιού ότι… δεν έχουν τίποτε να πουν!
Το πιο τρανό παράδειγμα είναι μάλλον οι Jethro Tull στο σχετικά παραγνωρισμένο (σε σύγκριση με την απαράμιλλη αξία του) Benefit, τον δίσκο που τους βρίσκει να αποξενώνονται από τις blues καταβολές τους, και να ξεκινάνε αυτό το ωραίο πηγαινέλα μεταξύ ακουστικών στιγμών και ηλεκτρικών “εκκενώσεων” μέσα στο ίδιο τραγούδι. Στους στίχους του δικού τους Nothing to Say ο (φύσει συνεσταλμένος και προσγειωμένος) Ian Anderson, όπως κάθε σώφρων άνθρωπος που βρέθηκε στη θέση να έχει οπαδούς που περιμένουν από αυτόν απαντήσεις για όλα τα φλέγοντα ή “φλεγοντα” θέματα, εκφράζει την αδυναμία αλλά και την απροθυμία του να γίνει ο καθοδηγητής οιουδήποτε.
Οι νεαροί τότε Motorpsycho στο Demon Box LP τους είχαν κι αυτοί ένα κομμάτι με τον ίδιο τίτλο, κάπως οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς ότι τελικά αποδείχτηκε πως είχαν… ουκ ολίγα να πουν.
Τέλος υπάρχει και αυτό των Helloween από το Rabbit Don’t Come Easy, των Soundgarden από το πρώτο τους EP, όπως και του Slash! (κοίτα εδώ που μαζεύτηκαν πολλά!)
Edit: Τώρα και με δυνατότητα ψηφοφορίας!
0 voters
Βάλε poll να βγάλουμε τους Νορβηγάρες (#not)
0 voters