Αδικοχαμένη (για μένα τεράστια) μπάντα. Αδικοχαμένη γιατί για μένα Skyclad δεν νοείται χωρίς Martin
Καλά ρε παιδιά. Κανείς δεν ακούει Skyclad εδώ μέσα;
Φυσικά και ακούμε! Εγώ είμαι ανάμεσα στα 2 πρώτα και το Irrational Anthems.
Prince Of The Poverty Line…λογω One Piece Puzzle και Land Of The Rising Slum
Πραγματικά όταν άνοιξα το topic ήλπιζα σε μεγαλύτερη συμμετοχή για αυτήν την τεράστια μπάντα. Τέλος πάντων. Πέθανε ο πατέρας του Martin αλλά θα πάθετε πλάκα όταν δείτε πόσο του έμοιαξε ο γιός του
Μεγάλο κεφάλαιο για το metal, οι skyclad στην ουσία είναι οι δημιουργοί του folk metal! Οταν ο walkyier thrash-ιζει και φτήνει τα τους ποιητικούς του στίχους πραγματικά καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της μπάντας. Και το ομότιτλο τραγούδι, skyclad είναι κομματάρα, όπως και το men of straw. Κρίμα που ο martin γύρισε στους sabbat, ένα συγκρότημα που δεν μου πολυάρεσε από τα λίγα που έχω ακούσει…
Υ.Γ. Παράξενο πως ο Ian Anderson αποτελεί την κύρια και σημαντικότερη επιροή για τους skyclad και τους psychotic waltz, δύο συγκροτήματα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους…
:-s :-s :-k
Εντάξει, και με τους Skyclad έβγαλε πολύ καλά albums (κυρίως τα πρώτα κατ’εμέ) αλλά τα ΕΠΗ των Sabbat δεν αγγίζονται! Κι επειδή λές πώς έχεις ακούσει λίγα πράγματα, άκου το Dreamweaver και τα ξανλέμε! 8)
Yparxei mia hxhtikh syggenia me to prwto skyclada kai to dreamweaver (parte to se vinylio,h ekdosh einai kataplhktikh) alla kata bash milame gia diaforetiko syggrothma me koinh tomh ta fwnhtika tou Martin kai tous stixous mexri ena shmeio.Agaphmenos disko to Prince xwris na ysteroun ta progenestera.Kapou meta apo to answering machine tous exasa,alla tous eida live me ton Kevin kai htan arketa kaloi!Eytyxws tous eixa dei kai to 96 sto rodon opou pragmatika gamhsan.
Kάποτε οι Skyclad γέμιζαν ασφυκτικά τα μέρη όπου έπαιζαν στην Ελλάδα…Πλέον είναι ένα κακέκτυπο των παλιών εαυτών τους…Ας μην γελιόμαστε ο Martin ήταν ο ηγέτης της μπάντας,το trademark του ήχου τους…Οι απίστευτα ποιητικοί του στίχοι μαζί με τα λογοπαίγνια και όλα αυτά με το τέλειο δέσιμο τους με την μουσική τους έκαναν την διαφορά τότε…Ποιος έιχε τότε αλήθεια τα κότσια να βάλει βιολιά σε συνθέσεις?Και εκεί οι Skyclad πρωτοτύπησαν…Από albums τώρα πιστεύω ο τέλειος συνδυασμός των folk επιρροών τους με τον Heavy ήχο έγινε στο A burnt offering for the bone idol…Ενας δίσκος διαμάντι…
Ntaks,o martin htan trademark kai stixourgos,alla h mousikh htan Ramsey kai English mia zwh.Kai egw katebhka sto an me mish kardia,alla afyga me ena xamogelo mexri t’aytia.Swsto attitude,Kaystiko flegmatiko humour kai party fash. Ta kainourgia kommatia mou 8ymhsan Levellers!Anyway den tous lew kakektypo, dioti kat’eme pou tous eida DEN EINAI.Apla einai ligo giaforetikoi, alla einai Skyclad.Kai mhn ksexname olo to hype ths ypo8eshs “fygh martin”.Den eixan akoustei kai ta kalytera gi’ayto.To kefalaio return to the sabbat den to pianw kan…
Ontws Ramsey kai English (kyriws o Ramsey) htan oi synthetes ths mpantas kai gia mena koryfaioi mousikoi. Gia mena Skyclad den ginetai oute xwris ton Walkyier oute xwris ton Ramsey. Oso gia tous diskous pisteyw oti allazan styl alla pote den pesane se poiothta. Gia mena to answering machine eina poly adikhmenos diskos kai PARA poly dyskolos. Thelei para polla akousmata alla mporw na pw oti einai apo tous agaphmenous mou. To epomeno Vintage Whine einai kai ayto DISKARA (poly pio heavy apo to answering…) me kommatia DIAMANTIA opws to Bury Me, Cancer of The Heart, Little Miss Take, ktl ktl. Sto Folkemon vlepontas kanoun mia strofh se akoma pio heavy katastaseis. Poly kalos diskos me koryfaia ta Polkageist, Disenchanted Forest. The Antibody Politic kai You lost my memory alla katwtero apo ta prohgoymena. Ayta ta oliga
Μεγαλη αγαπη και απο τις μπαντες που πργματικα λυπαμαι που δεν ειδα (και δεν θα δω) live… Περισσότερο γνωριζω την πορεια τους απο το Prince Of The Poverty (αδυναμια το Cardboard City) και μετα…
Για μενα ο Walkyier ειναι απο τους 10-20 εκφραστικοτερους τραγουδιστες στο μεταλ, φαινεται απο το παθος με το οποιο εκστομιζει τους στιχους του οι οποίοι ειναι για μενα οτι καλυτερο εχω διαβασει μετα απο αυτους του Paul Simon.
