ναι μπορεί, βλέπω το τικετ μου και γραφει 2 μαιου βέβαια, μήπως στις 3 ήταν θεσ/κη? έτος
ελα μην τα πετάς ετσι αυτά γαμώ τη τυχη μου μεσα…
Εγώ απ’ ό,τι βλέπω ‘‘Arise’’ είχα ψηφίσει, αλλά πάντα η πρώτη θέση θα παίζεται ανάμεσα σε αυτό και το ‘‘Chaos A.D.’’. Για το οποίο ισχύουν, πάνω-κάτω, αυτά που είπαν Vic και Γράκχος. Ο ορισμός του μοντέρνου, extreme metal δίσκου που μπορεί να γίνει αρεστός σε πιο διευρυμένα ακροατήρα (θυμάμαι π.χ. και τον πατέρα μου να γουστάρει -που είναι του κλασικού rock). Και γενικά τα 5-6 πρώτα κομμάτια (μισός δίσκος) είναι κλασικά. Ε βάλε και το διάλειμα του ‘‘Kaiowas’’, τη φοβερή διασκευή στον ύμνο και το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ‘‘Propaganda’’ (για μένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια τους), ε, δε θέλει και πολύ για να το χαρακτηρίσεις κλασικό.
Για το ‘‘Arise’’, εντομεταξύ, που ειπώθηκε, εγώ θεωρώ την παραγωγή του άνευ περιγραφής. ΙΔΙΩΣ τον ήχο των drums.
Ναι ρε mindcrime σταμάτα επιτέλους, δε μας λυπάσαι.
Ώρες ώρες πραγματικά προσπαθώ να διανοηθώ τι έχω χάσει που δεν μπορούσα να δω live τους Sepultura στις αρχές των 90’s… και δεν μπορώ.
Και δυστυχώς δεν παίζει να τους δούμε ποτέ έτσι, ακόμα και αν γίνει reunion, το momentum που είχαν τότε δεν πρόκειται να το ξαναέχουν 
Έχω ξαναχώσει μετά από ποιός ξέρει πόσον καιρό Beneath the Remains και πραγματικά αυτή τη στιγμή είμαι στο τσακ να βγω έξω για σφαλιάρες ε.
Απορώ που το σκέφτηκα κιόλας. Beneath και πάλι Beneath ρε.
Δολοφονικός δίσκος. [κωλόγερος] Το θρας όπως δε γίνεται να παιχτεί πια στις μέρες μας από κανέναν [/κωλόγερος].
Άσχετο αλλά η τελευταία μπάντα που έπιασε αυτό το παλιό feeling των Sepultura και των Slayer (του θρας που σκοτώνει δηλαδή), σίγουρα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, πρέπει να ήταν οι Grip Inc. Ή μήπως όχι;
Και οι Haunted ίσως…
Ναι πολύ πιθανό αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο. Εντωμεταξύ χθες είχα μια κουβέντα πάνω στους Seps και καταλήξαμε στο ότι ο ήχος του Beneath αλλά και του Arise είναι ουσιαστικά η εξέλιξη του And Justice For All ή αν θέλετε η ακόμα πιο ακραία μορφή του. Ειδικά ο ξερός ήχος των ντραμς είναι σίγουρα επηρεασμένος από εκεί.
Καλά για μένα ούτε καν, αλλά πάσο.
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι. Παίζει.
Eν τω μεταξύ στο θρυλικό live του 1992 γίνανε τα εξής απίστευτα (από μαρτυρίες της εποχής)
1.Μηχανόβιοι (και πολλοί μάλιστα) ακολουθούσαν το λεωφορείο των Sepultura μετά το τέλος της συναυλιας…Aυτό θα πει αφοσίωση…
2.Οι φωτιές σε κάδους στην Μάρνη πριν την έναρξη της συναυλίας
3.Γνωστός μου τους πέτυχε κατα τύχη οταν καθόντουσαν σε ταβέρνα στο Μοναστηράκι και τους λεει wait here please,παει σπίτι του Χολαργό τρέχοντας,παίρνει φωτογραφική (που κινητά με κάμερες τότε) και βγαίνει φωτογραφίες με όλο το συγκρότημα…Αυτό θα πει τύχη…
το εξωφυλλο του beneath ειναι το κυπελλο του mundial :!:
Περίεργο για κάποιον που μπορεί και διακτινίζεται να μην έχει κινητό με κάμερα.
