underworld ητανε ναι
γαμω τα λαιβ
παιξανε επι το πλειστον απο a sense και the art
ενα κομματι απο steps
Και ενα κομματι απο life cycles
ΘΕΟΙ!!
Βρε παιδιά ήμουν και εγώ εκείνη τη μαγική βραδιά των 2+ ωρών στο Underwolrd και γι’αυτό με παραξένεψε το ότι αναφέρθηκε το Αν.
Αγαπημένο μου το A Sence Of Change αλλά και το The Art Of Navigating By The Stars. Τα δύο πρώτα αν και είχαν τρελές δυνατότητες έπασχαν τρελά στον τομέα των φωνητικών ενώ τα Sophisticated και Uneven δεν είχαν αυτή την οργιώδη έμπνευση και το λυρισμό των πρώτων(βέβαια εδώ φταίει το γεγονός ότι είχε φύγει ο Markus). Το Paramount είναι γαμάτο αλλά ένα κλικ κατώτερο του Art. Τι να προσθέσω τώρα και εγώ?? Δεν μου αρέσουν όλοι οι δίσκοι τους(και μάλλον είναι ο κανόνας αυτό και όχι η εξαίρεση) αλλά τρελό Respect. Οι στίχοι σκέτοι ποίηση και οι φωνητικές μελωδίες του Sense είναι μάλλον οι πιο δύσκολες και έξυπνες που έχω ακούσει ποτέ μου. Όσον αφορά το live ήταν από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ μου και η συναισθηματική φόρτιση συγκροτήματος και οπαδών ήταν σχεδόν ορατή στον αέρα και όχι μόνο μια αίσθηση.
Ρε παιδια τα uneven και sophisticated μπορουμε να τα βρουμε πουθενα?Εστω στο νετ?Σε ενα παλιο μεταλ ιβειντερ ειχα διαβασει οτι προκειται για πολυ καλους δισκους!
Εγω εχοντας ακουσει μονο το τελευταιο και το sense of change δεν μπορω να διαλεξω…Μ αρεσουν και τα 2.Σιγουρα το sense ειναι πιο πρωτοπορο κ προγκρεσιβ με ολη τη σημασια της λεξης…Ειναι μαλιστα αρκετα δυσκολο σαν ακουσμα.Το ΑΡΤ δν το εχω ακουσει ακομα:wink:
To Sense of change μακράν.
Η αγορά του υπήρξε μία από τις καλύτερες στιγμές της ενασχόλησής μου με την μουσική (υπερβολή?).
Still we smile
While hope and death carry on their dialogue…
Η προφανής απάντηση είναι το “A Sense Of Change”. Δίσκος - ορόσημο του ευρωπαϊκού progressive metal, με διάχυτες επιρροές των τιτάνων Rush και συνθέσεις που αγγίζουν το τέλειο και δημιουργούν ΤΕΧΝΗ σε κάθε νότα. Μια μπάντα που φτάνει στο απόγειο και εν κατακλείδι μια μπάντα που αλλάζει και παραδίδει προς μελέτη ένα ασύλληπτο αριστούργημα - πηγή έμπνευσης και Fates Warning προσανατολισμού.
Παρόλα αυτά, ένα τέτοιο συγκρότημα και μετά από δισκάρες σαν το υποτιμημένο “Sophisticated”, κατάφερε και επανήλθε με ένα δίσκο, που άνετα μπορεί να περιληφθεί μεταξύ των κορυφαίων της δεκαετίας. Το “Art Of Navigating By The Stars” δεν είναι το άλμπουμ που απλά επανέφερε τους Sieges Even στο προσκήνιο. Είναι το άλμπουμ που ξανάδωσε στο ευρωπαϊκό progressive αρκετή από την αίγλη του. Σε μια εποχή που όλοι προσπαθούσαν να αγγίξουν την τεχνική αρτιότητα των Dream theater, οι Sieges Even, με μια νέα φωνάρα και 9 συνθέσεις απλησίαστες, παρέδωσαν ένα διαμάντι που συνδυάζει την ιδιοφυϊα με την απλότητα και τον λυρισμό με τις μελωδιάρες.
