Η θρυλική μπάντα από το Αννόβερο, είχε δύσκολο έργο αυτή τη φορά…
Το γνώριζε πολύ καλά! Το στοίχημα ήταν μεγάλο!
Για τέταρτη συνεχόμενη φορά και μέσα στο ίσως πιο καυτό συναυλικό καλοκαίρι που ζει η χώρα μας, έπρεπε να αποδείξουν στον κόσμο που θα τους τιμούσε με την παρουσία του, ότι αξίζουν ακόμα!
Ένα ακόμα καλό live με setlist “μια από τα ίδια” ή έστω “μια καλή από τα ίδια” θα ήταν καταστροφικό…
Υπάρχει και ο κορεσμός…
Η μπάντα όμως έκανε για μια ακόμα φορά στην μεγάλη καριέρα της, μια κίνηση-ματ! 8)
Ο μεγάλος Uli Jon Roth θα μοιράζονταν τη σκηνή μαζί τους ερμηνεύοντας μια πλειάδα από μαγευτικά κομμάτια μιας άλλης, μακρινής (αλλά όχι ξεχασμένης) εποχής!
Για τους περισσότερους “σοβαρούς” οπαδούς τους, το άκουσμα αυτής της είδησης ήταν δεσμευτικό στο να δώσουν το παρόν για πολλοστή φορά! :yes:
Δεν κρύβω ότι αν δεν έρχονταν ο Roth, αυτή τη φορά μάλλον δεν θα παρευρισκόμουν σε αυτό το live…
Δεν θέλω να σχολιάσω τα support acts…
Δεν συγκαταλέγονται στα μουσικά μου γούστα, και μου φάνηκαν εντελώς αδιάφορα, αλλά για να λένε οι ειδικοί ότι ειδικά ο Cocker ήταν πολύ καλός, κάτι παραπάνω θα ξέρουν…
Πάμε στην ουσία…
Μακράν το καλύτερο setlist που έχουν παρουσιάσει στην Ελλάδα! =D>
Τραγούδια από όλες τις περιόδους, που καλύπτουν όλα τα γούστα!
Σίγουρα μπορούσαν να παίξουν και κάποια άλλα αγαπημένα, αλλά δεν πρέπει να είμαστε και αχάριστοι…
Πάντως, τα “Send Me An Angel” ή “I’m Leaving You” ήταν απολαυστικά και εντελώς απρόσμενα!
Ο ήχος ήταν ο καλύτερος που θα μπορούσε να έχει μια μουσική συναυλία σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου…
O Klaus και η παρέα του είναι φανερό ότι χαίρονται πραγματικά κάθε φορά που παίζουν εδώ.
Αυτό ήταν εμφανέστατο και αυτή τη φορά! Και επίσης, τους είναι πολύ εύκολο να κάνουν το κοινό να περνάει καλά!
Οι εκτελέσεις ήταν σε γενικές γραμμές άρτιες! Λάθη υπήρξαν, ειδικά από τον Kottak, αλλά δεν κατορθωσαν να αλλοιώσουν την ατμόσφαιρα. [-X
Ο Klaus απέδειξε για πολλοστή φορά ότι έιναι από τις μεγαλύτερες φωνές παγκοσμίως στο hard rock και ο Rudolf δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά για να δείξει ποιός είναι ο αρχηγός. 
Ο Kottak ότι και να κάνει δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει τον Herman Rarebell στην καρδιά μου! Τον θεωρώ ξένο σώμα…
Όσο για τον Pawel Maciwoda, συμπαθητικός, αλλά, τί να κάνουμε, είμαι κολλημένος με τον Francis…
Και φτάνουμε στους 2 τελευταίους πρωταγωνιστές της βραδιάς…
Ήταν ανατριχιαστικό να βλέπεις από τα αριστερά της σκηνής να ξεπροβάλει από τις σκιές των '70s η φιγούρα με την sky guitar, ίδια και απαράλλαχτη και να αρχίζει να παίζει τα πρώτα ακόρτα του “Pictured Life”… :vibrate:
Πανικός στα “Speedy’s Coming” και “Dark Lady”, συγκίνηση στο “When The Smoke Is Going Down”, και ονείρωξη στο “In Trance”!
Στο λατρεμένο μου “We’ll Burn The Sky” πέρα από το θεϊκό solo της studio version, μας φιλοδώρησε με ένα επιπλέον τρίπλεπτο αυτοσχεδιασμό και στο τελείωμα επανήλθε στο βασικό θέμα του solo παίζοντας το με τρέμολο και ειδική παραμόρφωση πριν κλείσει… :respect:
Άντε να μαζέψεις τα χυμένα μυαλά από τα κιγκλιδώματα του σταδίου μετά…
Για τον τέλος άφησα τον Matthias!
Διάβασα διάφορα παράξενα… Ότι δεν υπήρχε, ότι ήταν πολύ μικρός, ότι εξαφανίστηκε κ.τ.λ.
Συγγνώμη, αλλά εγώ άλλα είδα!
Έβλεπα ένα Matthias τρομερά άνετο να μοιράζει riffs με μεγάλη μαεστρία!
Να βγαίνει συνεχώς μπροστά και να παίζει τη μια solαρα μετά την άλλη! 
Και στα solos του Uli, σαφώς σεβάστηκε τον προκάτοχό του, αλλά πέρα από τους αυτοσχεδιασμούς, που δεν συμμετείχε γιατί είναι solo (προσωπική) υπόθεση, όλα τα άλλα solos τα έπαιξε κ-α-ν-ο-ν-ι-κ-ό-τ-α-τ-α και ακριβώς δίπλα στον Uli! :yes:
Και αν παρακολουθούσες τις εκφράσεις (και τις κινήσεις) τους εκείνη την ώρα, θα έβλεπες ένα Matthias να είναι χαρούμενος και να παίζει χαλαρά τα πάντα, την ίδια στιγμή που ο Uli, αν και τα έπαιζε με ευκολία (αυτό έλειπε, δικά του είναι!), δεν έδειχνε τόσο άνετα και τόσο χαλαρά… 
Οπότε μόνο συνοδευτικός δεν ήταν ο Matthias! Προσωπική γνώμη πάντα!
Αυτές οι τελευταίες σκέψεις ήταν απλά “another point of view”!
Άλλο ένα ιστορικό live πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…
)