Τα κινητά (γενικοτερα) τοτε υπήρχαν μονο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας απο το μέλλον…
Και έτσι δυστυχώς δεν καταγράφηκε ποτέ το σπριντ του γνωστού σου από το Μοναστηράκι στο Χολαργό και πίσω.
Εντάξει ειναι και οι υπερβολές της εποχής…:lol: Παντως οι φωτογραφίες υφίστανται όντως…
Very well said mister…
Τρομερό κόλλημα είχα με το We Who Are Not As Others, μιλάμε για συνεχές ριπίτ και κλειστά μάτια στο headbanging, ανατριχίλες και εκατό σενάρια να παίζουν κάθε φορά για το τι ακριβώς σημαίνει για μένα εκείνη την στιγμή το We και το Others. Συγκλονιστικό κομμάτι και νομίζω είναι καίριο το σχόλιο που ειπώθηκε, ότι το γεγονός ότι πέρασε (τότε) σχετικά απαρατήρητο από τον πολύ κόσμο δείχνει πόσο διαφορετικό ήταν σαν songwriting και άποψη. Βεβαίως και είναι κανονικό κομμάτι, 4 παρά λεπτά είναι και δεν υπάρχει μέτριο δευτερόλεπτο εκεί μέσα, μαζί και με το outro με τα πειραγμένα γέλια και κραυγές. Και μιας και το θυμήθηκα, στο τέλος του CD, έχει hidden track τον Max να γράφει τις κραυγές, τσιγαρόβηχας και τρελό γέλιο.
Για το Arise, να πω ότι είναι μια δισκάρα φυσικά και μέχρι σήμερα συγκλονιστικά τα τρία πρώτα κομμάτια, το Under Siege με την εισαγωγάρα και εκπληκτικός Kisser. Ίσως ήμουν άδικος με τα τύμπανα μιας και αποτελούν μέρος του χαρακτήρα του δίσκου σαφώς αλλά ακόμα τα βρίσκω πιο δυνατά από ότι τα θέλω εγώ -ειδικά το ταμπούρο, στο τούπα-τούπα μου σκεπάζουν τις κιθάρες. Στο Orgasmatron που είναι από τα ίδια sesssion δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, ούτε στην αλλαγή του Dead Embryonic Cells κλπ. Ελπίζω να βγάζω νόημα.
Για τα δύο πρώτα: απόλυτο ρισπέκτ γιατί την εποχή εκείνη ήταν πραγματικά πολύ μπροστά σαν άποψη τόσο ακραίο songwriting και είναι παραγκωνισμένη η πρωτοπορία της μπάντας στον τομέα αυτό. Είναι γοητευτικό άκουσμα μέσα στην κουλαμάρα και το ριβέρμπ και τον ενθουσιασμό αλλά για μένα είναι σαν μουσική δύο σκάλες κάτω. Στο Schizophrenia είναι που θεωρώ ότι ισιώσανε σαν songwriters αλλά ξέρω κόσμο που δεν συμφωνεί μαζί μου καθόλου και τα έχει αγαπημένα. Στο σπλιτ με τους Overdose πάντως εγώ βρίσκω αισθητά καλύτερους τους Overdose.
Το Beneath είναι τέλειος thrash metal δίσκος και τον έχω εύκολα ανάμεσα στα αγαπημένα μου μέταλ άλμπουμ έβερ. Καταπληκτικός ήχος και μια απόλυτα death metal αίσθηση και vibe από ένα καθαρόαιμο thrash group. Πραγματική γέφυρα για τους δύο ήχους (το thrash που αρχίσει και μεταλλάσσεται σε φλοριδιανό death) και για τους οπαδούς (από κει τσίμπαγες να ασχοληθείς με το νεογέννητο death metal).
