ναιναιναιναιναι
έχω αδυναμία στους night sins btw, αλλά εδώ κερδίζει το ατσάλι
2 Likes
α πολύ χαίρομαι (για night sins(!!με βαριά καρδιά θα συμφωνήσω μαζίσου ,ίσως γιατί περνάω μια ατσαλένια φάση.
1 Like
Έχω same title, different song, same artist 
Χρονολογικά αλλά και με σειρά επιλογής:
4 Likes
βαζεται Hollow και Propaganda και δεν βάζετε αυτα!;!;
Πέρασαν μέρες, αλλά “Shot in the dark”, ρε φίλε, η αποθέωση των 80’s και στη μουσική και στο video-clip. Σαν τώρα το θυμάμαι όταν το είχα πρωτοδεί στις “Εξοχικές διαδρομές” του Στάθη Παναγιωτόπουλου. Τι έμπνευση, ρε φίλε, πόσο cult-ίλα, η τύπισσα που δαιμονίζεται σιγά-σιγά, τα ρούχα και τα μαλλιά της μπάντας, ο Ozzy που ξεπηδά μέσα από το τέρας. 
Επίσης, με μία δόση συγκίνησης εξομολογούμαι ότι το “The ultimate sin” ήταν απ’ τα πρώτα μου μπλουζάκια, είχε σκιστεί στο τέλος απ’ την πολύ χρήση.
Μα τι θεοσκότεινη goth-ιά αυτό το Night Sins; Δεν τους ήξερα.
Πω-πω, τους Sun of Nothing γιατί τους έβαλες; Τώρα πρέπει να κάτσω ν’ ακούσω και τα τρία σερί, από τις πιο αδικοχαμένες ελληνικές μπάντες θεωρώ, ενώ πήγαν να κάνουν έναν μπαμ, δεν πρόλαβαν, χάθηκαν απότομα. Απίστευτες δισκάρες όλα τους, κι ένα live Θεσσαλονίκη που τους είχα δει σ’ ένα κωλομάγαζο είχαν το χειρότερο ήχο που έχω ακούσει ποτέ σε live, πρώτη φορά έφυγα με πραγματικό πονοκέφαλο, πόσο είχα ξενερώσει. Πολύ δύσκολο το δίλημμα με Terrible Feelings, είναι και τα δύο κομματάρες.
Πάμε για κάτι σκληροπυρηνικό τώρα:
Δεν ξέρω πόσες μπάντες στα 80’s διαπραγματεύθηκαν το χημικό πόλεμο με αφορμή το δυσοίωνο κλίμα που δημιουργούσε ο ανταγωνισμός Η.Π.Α.-Ε.Σ.Σ.Δ. Αλλά οι Dead Kennedys πρέπει να ήταν οι μοναδικοί που δεν έδιναν δεκάρα για τη σωτηρία του κόσμου, και ενδιαφέρονταν περισσότερο για το πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την κούρσα εξοπλισμών για να ξεκληρίσουν… παίκτες του γκολφ. Η ψήφος μου πάει σ’ αυτούς και συγκεκριμένα στο τρελαμένο σημείο που ξεκινά στο 01:56.
- Dead Kennedys
- Slayer
0 voters
Δύο κομμάτια από τα δύο πιο αμφιλεγόμενα albums που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε και τα δύο συγκροτήματα. Δυστυχώς το “Attitude” από Metallica είναι, για 'μένα, ίσως και το πιο αδιάφορο κομμάτι από έναν πολύ καλό δίσκο, οπότε εύκολα το δίνω στους Seps που το δικό τους ίσως και το καλύτερο τού δικού τους δίσκου.
