:-s [COLOR="#FFFFFF"]…[/COLOR]
Good luck
σανξουαρυ με ξ, μιρορ μπλακ εν ετει 2014, ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΕΣΤΑΝΤΙΟ ΤΟΥ ΛΟΥΙ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ :!:
Bastard δεν έχεις άδικα τέτοιο nick φαντάζομαι 
Προφανώς κατηγορώ και εμένα γι’αυτό και έγραψα ΜΕΤΑ την πρόταση περί συνειρμών.
Ρε Γράκχε πες τπτ για το άλμπουμ :roll:
Επίσης η αναφορά περί Mirror Black ήταν πολύ αόριστη, δεν είπα ότι μοιάζει, ιδιαιτερότητες σύγκρινα, όπως άνισα κομμάτια, ανομοιογένεια ίσως κλπ δε θα αναλύσω τώρα τις γαμημένες ιδιαιτερότητες του Mirror Black, 30 χρόνια πέρασαν.
Δεν κάνει.
E εντάξει άνισα είναι. Τα μισά είναι κορυφή των κορυφαίων και τα άλλα μισά απλά κορυφαία
Μετά από 30 χρόνια και τόσο λιώσιμο ναι οκ, όλα είναι κορυφαία. Τo 1990 που πήρα την κασέτα ήμουν 15 χρονών, πέρασαν χρόνια μέχρι να μπορέσει να μου αποκαλυφθεί το μεγαλείο, όπως και στους περισσότερους φαντάζομαι. Δεν είναι άμεσος δίσκος ούτε και τόσο εύπεπτος. Έχει ιδιαιτερότητες. Σε αυτόν τον τομέα μοιάζει με τον τελευταίο.
Νομίζω ότι η σύγκριση με το “Into the mirror black” είναι λίγο άδικη. Όπως θα ήταν άδικη και η σύγκριση με το “Dreaming neon black” ή το “Dead heart in a dead world”. Δύο ερωτησεις:
-
Ξέρετε πολλούς μουσικούς που να κυκλοφόρησαν το αριστούργημα της ζωής τους μετά την ηλικία των 40;
-
Ξέρετε πολλά albums που να κυκλοφόρησαν το 2014 ή ακόμα και το 2013 και να μπορούν να κοιτάξουν το νέο Sanctuary στα μάτια; Μιλάμε πάντα για heavy/power metal.
Αφού πρέπει να συγκρίνουμε και με Nevermore (λογικό αφού είναι η συνέχεια κατά κάποιο τρόπο), για μένα το δισκάκι αυτό είναι καλύτερο από οτιδήποτε μετά (χρονικά) από το “Dead heart…”. Το βασικό στοιχείο που υπερτερεί το Sanctuary είναι οι κιθάρες. Πολύ ωραίος ο Jeff Loomis, αλλά τελευταία κουράστηκα με τις εφτάχορδες και τον όγκο και τα shredding solos.
Ο Rutledge σκίζει από κάθε άποψη, είχαν καιρό να κολλήσουν στο κεφάλι μου riffs. Και ο ήχος του άλμπουμ σκίζει επίσης.
Όσο για τη φωνή του Warrel Dane, το λέει ο άνθρωπος ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως το 1989. Αφού τόσα χρόνια συνηθίσαμε το να τραγουδάει χαμηλά, αφού κι έτσι έχει τη φοβερή εκφραστικότητα και το στίχο, κι αφού αυτή η φωνή ταιριάζει με τη μουσική, ποιος ο λόγος να διαμαρτύρεται κάποιος για τη φωνή;
Aυτά που λέει ο αποπάνω.
Μου κόλλησαν πολλά τραγούδια, μελωδίες, κουπλέ, refrains.
Μ’ αρέσει η ατμόσφαιρα και ίσως καλύτερα που δεν το κουράζουν με τα prog στοιχεία.
Ο Warrel λέει ότι οι Nevermore δεν διαλύθηκαν, αλλά προτιμώ να συνεχίσουν έτσι όπως είναι οι SAnctuary και κάθε 2 χρόνια να προσφέρουν αξιοπρεπή, δυνατά heavy metal άλμπουμς με ωραία τραγούδια.
Μέχρι και το Frozen τολμώ να πω ότι ο δίσκος είναι εξαιρετικός. Μετά έχει δύο fillers κολλητά που ρίχνουν αισθητά την ποιότητά του. Θα έβαζα και το The Dying Age μέσα σε αυτά, αλλά τώρα τελευταία μού αρέσει αρκετά. Ευτυχώς που υπάρχει το ομώνυμο κομμάτι στο τέλος και κλείνει πολύ όμορφα η ακρόασή του.
Λοιπόν ο δίσκος δεν είναι κακός,όπως είπαν και οι προλαλήσαντες,εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να περιμένουμε αριστουργήματα από καλλιτέχνες που έχουν περάσει τα 40,όχι ακατόρθωτο αλλά δύσκολο,μου αρκεί να ακούω έναν καλό δίσκο,και αυτός για μένα είναι,γενικά πάντα μου άρεσαν περισσότερο οι Sanctuary,οι Nevermore ήταν πολύ τεχνικοί για τα γούστα μου.Όσο για τα φωνητικά του Warrel ήταν ειλικρινέστατος στην συνέντευξη στο rocking.gr,και είναι και η αλήθεια,είναι αδύνατον να τραγουδήσει όπως το 88.Οπότε,ας απολαύσουμε τον δίσκο χωρίς παρελθοντολαγνείες και άσκοπες συγκρίσεις
Χαρακτηριστικό τραγούδι του δίσκου για μένα, μετά από αρκετά ακούσματα, είναι το Ι am low. To ακούω και μεταφέρομαι κατευθείαν στο Into the Mirror Black. Στην λυρική, δυστοπική, πικραμένη αίσθηση που άφηνε. Ταυτόχρονα όμως λείπει το μανιασμένο ξέσπασμα που υπήρχε τότε. Σε κάθε ακρόαση, λες και είναι η πρώτη, περιμένω να δώσει ο Dane, όπως τότε και να αρχίσει τις προφητικές κατάρες του, αλλά τελικά δεν γίνεται ποτέ. Διαφορετικά θα ταν για μένα δίπλα στα Epitaph, Eden lies obscured, Veil of Disguise κτλ. Κάπως έτσι είναι όλος ο δίσκος για μένα. Όσο περνάει ο καιρός μου αρέσει και περισσότερο και τον συνδέω όλο και πιο πολύ με τους Sanctuary. Aπλά δεν νομίζω ότι θα προσπεράσει για μένα το στάτους ενός καλού δίσκου. Όχι και άσχημα βέβαια.
Σιγά σιγά αρχίζει να μου αρέσει και, το μάλλον χειρότερο του δίσκου, The World Is Wired. Αξιοπρεπέστατος δίσκος επαναλαμβάνω.
Ρε το χειρότερο του δίσκου είναι το ομώνυμο, τέτοια δισκάρα είναι.
πέρνα έξω
Κλωτσηδόν κιόλας.