Power of the night. Ωμό, in your face metal. Άγριο, πρωτόγονο, στακάτο, δυνατό, επιβλητικό, βάρβαρο, μοναδικό. Μπορεί μετά να ωρίμασαν συνθετικά και να ανέβασαν πολύ τον πήχυ, αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν το ξεπέρασαν ποτέ.
συμφωνώ βεβαίως βεβαίως αλλά σίγουρα δεν θα το πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει επαφή με τη μπάντα. μπορεί και να τον τρόμαζε 
Nαι, έτσι πως τα λες, δεν έχεις κι άδικο. Αλλά άστους να τρομάζουν. Δεν πάθαμε κι εμείς τίποτα…ααααααααααααααααααααρρρρρρρρρρρρρρργγγγγγγγγκκκκκκκκκκκ…
μπα, μην ανυσηχεις εδω ακουω morduary drape, στους savatage θα κολλησω ?
οχι λοιπον…αν θες να αρχισεις Savatage ξεκινας με Gutter Ballet και Hall of the mountain king…ακουσε τα και θα με θυμηθεις…
τωρα η γνωμη μου για σενα ειναι η χειροτερη
βρε αθεόφοβε! 
φυσικά και δεν εννούσα να σε τρομάξουν κυριολεκτικά αλλά το power of the night ενδέχεται να ξενίσει κάποιον που δεν έχει γράψει χιλιόμετρα με τη μπάντα 
αυτό το dead winter dead κάθε φορά που το ακούω πιστεύω πως είναι ο καλύτερος σάβατατζ δίσκος. βέβαια μου συμβαίνει και με άλλους δίσκους αυτό, τέσπα. όπως και να χει, ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΣΚΑΡΑ.
ρε άνθρωπε σκεφτόμουν το ίδιο προχτες.
θυμόμουν όταν βγήκε μου το έδωσε σε κασέτα (tdk) ένας φίλος αυτό και το Edge Of Thorns.
οι Savatage είναι ο ορισμός του συναισθηματικού δεσίματος με τη μουσική.
αισθάνομαι ευτυχής που μεγάλωσα ακούγοντας Savatage.
Μου ρθε να δω ποιά είναι η γενική αίσθηση, μιας κι έλιωνα δισκογραφία σαβατάγκε τις τελευταίες μέρες. Δε βάζω για όλη τη δισκογραφία, ας επικεντρωθούμε σ αυτό το κομμάτι της ζωής του συγκροτήματος. Η αλήθεια είναι πως εμένα το edge of thorns για κάποιο λόγο δε μου χει κάτσει καλά, απ την αρχή με στραβό μάτι το πήρα αυτό το δίσκιο. Αν και έχει κομματάρες μέσα (και μάλλον θα πρωτεύσει στο πολλ), κάτι με χαλάει. Το handful of rain νομίζω πως είναι εμφανώς υποδεέστερο όλων, κάτι λογικό μάλλον… Μετά με dead winter dead ξαναπήρανε τα πάνω τους πιστεύω και μαζί με το the wake of magellan, αυτά τα δύο είναι τα αγαπημένα μου της περιόδου αυτής.
Σας ακούω.
E αν δεν ελεγα Edge of Thorns να επεφτε να με πλακωνε η γη.Απιστευτο δεσιμο με αυτο τον δισκο,δε μπορω να κρινω αντικειμενικα…
Πισω απο EoT μαλλον Dead Winter Dead…
Μεγαλύτερο δέσιμο με το Edge of Thorns, “αντικειμενικά” όμως The Wake of Magellan και αυτό ψηφίζουμε.
είναι σαβατέϊτζ!
κατά τα άλλα είναι από αυτά τα πράγματα που αλλάζεις άποψη ανά μήνα, εβδομάδα ακόμα και ημέρα.
νομίζω πως ο Criss δίνει πόντο νίκης.
Δύσκολο, πολύ δύσκολο να μην είμαι και γω σ’ αυτούς που θα ψηφίσουν Edge Of Thorns. Ο λόγος είναι απλός: όχι μόνο είναι ο αγαπημένος μου Sava-δίσκος με τον Zak. Είναι και ο αγαπημένος μου δίσκος τους γενικότερα.