Άλλη μία ένοχη εξομολόγηση: όποτε τυχαίνει ν’ ακούσω το “Attitude” δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ήταν το live soundtrack του πρώτου ανοίγματος της μύτης μου. Γιάννενα, σ’ ένα από τα δύο rock bars που υπήρχανε στην πόλη, εγώ και η παρέα μου, όλοι 15-16 χρονών, απίστευτα ενθουσιασμένοι που θ’ ακούγαμε ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ από ένα εντελώς άγνωστο, συνοικιακό group-άκι της πόλης, τη στιγμή που μπαίνει το “Attitude” είμαστε σε μία γωνία του bar, μπάντα και 15-20 άτομα, όσοι χωρούσανε, κάποιος μαλάκας κλείνει τα φώτα εντελώς και γίνεται ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ, κάποια στιγμή (το θυμάμαι σαν τώρα) απλά καταλαβαίνω ότι ο από πίσω μου με χτυπάει στο κεφάλι από την πόρωση του συνεχόμενα, είμαστε όλοι ένα τουρλουμπούκι όμως και δε μας νοιάζει, και εκείνη τη στιγμή μπαίνει το γαμημένο riff με το διπέταλο του 02:21, ε απλά νιώθω ένα τσούξιμο και να γίνεται μούσκεμα η φάτσα μου, ήμουνα τόσο περήφανος όταν γύρισα σπίτι με μία μύτη σαν μελιτζάνα, και την επόμενη ο πατέρας μου μού δήλωσε ότι δε θα ξαναπάω σε live (και κάπως έτσι έχασα και την ευκαιρία να δω τους Rotting Christ που έρχονταν λίγες εβδομάδες μετά).
- Metallica
- Sepultura
0 voters
Άντε, κι ένα τελευταίο:
Το έχω ξαναπεί ότι το “Heaven and hell” για 'μένα είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του heavy metal, κιθαριστικά θες να το δεις, φωνητικά, ο ήχος, τα πάντα. Ε και το ομώνυμο έπος, μη συνεχίζουμε με κλισέ τώρα.
Αλλά, ρε παιδιά, Kickback. Το “Forever war”. Που ευλογημένη να ‘ναι η στιγμή που κάποια στιγμή εμπιστευτήκαμε τον Αγόρο του Hammer για τις μουσικές μας επιλογές (ο οποίος τεύχος ανά τεύχος ορκιζότανε ότι ΑΥΤΟΣ ήτανε ο καλύτερος hardcore δίσκος όλων των εποχών -ΟΚ metalcore εννοούσε, αλλά με τη σωστή έννοια του όρου, όχι όπως το νομίζουμε σήμερα) και ανακαλύψαμε αυτήν τη δισκάρα. Τι riff-άρες, πόσο μίσος στη φωνή, τι ήχος στα τύμπανα και τις κιθάρες, πόσο θεϊκό sample στην εισαγωγή (“Apocalypse now”), πόσο τέλεια, doom εισαγωγή, πώς νιώθεις ότι σου κόβονται τα πόδια στο πρώτο beat-down πέρασμα. Ναι, ακόμα θεωρώ το “Forever war” τον καλύτερο metalcore δίσκο και τον ορισμό του είδους, παρ’ όλες τις ξενέρες που φάγαμε με την μπάντα ύστερα με τις αμφιλεγόμενες πολιτικές ιδέες της.
- Black Sabbath
- Kickback
0 voters
2 Likes
Έστω και… λίγο καθυστερημένα, αλλά προς αποκατάσταση της αλήθειας… το πρώτο It’s my life βγήκε από τον Dr Alban, το οποίο και θα ψήφιζα (σε ανάμνηση των εφηβικών μου ακουσμάτων):
Πιο παλιό είναι των Talk Talk 
.
Τι τοκ τοκ και τικ τοκ μου πετάς… ντοκτορ αλμπαν και ξερό ψωμί 
1 Like
Εδώ οι Opeth στις (πολύ καλές) αρχές τους, με έναν κόμματο τεχνικά αρτιότατο, που κλασικά ακουμπάει πολύ στο prog rock (αλλά και με μερικά περάσματα από Perfect Symmetry θα μπορούσε να πει κάποιος;), υπέροχα σκοτεινό και αρκούντως ατμοσφαιρικό χωρίς να προλαβαίνει να κουράσει.