Ε, με δύο τέτοιους δίσκους, πάει για Χ.
Χωρίς να υπερβάλλω, θεωρώ το The Art Of Navigating… ότι καλύτερο τα τελευταία 10 χρόνια, γενικώς. Μεγάλος δίσκος από ένα τεράστιο και υποτιμημένο συγκρότημα.
__Παίδες, οι δίσκοι που αναφέρετε (όπως και όλη η δισκογραφία) υπάρχει (αλλού μαζεμένη, αλλού αποσπασματικά) στο net για κατέβασμα… Με λίγο googlάρισμα δε θα έχετε κανένα πρόβλημα. 
__Οσο για την αξία του Sophisticated και του Uneven… ΕΠΕΝΔΥΣΤΕ [όντως εξαντληθηκάν, αλλά επανακυκλοφόρησαν remaster τους, δείτε ΕΔΩ] ή κατεβάστε άφοβα (με το πρώτο ίσως ανώτερο του Uneven). Ακόμα κι αν στην ολότητά τους είναι κάτω απ’ τα διαμάντια τους, είναι και πάλι καλά album και με πολύ-πολύ καλές στιγμές. Ενδεικτικά [δυστυχώς μόνο σ’ ένα απ’ αυτά (“Reporter”) που ήθελα να σας συστήσω ως τα καλύτερα και ενδεικτικά βρήκα και έβαλα το link του στον ΕσυΣωλήνα :?]:
[ul]
[li]Sophisticated: Reporter, Trouble Talker, Sophisticated,
[/li]
[li]Uneven: Rise And Shine, What If ?, Love Is As Warm As Tears
[/li][/ul]
__Tώρα στο θέμα μας… άντε να διαλλέξεις… Κι εμένα πιο πολύ αυτό που έγραψε ο Μάνος μου ήρθε -θα διαλλέξω αργότερα… 
__Βέβαια, για το Art (το επόμενο, το Paramount, το άγγιξε ίσως αλλά ποτέ δε το έφτασε), το νιώθεις έχει ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι το ξεχωριστό αυτός ο δίσκος μέσα του, κάτι που το ξεχωρίζει απ’ όλους τους άλλους (γενικά, όχι μόνο μεταξύ των δικών τους δίσκων ή του prog είδους ή ακόμα γενικότερα του metal… γενικότερα), έχει ταυτότητα που κάνει μπαμ, και όλα όσα αναφέρατε (κάποιος το έθεσε πολύ ωραία, εξαιρετικές μελωδίες, ζεστ΄φωνή που κάνει να φαίνονται απλά αυτά που τραγουδάει, έχει “ήχο”, έχει απλότητα/οικονομία/σοφία και μέσα σε όλα πετάνε κάτι προγκρεσιβιές που σε στέλνουν αδιάβαστο χωρίς να είναι οι “ξεκάρφωτες” κλασσικές προγκρεσιβιές…). 8)
__Θυμάμαι ένα μεγάλο και απολαυστικό review [<–click me] που είχε κάνει ο Κωστής, και στο οποίο ήμουν λίγο άπιστος Θωμάς, αλλά μετά… ε, τα ξέρετε, το πάθαμε όλοι με αυτό το album, δε χρειάζεται να το περιγράψω…! 