Συμφωνώ και επαυξάνω!
Μέχρι τώρα όμως μόνο εγώ το έχω ψηφίσει! 
Πάτησα κατά λάθος το Prince of the poverty line…Για αυτό
είπα να ξεθάψω κάτι και επέλεξα αυτό. Πόσο αγαπάτε αυτή την μοναδική μπάντα? Τα αγαπημένα μου είναι το A Burnt Offering For The Bone Idol και Ιrrational Anthems. Με δυσκολία ψήφισα το πρώτο, γιατί εκεί υπάρχουν σε τέλεια ισορροπία τόσο τα thrash υπολείματα των Sabbat όσο και τα χαρακτηριστικά φολκ στοιχεία που τους καθιέρωσαν. Το Spinning Jenny έχει έναν από τους πιο κολλητικούς ρυθμούς που άκουσα. Αλλά όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι ένα και ένα, από τον thrasher A Broken Promised Land, στο πολυμορφο Karmageddon που παραπέμπει σε Metallica ολίγον στο σόλο, το R’ Vanith που είναι από τις πιο ωραίες συνθέσεις τους, το αλά - Running Wild - speed - άτο Declaration Of Indifference κλπ… Από την άλλη στο Irrational Anthems μας παρουσιάσαν μια πιο “radio friendly” πλευρά τους με πολύ πιασάρικα κομμάτια, κάτι όμως που δεν μειώνει καν την αξία του δίσκου. Μάλιστα άκουγα μία εκπομή παλιά στο ραδιο και την εποχή που είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ έπαιζε τουλάχιστον 2 κομμάτια του σε κάθε μετάδοση. Very Nice… Η αλήθεια είναι ότι μετά από το 99 κάπου έχασα την επαφή και δεν έχω ακούσει τα τελευταία άλμπουμς που βγάλανε από κει κ δώθε.Αν είναι τπτ καλό προτείνετε ελεύθερα!
To Folkemon είναι καλός δίσκος. Όχι σαν τα πρώτα αλλά τον γουστάρω πολύ. ¶κου τον, προτείνεται.
Ναι ειναι οντως ωραιος δισκος το Folkemon.
Κατά βάση, ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου Skyclad δίσκος είναι το “A Burnt Offering For The Bone Idol”. Παρόλ’ αυτά είμαι πιό πολύ “δεμένος” με το ντεμπούτο “The Wayward Sons Of Mother Earth”. Τέλοσπαντων, ψήφισα το πρώτο…
Kι εγώ the wayward sons βλέπω ότι είχα ψηφίσει.
Καλά έκανα :!:
A Waywards Sons of Mothers Earth
Πρωτόγονος thrash αλά Sabbat δίσκος με φοβερές συνθέσεις. Δισκάρα. Θα εστιάσω όμως στο The Widdershin’s Jig που γέννησε το folk metal ιδίωμα με την πρώτη χρήση βιολιού σε δίσκο Skyclad, στο Moongleam and Meadosweet που είναι η μπαλλάντα ΥΜΝΟΣ και στο καλύτερο όλων thrash έπος Our Dying Island.
A Burnt Offering For The Bone Idol
Προσλαμβάνεται μόνιμη βιολίστρια και το αποτέλεσμα είναι πάνω από κάθε προσδοκία. Ο καλύτερος δίσκος της πρώτης περιόδου. Τα είπατε και εσείς μια χαρά πιο πριν. Κάθε κομμάτι είναι ένας θρίαμβος. Spinnig Jenny (κλασσικό, ίσως η επιτυχία τους γκρουπ) Salt On the Earth (από τα πιο πορωτικά riff που έχω ακούσει ποτέ 
) Μen of Straw (εκληκτικό κομμάτι, εκπληκτικοί στίχοι, τρομερό ρεφραίν) R’ Vannith (ΥΜΝΟΣ - ΕΠΟΣ) Τhe Declaration of Indifference (τρομερά riff, άπαιχτο). Και ο δίσκος κλέινει με μιε έκπληξη Alone In Death;s Shadow. Τα αρχικά του τίτλου μαρτυράνε το θέμα του κομματιού. Η μουσική και η ερμηνεία του Martin εφιαλτικές.
Jonah’s Ark
Καλύτερη παραγωγή από τον προηγούμενο δίσκο. Πιο ευκολοάκουστος δίσκος. Τεράστιος δίσκος και αυτός. Τι να πει κανείς για Cry of the Land, The Wickedest Man of The World, Earth Mother the Sun and The Furious host kαι φυσικά το Thinking Allowed. Nα σημειώσω ότι και τα υπόλοιπα είναι όλα κομματάρες.