Και μακράν…αλλά ΜΑΚΡΑΝ όμως το καλύτερο εξώφυλλο Sepultura, μαγεία και τα άλλα δύο του Whelan και υπερκολληματικά (δεν χρειάζεται να πω ποια) και με κλασσική ενατένιση-κόλλημα για τις λεπτομέρειες, αλλά το πορτοκαλί με το μαύρο του Beneath και το όλο feeling της εικόνας είναι πραγματικά αριστουργηματικό.
Πολύ σωστή και η αναφορά στο Live Under Siege. Συμφωνώ πως πρόκειται από τα πλέον δολοφονικά live ντοκουμέντα, εξαιρετική φόρμα (και συμφωνώ επίσης πως μιλάμε για την κορύφωση σε αυτόν τον τομέα). Μαζί και για το single του Arise (και το Under Siege ε; Με Orgasmatron και Troops of Doom!) και τα πορωτικά “καμ ον μπαρσελόνα, λετς ντιστρόι δις φάκιν πλέις” με τον επακόλουθο όλεθρο.
Φυσικά και έχασα την συναυλία (15χρονο στην Κρήτη γαρ) αλλά πήγε ο εξάδελφος και μου καβάτζωσε λάφυρο:
[SPOILER]
Στο τέλος διακρίνονται και οι ημερομηνίες.
[/SPOILER]
Αγαπημένα κομμάτια του δίσκου είπαμε;
Ομώνυμο, Inner Self, Slaves of Pain, Mass Hypnosis (ανατριχιαστικά λατρεμένη γέφυρα και σόλο).
Μωρε γαματο ειναι, αλλα οι ΣΕΠΟΥΛΤΟΥΡΑ ειναι ΠΑΟΚ, πως αλλιως να το πω, οσο εντυπωσιακο και αν ακουγεται, δεν το βαζεις στις καλυτερες συνθεσεις τους. ;p Το Orgasmatron το προτιμω απο Motorhead να πω την αληθεια και παντα ντρεπομουν να παραδεχθω πως μου την εσπαγαν τα τυμπανα στη συγκεκριμενη διασκευη, αλλα αυτο εχει να κανει με το οτι ειναι το κομματι μιας αλλης μπαντας που εχω αναμεσα στις αγαπημενες μου. Το Schizophrenia ειναι παρα πολυ καλο απο αποψη συνθεσεων, αλλα χανει τρομερα στη παραγωγη, το proto-death εποχης Morbid Visions και Bestial Devastation ακουγεται προτιμοτερο στα δικα μου αυτια καθοτι το εχω γυρισει σε πιο “ακατεργαστα” ακουσματα τον τελευταιο πολυ καιρο. Το Schizophrenia δεν το λες ακατεργαστο, απλα κακοηχογραφημενο. Πραγματικα ομως το Beneath ειναι τελειος δισκος, καμια μπαντα δεν εχει παιξει ποτε ετσι και ειναι ενας βασικος λογος για τον οποιο δεν θα ηθελα να τους δω επανενωμενους. Ειδαμε τους Cavaleres και παιζαν τα κομματια, οκ, γερασμενα. Τι να το κανω; Να εχω να λεω οτι τους ειδα με το αυθεντικο line-up;
Τo ριγιούνιον θα ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Όπως έχει πάει τώρα το πράμα πάρα πολύ δύσκολα θα με έπειθε και μιλάω και για τις τρεις μεριές (ο Paulo μου είναι αδιάφορος, ανέκαθεν δηλαδή).
Προτιμώ το Orgasmatron από Sepultura (και εννοείται άκουσα πρώτα το Motorhead) και το We Who Are Not As Others θα είναι μέσα στην δεκάδα μου με τα αγαπημένα φορέβερ εντ έβερ γιατί το αγαπώ πολύ και είναι κουτσούνι.
Αμα ειναι κουτσουνι ενταξει. ;p Το εχω πει πολλες φορες, ειδικα με τοσα κυματα που εχουν περασει με τον Green, να κανουν reunion τωρα θα ειναι ξεφτιλικι. Πρωτα απ’ ολα δεν μπορει να παιξει τα κομματια ο αλλος. Εχει λιωσει κυριολεκτικα, τα live των Soulfly σπανια ξεπερνουν τη μια ωρα πλεον. Το θεμα ηταν να τους βλεπαμε το '92, απο κει και περα αφου δεν εγινε… κλαιν.