Άντε πάλι γερά στα πόδια σου ρε γίγαντα! Τριπλό bypass ήταν αυτό.
3 Likes
2 Likes
5 Likes
Δισκοκριτικη SAXON: “CARPE DIEM”
Δεν είμαι σίγουρος πως να προσεγγίσω τη νέα αυτή δουλειά των θρύλων από το Barnsley, καθότι έχουμε ένα τόσο κλασικό σε ήχο Saxon album που το αποτέλεσμα, εν έτει 2022 πλέον, είναι ξεκάθαρα “love it or hate it”. To ξεροκέφαλο, ταβερνιάρικο, μηχανόβιο, λίγο επικά πεπαλαιωμένο, λίγο άγαρμπα τσικνισμένο και πεισματάρικο heavy metal τους είναι τόσο συγκεκριμένο και αυστηρά οριοθετημένο μετά από τόσα χρόνια από τους ίδιους, που δεν σηκώνει πολλές αναλύσεις. Όσοι πιστοί προσέλθετε, όσοι δεν αντέχουν την παραδοσιακή τρουίλα, μακριά και αγαπημένοι. Οι ίδιοι δεν φαίνεται να νοιάζονται ιδιαίτερα, κάνουν αυτό που γουστάρουν και τους μερακλώνει, σαν ένα γέρικο σκυλί που δεν πρόκειται να μάθει νέα κόλπα όσο και να χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο.
Το “Carpe Diem” διαθέτει 10 ευθυτενή και αγέρωχα τεμάχια καρά-κλασικού heavy metal, που ειλικρινά όποιος δεν συγκινείται πλέον ή ανέκαθεν από τον συγκεκριμένο ήχο δεν θα ακούσει κάτι που θα του αλλάξει γνώμη εδώ για κανένα λόγο. Εδώ κρύβεται και το μεγαλύτερο μειονέκτημα που μπορώ να του προσάψω: είναι μια συγκεκριμένη πρόταση, αλλά καταλήγει και εντελώς safe από πλευράς συγκροτήματος εν τέλει, καθότι λογικά οι Saxon μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας γράφουν τέτοια κομμάτια στον ύπνο τους ή παίζοντας πρέφα ταυτόχρονα. Θα μου πείτε “περιμένεις τώρα κάποια καινοτομία από τους Saxon, of all people”;
https://rockway.gr/posts/saxon-carpe-diem/
Πιο Saxon πεθαινεις δλδ…αντε να διαρρευσει να το ακουσουμε. 
2 Likes
Ε ναι , ακριβώς αυτό θα σου πούμε . Να το γυρίσουν σε jazz για να μην παίζουν safe μετά από 40 χρόνια που παίζουν κλασικό μέταλ , ξέρω γω
Είναι καθαρά θέμα γούστου και έμπνευσης αν θα βγει γαμάτος δίσκος από παλιοσειρες . Και οι Priest με το Firepower safe έπαιξαν , και οι Accept στο reunion safe παίζουν αλλά μας ξετιναξαν τα μυαλά σε εμάς που γουστάρουμε κλασικουρες γιατί ήταν εμπνευσμένα
3 Likes
Χαχαχα,εδω περα το αποθεωνουν το Carpe Diem. 
Furthermore, in comparison to previous SAXON albums, “Carpe Diem” is one fist full of Metal, bludgeoning of heavy riffing, amazingly crispy soloing and a vocal line that is nothing less than profound. No doubt, the record is an intensified experience, and the emotional magnitude of the time period we live in are felt.
The previous “Thunderbolt” opened 2018 with a fine blast, yet I believe that “Carpe Diem” starts 2022 with a megaton bomb, as SAXON sound decisive, without holding back, they are true to their style of music, even while trying to enable it to more than old schoolers.
Λικαρε σημερα,το ακουω και γραφω ποια κομματια μου αρεσουν.
The Pilgrimage,mid tempo μπαλαντοειδες κομματι,αρκετο ωραιο.
Age Of Steam,δυνατο riff,γρεζι στη φωνη απο Biff,καλο.
Super Nova,riffαρα,ο τιτλος λιγο meh,δεν πολυκαταλαβα τι ειναι το Super Nova 
,μουσικα ειναι δυναμικο.
All For One,γρηγορο,ωραιο refrain,σολακι επισης καλο.
Living On The Limit,γρηγρο επισης,δυνατo druming.
Εχω την εντυπωση οτι λειπει απο τον δισκο 1-2 hits που θα το ανεβασουν σαν συνολο,η παραγωγη καλη αλλα οχι καλογιαλυσμενη.
*To Pilgrimage ειναι φανταστικο κομματι. 
5 Likes
5 Likes
Ωραιο το σινγκλ,δεν ειχα παρει πρεφα καν οτι βγαινει νεος δισκος.
Γιατί, το ήξεραν οι Saxon;
3 Likes
Όταν ΑΥΤΟΣ,βάζει 3,5 στο νέο δίσκο των Saxon,με άριστα το 5,τότε κάτι καλό θα ακούσουμε.