Prince of the Poverty Line
Άλλο ένα κλασσικό album. Ίσως το πλέον κλασσικό. Κομμάτια όπως Cardboard City, A Bellyful of Emptyness, Gammadion Seed gammάνε… Το αποκορύφωμα όμως είναι το Land of the Rising Slum και το The one piece puzzle. Oι εκληκτικοί στίχοι του Martin μιλάνε γενικά για τις κατάρες του “πολιτισμένου κόσμου”, την φτώχεια, τις αρρώστειες, του πολιτικούς κτλ κτλ. Πραγματικά ακόμα και αν δεν σας αρέσουν οι Skyclad πρέπει να διαβάσετε τους στίχους του Prince of the Poverty Line
The Silent Whales of Lunar Sea
Όταν κυκλοφόρησε πολύ “κριτικοί” το πήραν πολύ χαλαρά. Βασικά είναι ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα οπότε δεν είμαι αντικειμενικός. Πάντως ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω λόγους να μη σου αρέσει αυτός ο δίσκος. Το “A Stranger in the Garden” παραμένει το αγαπημένο μου.
Ιrrational Anthems
Πιο καλή παραγωγή, πιο folk ήχος. Πιο ευκολοάκουστος σε σχέση με παλιότερες κυκλοφορίες τους. Εντάξει κομμάτια όπως το Inequality Street και Penny Dreadful είναι classics αλλά οι Skyclad παλιότερα είχαν γράψει καλύτερα. Όμως το Νο Deposit No Return είναι συγκλονιστικό όπως και το ήσυχο αριστούργημα που κλείνει το δίσκο με τίτλο Quantity Time
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΙΧΟΥΣ
[I]My vision is obscured - blurred by tears of anger
These four walls a prison where I rot in stagnant languor
My broken heart screams out “someone repair me” -
Or please lay me in the cemetery
'Cause you’ve taken all that’s best, you see
So I’ll lay to rest the rest of me
You cannot hold a dream to ransom -
Or silence my irrational anthem[/I]
Oui Avant-Garde á Chance
Αυτός ήταν ένας δίσκος καθαρά folk χωρίς τις metal κιθάρες πιο πειραματικό. Για μένα είναι καλύτερο του Irrational Anthems. Για άλλη μια φορά τρομεροί στίχοι αλλά και όλα τα κομμάτια ένα κι ένα. Περιέχει και έναν από τους καλύτερους τίτλους τραγουδιών. Α Great Blow For A Day Job. :lol:
The Answer Machine?
Για μένα ότι καλύτερο κάναν ποτέ οι Skyclad αλλά ταυτόχρονα και ο δίσκος που τους οδήγησε στη “διάλυση”. Παρόλο που πάντα οι Skyclad ήταν διαφορετικοί οι περισσότεροι ακροατές τους ήταν πάντα οι κλασσικοί metalάδες οι οποιοι απογοητεύτηκαν από την κατεύθνση του δίσκου. Πολύ πειραματικός, με εκπληκτική παραγωγή, γεμάτος ηχοχρώματα. Κάθε κομμάτι και κάτι διαφορετικό πολύ μακριά όμως από τα thrash riff του παρελθόντος. Πραγματικά δεν πίστευα ότι οι Skyclad θα φτάνανε σε τέτοιο εκπληκτικό μουσικό επίπεδο. Ποτέ οι κολλημένοι μεταλάδες δεν θα τον χωνέψουν αυτό το δίσκο. Ξαφνικά οι Skyclad μείνανε χωρίς κοινό.
The Vintage Whine
Οι Skyclad βάζουν κάποιο νερό στο κρασί τους. Ο δίσκος είναι καθαρά metal όμως πάλι ξεφεύγει από τα κλασσικά. Δεν είναι ο ευκολοάκουστος δίσκος τύπου Irrational Anthems. Η παραγωγή είναι εκπληκτικοί όπως και τα κομμάτια. ΔΙΣΚΑΡΑ. Απίστευτοι ύμνοι τα Bury Me , Cancer of The Heart, Little Miss Take… Δεν καταφέρνουν όμως να ανακτήσουν τον παλιό κόσμο
Folkemon
Eδώ παρατηρώ προσπάθεια των Skyclad να προσελκύσουν πάλι τους metalάδες πάλι. Καλλιτεχνικά λάθος κίνηση αλλά και κίνηση επιβίωσης. Ο ήχος σε μερικές στιγμές μου θυμίζει πιο folk Blind Guardian !!! Δεν είναι κακός δίσκος (ούτε καν μέτριος) αλλά είναι σίγουρα ο χειρότερός τους. Καλύτερες στιγμές τα Polkageist, Τhe Antibody Politic και Υοu Lost My Memory. Ούτε με αυτόν το δίσκο πάντως κατάφεραν να κάνουν την επιτυχία που είχαν γεγονός που οδήγησε στην αποχώρηση του Martin.