#όχιμάνες
Serj Tankian – Το λείπετε σύστεμ. Butchering, raping, killing and burning, brutally beheading your enemies!
Thick – Το πανκ. Γιατί στην τελική όταν μιλάς στοχευμένα, ογδοντατέσσερα δευτερόλεπτα είναι αρκετά.
Wet Leg – Το εναλλακτικιάρικο. Σοβαρή υποψηφιότητα για πιο χαμογελαστά καντήλια της χρονιάς ακόμα δε βγήκε ο απρίλης.
Τον τελευταίο καιρό όλο για φυλακίσεις, προφυλακίσεις και λοιπές ποινές ακούμε, δεν θέλει και πολύ να γίνει ο συνειρμός…
Jailbreak
Οι Thin Lizzy είχαν ανδρωθεί σε δύσκολο περιβάλλον και αυτός ο τρόπος ζωής είχε αντανάκλαση και στο έργο τους, τους στίχους που έγραφαν κλπ. Το Jailbreak που ανοίγει τον ομώνυμο δίσκο είναι ένα εντελώς χαρακτηριστικό του ύφους τους κομμάτι, ένα από τα καλύτερα δείγματα μάλιστα, αφού έχει μείνει κλασικό!
Και οι AC/DC όμως είχαν το δικό τους Jailbreak που κυκλοφόρησε μεν παγκοσμίως το 1984, όμως στην πατρίδα τους είχε ήδη κάνει την εμφάνιση του από την προηγούμενη δεκαετία σαν single (για το οποίο γυρίστηκε βίντεο!) και μέρος του “Dirty Deeds…”, συνεπώς εδώ ακούμε τον Bon Scott στα φωνητικά. Οι στίχοι είναι σχετικοί με τον τίτλο ενώ το συγκεκριμένο είναι επίσης εντελώς χαρακτηριστικό των AC/DC, τόσο που μπορείς να φανταστείς τον Angus να επιδίδεται στο γνωστό του… βάδισμα σε κάποια ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού!
Δεύτερο σερί από εμένα με ένα ακόμη ζευγάρι που, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, δεν νομίζω να έχει μπει προηγουμένως…
Heart of Steel
Οι Crimson Glory στο εκπληκτικό πρώτο τους LP διέπρεψαν επενδύοντας τόσο στην ατμόσφαιρα και τη μελωδία όσο και στην “αιχμηρότητα” όπου αυτή ήταν απαραίτητη! Τα στοιχεία αυτά ανιχνεύονται φυσικά και στο Heart of Steel, πάντα σε συνδυασμό με τους στίχους και, όπως ευκόλως εννοείται, την απαράμιλλη φωνή του Midnight!
Μιλώντας για απαράμιλλες φωνές και υποβλητικές ατμόσφαιρες, το κομμάτι με τον ίδιο τίτλο από το Kings of Μetal φέρει στον υπέρτατο βαθμό όλα όσα λατρέψαμε στους Manowar. Ευρισκόμενο μάλιστα στην τρίτη θέση του tracklist μετά το ορμητικό Wheels of Fire και το… μάλλον αβαθές ομώνυμο, έρχεται να βάλει τα πράγματα (και τις καρδιές των οπαδών) στη θέση τους!
Manowar από τα αποδυτήρια.
Crimson Glory από τα αποδυτήρια.
Ισοπαλία
Κόμματαρα το CG, αλλά το άλλο δεν είναι κομμάτι είναι ιδέα, burn the bridge behind you leave no retreat there’s only one way hooooome και η τρίχα κάγκελο
0 voters
Υπάρχουν αρκετά…ones, θεωρώ όμως σημαντική παράλειψη να λείπει αυτό…
Λατρεμένα και τα 3
Θα πήγαινα με τους Fates πάντως , αλλά και τα 3 είναι ύμνοι
To Metallica vs. Fates Warning με το “One” είχε ξαναγίνει και παλιότερα. Πάλι συντριπτικά πρώτο είχε βγει των Metallica. Άλλα:
Μπαλάντες και τα δύο, σε δύο καταπληκτικά albums των αρχών του 90’s που μοιάζουν να «κρατάνε» ακόμα κάτι από την ατμόσφαιρα των 80’s (στο ύφος, στην παραγωγή, στο clip των Theater κλπ.). Μου αρέσουν και τα δύο πολύ. Των Theater μπορεί να ηχεί λίγο cheesy, αλλά είναι όλα απλά τέλεια -ιδίως το solo του Petrucci. Των Armored Saint, όμως, έχει αυτήν τη «σοβαρότητα», το είμαστε-μελωδικοί-αλλά-παραμένουμε-metalheads feeling, και κυρίως έχει… John Bush που (πάντα θα το λέω) είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της heavy metal φωνής που μ’ αρέσει μαζί με Zach Stevens και Tony Martin. Armored Saint ψηφίζω γιατί είχα καιρό να το ακούσω και πορώθηκα (πόσο δισκάρα όλο το “Symbol of salvation” γενικά;) και γιατί πιστεύω ότι μάλλον θα χάσει.
