Εψαξα, θεμα βρηκα μονο με αγαπημενο κομματι, οποτε παμε ενα κανονικο thread οπως αξιζει στους Θεους.
Οι Shadow Gallery (το ονομα παρμενο απο το comic V For Vendetta) που λετε, Αμερικανικης καταγωγης, ειναι απο τα πιο σημαντικα, ποιοτικα και κατα την γνωμη μου υποτιμημενα συγκροτηματα της progressive metal σκηνης. Ξεκινησαν την δισκογραφικη τους δραστηριοτητα στις αρχες του 90, συγκεκριμενα το 1992 με τον ομοτιτλο δισκο τους. Εχουν συνολικα 6 δισκους στο ενεργητικο τους. Το παραδοξο ειναι πως, ολοι, ναι ολοι ανεξαιρετως, ειναι υψηλης ποιοτητας και εχουν να προσφερουν πολλα πραγματα στον ακροατη που θα αφιερωσει χρονο στην μουσικη τους. Αλλοτε λυρικοι και μελωδικοι, αλλοτε επιθετικοι και με κοφτερα ριφφ, πετυχαινουν παντα να εχουν εναν βιωματικο χαρακτηρα στα κομματια τους. Στο τελος, παντα κατι σου μενει στο μυαλο και φυσικα ολα αυτα συντελουν στην δημιουργια προσωπικου υφους και ταυτοτητας. Βεβαιως, προϋποθεση για να κινεισαι σε τετοια στανταρ ειναι και οι ικανοτητες, μα και ο τροπος αντιληψης της μουσικης που εχουν τα μελη του συγκροτηματος. Και, πιστεψτε με, καθε ενας στο συγκροτημα ειναι αριστος οργανοπαιχτης (οπως αποδειχτηκε και στην συναυλια τους, οσοι ειχαμε την τυχη να τους δουμε) και ειναι ικανος να σε κανει να δεθεις με την μουσικη που παραγουν. Το εκπληκτικο vocal range του Mike Baker, ο οποιος απεβιωσε αδοξα λογω ανακοπης καρδιας στα 45 του μολις χρονια τον Οκτωβριο του 2008, μπορει να σε ταξιδεψει σε διαφορετικους κοσμους, να σου περασει μηνυματα αντιπολεμικα, να σου μιλησει για αγαπη και ολα αυτα με ευκολια, κανοντας σε να νιωθεις σαν να ακους την ζεστη φωνη ενος φιλου. Αξιζει να αναφερω, πως παρα το τραγικο συμβαν του θανατου του, οι SG συνεχισαν με πεισμα και ο Brian Ashland διαδεχθηκε επαξια τον M. Baker. Σιγουρα, δεν μπορει να θεωρηθει καλυτερος αλλα αυτο δεν αναιρει το γεγονος οτι ειναι πολυ καλος τραγουδιστης και ανταποκρινεται πληρως στις απαιτησεις του συγκροτηματος. Μα φυσικα, χριζουν αναφορας και τα υπολοιπα μελη. Τα μοναδικα πληκτρα και το πιανο του Ingles που προσδιδουν αυτην την μαγικη λυρικοτητα που διεπει πολλα κομματια των SG, τα δυναμικα τυμπανα του Joe Nevolo (αν και στα 2 πρωτα ειχα αλλους drummer), το διδυμο Allman-Wehrkamp στις κιθαρες που γεννα μελωδιες πρωτογνωρες, διαφορετικες και φυσικα τον μεγαλο μπασιστα, και εναν εκ των βασικων στιχουργων, Carl Cadden James.
Επιπλεον, αξιζει να αναφερθει το παραδοξο, το οτι ενω ειναι κοντα 20 χρονια ενεργοι, συναυλιες ξεκινησαν περσυ, τιμωντας και την Ελλαδα μας!
Ας ριξουμε μια ματια και στην δισκογραφια, τωρα!
