Πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Να πω κατ’ αρχήν ότι αυτός ο δίσκος που πόσταρε ο Bleedin, αν ποτέ βγει, θα είναι σίγουρα ο μεγαλύτερος δίσκος όλων των εποχών σε όλα τα είδη μουσικής… αλλά παρ’ όλα αυτά, θα συμφωνήσω με Outshined/ChrisP/Dead.
Ντάξει, βέβαια κατανοώ απόλυτα την οπτική γωνία του Bleedin. Και μάλιστα μπορώ να πω κι εγώ ότι πολλές φορές βαριέμαι θανάσιμα να διαβάσω μια δισκοκριτική. Στις περιπτώσεις αυτές ψάχνω να βρω, στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος της δισκοκριτικής, σε ποιό ιδίωμα ανήκει ο δίσκος, ή έστω ποιά είναι η βασική του κατεύθυνση, και μετά ψάχνω κάνα δείγμα του δίσκου. Μα τότε ρε μαλάκα, θα μου πείτε, τί διαφωνείς με τον Bleedin;
Διαφωνώ για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι για μένα αυτό το πράγμα δε συνιστά φυσιολογική εξέλιξη, αλλά φανερώνει αδυναμίες. Έχω όλο και λιγότερη όρεξη να διαβάζω για καινούριους δίσκους όχι επειδή τώρα έχουμε το ίντερνετ, όλα είναι εύκολα μπλαμπλαμπλα, αλλά επειδή σπάνια διαβάζω κάτι συναρπαστικό. Κάτι που φεύγει απ’ τη λογική “κάτσε να γράψω ποιά μουσικά είδη ανακατεύει και ποιά συγκρότημα θυμίζει ο καινούριος δίσκος των τάδε, ποιά τραγούδια ξεχωρίζουν και ποιά μνιέχ” και υιοθετεί περισσότερο μια λογική αφιερώματος, μια λογική, πώς να το πω, πιο “συνεκτική” και “συνολική”, που προσπαθεί να συνδέσει το οτιδήποτε καινούριο με το τί συμβαίνει γενικά. Ναι, το ξέρω το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο πολύ συχνά δεν είναι εφικτό όταν μιλάμε για καινούριους δίσκους, που δε σου έχουν γίνει βίωμα, που δεν έχεις προλάβει να τοποθετήσεις σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο κτλ. κτλ., αλλά γαμώτο, είμαι βέβαιος ότι η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί, θέλει βέβαια οπωσδήποτε μεγαλύτερη προσπάθεια και ακόμα πιο γερές πένες - ή… πληκτρολόγια.
Ο δεύτερος και φυσικά σημαντικότερος λόγος, είναι ότι απλά δε μ’ αρέσει αυτό το πράγμα, δηλαδή αυτό το “εντοπίζω δίσκο - τσεκάρω δίσκο - ακούω δίσκο” και ποιός ασχολείται με κείμενα. Καθόλου όμως. Για μένα δημιουργεί, σιγά-σιγά, μια λογική που χωρίζει τη μουσική σε “τραγούδια/δίσκους/μπάντες που γαμάνε” και σε “τραγούδια/δίσκους/μπάντες που είναι για τον πούτσο”. Αυτό. Τέλος. Η διαδικασία του να αναλύεις τραγούδια, δίσκους και μπάντες, χρησιμοποιώντας το λόγο, το μυαλό, έχει χτυπηθεί όσο λίγα πράγματα στη μουσική τα τελευταία χρόνια κι αυτό είναι πολύ δυσάρεστο. Φυσικά θα είναι πάντα δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την καθαυτό εμπειρία του ν’ ακούς μουσική, αλλά αν εκλείψει η νοητική αυτή επεξεργασία, η ίδια η εμπειρία θα γίνει πολύ φτωχότερη. Και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολικός, θα προσθέσω ότι το να διατηρηθεί έχει σημασία όχι μόνο σε επίπεδο μουσικής, αλλά σε επίπεδο συνολικής πνευματικής συγκρότησης. Ένα πράγμα έχει μείνει πια στα νέα παιδιά να διαβάζουν και να βάζει το μυαλό τους να δουλεύει, η ανάλυση της μουσικής. Αν φύγει κι αυτό, τα λυπάμαι. Μου θυμίζει το “αίτημα” να απλουστευτεί η γραφή επειδή, λέει, δε συμβαδίζει πλέον με τη σύγχρονη γλώσσα. Μαλακίες!
Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ, επειδή έχω λόξα να φλυαρώ για μουσικές που αγαπάω, αλλά θαρρώ πως η μουσικοκριτική μπορεί και πρέπει να αναχθεί στο επίπεδο του λογοτεχνικού είδους.
Σοβαρολογώ.
[/SPOILER]