0 voters
Για το ένα περιττεύει να πούμε οτιδήποτε -για ‘μένα αποτελεί ίσως και την καλύτερη στιγμή του “Painkiller”. Πάντως και των Warlock δεν είναι κακό -ιδίως η εισαγωγή του είναι εντυπωσιακή και η Doro σε πιάνει απ’ τα μούτρα. Αλλά που να συγκριθεί τώρα…
0 voters
Λογικά θα υπάρχουν άπειρα κομμάτια μ’ αυτόν τον τίτλο. Εγώ θυμήθηκα αυτά τα 3. Όπως έχω γράψει και σε άλλα topic, για ‘μένα η δισκογραφία των Scorpions αποτελεί μία πρόσφατη ανακάλυψη και το “Fly to the rainbow” το κατατάσσω αρκετά ψηλά στις προτιμήσεις μου. Το “Far away” είναι, μάλιστα, από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου. Η εισαγωγή και το κλείσιμο του τραγουδιού δείχνουν να κρατάνε κάτι από το στυλ του “Lonesome crow”, αλλά για ‘μένα το κομμάτι απογειώνεται όταν μπαίνουν οι κιθάρες μετά το 2ο λεπτό. Πείτε με τρελό (βέβαια οι γνώστες θα με νιώσουν), αλλά το βασικό heavy riff (του couplet, ας πούμε), επιταχυνόμενο θα μπορούσε να χτίσει έναν skate punk ύμνο. Γενικά θα μπορούσα να φανταστώ το κομμάτια διασκευασμένο από τους NOFX για παράδειγμα. Αυτός είναι ο λόγος που μ’ «έπιασε» απ’ την αρχή το κομμάτι.
Των Anathema είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου. Πείτε ό,τι θέλετε οι haters, το “Eternity” είναι ΕΝΤΕΚΑΡΙ όχι δεκάρι, ο Vinnie έχει τέλειο γρέζι και είναι τόσο ερωτεύσιμη η άγουρη ακόμα φωνή του, ο Danny εδώ μας προσφέρει τα τελευταία του ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ συναισθηματικά solos, ο δίσκος έχει συνολικά απίστευτη ροή και προσωπικότητα κι ας βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο. Γενικά τον δίσκο τον λατρεύω παθολογικά και το “Far away” είναι κορυφή μεταξύ κορυφών.
Και για το τέλος, μία αδικοχαμένη μπάντα, αφού δεν έβγαλε τίποτα άλλο πέρα από δύο σύντομα EPs πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Και οι δύο ομώνυμες (!) κυκλοφορίες τους αποτελούνε δυναμικά old-school punk διαμαντάκια -προσωπικά έχω μία αδυναμία στο 7’’ (αυτό με τα 4 κομμάτια, τέλος πάντων). Το “Far away” είναι ενδεικτικό του ταλέντου της μπάντας: τραγούδι-σφηνάκι, πολύ απλό riff, τέλειος ήχος που ξυρίζει όσο πρέπει, η lead κιθάρα ανεβάζει το τραγούδι και τα αντρικά/γυναικεία φωνητικά εκφέρονται με όση τσίτα πρέπει.
Anathema γιατί είμαστε ερωτιάρηδες.
0 voters
Spice γιατί είμαστε πουτανιάρηδες.
0 voters
0 voters
Με κάνει εντύπωση, που όντας progster, ξέχασες το εμβληματικό
ή δεν το έβαλες γι’ άλλους λόγους…
sorry not sorry
Far away έβαλε για τίτλο ο Leper, όχι So Far Away 
Δεν το είχα υπόψη, ζητώ ταπεινά συγγνώμη.
Ασήμαντες λεπτομέρειες 
0 voters