Από την άλλοι, οι θεοί Dead Can Dance ήδη έχουν αρχίσει να αποκτούν μια ιδέα του πώς θέλουν να κινηθούν, και ο Brendan ήδη έχει ξεκινήσει τις μαχαιριές του στις καρδιές μας (για να τις αναστήσει μετά η ιέρεια Lisa Gerrard). Απόκοσμοι.
Για μένα εύκολα DCD.
- Opeth
- Dead Can Dance
0 voters
1 Like
Βρε καλώς τα παιδιά τα δικά μας 
1 Like
Μωρ’ τι μας λες…
2 Likes
1 Like
δύο ζέυγη μπαντών κλασσικά στο είδος που έπαιξαν.
για μένα η πιο epic punk μπάντα(οκ όχι τόσο αυτό αλλά κομμάτια σαν το cold iron death,black eyes of revenge ,the day the idols fell)
και το αγαπημένο μου συκρότημα εβερ
3 Likes
Καιρό έχουμε να γράψουμε κάτι σε αυτό το θέμα, ευκαιρία λοιπόν να διορθώσουμε μια… προφανή παράλειψη!
Το Masque of the Red Death είναι ένα από τα δημοφιλέστερα διηγήματα του άρχοντα της ρομαντικής λογοτεχνίας και του γοτθικού τρόμου, E.A. Poe. Δεν συνιστά επομένως καμία έκπληξη πως αρκετά συγκροτήματα από τον χώρο του metal άντλησαν έμπνευση από αυτό.
Οι Crimson Glory για αρχή, έχουν το δικό τους “Masque…”, που περιέχεται στο δίσκο - ορόσημο για το μελωδικό power, το “Transcendence”, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 1988 - κάτι που λέει πολλά, αν όχι τα περισσότερα!
Η μπάντα διανύει την καλύτερη της περίοδο κι ο Midnight ερμηνεύει για άλλη μια φορά σαν να μην υπάρχει αύριο (όσο κι αν κάποιοι κακεντρεχείς τον χαρακτήρισαν επιφανή εκπρόσωπο της… “Duffy Duck σχολής” φωνητικών!)
Η ιστορία του πρίγκηπα Prospero δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο βέβαια κάποιον σαν τον Mark Shelton. Έτσι, στο “Mystification”, όπου οι Manilla Road μπαίνουν πλέον και στα thrash χωράφια με επιτυχία, βρίσκουμε άλλο ένα “Masque of the Red Death” που μάλιστα “καταλαμβάνει” και το εξώφυλλο!
Οι αμερικανοί thrashers Hades ήταν ένα πολύ αξιόλογο σχήμα έχοντας μάλιστα στις τάξεις τους τον Alan Tecchio μετέπειτα τραγουδιστή των Τεξανών Watchtower. Στο πρώτη τους μόλις δισκογραφική απόπειρα, δεν διστάζουν να κλείσουν τον δίσκο με ένα εννιάλεπτο Masque of the Red Death χωρισμένο σε τρία μέρη κερδίζοντας τις εντυπώσεις!
Πριν από όλους αυτούς πάντως, ήταν οι γερμανοί Stormwitch που είχαν τραγούδι με αυτόν τον τίτλο, στο δεύτερο LP τους “Tales of Terror” από το 1985. Ίσως να ακούγεται κάπως τυπικό το υλικό τους όταν το ανακαλύπτεις εκ των υστέρων, όμως δεν παύει να είναι μια δυνατή προσπάθεια!
8 Likes
Για το πιο πάνω post:
His Hero is Gone: υπάρχουν πολλά άλλα συγκροτήματα που να έχουν πετύχει πιο heavy παραγωγές στους δίσκους τους; Που να έχουν γράψει τόσο σκοτεινά/heavy κομμάτια που σχεδόν να απαγορεύουν στον ακροατή να νιώθει χαρά όταν τα ακούει; Που να έχουν τόσο ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ και εστιασμένο concept στο artwork, στους στίχους (ακόμα και βιβλιογραφίες πρότειναν οι άτιμοι!), στη μουσική τους κατεύθυνση; Και, τέλος, που τα μέλη τους να έφτιαξαν άλλη μία μπάντα μετά και να σε δυσκολεύουν κάθε φορά ν’ αποφασίσεις ποια από τις δύο προτιμάς;
Dystopa: είτε το πιστεύετε είτε όχι, πρώτη φορά ακούω κομμάτι τους. Τι ΣΑΠΙΛΑ και κακό είναι αυτό;
Doomsword προτιμούμε τους Ιταλούς, και “Wicker man” των Maiden, παρ’ όλο που συνολικά οι Estranged είναι πιο αγαπημένοι.
Κάποια άλλα που θυμήθηκα εγώ:
ΟΚ, για το πρώτο δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να γράψω, κι ούτε μπορούν να συγκριθούν αυτά τα δύο από άποψη ιστορικότητας, επιδραστικότητας κλπ. Το χέρι πάει μόνο του στην ψήφο, και δεν είναι το δικό σου, αλλά του 10χρονου εαυτού σου που πρώτη φορά άκουγε δίκαση και δεν καταλάβαινε γιατί αυτόματα έπρεπε να κουνήσει το κεφάλι του (και μετά ν’ αφήσει μαλλί γιατί έτσι το ένιωθε ακόμα πιο ωραίο). Παρ’ όλα αυτά, πόσο ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ και το “One” των Fates Warning; Από τις πιο αγαπημένες μου ας-πούμε-εμπορικές στιγμές τους, με το refrain να σου καρφώνεται στο μυαλό για πάντα. Και συνολικά το “Disconnected” από τα καλύτερα albums που βγήκαν την περασμένη δεκαετία.
- Metallica
- Fates Warning
0 voters
Δεν το θυμόμουνα ότι κυκλοφόρησαν ίδια χρονια. Οι Paradise Lost στον πιο «ξεπουλημένο» δίσκο τους, οι Anathema αμέσως μετά την αποχώρηση ενός από τους βασικότερους συνθέτες τους. Παραδόξως το “Deep” των Paradise Lost δε μνημονεύεται από κανέναν (ίσως ούτε οι ίδιοι δεν το θυμούνται), αλλά εμένα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου -κυρίως για το συγκλονιστικό refrain του. Εξοργίζομαι όταν βλέπω να το χαρακτηρίζουν ως filler. Για τους Anathema δεν έχω να πω και πολλά, κλασικό κομμάτι, κλασικός δίσκος, ξεφεύγουν λίγο από τη μαυρίλα των προηγούμενων, αυξάνουν τις πιο rock/Floyd επιρροές τους και συνεχίζουν ένα τρομερό σερί όπως πολλές άλλες 90’s μπάντες που αγαπήσαμε. Ψηφίζω Lost.
- Anathema
- Paradise Lost
0 voters
Όπως έχω ξαναπεί, οι Beatles είναι ένα συγκρότημα που τώρα ανακαλύπτω. Το “I’m so tired” είναι ένα από τα κομμάτια που αμέσως ξεχώρισα από το “White album”, όπως και τα περισσότερα του Lennon, σ’ αντίθεση με τα πιο ανάλαφρα (για τα γούστα μου -και δεν ισχύει για όλα) του McCartney. Ήταν, λοιπόν, βλάσφημοι οι Fugazi (ναι, φίλε μου, είναι το καλύτερο συγκρότημα που δεν έχεις ακούσει ακόμα εσύ που δεν τους ξέρεις) που τόλμησαν να βαφτίσουν ένα κομμάτι τους με τον ίδιο τίτλο; Η απάντηση είναι ένα ξερό ΟΧΙ, γιατί το δικό τους “I’m so tired” είναι απλά καλύτερο: είναι η πιο φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή ενός τρομερά πρωτοπόρου συγκροτήματος (σε όλα του: μουσική, attitude κλπ.), ένα τραγούδι τόσο ξεχωριστό στη δισκογραφία τους που φυσικά δεν ταίριαζε να μπει σε κανένα studio album τους. Η εύθραστη φωνή του MacCaye, οι τρομερά καταθλιπτικοί στίχοι που προφανώς καταγράφουν τις τελευταίες σκέψεις ενός αυτόχειρα, το όσο-ξεκούρδιστο-πρέπει πιάνο, συνθέτουν ένα ολιγόλεπτο αριστούργημα που είμαι σίγουρος ότι θα γοητεύσει οποιονδήποτε δεν το έχει ακούσει μέχρι τώρα.
- The Beatles
- Fugazi
0 voters
2 Likes
το αγαπημενο μου των Pearl Jam
OXI δεν υπάρχουν. HHIG ακόμα και τώρα τους μαθαίνω ακριβώς για αυτό δηλαδή tragedy μπορεί να έμπαινε και δέκα φορές ο δίσκος επανάληψη και σου έδινε τρελή παντοδυναμία ενώ αυτοί στα διαλύουν όλα.
και ένα τελευταίο.
1 Like
Λοιπόν, σήμερα λέω να κινηθούμε σε… πολεμική ατμόσφαιρα!
Battle Cry
Το Battle Cry είναι ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το Redeemer of Souls των Priest, σε έναν δίσκο που, χωρίς να είναι κακός, δεν είχε να επιδείξει πολλές ανάλογες στιγμές.
Ο ομώνυμος ύμνος των Omen από το πρώτο τους album είναι βέβαια παρασάγγας ανώτερος, και δικαιολογεί απόλυτα την θεματολογία των στίχων και τον τίτλο του, μεταφέροντας τον ακροατή στο πεδίο της μάχης, κάνοντας χρήση όλων των αρετών του σπουδαίου αυτού συγκροτήματος
Battle Hymn
Αν έχουν γραφτεί τραγούδια για την “κραυγή της μάχης”, μοιραία πρέπει να υπάρχει και ο ύμνος της!
Ξανά οι Judas Priest, έχουν στο Painkiller ένα σύντομο instrumental που χρησιμεύει σαν εισαγωγή στο One Shot At Glory για να κλείσει θριαμβευτικά ο δίσκος, όπως ξεκίνησε και όπως εκτυλίχθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του!
Από ένα τέτοιο κάλεσμα στα όπλα δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείψουν οι Manowar που έχουν να επιδείξουν το δικό τους μεγαλειώδες Βattle Hymn από το… περίπου ομώνυμο ντεμπούτο τους!
Traitors Gate
Πρόκειται για την πύλη απ’ όπου έμπαιναν στον Πύργο του Λονδίνου οι κρατούμενοι και ενέπνευσε αρκετούς απ’ ότι φαίνεται.
Για παράδειγμα τους Judas Priest (πάλι!), που στο τελευταίο τους πόνημα έχουν ένα τραγούδι με αυτό τον τίτλο, όπως και οι Visigoth στο “Conqueror’s Oath” που μάλιστα κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά.
Πολύ καλά κομμάτια και τα δύο, δεν αντέχουν όμως στην σύγκριση με το συντριπτικά φορτισμένο Traitors Gate των Primordial από το υπέροχο To The Nameless Dead!
Εδώ ας σημειώσουμε ότι υπήρξε και συγκρότημα με το ίδιο όνομα, το πολύ αξιόλογο υπερ-cult σχήμα από το δεύτερο κύμα του NWOBHM!
6 Likes
Πολυ αγαπημενα μου τραγουδια
4 Likes