Μια χαρά η κριτική, στην αρχή ο δίσκος ενθουσιάζει κάπως και είναι λογικό αφού όλοι είμαστε κάπως “φορτισμένοι” με το γεγονός ότι δεν θα ξαναδούμε το εκπληκτικό λογότυπο των Σκορπιων σε νέο υλικό, αλλά κάπου στην πορεία τα πραγματικά καλά τραγούδια είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όχι ότι τα άλλα είναι κακά αλλά σίγουρα πιο μέτρια.
Οι Scorpions υπήρξαν θεοί απο το Fly to the Rainbow εως το Taken by Force, ημίθεοι απο το Lovedrive μέχρι το Love at First Sting και απλοί θνητοί έκτοτε, με την απόδοση στα live τους βέβαια να εξακολουθεί να είναι πολύ καλή. Ο καινούργιος δίσκος συνεχίζει την πορεία των τελευταίων τους δουλειών, με μια νοσταλγική προσέγγιση απο πλευράς παραγωγής και συνθέσεων στα 80’ς αλλά μέχρι εκεί. Σε καμία περίπτωση αυτός ο δίσκος δεν θα μνημονεύεται και ουσιαστικά κουβεντιάζουμε για αυτόν επειδή δηλώθηκε πως είναι ο τελευταίος τους. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να το παίξω πιουρίστας, ούτε αποκηρύσσω αυτό το μεγάλο συγκρότημα, αλλά απο το 1985, εδώ και 25 χρόνια συντηρούν το όνομα τους συναυλιακά, όπως βέβαια συμβαίνει με όλα σχεδόν τα δεινοσαυρικά group, με την έμπνευση τους να κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα.
Madman λογικό είναι… Οι καινούριοι δίσκοι τόσο κάνουν πανω-κατω, στο 15άρι. Άλλο που σου έκανε προσφορά η εφημερίδα με το λογότυπό της πάνω κ την τόση διαφήμιση για να καλύψει τη διαφορά καθώς κ τη συμφωνία με τη δισκογραφική