Δεν νομίζω οτι χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, αν θες όμως μπορώ να σ αναφέρω το all that i bleed. Δεν είναι απαραίτητο όλοι να δένονται συναισθηματικά με κομμάτια σαν αυτό που αν βγάλεις αυτόν τον παράγοντα δεν στέκονται μόνα τους με την καμία όμως, έχουν παιχτεί ΑΠΕΙΡΕΣ τέτοιες νερόβραστες μπαλάντες. Είπα όμως ότι ακόμα και αυτό έχει λίγη από την μαγεία των Savatage. Και εγώ το αγαπάω αυτό το κομμάτι, η κασέτα!!! του edge of thorns έλιωσε η καημένη. Απλά μ αρέσει να βλέπω τα πράγματα απ΄όλες τις πλευρές και την μαγευτική και την ρεαλιστική.
Για να καταλάβεις καλύτερα απλά θα σ πώ αυτό. Εγώ το Symmetry το κάνω skip κάθε MA ΚΑΘΕ φορά, εσύ το υπεραγαπάς απ΄οτι κατάλαβα. Δεν χρειάζεται να βγεί κάποιο συμπέρασμα, βάλε εκεί να παίζει το ρημάδι και μη σε νοιάζει τπτ, το τι αρέσει στο καθένα δεν είναι κριτήριο για τα δικά σου ακούσματα. Το Miles Away μια που το ανέφερες είναι απλά μέτριο για μένα, από το 93 δεν άλλαξα γνώμη, το Sleep το καραγουστάρω, κλείνει τον δίσκο απίστευτα παρότι είναι πολύ απλό και ο ορισμός του generic επίσης.
Εγώ τα έχω πει και τα ξαναγράψει και δεν θα ξαναγίνω δυσάρεστος (“συνοψίζεται στο No Criss, No Savatage”, pre-TSO είναι μετά τον Κριςς), για τον Ζάκαρι όμως θα πω το προφανέστατο “όνομα και πράμα” και μπορεί η φωνή του να μην είναι generic (είναι πραγματικά αναγνωρίσιμη) αλλά οι ερμηνείες του είναι εξωφρενικά generic, είναι η πιο by the book, προβλεπέ ερμηνεία μιούζικαλ από το ωδείο, Disney/Broadway με εμφατικές ανάσες και βιμπράτα, εμφατικά καθαρή άρθρωση κλπ. Τέτοιους μπορεί να βρει κανείς άπειρους, με το κιλό. Ολίβα όχι.
Ο Ζακ μου είναι συμπαθής πάντως, δεν μου φταίει αυτός σε κάτι, ο Πωλ γούσταρε μιούζικαλ, το τερμάτισαν εκεί, γενικά στις πετυχημένες αλλαγές τραγουδιστών πάει, δεν μιλάμε τώρα για Blaze, Deris καταστάσεις (ωραίος, προκαλείς και το συνεχίζεις!).
Απλά από ένα από τα πιο χέβυ μέταλ συγκροτήματα στην ιστορία του πλανήτη έγιναν ένα από τα πιο unmetal (ή πουκαμισομέταλ), το οποίο αυτό καθ’εαυτό κακό δεν είναι, όπως την βρίσκει ο καθένας, απλά είχαμε κάτι σπέσιαλ και μετά το χάσαμε δια παντός… O συνδυασμός των αδερφών Ολίβα ήταν κάτι το μαγικό, μοναδικό, one in a trillion στο μέταλ και την ροκ γενικά θα έλεγα. Τέσπα.
Εδώ σε μέτσολ ερμηνία για “πολεμιστάδες” κτλ (στο 0:45 περίπου τελειώνει το ιντρο), απλά επειδή δεν είναι τόσο κουλό όσο καποια άλλα έπικ, μπορεί να τσινήσει κανας επικάς που βρέχει βρακάκι με φάλτσους, μεθυσμένους κτλ κτλ.
Εγω παντως το βαζω πανω απο τα πρωτα τους 4 αλμπουμς, αλλα κατω απο τα υπολοιπα, αυτο ελπιζω να ειναι συζητησιμο. Οριακα κατω απο καποια απο αυτα παντως. Δηλαδη προφανως το θεωρω αυτονοητο οτι και το Poets ειναι πολυ καλος δισκος γενικα, απλα οχι οσο τα αλλα για μενα.
Με Oliva έχω κλάψει. Believe/When the crowds are gone είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία της μουσικής της ίδιας για μένα. Μιλάμε για κομμάτια που κάποια στιγμή σταμάτησα να ακούω επειδή ήταν too much emotion. Ζήτημα αν μου έχει συμβεί με 10 τραγούδια ever αυτό το πράγμα (και πολλά είπα).
Από εκεί και πέρα προσωπικά ακόμα και το Poets μου αρέσει πάρα πολύ. Zack καλός είναι αλλά στην σύγκριση με τον Oliva εξαφανίζεται εντελώς (τα σχόλια περί generic μου φαίνονται λιγάκι υπερβολικά πάντως). Μου αρέσουν τα οπερατικά τους, fuck ακόμα και τα χριστουγεννιάτικα τους ως TSO μου αρέσουν. Dead Winter Dead μεγάλη λατρεία αλλά τις ανατριχίλες της πρώτης περιόδου τους δεν της προσέφεραν ποτέ ξανά. Αλλά, to be fair ελάχιστες μπάντες έχουν προσφέρει τέτοιες ανατριχίλες.
Επίσης το streets είναι δισκάρα και η τελευταία narrated version είναι η τέλεια ευκαιρία για μια καλή επανεκτίμηση του.
Τους ειδα στην επικη συναυλια μια μερα μετα (ή πριν? ξεχναω) τους Anathema, μαζι με Blaze.
Γενικα αστο, οι Savatage ηταν ενα απο τα 5 μοναδικα ακουσματα που ειχα τον πρωτο χρονο που ακουγα ΧΕΒΙΜΕΤΑΛ, μαζι με Metallica, Iron Maiden, Megadeth και Paradise Lost. Κοινως, υπηρχε εποχη που ειχα βγαλει φωτοτυπιες ολα τα εξωφυλλα απο ολα τα αλμπουμς των συγκεκριμενων μπαντων, και ειχα φτιαξει κασετουλες με δικο μου artwork και χειρογραφα tracklistings απο καθε αλμπουμς απο πισω, γνωριζοντας ολους τους στιχους απο καθε τραγουδι.
Κάνω ένα πέρασμα από τη δισκογραφία τους τώρα τελευταία. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς έβγαλαν αυτή τη ΜΑΠΑ το Fight For The Rock και μετά έβγαλαν το ένα αριστούργημα πίσω από το άλλο. Ευτυχώς, αποτέλεσε μόνο μια κακή παρένθεση και μετά άνθισαν.
Επισης επειδη λες για περασμα απο δισκογραφια … πφφφφφφ εχω καει να βρισκω ολες τις εκδοσεις με διαφορετικα μπονους τρακς καθε εκδοση και καπου χανομαι. Γκρρρρρ γαμημενες δισκογραφικες!
O συνδυασμός των αδερφών Ολίβα ήταν κάτι το μαγικό, μοναδικό, one in a trillion στο μέταλ και την ροκ γενικά θα έλεγα. Τέσπα.
.