2 Likes
Η αληθεια ειναι πως εδω και καμποσες κυκλοφοριες τους εχω «χασει».Αυτο που ακουσα σε μια πρωτη ακροαση ηταν τευτονικο (acceptικο) metal β διαλογης συνδυαζομενο με την αντιστοιχη τυποποιημενη παραγωγη πραγμα που η αληθεια ειναι με ξενισε.
1 Like
Ακουσα ολο τον δισκο,Hell,Fire and Damnation,Madame Guillotine,There’s Something In Roswell,Pirates Of The Airwaves,Super Charges μου αρεσαν.
To Carpe Diem δεν το φτανει σε πχιοτητα και συνθεσεις,αλλωστε μιλαμε για πολυ καλο δισκο,αλλα εχει και αυτος καποια καλα κομματια.Η παραγωγη ειναι πανω κατω η ιδια που μας εχουν συνηθισει.O Tatler κανει τα αυτονοητα,καλα σολαρισματα.
Έλα Κιμ, πάτα το να τελειώνουμε…
Η πλέον ανούσια λίστα, δεν έχω στάνταρ θέση ακόμα και για τα τοπ 3-4 άλμπουμ, εναλλάσσονται συνέχεια. 3 άλμπουμ θεωρώ του πεταματού, τα υπόλοιπα νομίζω είναι από 7 και πάνω. Και κανονικά θα έπρεπε να ακούσω τους δίσκους ξανά για να βγάλω σωστά κατάταξη αλλά πάρε μια πρόχειρη.
1) Strong Arm of the Law
Βοηθάει ότι το άκουσα τελευταίο από τα κλασικά, όταν τα υπόλοιπα ήδη είχαν λιωθεί. Και το To Hell and Back Again.
2) Wheels of Steel
Δίσκος αλητεία.
3) Denim & Leather
Λίγο πιο professional recording αλλά γεμάτο κομματάρες. Και από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever, το And the Bands Played On.
4) Unleash the Beast
Αξίζει πιθανόν κάποια θέση ψηλότερα, το αφήνω στο 4 γιατί βαριέμαι να πιεστώ. Τεράστια δισκάρα, άνετα το καλύτερο εκτός των ευρέως αποδεκτών κλασικών δίσκων.
5) Power and the Glory
Ο πιο μεταλλικός δίσκος τους ως τότε, νομίζω σχετικά αδικημένο γιατί δεν υπολείπεται ιδιαίτερα όσων προηγήθηκαν,
6) Solid Ball of Rock
Δεν έχω βρει κανέναν να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου με αυτόν τον δίσκο. Οπαδικό 10, λατρεύω μέχρι και το εμπορικότατο I’m On Fire, απίθανος δίσκος βρετανικού (ακόμα) μέταλ.
7) Lionheart
Ο 2ος δίσκος τους που άκουσα ως οπαδός πια όταν κυκλοφόρησε. Γεμάτος κομματάρες.
8) The Inner Sanctum
Με ένα ελαφρύ κενό (Metalhead), από Unleash μέχρι εδώ, η μπάντα σκοτώνει. To Inner ακούγεται λίγο πιο powermetal-ικό but who cares.
9) Killing Ground
O 1oς δίσκος που άκουσα ως οπαδός. Διατηρεί μια βρετανίλα ακόμα σε πολλές στιγμές, έχει 3 τουλάχιστον μεγάλα Saxon κομμάτια, φρέσκιες και τολμηρές ιδέες που δουλεύουν, εξαιρετικό.
10) Forever Free
Θα το ρίξω στο Forever Free που είναι 2ος φοβερός δίσκος μετά την αναγέννηση της μπάντας με τον Carter και θεωρώ πως η ιστορία το αδικεί.
Δώδεκα δίσκοι για μία θέση ήταν αν μέτρησα σωστά. Ελάχιστες διακυμάνσεις σε ποιότητα. Κόπηκε οριακά το speed-άτο Carpe Diem και το ομώνυμο ντεμπούτο που, όσο κι αν ακούγεται άγουρο και rock, περνάω καλά με όλα τα τραγούδια του.
6 Likes
Μιας και έγινε μια άτυπη κατάταξη, δεν θα κατατάξω τα άλμπουμ σε συγκεκριμένη σειρά καθώς, σε κάθε άλμπουμ υπάρχουν τραγούδια τα οποία μ’ αρέσουν επομένως, εκείνα ακούω όποτε είμαι σε φάση.
Προφανώς οι πρώτοι δίσκοι μέχρι το Power And The Glory δικαίως θεωρούνται αριστουργηματικοί, υπάρχουν κάποιες πάρα πολύ γουστόζικες συνθέσεις, απίστευτες ιδέες, απίστευτες μουσικές και σε αυτούς τους δίσκους, είναι εμφανής η επιρροή από τους Motorhead.
Μετά είναι η πιο εμπορική φάση, το Power And The Glory έχει τις στιγμές του, ΦΥΣΙΚΑ και το Eagle Has Landed είναι επικό, στα καλύτερα κομμάτια τους, δεν το συζητάμε. Το Crusader ως δίσκος, με εξαίρεση το ομώνυμο, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.