__Το διαμάντι που λέγετε Sense λοιπόν, σε σχέση με το Art, ίσως είναι πιο πολύ ένα “τέλειο” prog δισκάκι, ενώ το Art το νιώθεις ότι ανοίκει περισσότερο στο όλον της μουσικής και όχι μόνο στην προγκ κατηγορία, ΧΩΡΙΣ ωστόσο να μην είναι ξεκάθαρα prog και να φεύγει/ανοίκει και σε άλλα είδη (όπως π.χ. οι Spocks Beard που popίζουν οπότε είναι πιο φιλικό άκουσμα από τους “πατέρες” Gentle Giant ας πούμε…). Γι’ αυτό και δίνω ίσως στο Art το προβάβισμα (και πιο πολλές ακροάσεις)… Αλλά και πάλι, να, δεν ψηφίζω… :lol:
οκ-οκ, ψέματα, είχα ρίξει την ψήφο μου, αλλά τα έγραψα όλα αυτά από τύψεις!! :lol:
Αν μου λέγανε ότι θα καταστρέφονταν όλη η μουσική του 21ού αιώνα ,αυτός θα ήταν ο δίσκος που θα έσωζα. [B]The Art Of Navigating By The Stars[/B]. Το album ποίημα των γερμανών, ίσως ότι πιο όμορφο έχει γραφτεί στην σύγχρονη μουσική. Κάθε φορά που τον ξανακούω, νιώθω έντονα την επιθυμία, την ανάγκη να τον εκθειάσω… Εδώ δεν υπάρχουν τραγούδια που κάνουν κοιλιά, συνθέσεις που συμπληρώνουν ή φλύαρες και ανούσιες στιγμές…Πανδαισία μουσικής, κατάλληλη δόση πολυπλοκότητας αλλά και στιχουργικής απλότητας με βαθυστόχαστα νοήματα… Πραγματικά, καθένα από τα 3816 δευτερόλεπτα του είναι μοναδικά… Επίσης εντυπωσιακό είναι ότι όσος καιρός και να περάσει, οι μελωδίες του θα σε στοιχειώνουν και πολλές φορές θα πιάσεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδάει κάποιο ρεφρέν του… Είναι απίστευτα χαρακτηριστική και εξίσου κολλητική η μουσική του, που από την πρώτη κιόλας ακρόαση θα σε αγγίξει…
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που η μουσική μας σερβίρεται από τις δισκογραφικές, τα περιοδικά και το διαδίκτυο στην πόρτα μας, σαν flyers… Αμέτρητες διαφημίσεις, διαδικτυακές συζητήσεις-αψιμαχίες, ανάλυση των αναλύσεων! Μήπως κάπου χάνεται το νόημα και η ουσία ? Μήπως τελικά μόνο την μουσική δεν αφορά όλο αυτό το ?πανηγύρι?? Το δηλώνω ,αν ξαναδιαβάσω ακόμα μία σελίδα αφιερωμένη στο 1000ό δίσκο των maiden ,ακόμα ένα πόστ για το αν ο Portnoy χρησιμοποιεί 500 πιατίνια κ ο Mangini 499 ή για το αν το βρακί του DeMaio είναι από δέρμα καμηλοπάρδαλης και όχι από στρουθοκαμήλου, θα ξεριζώσω τα μάτια μου! Έχουν θαφτεί στον βωμό της (παρά)πληροφόρησης και της κερδοσκοπικής προώθησης αμέτρητα album-συγκροτήματα που θα έπρεπε να αποτελούν την βάση. Τα θεμέλια κάθε μουσικόφιλου. Έτσι λοιπόν, με όλη αυτή την φλυαρία έχω έναν και μοναδικό σκοπό. Να μπορέσω να πείσω έστω και έναν αναγνώστη να πατήσει το ?[B]play[/B]? μαζί μου… Εγγυώμαι ότι το ταξίδι θα είναι μαγευτικό! Σσσσσς, αρχίζει
Νέος χρήστης του μήνα
Damn, τώρα θέλω να το ξανακούσω κι εγώ.
Πού σκατά είν αυτό το cd γαμώτεν.
