Screaming Trees 
2 Likes
5 εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια με τον ίδιο τίτλο Alive. Ποιο προτιμάτε;
- P.O.D.
- Sia
- Pearl Jam
- Korn
- Ozzy Osbourne
0 voters
Λοιπόν, μια μικρή συνεισφορά κι από εμένα, καιρό έχω να γράψω κάτι εδώ
Η δυνατότητα να προβλέπει κανείς το μέλλον ασκούσε πάντα μια ακαταμάχητη γοητεία στους ανθρώπους. Καθόλου τυχαία λοιπόν, υπάρχουν ουκ ολίγα τραγούδια που πραγματεύονται κάποια προφητεία και έχουν αυτόν τον τίτλο. Οι Maiden στο φοβερό 7th Son album τους έχουν ένα τέτοιο κομμάτι ανάλογης ποιότητας με το υπόλοιπο εκπληκτικό υλικό, οι Judas Priest επίσης, εντελώς αναμενόμενα στο οπωσδήποτε λιγότερο επιτυχημένο εγχείρημα του Nostradamus, οι Iced Earth στο Something Wicked…, όπως και οι Queenrysche, αλλά και οι Soulfly στον ομώνυμο δίσκο τους.
Μιλώντας για τους Maiden, το Sanctuary ήταν ένα από τα πρώτα single τους και έμεινε σαν σύμβολο της πρώιμης περιόδου τους παρόλο που δεν συμπεριελήφθη σε κάποιο LP (τουλάχιστον στις εκδόσεις του πρώτου δίσκου των Βρετανών πλην Βορ. Αμερικής). Τραγούδι με τον ίδιο τίτλο όμως υπάρχει και στο δεύτερο LP των cult ηρώων του USPM, Griffin, Protectors of the Lair (το οποίο είναι παρεμπιπτόντως πολύ καλό, αν και αναπόφευκτα κατώτερο από το θρυλικό ντεμπούτο τους!)
6 Likes
Αν και στο 99% των περιπτώσεων θα πήγαινα με SCREAMING TREES, το συγκεκριμένο QOTSA μαζί με το “You Think…” συνθετουν το αγαπημένο μου άνοιγμα ροκ δίσκου ever, οπότε είναι το 1%.
1 Like
Έχω… έμπνευση απ’ ότι φαίνεται τελευταία, πάμε ένα ακόμα σετάκι:
Afterlife
Το Επέκεινα, η μετά θάνατον ζωή, είναι ένα μυστήριο που απασχόλησε και απασχολεί το ανθρώπινο είδος από τις απαρχές του. Δεν θα ήταν δυνατόν να μην αποτυπωθεί αυτό και σε τίτλους τραγουδιών από το metal/rock σύμπαν, συνήθως με την δυσάρεστη αφορμή της απώλειας ενός προσφιλούς προσώπου.
Οι Dream Theater έχουν το δικό τους Afterlife στον πρώτο τους δίσκο, ένα από τα καλύτερα κομμάτια εκεί και αντιπροσωπευτικό του τότε ύφους τους. Στην πάντα κομβική τελευταία θέση του track list, στο αγαπημένο των οπαδών Land of the Free βρίσκεται το κομμάτι των Gamma Ray με τον ίδιο τίτλο. Στο The Formation of Damnation φαίνεται ότι το ζήτημα απασχόλησε και τους Testament, που άλλωστε είχαν περάσει ουκ ολίγα. Στο πρόσφατο Shock LP τους οι σπουδαίοι hard rockers Tesla, καταθέτουν κι εκείνοι τις σκέψεις τους επί του θέματος, ενώ οι Σουηδοί Nocturnal Rites έχουν αφιερώσει έναν ολόκληρο δίσκο σε αυτό! Τέλος, υπάρχει και το… βιντεοκλιπάτο track των Avenged Sevenfold
The Price
Ως γνωστόν, όλα στη ζωή έχουν κάποιο τίμημα. Κατά πως φαίνεται η συνειδητοποίηση του γεγονότος ασκεί μεγάλη επιρροή στους μουσικούς μιας και τα κομμάτια με αυτό τον τίτλο είναι πάρα πολύ ωραία.
Για παράδειγμα η “μπαλάντα” των Twisted Sister από το εξαιρετικό Stay Hungry με το ανάλογα σοβαρό (τηρουμένων των αναλογιών πάντα!) βίντεο, αλλά και το εναρκτήριο κομμάτι από το Τhe Congregation των Leprous το οποίο ανέλαβε να κάνει τις πρώτες συστάσεις με το νέο τότε LP και για το οποίο επίσης γυρίστηκε βίντεο για την προώθηση του!