Το αγάπησα απο την αρχή αυτό το άλμπουμ. Απο το εξώφυλλο ως το τελευταίο του τραγούδι. Η παρουσία του Κρις είναι καταλυτική, όπως και να χει. Περιέχει μερικές απο τις ωραιότερες κιθαριστικές μελωδίες των Savatage. Το πιάνο του Jon είναι όπως πάντα παρόν (ας θυμηθούμε το στοιχειωμένα όμορφο Labyrinths). Ο Zak προσδίδει έναν άλλο αέρα στο συγκρότημα.
Και φυσικά έχει τραγουδάρες! Follow Me, Damien, Conversation Piece, He Carves His Stone, Sleep, Edge Of Thorns (όλο το άλμπουμ βασικά). Μεγάλη αγάπη, τι να λέμε.
Μετά το Edge για μένα έρχεται το Dead Winter Dead, ίσως το πιο μεγαλεπίβολο τους άλμπουμ. Και μετά ακολουθούν Wake Of Magellan και Handful Of Rain (το οποίο περιέχει τον υπερύμνο - ξέρουμε όλοι ποιό κομμάτι λέω - αλλά συνολικά είναι το λιγότερο αγαπημένο μου απο τα τέσσερα).
Dead Winter dead για πλάκα. Ολοκληρωμένο κόνσεπτ με βαθύτατα ανθρωπιστικό θέμα. Τρομερές ενορχηστρώσεις. Οι κορυφαίες ερμηνείες του Στίβενς. Ολίβα σε μεγάλα κέφια. Tι να λέμε τώρα. Να προσθέσω και το φοβερό εξώφυλλο με το gargoyle ή όχι? Από το Sarajevo μέχρι το Νot what you see, το άλμπουμ παρά τη θεατρικότητα που έχει, ροκάρει, και αυτό είναι το πιο σημαντικό στην τελική.
This is the time and this is the place
And these are the signs that we must embrace
The moment is now, in all history
The time has arrived and this is the one place to be
Το σανίδι είναι αδιάψευστος κριτής.
Kαι τα 4 δισκάρες. Edge of thorns για μένα.
Christmas eve (Sarajevo)
Αρκει για να με κανει να ψηφισω.
Edge of Thorns…μουσικα ειναι ισως το πιο ωριμο αλμπουμ απο Savatage μαζι με το Gutter…η παρουσια του Κρισ ειναι παντου αισθητη…απτο χαλαρο με την υπερσολαρα follow me που θα το προσκυναν ακομα γενιες μεχρι την απλη αλλα γαματη σολαρα του Conversations Piece…το αλμπουμ αυτο ειναι Masterpiece…δεν ξερω τι διαφορετικο εχουν τα αυτια σας και βαζετε wake και handfull πανω απο αυτο το αριστουργημα,ισως φταιει το οτι ειμαι φανατιλας με κρισ…αλλα και παλι…αν ακουσει καποιος το edge και απανοτα το dead winter dead μπορει ανετα να μιλησει για διαφορετικο συγκροτημα…
εντιτ: και μονο το Sleep ειναι ανωτερο ολοκληρου του Dead.
το ονομα διαβαζεται Σαβαταζ…και το gargoyle στο εξωφυλλο του dead winter dead ειναι προς τιμην του Κρισ…η αγαπημενη του κιθαρα ειχε αερογραφια gargoyle επανω…
rip…
Άντε πέστα, γιατί βαριέμαι να τα γράφω.
μιά χούφτα βροχής. κρίμα να μην έχει ψηφιστεί
Turns to me…αρκεί για να ψηφίσω το φοβερο (και υποτιμημενο οσο δεν παει) wake of magellan…επισης τα πολυφωνικα σημεια στο ομωνυμο κομματι ειναι πραγματικα αξιομνημονευτα και μια απο τις καλυτερες στιγμες της καριέρας τους…