Eίπες ακριβώς ό,τι έπρεπε. Το “The art of navigating by the stars” είναι απλά αριστουργηματικό, είναι κομμάτι για κάθε συλλογή, για κάθε μουσικόφιλο και όχι απαραίτητα για progster ή μεταλλά ή δεν ξέρω γω τι άλλο…
Γεμάτο συναίσθημα, μελωδία και ένταση το άλμπουμ καταλαμβάνει τον ακροατή, αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις του και τον ταξιδεύει με τρόπο μοναδικό…
Aπλά…UNBREAKABLE…
δικαιολογώ κάθε υπερβολή για αυτό το άλμπουμ και παρόλο που δεν κάνει κοιλιά πουθενά, έχει μια ξεχωριστή κορυφή στο “The Lonely Views Of Condor”.
Λιώνοντας το νέο άλμπουμ των Subsignal (μουσικά, η φυσική συνέχεια του "Art και του “Paramount”) το ξανάκουγα τις τελευταίες μέρες.Τι να πεις και τι να τάρνερ…
Το δίχως άλλο μεγάλε. Ο mindsen είναι ένας από μας (μου αρέσει να λέω τέτοια συμμορίτικα, παλαιοκομματικά :lol:). Δικαιολογημένη όντως η υπερβολή Outshined, για μερικά τέτοια albums δυσκολεύεται κανείς να είναι συγκρατημένος.
Κατά την προσωπική μου, το Art είναι με τεράστια διαφορά ο καλύτερος δίσκος των Sieges Even. Το λέω κατανοώντας απόλυτα, αλλά χωρίς να συμμερίζομαι, την αγάπη πολλών για το A Sense of Change. Στη λίστα των μεγάλων prog δίσκων μετά το 1976, το Art στέκεται πολύ ψηλά στη δική μου (και μάλλον λίγο πιο κάτω απ’ ότι στου mindsen :p).
count me in σε αυτό.
ΕΥΓΕ!!!Πραγματκα με τα γραφομενα του σε προ(σ)καλει να ακουσεις τον δισκο(αν εχεις κανει το λαθος και δεν τον εχεις απολαυσει μεχρι τωρα).Αξιζει παντοτε να διαβαζεις την γνωμη καποιου για καποιον δισκο οταν ειναι γραμμενη καθ’αυτον τον τροπο.
Μια που αναφέρθηκε και το A Sense of Change, πρέπει να πω το εξής. Για χρόνια ούτε καν το συζητούσα ότι είναι, και μάλιστα με διαφορά, ο καλύτερος δίσκος των Sieges Even και ένας από τους καλύτερους σε οποιοδήποτε είδος σκληρής μουσικής γενικά, το θεωρούσα λίγο ως πολύ ταμπού να θεωρείται άλλος δίσκος των S.E. ισάξιος με τούτο. Με τα χρόνια όμως έχω αρχίσει κι εγώ να πιστεύω ότι το Navigating είναι τόσο, μα τόσο τέλειο, που στη σύγκριση με το A Sense of Change δεν ξέρω ποιό απ’ τα δύο βγαίνει νικητής.
Σοβαρευτείτε λίγο οι από πάνω με sense of change. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά τα πράγματα
ούτε το Art βγαίνει όμως.
νομίζω κομβικής σημασίας για μενα τουλάχιστον είναι η φωνή του Menses που την προτιμώ. επίσης, και οι στίχοι με τους οποίους μπορείς να καείς άσχημα.
προσοχή. δεν μειώνω επ’ ουδενί το Sense Of Change.
βιώνονται και λίγο προσωπικά τέτοιοι δίσκοι, για να λέμε την αλήθεια.
Μαλάκα Ντέκαρντ αυτό που συμβαίνει με τους Sieges Even είναι το εξής: μπροστά σ’ αυτούς τους δύο δίσκους νιώθω τόσο μικρός που δε φτάνουν τα μάτια μου να δω ποιό κεφάλι είναι πιο ψηλά! Τί να κάνω, εγώ φταίω;