σε κάμποσους μετράει πολύ τι εχουν ακούσει πρώτο. λιγο άκυρο, αλλά ισχύει
Οχι καθολου, εγω το βρισκω απολυτα αναμενομενο, και για μενα το Arise ηταν απο τα πρωτα thrash που ακουσα γενικα. Δεν ειμαι οπως εσυ να το βαλω ως κορυφη, αλλα εχει μια ξεχωριστη θεση οσο να ναι.
Για μένα πρώτα πάει το Beneath, μετα το Arise και μετά το Chaos AD. Αλλά και τα 3 είναι υπέροχα! Και το Schizofrenia βεβαίως βεβαίως και το Roots…ε μέχρι εκεί.
α εγω τα σπαω ασχημα και με Morbid Visions και Bestial Devastation. To Roots μη σου λεω μλκιες, εχω καιρο να το ακουσω, αλλα δεν με ενθουσιαζει κιολας. Δεδομενης παντως της απουσιας του Καβαλερα πιστευω πως εβγαλαν αξιοπρεπεστατους δισκους και μετα, ειδικα το Dante, αυτο ηταν αρκετα ωραιο αν και ομολογουμενως “λιγο” για την ιστορια τους.
Εγώ άκουσα πρώτα το Beneath the Remains, μετά το Arise, μετά το Schizophrenia και μετά το Chaos AD.
To Chaos AD είναι τρομερά ζωντανός δίσκος, σφύζει ενέργεια και άποψη, καμία απολύτως μπάντα δεν έπαιζε έτσι. Και εκτός από τα προαναφερθέντα αγαπημένα (Refuse, Territory, Propaganda), είχε και στιγμές πραγματικού μεγαλείου σε κομμάτια σαν το We Who Are Not As Others (στις τοπ συνθέσεις της μπάντας) ή και το υπέροχο Kaiowas, που σε έναν δίσκο τέτοιας επιθετικότητας και τσαμπουκά δίνει τρομερές δυναμικές και ποικιλία. Γενικώς, αυτός ο πολιτικός τσαμπουκάς που ενισχύεται με Biotech θεότητες και Γκοντζίιιιιλα συμμετοχές Biafra, μαζί με το tribal που αρχίζει και μυρίζει η φάση, τα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ σόλο του Kisser, το ντράμμινγκ που σκοτώνει… δεν ξέρω, τον θεωρώ πολύ μεγάλο δίσκο.
Απλά στο Roots για εμένα ξέφυγε το πράμα πολύ παραπέρα. Μου αρέσουν πολύ και το ομώνυμο και το Ratamahata ας πούμε και δεν μπορώ να μην σημειώσω την τρομακτική επιρροή που είχε ο δίσκος, ούτε το πόσο χαρακτήριζε το zeitgeist της ακραίας μουσικής της εποχής. Αλλά too much για τα ριφολάγνα αυτιά μου. Το Chaos AD εξισορροπεί πολύ περισσότερο και το κάνει άψογα.
Φυσικά τα ριφολάγνα αυτιά μου είναι ερωτευμένα πρωτίστως με το Beneath.
Το Arise γνωρίζω τι κοινό έχει, αλλά θεωρώ πολύ υπερβολική την παραγωγή του (ειδικά στα τύμπανα που μέχρι και σήμερα μου φαίνονται too loud), overproduced που λέμε και στα Τοπόλια.
Όπως και στο Chaos AD και το Schizophrenia πάντως, τα μισά κομμάτια είναι ένα κλικ κάτω από τα υπόλοιπα. Μόνο στο Beneath έχουν τούμπανη την βελόνα ποιότητας καθόλη τη διάρκεια του δίσκου.