4 Likes
Υπάρχει και αυτό
1 Like
Λεοντοκαρδος και 3 επη παρακατω…δυσκολα τα πραγματα για εμενα,αν και νομιζω οτι saxon και digger κερδιζουν την μαχη αναλογως το μουντ…guardian λατρεμενη μπαντα φορ λαιφ ανεξαρτητως αποτελεσματος 
- grave digger
- saxon
- blind guardian
0 voters
2 Likes
Οι στάχτες, τα αποκαΐδια, θλιβερά απομεινάρια αυτού που κάποτε υπήρξε και έγινε παρανάλωμα του πυρός, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά μιλώντας (όπως δυστυχώς συνέβη πρόσφατα και συμβαίνει ακόμα σε περιοχές της πατρίδας μας) μόνο μελαγχολία, απόγνωση και περισυλλογή προκαλούν. Επόμενο είναι τραγούδια με αυτόν τον τίτλο να φέρουν μεγάλο συναισθηματικό βάρος.
Το Ashes των Pain of Salvation είναι ένα τέτοιο κομμάτι. Πραγματεύεται ένα δύσκολο ζήτημα και είναι τόσο δυνατό, που επελέγη να εκπροσωπήσει το Perfect Element σαν single, έχοντας και ένα promo video.
To Ashes των Psychotic Waltz όμως, είναι εκτός συναγωνισμού. Οι νέωπες τότε Psychotic Waltz δεν δίστασαν να βάλουν σαν εναρκτήριο του δεύτερου δίσκου τους ένα κομμάτι όπου η εισαγωγή καταλαμβάνει τα 2/3 του, πολύ απλά γιατί τα αριστουργήματα δεν υπακούν στις προσταγές της συμβατικής τραγουδοποιίας, αλλά προχωράνε σύμφωνα με τα κελεύσματα της Μούσας, όσο ιδιότροπα και αν φαίνονται, προετοιμάζοντας έτσι τον ακροατή για την θεϊκή συνέχεια που έπεται!
7 Likes
Δεύτερο σερί από μένα, αλλά με τους Maiden στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, τι να κάνω κι εγώ!
Έχουμε αναφέρει παραπάνω πολλές περιπτώσεις όμοιων τίτλων, πόσες φορές όμως τυγχάνει να υπάρχουν ίδιοι τίτλοι τραγουδιών στο “οικογενειακό δέντρο” ενός συγκροτήματος;
(The) Man of Sorrows
Στον δίσκο της επιστροφής του Dickinson στα metal δρώμενα, το εκπληκτικό Accident of Birth, θα βρούμε το Man of Sorrows, ένα από τα πολλά highlights. 18 χρόνια αργότερα στο Book of Souls ο εμβληματικός frontman θα καταθέσει ψυχή και για ένα άλλον Man of Sorrows, κάτω από το όνομα των Maiden αυτή τη φορά, μια σύνθεση των Murray/Harris (πάλι καλά!)
- Bruce DIckinson
- Iron Maiden
0 voters
The Alchemist
Στο απίστευτο Chemical Wedding, ίσως τον καλύτερο δίσκο που συμμετείχε ο Dickinson (αλλά, μεταξύ μας, και οποιοδήποτε πρώην ή νυν μέλος των Irons) από το 1990 και δώθε, υπάρχει το The Alchemist ένα ενδοσκοπικό και μελαγχολικό, ιδανικό με μία λέξη, τέλειωμα για τα όσα σπουδαία προηγήθηκαν, με τον Μπρουσάκο να επιβεβαιώνει ξανά την τρομερή φόρμα στην οποία βρισκόταν τότε.
Κομμάτι με τον ίδιο τίτλο όμως θα συναντήσουμε και στο Final Frontier, ένα γρήγορο Maiden-ικό, τυπικό του είδους, που πολλοί συγκαταλέγουν στις κορυφές του εν λόγω LP!
(Προφανώς το θέμα έχει απασχολήσει και άλλες μπάντες , όπως π.χ. οι Blue Oyster Cult πιο πρόσφατα, αλλά εδώ είπαμε να πιάσουμε τους Maiden και τα συγγενή τους σχήματα!)
- Bruce Dickinosn
- Iron Maiden
0 voters
Edit: Η ψηφοφορία άνοιξε, by popular demand!