Το Innocence Is No Excuse είναι προσωπικό αγαπημένο καθώς, έχει πάρα πολύ δυνατά κομμάτια μέσα και τα οποία είναι στα αγαπημένα μου και επίσης, χάρη στο σκάλωμα που έφαγα με το Call Of The Wild αποφάσισα να ψαχτώ περαιτέρω με Saxon, γενικά έχει πολύ δυνατές στιγμές αυτός ο δίσκος, ίσως είναι παραγνωρισμένος επειδή είναι πιο εμπορικός και λόγω παραγωγής που φωνάζει 80s, έχει όμως πολύ καλό υλικό.
Rock The Nations, δικαίως δεν θεωρείται καλός δίσκος, έχει κάποια καλά κομμάτια, καταλαβαίνω όμως γιατί δεν είναι αρεστός σε πολλούς.
Το Destiny, αν έλειπαν 2-3 κομμάτια, θα το είχα πιο ψηλά στην υπόληψη μου, το Ride Like The Wind όμως, με κάνει να τα αναθεωρώ όλα αυτά. I Can’t Wait Anymore είναι το πρώτο κομμάτι που έχω ακούσει από Saxon και γενικά, είναι ωραίο κομμάτι. Προσωπικά αγαπημένα τα Song For Emma & S.O.S
Solid Ball Of Rock. Για όσους είχαν κριτικάρει τους Saxon με τους προηγούμενους δίσκους, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, τους αρπάζει από τα μούτρα και τους κάνει να αναθεωρήσουν, επιστροφή στη γνώριμη και τσαμπουκαλεμένη φόρμα τους. Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα για το I’m On Fire, έχουν πλάκα τα κέφια του αρχηγού στην αρχή και προς το φινάλε του κομματιού, ορχηστρικά γίνεται της τρελής το πανηγύρι, απίστευτη κορύφωση αν ακούσετε προσεκτικά.
Το Forever Free έχει το ομώνυμο που είναι κομματάρα, το Iron Wheels ανατριχιλα σκέτη. Από κει μετά, από τους επόμενους δίσκους, μέχρι το Unleash The Beast έχω επαφή και με μεμονωμένα κομμάτια, από κει μετά, δεν έχω ασχοληθεί με το τι έχουν κάνει δισκογραφικά οι Saxon.
Σίγουρα πάντως είναι ενδιαφέρον το ότι την πολύπαθη για πολλούς δεκαετία του 90, οι Saxon έδωσαν δυναμικό παρόν στο μουσικό γίγνεσθαι, απίστευτο υλικό, χωρίς διάθεση να επαναπαυτουν, συνέχισαν ορμητικά.
5 Likes
Προσωπικά θα έδινα την 1η θέση εξ ημισείας σε Denim and Leather και Unleash the Beast, για το πρώτο δεν χρειάζεται εξήγηση φυσικά, για το δεύτερο …διάολε ούτε γι’ αυτό χρειάζεται! Είπαμε, το Painkiller των Saxon.
Στο δεύτερο “tier” θα έβαζα φυσικά τα Wheels of Steel και Strong Arm of the Law, λίγο πιο κάτω δε το Power and the Glory, ίσως και το ντεμπούτο που του έχω μεγάλη αδυναμία κι ας είναι ο Saxon δίσκος που μοιάζει να ξεχνιέται περισσότερο συχνά απ’ όλους όταν μιλάμε για τα καλύτερά τους.
Μετά μάλλον Lionheart που δίκαια θεωρείται το αποκορύφωμά τους από την περίοδο της “δεύτερης νιότης”, και λογικά θα έκλεινα τη δεκάδα με Killing Ground, Inner Sanctum και Into the Labyrinth, αν και το τελευταίο ενδεχομένως άλλη μέρα θα το άλλαζα με κάποιο άλλο από τα άλμπουμ τους της τελευταίας δεκαπενταετίας, ακόμα και με αρκετά πιο πρόσφατα, π.χ. Carpe Diem.
Όπως γίνεται φανερό εγώ είμαι πολύ περισσότερο φαν της πιο “γερμανοπρεπούς” μερίδας της δισκογραφίας τους απ’ ό,τι π.χ. ο @hopeto (βασικά θεωρώ ότι δεν έχουν βγάλει ούτε έναν έστω μέτριο δίσκο την εν λόγω περίοδο), όσο δε γι’ αυτά που έβγαλαν στις αρχές προς μέσα των 90s, σίγουρα τα εκτιμώ κι εγώ πολύ, εξαιρετικά άλμπουμ, απλά μάλλον δεν τα έχω τόσο ψηλά όσο αυτός, ίσως επειδή θεωρώ ότι έχουν και κάποιες ας πούμε παραφωνίες, ενδιαφέροντες πειραματισμοί μεν αλλά όχι 100% επιτυχημένοι. Anyway.
Το βέβαιο είναι ότι ακριβές ranking απλά δεν μπορώ να κάνω, ο συνδυασμός ποιότητας - ποσότητας είναι εντυπωσιακός στους Saxon, πού να βγάλεις άκρη με τόσα καλά - έως πολύ καλά - έως τρομερά άλμπουμ.
6 Likes
Βρηκες.
3 Likes