Βγαζει μια ατμοσφαιρα οσο να ναι, αλλα σε βρισκω καπως υπερβολικο, δεν το λες καν κανονικο κομματι που μπαινει και στις “τοπ”. Τα δυο πρωτα; Δεν σ αρεσουν;
Μπράβο στο Βικ για τα λεγόμενά του για το Chaos AD, ακριβώς έτσι είναι το πράγμα, πολύ μεγάλος δίσκος και με προσωπικότητα και να μην απορείς καθόλου Angmar που έχει την απήχηση που έχει γιατί μπορεί να μην είναι ακριβώς thrash αλλά είναι ένας μέταλ δίσκος που βαράει όπως πρέπει, συγκινεί επίσης όπως πρέπει και κυρίως έχει περάσει το τεστ του χρόνου, είναι δηλαδή ένας δίσκος που ακούγεται το ίδιος φρέσκος και το ‘93 και το 2003 και το 2013 και θα ακούγεται φρέσκος και το 2023. Γιατί οι Sepultura σ’ αυτό το δίσκο έσπασαν και με τη βούλα τα τείχη του θρας και κατάφεραν ν’ απευθυνθούν στο σύνολο των μεταλλάδων. Προσωπικά είναι σίγουρα μέσα στους τοπ3 αγαπημένους μου δίσκους από Sepultura και μάλιστα σε ορισμένες περιόδους ανάλογα και με τη γενικότερη διάθεση και την πόρωση χτυπάει κορυφή. Nothing weird about that.
Πολύ ωραία τα είπε ο Vic ! Δίσκαρος μεγάλος το Chaos A.D., δεν έχει μέτρια στιγμή, μονορούφι. Επίσης, τρελό δέσιμο με το We Who Are Not As Others, δεν πίστευα ότι θα ένοιωθε και κάποιος άλλος έτσι ! Σχεδόν instrumental, με μοναδικό στίχο τον τίτλο (με τον οποίο ο καθένας ταυτίζεται διαφορετικά) και όμως τόσο δυνατό. Άλλη μία ιδιαίτερη στιγμή του άλμπουμ, το μελωδικό The Hunt που είναι σχεδόν ραδιοφωνικό μα τόσο τέλειο. Slave New World απλά κορυφή.
Τώρα μεταξύ της τριάδας Beneath/Arise/Chaos παίζεται για μένα το κουκί.
Μάλλον προς το Beneath κλίνω θα έλεγα. Τρομακτικός δίσκος. Δυναμίτης.
Και βέβαια, ένα από τα καλύτερα live στην ιστορία της μουσικής: [B]http://youtu.be/OuZjp8V7fR0[/B]
Στο 43:00 (“Troops of Doom”) πέφτουν κορμιά από τους εξώστες ! :twisted:
Ο ορισμός της φράσης “στα ντουζένια” τους. Ασύλληπτη ενέργεια, τρομακτική απόδοση. Οδοστρωτήρες.
Μαζί με τον Lombardo, ο Igor είναι μεγάλη αδυναμία μου στα drums.
Έχει αυτό το vibe του Αμαζονίου στο παίξιμό του, το ακούς, ξεχωρίζει. Και παίζει με τόση δύναμη !
Τεράστιος. Ο Hulk στα τύμπανα.
Το chaos ad παρά την μεγάλη εμπορική του επιτυχία για πολλούς θεωρήθηκε καλλιτεχνική αποτυχία.Είναι λογικό εν ετει 1993 κομμάτια σαν το Kaiowas ή η (τρομερή)διασκευή στο hunt των N.M.A να ακούγονται κάπως παράταιρα στα αυτιά των μεταλλάδων εκείνης της εποχής…Βεβαια αυτο που εχει σημασία και τελικά μέτρησε είναι οτι οι Sepultura θελησαν να εξελίσσουν τον ήχο τους και να μην παραμείνουν στασιμοι και η εξέλιξη αυτή κορυφώθηκε στο roots (που δίχασε και ακόμα διχάζει).Η αξία του οποίου επίσης φάνηκε με τα χρόνια…
ε ναι, ναι ναι! και το single Arise την επόμενη χρονιά που είχε bside από αυτό το live και είχαμε πάθει πλάκα φαντασιώνοντας τι γίνεται στο live αφού δεν είχαμε εικόνα αλλά τα κομμάτια ήταν ερπήστριες σε fast forward! μαη του 1993 το διαπιστώσαμε στο Ρόδον από κοντά με τον κόσμο να κάνει stage diving πριν ξεκινήσει το live #-o
το 1992 εγινε (περιοδεία arise)…υπαρχει και audio ντοκουμεντο
Σνιφ…
ναι μπορεί, βλέπω το τικετ μου και γραφει 2 μαιου βέβαια, μήπως στις 3 ήταν θεσ/κη? έτος
ελα μην τα πετάς ετσι αυτά γαμώ τη τυχη μου μεσα…
Εγώ απ’ ό,τι βλέπω ‘‘Arise’’ είχα ψηφίσει, αλλά πάντα η πρώτη θέση θα παίζεται ανάμεσα σε αυτό και το ‘‘Chaos A.D.’’. Για το οποίο ισχύουν, πάνω-κάτω, αυτά που είπαν Vic και Γράκχος. Ο ορισμός του μοντέρνου, extreme metal δίσκου που μπορεί να γίνει αρεστός σε πιο διευρυμένα ακροατήρα (θυμάμαι π.χ. και τον πατέρα μου να γουστάρει -που είναι του κλασικού rock). Και γενικά τα 5-6 πρώτα κομμάτια (μισός δίσκος) είναι κλασικά. Ε βάλε και το διάλειμα του ‘‘Kaiowas’’, τη φοβερή διασκευή στον ύμνο και το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ‘‘Propaganda’’ (για μένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια τους), ε, δε θέλει και πολύ για να το χαρακτηρίσεις κλασικό.
Για το ‘‘Arise’’, εντομεταξύ, που ειπώθηκε, εγώ θεωρώ την παραγωγή του άνευ περιγραφής. ΙΔΙΩΣ τον ήχο των drums.
Ναι ρε mindcrime σταμάτα επιτέλους, δε μας λυπάσαι.
Ώρες ώρες πραγματικά προσπαθώ να διανοηθώ τι έχω χάσει που δεν μπορούσα να δω live τους Sepultura στις αρχές των 90’s… και δεν μπορώ.
Και δυστυχώς δεν παίζει να τους δούμε ποτέ έτσι, ακόμα και αν γίνει reunion, το momentum που είχαν τότε δεν πρόκειται να το ξαναέχουν 
Έχω ξαναχώσει μετά από ποιός ξέρει πόσον καιρό Beneath the Remains και πραγματικά αυτή τη στιγμή είμαι στο τσακ να βγω έξω για σφαλιάρες ε.
Απορώ που το σκέφτηκα κιόλας. Beneath και πάλι Beneath ρε.
Δολοφονικός δίσκος. [κωλόγερος] Το θρας όπως δε γίνεται να παιχτεί πια στις μέρες μας από κανέναν [/κωλόγερος].
Άσχετο αλλά η τελευταία μπάντα που έπιασε αυτό το παλιό feeling των Sepultura και των Slayer (του θρας που σκοτώνει δηλαδή), σίγουρα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, πρέπει να ήταν οι Grip Inc. Ή μήπως όχι;
Και οι Haunted ίσως…
Ναι πολύ πιθανό αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο. Εντωμεταξύ χθες είχα μια κουβέντα πάνω στους Seps και καταλήξαμε στο ότι ο ήχος του Beneath αλλά και του Arise είναι ουσιαστικά η εξέλιξη του And Justice For All ή αν θέλετε η ακόμα πιο ακραία μορφή του. Ειδικά ο ξερός ήχος των ντραμς είναι σίγουρα επηρεασμένος από εκεί.
Καλά για μένα ούτε καν, αλλά πάσο.
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι. Παίζει.