6 Likes
Πολύ ανώτερα τα 2 Dickinson από τα Maiden.
5 Likes
Ρε Ian, μάθε να βάζεις και κανένα poll, γιατί βάζεις ωραία ντέρμπι.
Διάφορα ωραία.
Τρία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια, αλλά εξίσου δυνατά. Οι NOFX λογικά θα έχουν τους λιγότερους οπαδούς μέσα στο forum, οπότε θέλω να promot-άρω αυτούς, αν κι έτσι κι αλλιώς το δικό τους “Stranded” προτιμώ όπως και να ΄χει. Το “The longest line” EP (album στο οποίο περιέχεται το τραγούδι) είναι ένα κομβικό σημείο στην ιστορία του συγκροτήματος, μιας και αποτελεί το πρώτο album στο οποίο συμμετέχει ο El Hefe -πολυεργαλείο της μπάντας που από κι έπειτα θα παίζει (τέλεια) κιθάρα, τρομπέτα, θα κάνει (πολύ σημαντικά) backing vocals (και αρκετές φορές και lead), και γενικά θ΄ αναβαθμίσει την μπάντα μουσικά. Γενικά το EP είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους που άφησε μια για πάντα πίσω τις άγουρες και χύμα μέρες και μας σύστησε τους «καινούριους» NOFX: κουρδισμένους σωστά, τα φωνητικά στον σωστό τόνο, πολύ πιο βελτιωμένος ήχος, αλλά κυρίως: επιτέλους οι φωνητικές τους μελωδίες αποκτούν μελωδίες . Θα το λέω μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα μου ότι το καλιφορνέζικο (κι όχι μόνο) skate punk ξεχωρίζει λόγω της ιδιαίτερης, μελαγχολικής αίσθησης της μελωδίας που καλύπτεται πολλές φορές κάτω από τις υπερηχητικές ταχύτητες των drums, τον τραχύ ήχο και τα οργισμένα φωνητικά. Το σημείο που μου έκανε προσωπικά το κλικ και για πρώτη φορά είπα «ΩΠΑ! Έχουν ψωμί αυτοί εδώ», είναι στο 1:16. Προσέξτε την αρμονία του «aaaah, aaaah», κατευθείαν βγαλμένη από τις διδαχές των «oozin’ aaahs» (όπως τα ονομάζανε) των Bad Religion (να πω την αμαρτία μου, προτιμώ τους μαθητές από τους δάσκαλους. Επίσης, παρένθεση στην παρένθεση, ίσως είμαι λίγο αχρείος που σκέφτομαι κάποιες φορές ότι πριν κάποια χρόνια ίσως έπρεπε ν’ αφήσω την κοπέλα μου εγκυμονούσα για να πάω Βερολίνο να δω NOFX/Bad Religion/Lagwagon, αλλά επικράτησε η λογική και η ενσυναίσθηση). Ε, από εκεί και πέρα αυτήν τη φόρμουλα οι NOFX την πήραν και την ξέσκισαν (με την καλή έννοια).
Τα άλλα δύο κομμάτια είναι σχετικά πρόσφατα. Το “Stranded” των Psychotic Waltz είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια του “The god-shaped void” -κυρίως λόγω του ΤΕΛΕΙΟΥ refrain του. Μπορώ να το ακούω και να το ξανακούω μόνο και μόνο γι’ αυτό. Των Gojira δεν έτυχε να το ακούσω μέχρι τώρα, γιατί δεν έχω ακούσει το “Magma”. Καλό κι αυτό, μάλλον το χειρότερο από τα 3 για ‘μένα.
- NOFX
- Psychotic Waltz
- Gojira
0 voters
Εδώ έχουμε hardcore μονομαχία. ΠΟΛΥ εύκολα ψηφίζω τους αγαπημένους μου Γιαπωνέζους, μιας και για Discharge ούτως ή άλλως δεν κόβω φλέβα, και μάλιστα νομίζω ότι κάπου εδώ ξεκινάει η φωνή να «sleaz-άρει», προαναγγέλοντας την οικτρή αλλαγή πλεύσης του “Grave new world” (για όσους δε γνωρίζουν, μιλάμε για το “Cold lake” τους). Μιας και άναψε η συζήτηση για Darkthrone, να τολμήσω να πω ότι οι Death Side έκαναν κάτι παρόμοιο μπασταρδεύοντας το hardcore τους με ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ metal επιρροές, απλά χρόοονια πριν τους Νορβηγούς; Και μάλλον πολύ πιο ασυνείδητα, θα έλεγα… (Εννοώντας μ’ αυτό ότι ο Fenriz για μια περίοδο εξηγούσε αναλυτικά από ποια μπάντα «ξεσήκωσε» το κάθε riff).
- Discharge
- Death Side
0 voters
Με μάτια κλειστά Morbid Angel. Αλλά ας τα πάρω ανάποδα: το “Saturday night wrist” είναι απ’ τα αγαπημένα μου Deftones albums -και το θεωρώ υποτιμημένο γενικά. Είναι πιο ατμοσφαιρικό, μελωδικό και σκοτεινό, γι’ αυτό και μου αρέσει. Παρ’ όλα αυτά, το “Rapture” δεν το θεωρώ από τα δυνατά κομμάτια του album, κι ούτε και τόσο αντιπροσωπευτικό. Ακούγεται ευχάριστα, ωστόσο. Για τους άλλους, όμως, τι να πούμε; Γενικά τώρα παρατήρησα ότι σ’ αυτό το forum ελάχιστες φορές αναφέρονται πια οι Morbid Angel. Πράγμα λογικό μεν, αν αναλογιστούμε την πρόσφατη δραστηριότητά τους, περίεργο δε, αν σκεφτούμε ότι μάλλον μιλάμε για την ιστορικότερη death metal μπάντα ever, άρα τα πεπραγμένα τους που και που θα έπρεπε ν’ αναφέρονται, να ξεπηδάνε σε συζητήσεις με διάφορες αφορμές. Anyway, όποτε ακούω Morbid Angel καταλήγω ότι οι τύποι είναι (ήταν) τόσο μεγαλειώδεις γιατί κατάφερναν να σε βάλουν ολοκληρωτικά στο trip τους. Δεν ξέρω αν όλες αυτές οι Lovecraft-ικές αναφορές ήταν υπερβολές του Hammer (Καραγιάννης, αν θυμάμαι καλά) που απλά τις χωνέψαμε από το πολύ πες-πες. Και δε μιλάω για τους στίχους του Azagthoth, τα εξώφυλλα, τους τίτλους κλπ. Μιλάω για τη μορφή της μουσικής. Τα σπειροειδή riffs που σε ζαλίζουν, τα ξαφνικά κοψίματα που σε αφήνουν μετέωρο, οι αργόσυρτες ταχύτητες που σε χαώνουν όταν ακολουθούν (ή ακολουθούνται από) τις πιο γρήγορες κλπ. Δεν ξέρω αν αυτή η μουσική γράφτηκε όντως με τη λογική της Lovecraft-ικής ατμόσφαιρας, της αίσθησης του χάους, του κινδύνου, του μη-κανονικού που καταντάει ανεξήγητο. Γιατί όντως μιλάμε για 100% original riffs, τυμπανιστικούς ρυθμούς και leads στην κιθάρα. Ιδίως τα τελευταία, είναι πραγματικά εξωπραγματικό το πώς ο Azagthoth κατάφερνε να σχηματίζει τέτοιες κλίμακες πάνω σ΄ αυτά τα στριφνά riffs. Νομίζω ότι οι Morbid Angel καταφέρνουν, τελικά, ν΄ απευθύνονται και στον απλό μουσικόφιλο, αλλά και στους nerds drummers και κιθαρίστες, δηλαδή μπορείς ν’ απολαμβάνεις και τη συνολική εικόνα, αλλά σου έρχεται και να «τεμαχίσεις» το κάθε μέρος και να το μελετήσεις. Τέλος πάντων, όλα αυτά υπάρχουν μέσα στα λίγα λεπτά του “Rapture”, αλλά και σε όλο το “Covenant” συνολικά. Μάλλον είχα καιρό ν’ ακούσω Morbid Angel, δεν ξέρω. Μου φάνηκαν για άλλη μια φορά απλησίαστοι και χιλιόμετρα μακριά από όλους τους άλλους.
- Morbid Angel
- Deftones
0 voters
1 Like
βάλε κι αυτό μέσα και έχουμε νικητή 
1 Like
Φτουυυυυ, απαράδεκτος που το ξέχασα… Σ’ αυτό το κομμάτι ο Mackintosh είναι λες και πήρε όλη την dark wave/post-punk κληρονομιά των 80’s, την επιμετάλωσε κι έχωσε και τον άλλον να βρυχάται από πάνω.
1 Like
- Slipknot
- System of a Down
0 voters
3 Likes
Πω ρε συ έχεις δίκιο, παράλειψη.
1 Like