Shadow Gallery (1992)
Ντεμπουτο που λετε. Και τι ντεμπουτο! Ισως το αγαπημενο αλμπουμ μου των SG, μετα το Tyranny. Με αυτο ξεκινησα και πραγματικα, βιωσα ενα σοκ. Progressive metal, Theaterικων προδιαγραφων, μα παιγμενα παραλληλα εντελως διαφορετικα. Μελωδιες, δυνατα κομματια, συναισθημα, η φωνη του Baker προσδιδει απαραμιλλη θεατρικοτητα και αυτο αποδεικνυεται με τον καλυτερο τροπο μεσα απο την εκπληκτικη συνθεση “The Queen Of The City Of Ice”, ενα 17λεπτο επος στο οποιο εκτυλλισεται μια ιστορια γεματη φαντασια, ενα μικρο παραμυθι. Για να καταλαβετε, πως αρχισαν ολα και την ποικιλομορφια που διακρινει τους Shadow Gallery θα δωσω 2 κομματια:
Ριφφ ξυραφι, κορωνες στον Θεο αλλα καποια στιγμη ολα αλλαζουν και μπαινει η μελωδια και λυρικοτητα στην μεση!
Δεν χρειαζεται να πω κατι, απλα ακουστε απο το 4.08 και μετα με κλειστα τα ματια. Αυτο.
Και περναμε, στον δευτερο δισκο, αγαπημενο για πολλους και εκει ξεδιπλωνουν το ταλεντο τους περιτρανα οι Shadow Gallery.
Carved In Stone (1995)
Δισκος σταθμος για το prog metal των 90ς. Καθε σωστος φαν του ειδους, το εχει στην δισκοθηκη του. Περιεχει κομματια τα οποια εχουν ορισει τον ηχο των SG και τα οποια εχουν αγαπηθει οσο λιγα. Δεν ποσταρω την επικη περιπετεια του Ghostship, θα περιοριστω σε καποια αλλα. Ισως να ειναι η ιδανικη αρχη για καποιον που δεν εχει ακουσει, θα παρει την καλυτερη δυνατη γευση του τι εστι Shadow Gallery.
To “χιτακι”. Η ατμοσφαιρα που δημιουργεται, οι στιχοι, καθετι, αιχμαλωτιζουν το αυτι, μετατρεπουν την ακροαση σε ενα ταξιδι που εκφραζεται η αγαπη με τον πλεον ποιητικο τροπο.
Αλλη μια δυνατη στιγμη του συγκροτηματος. Εισαγωγη με βαρβατα πληκτρα και ρυθμος που σε βαζει στο τριπακι να αρχισεις το headbanging χωρις πολλα πολλα. Must listen και αυτο.
Tyranny (1998 )
.jpg)
Και ερχομαστε στο magnum opus των SG. Concept δισκος, με αντιπολεμικο περιεχομενο. Εν ολιγοις, μιλαει για εναν ανδρα ο οποιος μετανιωνει για την πολεμικη βοηθεια που εχει προσφερει καθως συνειδητοποιει τον πονο και τον παραλογισμο του πολεμου. Μεσα απο τα κομματια, ο ακροατης παρατηρει τις εσωτερικες αλλαγες και το πως διαφοροποιειται ο τροπος σκεψης του πρωταγωνιστη, πως θα προσπαθησει να αλλαξει οτι εκανε, πως τον εμποδιζουν οι ανωτεροι, πως ερωτευεται και πως τελειωνει φυσικα η ιστορια (προς το παρον).
Stilleto In The Sand (intro) + War For Sale: Στο πετσι του album με το καλημερα, κομματια καθηλωτικα, που κανουν ξεκαθαρη εισαγωγη στο ολο concept και στα οποια φαινεται ξεκαθαρα η συνθετικη και παικτικη αρτιοτητα ολων των μελων. Απολαυση!
New World Order: Με συμμετοχη D.C. Cooper παρακαλω, το αγαπημενο μου κομματι του δισκου ισως. Μαλλον για το εξωπραγματικο instrumental part που ξεκιναει απο το 5.18. Μαγεια σκετη το δεσιμο βιολιου και πιανου!
Spoken Words: Ας ποσταρω και μια πιο light στιγμη του δισκου, παρουσια βιολιου παλι, αλλα με κυριαρχο στοιχειο το πιανο. Κομβικο σημειο της ιστοριας επιπλεον, η συναντηση με αυτην την γυναικα θα εχει ιδιαιτερη σημασια για την συνεχεια του concept.
Παραλειπω τοσα κομματια, αλλα δεν εχει νοημα να ανεβασω ολοκληρο τον δισκο. Mystery, I Believe, Ghost Of A Chance, ολα ενα και ενα.
Legacy (2001)
Αφιερωματος συνεχεια με το Legacy! Το οποιο εχει το πιο σκοτεινο και καθηλωτικο κομματι των Shadow Gallery. Ποιο? Μα φυσικα το First Light! Δεν θελω να πω πολλα, απλα βρειτε λιγο χρονο και αφιερωστε 35 λεπτα για να το ακουσετε (εχει και μια μικρη παυση αλλα ο περισσοτερος χρονος ειναι μουσικη). Απο εκει και περα εχουμε κυριως δυνατα κομματια οπως τα Legacy (μεγιστο ριφφ!), Society Of Mind αλλα επειδη SG ειναι αυτοι, υπαρχει και κατι πιο χαλαρο οπως το Colors και το Destinantion Unknown.
Destinantion Unknown (Yπεροχο πιανο!).
Room V (2005)
Ερχομαστε στο Room V λοιπον. Συνεχιζει απο εκει που τελειωσε το Tyranny. Μεγαλος δισκος και αυτος, στο ιδιο μοτιβο με το Tyranny. Ακριβως. Ισως να υστερει λιγο σε ποιοτητα συγκριτικα με εκεινο, αλλα προκειται για εναν καταιγιστικο δισκο. Ειλικρινα, η δραση συνεχομενη, ανατροπες στα σκηνικα, εγω προσωπικα ειχα την αισθηση οτι ζουσα ενα πολυ εντονο αστυνομικο. Και, κατα την γνωμη μου, εδω δωθηκε μεγαλυτερη εμφαση στο concept, καθε κομματι ειναι πιο αυστηρα επικεντρωμενο σε αυτο, παρα στο Tyranny. Οχι, δεν ειναι κακο αυτο, απλα το αναφερω.
Torn (Κολληματικη μελωδια. Εχει αυτο που το κανει να μενει στο μυαλο)
Δυστυχως, δεν βρηκα το Andromeda Strain η ριφφαρα του οποιου σε στελνει για βρουβες, αλλα και αυτα τα 2 ειναι κομματαρες!
Digital Ghosts (2009)
Και ερχομαστε στο 2009. Ο Mike εφυγε, το κενο δυσαναπληρωτο. Παρ’ολα αυτα, οπως ανεφερα και στην αρχη, ο Brian Ashland αν και δεν φτανει το μεγαλειο του, ειναι εξαιρετικος τραγουδιστης και ταιριαζει γαντι στο συγκροτημα. Και πραγματικα, παρα τον θανατο αυτον που ειχαν να ξεπερασουν, καταφεραν οχι μονο να σταθουν αξιοπρεπως αλλα να βγαλουν ακομα εναν μεγαλο δισκο. Γιατι περι ΜΕΓΑΛΟΥ δισκου προκειται. Ολα αυτα τα στοιχεια που αγαπησε κανεις στους Shadow Gallery ειναι εδω και δηλωνουν δυναμικο παρον. Δεν θελω να πω πολλα, τον εχω λατρεψει τον δισκο, απλα θα δωσω μερικα κομματια για να παρετε μια γευση των τωρινων Shadow Gallery.
Pain: Εκπληκτικο πως καταφερε να γραφτει κομματι με τοσο δυναμικο ριφφ, τοση ενεργεια μα παραλληλα να σου μεταδιδει θλιψη και παραπονο. Σεβασμος.
Haunted: Ατμοσφαιρα, στοιχειωμενες σκεψεις διαπερνουν το μυαλο, αποκοσμο και αλλοκοτο σε γενικες γραμμες κομματι. Ακουστε και θα καταλαβετε…
Αυταααα σε γενικες γραμμες για τους αγαπημενους Shadow Gallery. Οποιαδηποτε διευκρινηση καλοδεχουμενη οπως και κριτικη. Και ελπιζω να εκανα καποιους να μπουν στο τριπακι να ακουσουν γιατι πραγματικα το αξιζουν.
:respect: